Mensen vragen me wel eens hoe ik op ideeën kom om over te schrijven. Wel, het is best vermoeiend maar ik krijg de beste ideeën als ik in bed lig en eigenlijk hoor te slapen. Het is net of er dan duizenden flarden van gedachten door mijn hersenpan stuiteren. Op en neer. Heen en weer. Wat ik dan doen is het kleine notaboekje, dat op mijn nachtkastje ligt, nemen en alles noteren. Nu gebeurt het soms dat er niets nieuws in dat boekje staat geschreven, gewoon omdat ik ook maar een mens ben en af en toe van uitputting in een comateuze slaap val. Als ik dan de volgende dag achter mijn laptop kruip, zit ik maar wat naar dat ding te staren. Het lijkt wel of er bij daglicht niets productiefs uit mijn hersenpan wilt komen. En als er dan toch iets vluchtigs komt bovendrijven, is het vaak moeilijk om er grip op te krijgen met op de achtergrond de geluiden van mijn teerbeminde gezin, compleet met irritante muziekjes uit Nintendo’s en kachels die hardhandig worden opgerakeld. Zoals nu het geval is, vergeef het mij dus maar als dit cursiefje kwalitatief onderdoet voor mijn nachtelijke hersenspinsels.

In ieder geval houd ik ervan om mijn levensbeschouwingen, rebellie, paranoia, verlangens en frustraties neer te pennen. De kans dat ik hierbij iemand ongewild kwets is niet ondenkbaar, maar ik weiger om te schrijven met een handrem op.
Bij deze bied ik dus bij voorbaat mijn verontschuldigingen aan voor stukjes waarin bepaalde mensen persoonlijk geviseerd zullen worden. Het grootste gedeelte van mijn inspiratie ontspruit immers aan de realiteit (weliswaar verwrongen in de krochten van mijn brein) en niet aan mijn verbeelding. Enige overeenkomsten berusten dan ook niet steeds op louter toeval.

Hetgeen me nu te binnen schiet, is de gedachte aan de mensen die ik op de trein zie als ik ga werken. Ik vraag me soms af wie ze zijn, wat ze doen, waar ze naartoe gaan en waaraan ze denken. Gek eigenlijk dat er bijna zeven miljard mensen op onze aardbol rondlopen en dat we er misschien maar honderd van kennen. En de mensen die we écht kennen, die kunnen we meestal op onze twee handen tellen.
Het valt me steeds op hoeveel zure mensen er rondlopen. Hoe weinig mensen je maar ziet met een lach op hun gezicht. Dan vraag ik me af of ze wel gelukkig zijn. En of er nog mensen zijn die zich kunnen verwonderen over het leven zelf. Die durven (anders) te denken en niet alles klakkeloos aanvaarden. 
Kijk eens naar kinderen. Hun spontaniteit, hun nieuwsgierigheid en creativiteit. Maar de meesten geven het op na een poosje. Al dan niet gewillig laten ze zich uiteindelijk in het keurslijf van de maatschappij persen en weg zijn al die fantastische eigenschappen van het menszijn.

Over het algemeen beschouwd voel ik mezelf gelukkig en bevoorrecht. Dan heb ik zin om op een bergtop te staan, mijn armen te spreiden en te roepen hoe prachtig deze wereld is. Hoe fantastisch ik de mensheid vind.
Maar dan zijn er andere momenten … momenten dat ik diep onder mijn dekbed wil kruipen en me verschuilen voor die wrede wereld, vol ongevoelige mensen.

Staat er een houdbaarheidsdatum op gevoelens van geluk, geborgenheid en tevredenheid? 

15-11-2010, 10:46 geschreven door Christina Ceuppens

Mijn 42^ste verjaardag werd de gedenkwaardigste tot nu toe.
Net op het moment dat we de taart gingen aansnijden, begon ik hevige pijn in buik en rug te krijgen en tegen de tijd dat de taart netjes verdeeld was in acht gelijke porties, smeekte ik om me naar de spoedafdeling te brengen.
Om even te illustreren hoe erg de pijn dan wel was, moet ik vertellen dat ik ooit vier dagen beleefde in een hoek van 90 graden omdat ik weigerde naar een dokter te gaan en dat ik eens rondliep met een blindedarmontsteking tot deze open barstte …

Ondersteund door vriend, zoon en stiefzoon werd ik zo goed mogelijk in de auto gepropt en reden we naar het ziekenhuis. Daar sprong mijn zoon, nog voor we volledig stilstonden, uit de auto en kwam even later terug met een rolstoel. Hij rolde mij op een drafje tot voor het ‘loket’. Daar werd het feit dat ik er ondertussen grauwgroen uitzag en kreunde van de pijn genegeerd, tot de dienstdoende verpleegkundige mij vrolijk vroeg wat er scheelde. Ik vertelde haar dat ik vermoedelijk een niersteentje had, dat het boeltje daar beneden blokkeerde. Aangezien het niet mijn eerste keer was en ik me maar al te goed herinnerde hoe dat voelde, vond ik het geoorloofd om mijn deskundige opinie met hen te delen.

Mijn huisgenoten werden verbannen naar de wachtzaal, terwijl de verpleegster mij gezwind afvoerde.

Nog voor ik twee keer met mijn ogen had kunnen knipperen, lag ik al volledig ontkleed en voorzien van de nodige slangetjes op de onderzoekstafel. Nou, ze zijn hier wel efficiënt, dacht ik. Minder dan een kwartier later hadden vier dokters zich al zorgelijk over me heen gebogen. Ieder van hen stelde dezelfde vragen en kregen van mij dezelfde antwoorden.
Uiteindelijk, drie uren en vier onderzoeken later kwam een enthousiaste assistent me meedelen dat ik een niersteentje had. Eureka!
Ik beet op mijn tong en keek hem verwijtend aan. Aan het glunderende gezicht van de assistent merkte ik dat mijn blik zijn doel had gemist. Ik besloot het over de cynische boeg te gooien. ’Proficiat,’ zei ik, ‘dat u en uw collega’s dat zo snel gevonden hebben …’
Maar ook mijn cynisme ontging hem volledig. Misschien was het te wijten aan mijn belabberde toestand. Of misschien zijn de ontelbare uren die deze dokters in een steriele ruimte doorbrengen er de oorzaak van dat zij een beetje wereldvreemd zijn.
De assistent was ondertussen druk bezig met het opschrijven van god-weet-wat op het patiëntenstatus aan het voeteneinde van mijn bed. Ik wachtte geduldig af.
Toen hij plots met wapperende witte jas verdween, riep ik hem nog na : ‘En wat gaan jullie aan dat steentje doen, dokter?’
Hij keerde zich om en verkondigde opgewekt : ‘Dat zal de professor morgenochtend met u bespreken. Maar we zullen u alvast de nodige pijnmedicatie geven.’
Godzijdank. Dat is pas efficiëntie …

door Christina Ceuppens

26-10-2010, 00:00 geschreven door Christina Ceuppens