|
Ontworteld
De jonge berken, wit
bevreesd, kijken roerloos
toe, hoe de wilg zich vastklampt
aan zompige aarde.
Zijn wortels graven
dieper, wanhopig op zoek
naar houvast. Dit had hij niet
gepland. Hij zou de hemel raken.
Nu raakt zijn kruin ijskoud
water. Hij treurt om verloren
glorie, laat zijn takken
dieper hangen.
De hoge eik ziet en grijnst.
Door christina ceuppens
|
