Na weerom een hectische voormiddag van wassen en strijken -aangezien wij op ons tijdelijke appartement geen wasmachine hebben, zijn we al héél de zomer genoodzaakt om te wassen bij de ouders en schoonouders- kunnen we eindelijk, met slechts een kleine vertraging, vertrekken richting Gent. We worden er verwacht bij Wim, Véronique en de kids, Aurélie en Aster. We konden ruimschoots op tijd arriveren en hadden zelfs tijd gehad om nog voor een leuke herinnering te zorgen, ware het niet dat ... we 2x een afrit misten en dus noodgedwongen een beetje aan sightseeing gedaan hebben tijdens ons ommetje van 25km. De eerlijkheid gebiedt mij hier toe te geven dat het eigenlijk mijn fout was: ik zat zo verdiept in mijn 'Goed Gevoel' en vond dat ik dat super-interessante artikel absolúút aan Gino moest voorlezen ...
Hoe dan ook ... We leerden hun leuke gezinnetje, toen nog met z'n drieën, kennen in de Rotonde. Chiara en Aurélie konden het meteen goed vinden. En al snel werden ze vriendinnetjes!! En zo werden ook de ouders 'vriendjes'. Het klikte!! Soms zijn er van die mensen die je heel je leven bijblijven, zo ook zij. En we hopen dat Véronique Wim toch kan overtuigen om eens bij ons in Brazilië op vakantie te komen, hé Wim ?!!! We zagen mekaar weliswaar meestal 'op de werkvloer' (ons hotel) en werden dus ook regelmatig 'gestoord', maar het was altijd leuk om weer eens lekker bij te kletsen!
En zo ook afgelopen woensdag. We werden warm onthaald. En hebben héél lekker gegeten, zelfs Ennio en dat is écht geen makkie! Met dank aan Véro, voor mij dan vooral voor de heerlijke chocolademousse . Het werd een supergezellige namiddag, zo eentje waaraan je een Goed Gevoel overhoudt. Weg dus met de boekskes!!!!
De blog heet "Corneillie_Vandevoordt", dus mag het "Corneillie"-gedeelte af en toe ook eens achter het kleine schermpje zitten. En neen, 'k heb daarvoor de toelating niet moeten vragen aan Tittin Na de afgelopen hektische maanden is het fijn eindelijk wat tijd voor reflectie te vinden. Even tijd om na te denken over wat was, en wat komen gaat. Waar sleep ik mijn gezinnetje toch weer in mee?! Ikzelf mag dan in mijn leven wel al enkele keren een ferme bocht genomen hebben, voor Martine en de kinderen is dit de eerste "major move". En hoe dat gaat lopen, dat valt dus niet te voorspellen, niet? Maar net dat maakt het leven voor mij - en hopelijk ook voor hen - de moeite waard.
Het is heus niet steeds van een leien dakje gegaan vroeger, al ervaart de buitenwereld dat misschien anders. Op prille leeftijd (21 jaar) te besluiten om als officier voor de BSD (Belgische Strijdkrachten in Duitsland) te kiezen, men verklaarde me voor gek thuis. Maar er was niets aan te doen, het onbekende was toen al zo verlokkelijk. En hoewel ik er harde noten gekraakt heb, herinner ik me vooral dat het een goede leerschool was voor m'n latere leven.
Van officier naar reisleider bij Neckermann, de ene dag in het blauw mét strepen, de volgende in het blauw onderaan de ladder. Weer zeer confronterend. Van de weelde in Duitsland naar het -relatief - arme Portugal van de jaren 80. Naar het decadente Gran Canaria, het intrigerende Kenya, terug naar de Luchtmacht. Van Evere terug naar Afrika, van Afrika naar ... Roeselare en Dadizele.
Van Dadizele naar Westende, met 14 jaar m'n langste verblijfplaats tot nog toe. Maar er is iets fundamenteels veranderd. Hiervoor deed ik alles alleen, nu zijn we met vier.
Over mezelf hoef ik me niet echt te bekommeren, nu zal de uitdaging er vooral in liggen m'n gezinnetje veilig en wel de nieuwe haven binnen te varen. Of dat lukt, dat gaan we hier, in deze blog, een beetje met de wereld delen. Maar één ding weet ik zeker, we hebben maar één leven, en elk van ons moet proberen dat het de invulling krijgt die ons de meeste voldoening schenkt.
Wie wil kan, in deze hoogdagen van communicatie, een beetje meevaren. Straks zegt Ennio: "Schip ahoy, land in zicht piraatjes!!!"
