Onze tiende dag hier, als ik de zaterdag van vertrek niet meereken. Onze weblog trok tot dusver meer dan 3000 bezoekers, of meer dan 300 per dag. Bedankt, Zeno-fans!

We bezochten vandaag het mooie zomerpaleis. Een enorm keizerlijk domein, half zo groot als de metropool Hemiksem, met droogstaand tot bevroren meer en vele tempels en paviljoenen. Heel de tijd met de groep gewandeld, rustig, ontspannend, leuk. Aan de ingang word je bestormd door een cohorte verkopers, zielig dat je zo je kost moet verdienen. Leal Lolex! Gucci! Bulbelly! Het weer blijft een constante: koud en droog maar zeer zonnig, waardoor de gevoelstemperatuur vrij hoog ligt. Handschoenen en sjaals zijn overbodig, de jas kan open. Onze kindjes kunnen amper handschoenen of wanten verdragen, de onze smijt om de haverklap ook nog eens zijn muts weg. We hebben er 5 bij, geloof ik. "Kwieke vader", denkt hij waarschijnlijk. Grmbbllgr. En dan die Chinese vrouwen maar klagen, dat je de kinderen een kousenbroek moeten aandoen, een muts op zetten, een sjaal en een dikke jas. Dag in dag uit worden we aangestaard. Chinezen schamen zich er niet voor. Ze stoppen, kijken naar Zeno, dan naar ons en lachen. Of kijken boos. Vaak oudere vrouwen, misschien omdat ze zich geen tweede kind konden permitteren of één hebben afgestaan. Mannen en jonge vrouwen zijn veel positiever en geven niet zelden complimentjes. "Oh, wij wisten niet dat er in Beijing wezen waren."

Zeer leuk intermezzo. Terwijl ik dit schrijf, ligt Linda te rusten op het bed. Zeno speelt alleen. Plots staat hij recht en brengt zijn kleertjes, die al klaarliggen om vanavond te gaan eten, naar Linda. Daarna pikt hij een kruimeltje van het toogje boven de minibar, gaat voor Linda staan en steekt dat in zijn mond. Dat is nu een Chineesje dat het woord "honger" niet kan uitspreken. Bovendien begint hij te delen. Hij breekt van zijn boterhammetje een klein brokje af en geeft dat dan aan mama of papa. Is dat het licht aan het einde van de tunnel? Best met twee voeten op de grond blijven staan...

Het ontbijt en het avondmaal verliepen relatief goed. Hoewel de poetsdienst het hier waarschijnlijk niet mee eens is. Deze middag hadden we voor Zeno boterhammetjes bij. Geen probleem dus, hij zag geen ander voedsel in de buurt. Wij hebben op onze kin geklopt. Nu slaan we wel meer het middageten over, gezien de rijkelijk buffetten 's ochtends en 's avonds. Wan Yu, een van de beide gidsen, is op eigen initiatief in het weeshuis navraag gaan doen. Zeno is zeer nieuwsgierig, ook naar eten. Hij sprak al wat Chinees. We horen hem af en toe wat brabbelen, plots zingt hij ook flarden van kinderliedjes. Als Chinezen zijn naam zeggen, reageert hij. Wij hebben dat al in alle tonen geprobeerd, reactie = 0. Verdomd moeilijk, een toontaal.

Natuurlijk had hij vandaag wel eens even zijn kuren, hij is tenslotte een dreumes van net geen twee. Maar wat een hemels verschil met gisteren. Poeslief, flodderig, zeer korte mokjes (dat helpt hier toch geen fluit, 'k zal maar stoppen met droge tranen wenen). Bij het slapengaan werden we opnieuw geconfronteerd met een paniekaanval van verlatingsangst (denken we toch, we zijn geen specialisten). Wat gaat er door dat kopje? Problemen zijn er om opgelost te worden en als we zien welke weg we op tien dagen hebben afgelegd, dan gaan we de toekomst met een roze bril (ik zal mijn paarse afbleken) tegemoet.