Vandaag is mijn jongste zusje 20 jaar geworden. Twintig?!!!! Wat gaat de tijd toch snel. Goed excuus volgens Chiara'tje om eens de stad in te trekken... Ze wilde absoluut een cadeautje voor tante Daisy, maar meer nog wilde ze eigenlijk een mooie herinnering voor haar moeke. Haar moeke, misschien wel de belangrijkste persoon in haar leven, na haar mama'tje dan toch !! En toen vond ze uiteraard ook meteen iets voor haar tante Carine. En, oei, ze wilde eigenlijk ook wel iets voor haar pépé (haar peter, mijn broer dus). En eigenlijk was dat ook wel iets leuk voor tante Chris. Kling, kling, allemaal Euro'tjes die ze alvast niet meer moet wisselen voor ons vertrek naar Brazilië...
Enfin, een verjaardagsfeestje dus... Tante Daisy kon best wel een kruiwagen gebruiken. Wat een cadeautje ?!! Laten we het maar gewoon op een oersaaie enveloppe met geld houden, dan kan ze zelf de kruiwagen gaan kopen. En naar gewoonte zat de sfeer er weer meteen goed in ... En als er iets is dat ik zal missen, dan zijn het wel die momenten: de hele familie samen, mama en papa, alle kinderen en kleinkinderen én natuurlijk ook de aangetrouwden. Het is altijd zo'n leuke boel als we allemaal samen zijn. Er wordt telkens heel wat afgelachen!! En dat vind ik záááálig. Ik lach zó graag ...
En het eten ... de jarige kiest. Zo is het altijd geweest bij ons thuis. En dat vonden we altijd leuk!! Dank je, mama. Het Daisy-menu was: kaaskroketjes, balletjes in tomatensaus met frietjes én als dessert chocolademousse. Alles zelfgemaakt uiteraard, want daaraan kan niemand tippen!!! En zo hebben we dus meteen nog eens een oervlaamse maaltijd gehad.
Op naar het volgende etentje ... zijnde morgen. Morgen hebben we een afspraak bij vrienden in Gent. "Het kan geen kwaad", zegt Gino. "Voor lichamelijk overgewicht moet je niet bij betalen op het vliegtuig!!"
Eigenlijk een vreemd gevoel ... Ik heb hier zó lang naar uitgekeken, maar nu het dichterbij komt, word ik soms overvallen door allerlei vreemde gevoelens die ik niet allemaal kan 'plaatsen'. Al 18 jaar weet ik zéker dat ik niet in ons Belgenlandje wil blijven!! En toch, af en toe weet ik met mezelf geen blijf. Het feit dat ik toch net dat beetje meer heb op te geven dan Gino zal hier zeker iets mee te maken hebben.
Ik heb een ontzettend lieve mama, die ik héél zeker erg zal missen, een papa die door onze kindjes 'bopa nurk' genoemd wordt, 3 lieve zussen en een lieve broer. (Mijn mama en één van de zussen, samen met haar man, komen gelukkig in de kerstvakantie al op vakantie. Joepie!!) Van het nieuwe fitnesscentrum lig ik niet zozeer wakker. Dat loopt wel los! En het is zeker een manier om net dat tikkeltje sneller de taal te leren. Mijn allerbeste vrienden, vooral diegenen die al meer dan 20 jaar meegaan, zal ik ook wel missen!! Al weet ik zeker dat die banden onbreekbaar zijn en dat wij mekaar nooit uit het oog zullen verliezen. Ik hou van jullie!!
Maar ach, ik heb nog altijd 12 dagen om lekker emotioneel te doen ;o). Al wil ik best toegeven dat die laatste weken inderdaad héél emotioneel zijn en iedereen die we nog zien net ietsje stiller is dan gewoonlijk. Over ons vertrek wordt dus ook wijselijk gezwegen, niet in het minst om het mezelf een beetje makkelijker te maken ;o).
Wat zal ik in het begin verloren lopen in Brazilië na de afgelopen 2 HECTISCHE maanden. Onze agenda zit echt afgeladen vol!! En toen ik Gino vroeg wanneer hij dacht dat ik de koffers zou kunnen inpakken, antwoordde hij me doodleuk: 'Ah 's nachts, hé schatje.' Waarmee meteen bevestigd wordt hoe druk het nu wel is.
...
?!!! We zagen mekaar weliswaar meestal 'op de werkvloer' (ons hotel) en werden dus ook regelmatig 'gestoord', maar het was altijd leuk om weer eens lekker bij te kletsen! 
?!! Laten we het maar gewoon op een oersaaie enveloppe met geld houden, dan kan ze zelf de kruiwagen gaan kopen.