Slaapwel en tot morgen.

Danny

Hallo thuisfront

Nee, adopteren is niet 100% rozegeur en maneschijn. Vandaag was zo een off-day. Wenen, woede, paniek, verlatingsangst... Grootste probleem bij Zeno is eten. Sinds vandaag weten we dat de kindjes van zijn leeftijd in het weeshuis vastgemaakt hun kommetje mochten leegeten. Inmiddels heb ik (via de onderzoeksopdracht van een Nederlandse scholier!) ontdekt dat hij dat rantsoen als levensnoodzakelijk beschouwde. Waarschijnlijk had Zeno nog honger. Je verwacht dat hij nu denkt: "Ha! hier is veel meer." Nee, het is wellicht omgedraaid: "Ik moet hier alles opeten, dus de twintig schotels op dat ronddraaiende glazen blad in het midden van de tafel, of ik sterf van de honger." Thuis zal dat natuurlijk een pak gemakkelijker gaan. Net als op de hotelkamer zit het eten in kasten en wordt net voldoende in een bord per persoon opgediend. Zo moet hij leren dat er dagelijks genoeg op tafel komt. Deze kinderen hamsteren ook vaak. We weten dat het best niet verboden wordt. Een doosje met een mondvoorraad kunnen we toelaten om de indruk te wekken dat er in geval van "hongersnood" toch nog een reserve is.

Vandaag bezochten we de Chinese of Lange Muur. Of toch een klein stukje ervan. Deze 6400 km lange muur kronkelt van links naar rechts, omhoog, omlaag. Sommigen hebben zwoegend en zwetend een stukje afgelegd. Zeno, Linda en ik zijn beneden gebleven. Of nee: een paar trappen en lichte hellingen hebben we moeizaam getrotseerd. Helden!

Morgen beter. Na regen komt zonneschijn!

Danny

Tsjing, mama!

Hallo

Zo ons dutske is weer in slaap gevallen.  Het duurt ongeveer een half uurtje maximum en dan slaapt hij eindelijk, helaas valt hij in slaap tussen mama en papa  We zullen dus dringend moeten werken aan het slaapritueel.  Helaas gaat het hier niet want de bedjes zijn niet zo heel stevig (Zeno is er al eens doorgezakt) en als hij boos is, dan is hij ook héél boos.

Vandaag zijn we dus naar de Zoo van Peking geweest.  Zeno vond het prachtig, hij sliep weer in de buggy en werd wakker toen we terug aan de bus waren.  Eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen dat hij wel de reuzenpanda's heeft gezien, daarna zijn de oogjes dichtgevallen en heeft hij de witte tijgers gemist. Vanmiddag zijn we dan nog eens terug naar de vlooienmarkt geweest om wat geschenkjes te kopen. Gisteren kocht Danny bij een man die zegde dat hij met het mes op de keel moest verkopen en dus ook Danny de keel ging oversnijden. Vandaag gingen we terug naar o.a. hem wegens erg mooie spulletjes. Ze begonnen weer ferm tegen elkaar op/af te bieden. Toen ze tot een akkoord kwamen rekende de man met de boze blik van een gefailleerde af, stak de hand uit en schoot in een lach. Pingelen is hier een sport.

Het is ongelooflijk leuk om al de kindjes bij elkaar te zien.  Het zijn allemaal schatjes. Ze zijn veel pittiger dan op de foto's die op de websites staan.
 
Morgen gaan we naar de Chinese muur of de Lange muur.  We zullen met ons drietjes niet naar boven gaan, maar dat is niet zo erg.  Met papa Danny gaat het goed. Hij is traag op hellingen en trappen en kan nog altijd niets oppakken, dus ook Zeno niet.  Maar Danny haalt dit dubbel en dik in met het spelen op bed of op het speelmatje. Terwijl kan hij (soms) zijn oefeningen van kine Kris doen. Of hij zit op zijn knieën om Zeno mee aan te kleden of de pamper te verversen. Niet altijd nodig! Koddig hoe vandaag Zeno zijn handen tegen de muur plaatste en eerst zijn linkervoet achteruitstak (schoen uit, pap!) en daarna zijn rechtervoet (andere schoen ook, pap!). De sokjes doet hij dan zittend zelf uit.

's Morgens is het echt zalig.  Zeno doet zijn oogjes open, en hop, hij ligt knuffelsgewijs tussen mama en papa en natuurlijk onder een fles melk. Wij noemen dit ons smeltmoment. Hij kan zo heel lief zijn, schaterlachen... Maar de dreumes verkoopt ook apenstreken. Moet kunnen, mams en paps!

Tot morgen!
Linda

Een dikke kus van Zeno, en natuurlijk van  Danny en Linda  voor de bomma die vandaag 85 jaar wordt!
Mama je kan beginnen aftellen naar onze thuiskomst.  Neem alvast maar veel zakdoekjes mee.  Niet schrikken als Zeno erg begint te wenen.  Hij zal eerst wat tijd nodig hebben om iedereen te leren kennen. 
Veel liefs vanuit China van je kleinzoon Zeno, dochter Linda en schoonzoon Danny!

Vandaag zijn we dus niet naar de zoo geweest maar naar de Vlooienmarkt, samen met onze hotelburen en tafelgenoten Fan, mama Wendy en papa Luc. Onderweg nog Anali, Isali, mama Marijke en papa Joost tegengekomen. Prachtig wat daar allemaal te zien is. We hebben 2 theepotjes gekocht. Terwijl Danny zich rot amuseert in het afbieden - samen met peter Pieter lacht hij zich krom met de afbiedscène van The Life of Brian - sta ik tien meter verder met Zeno. Ook aangeschaft: een stempel met Zeno's naam in het Nederlands en het Chinees. Op de stempel bovenaan staat een haan, want Zeno is geboren in het jaar van de Haan.  Die zit in een mooi doosje met een potje inkt. Het is zeker geen vlooienmarkt zoals bij ons.  Het waren allemaal prachtige spullen, zeker geen rommel. Bijna vergeten, we hebben ook nog 2 schilderijtjes gekocht voor zijn kamer. We kregen er 4 (2 voor Fan, 2 voor Zeno) voor de prijs die hij eerst vroeg voor 1. We hebben toch zeker een aantal uren rondgelopen op de markt, het weer was opnieuw prachtig: zonnig en windstil.

Vandaag komen ook de andere koppels uit Anhui aan.  We zijn benieuwd naar hun kindjes en hun verhalen. Zeno was een toonbeeld van lieve jongen vandaag,  hij heeft rustig meegereden in de buggy.  Zo lang er geen eten in de buurt is, is onze jongen heel lief.  Hij heeft duidelijk een eetprobleem. Als hij eten ziet, wil hij het en liefst alles.  Zoals nu, hij weet dat er nog banaan is, dus weent hij tot hij die krijgt.  We proberen dit gedrag te negeren.

Straks meer, Zeno roept !

Danny ligt op het bed te rusten en Zeno probeert wat alleen te spelen.  Alleen wil hij persé bij Danny liggen.  Ze zijn echt al dikke vrienden.  Mama is meer de troostende persoon. 
Hij brabbelt nu eindelijk een beetje, we begonnen ons al wat ongerust te maken.  Hij ligt nu vanalles te vertellen aan papa, die er niets van begrijpt.
Vandaag zijn we in een park gaan wandelen, echt heel mooi.   We zijn wel met een taxi teruggekomen omdat het nogal ver wandelen was om terug naar het hotel te gaan.  De rug van Danny is al iets beter maar we willen toch niets forceren.  De eerste helft van de wandeling heeft Zeno geslapen, de andere helft heeft hij geweend.  
Ik val hier net van mijn stoel !  Zeno heeft net mama geroepen!  Snif, waar is mijn zakdoek.
Ik ga mijn zoon knuffelen!
tot later
groetjes
Linda