Zondag 05/09/2010

’s Ochtends word ik lief gewekt door mijn ventje.  Zo lief, hij is het niet vergeten!  Vandaag zijn we 13jaar samen en 1jaar getrouwd!  En ik zie hem nog altijd even graag!!  Het ziet ernaar uit dat we toen beter weer hadden dan nu.   Het wordt uiteindelijk 21°C, maar héél zwaar bewolkt met enorm veel wind.  Een échte winterdag dus!!  We nemen een uitgebreid ontbijt, dit keer binnen.  We hebben verschillende korte skypegesprekken: het is weekend en erg bewolkt, dus een uiterst trage verbinding.  (De beste momenten om hier te skypen zijn tijdens de schooluren en de kantooruren, d.w.z. in de week en dan nog best van 11.30u tot 16u Belgische tijd.  Weekends en feestdagen zijn hopeloos…)

Even later kapt Gino zijn eerste 4 kokosnoten met een machette.  Met succes: hij heeft nog al zijn vingers.  En we kunnen iets nieuws uitproberen: kokoswater.  We zetten ze even in de vriezer.  En het is eigenlijk wel lekker, maar het moet goed gekoeld zijn!!  Schijnt ook heilzaam te zijn voor de darmflora.  Als ze leeg zijn, kappen we ze in 2 en lepelen het vruchtvlees eruit. 

’s Middags besluiten we toch maar eens te BBQ’en.  Een héle belevenis: toen we destijds het hotel hadden, hebben we nooit gebarbecuet en vorig jaar slechts 1x!!  Ondertussen kook ik alvast de rijst met de groentjes.  En vermits we openstaan voor nieuwe dingen, hebben we in de supermarkt iets meegebracht dat we nog nooit gegeten hebben, een soort sojaballetjes.  Iedereen lust hier graag sojaproducten, dus dat kan geen probleem zijn.  Je moet ze ca.30 minuten koken en het wordt gegeten bij vlees- en visschotels en in hartige taarten.  Het goedje is gekookt en wordt geproefd … Het zijn precies kleine sponsjes en ze smaken VRESELIJK!!!  Gino heeft al overal geleefd in de wereld en zegt: “Misschien moet je ze nog even bakken?!”.  Dan proeft hij en … spuwt het onmiddellijk weer uit.  Ik lig in een deuk .  Even proberen bij de kinderen…  Ik moet me terugtrekken in de kamer, want ik kan niet stoppen van het lachen!!  Ennio denkt even dat het gehaktballetjes zijn, totdat hij proeft …  Hilarisch!!!!  Oké, hapjes voor de honden en die lusten het gelukkig wel.  En het lag nochtans niet bij de hondenvoeding .

We eten buiten en kraken er een goeie fles wijn bij … op onze huwelijksverjaardag!!!

Even later wordt abrupt onze rust verstoord, wanneer Ennio aangelopen komt om te vertellen dat ‘Cowboy over de omheining gesprongen is en bij de eenden zit’!!!  Paniek in de barak.  De eenden zijn gelukkig verstandig genoeg en zwemmen allemaal naar het midden van de vijver.  Met veel moeite krijgen we de hond te pakken.  Hij mag meteen in bad, hij zit volledig onder de modder!!

Even later blijkt –zoals Gino en ik uiteraard al vermoedden- dat Ennio het poortje open had gedaan en Cowboy haast bij de eenden heeft moeten ‘duwen’.  Hij wilde even testen of Cowboy wel écht een border collie is en dus over een jagersinstinct beschikt!!!!!!!!!!!!

Je moet gewoon wat beesten ‘in’ huis halen om leven in de barak te hebben, maar we hebben toch genoten van onze 1^ste huwelijksverjaardag.

En terwijl ik nu bezig ben om mijn blog bij te werken, is Ennio op zoek gegaan naar een 2^de oog voor zijn verrekijker en daarvoor heeft hij … een volledige rol WC-papier afgerold…  die Gino er nu weer op probeert te rollen.

05-09-2010 om 00:00 geschreven door Tittin

Saquarema Strand

Vandaag zijn we in de namiddag naar Saquarema gegaan.  Héél idyllisch binnenrijden, rondom de lagune met zicht op het kerkje bovenop de rotsen, een kerkje met zicht op zee.  En dan heb je tussen de lagune en het strand nog een bebouwde kuststrook.  Toen we iets gingen eten, kreeg ik het voor het eerst moeilijk.  Ik begreep niets van al dat gebrabbel…  Als taalkundige is dit exact wat ik nooit wilde meemaken: verhuizen naar ergens waar ik de mensen niet begrijp!!!  Dit was nu één van die momenten waarop ik vroeger naar mijn mama zou bellen, die me dan gewoon even mijn gal laat spuwen, niets zegt, gewoon luistert  en er toch voor zorgt dat ik nadien een goed gevoel heb.  Na het eten laat ik Gino en de kinderen even zitten en trek me even terug, alleen op een bankje.  De eerste traantjes …  Ik besef dat ik het nog wat tijd moet geven.

Als ik wat bekoeld ben, lopen we nog even langs de kraampjes.  Gezellig…  Van daar naar het strand.  En dat beeld is zo vertrouwd: iedereen ligt hier op mekaar geplakt als sardientjes in een blikken doosje, net zoals aan de Belgische kust in de zomer…  Met dat verschil dat het hier wel wat warmer is.  Het is hier écht prachtig!!  En dan die golven, de surfers en die vissersbootjes…

En wanneer we ’s avonds thuiskomen, komt onze Zwitserse buurman Remo langs om onze eerste kokosnoten te betalen.  Wat een lange dag!

04-09-2010 om 00:00 geschreven door Tittin

Nog even melden dat ik bij de oudere berichten ook foto's heb toegevoegd via 'Bijlagen'.

03-09-2010 om 00:00 geschreven door Tittin

Een wasmachine … joepie!!!

Vannacht bijna niet geslapen door vreselijke rugpijn en teveel denken…  Ik zie de uren passeren.  Om 06.15u sta ik op, iedereen slaapt nog.  Goh, wat zal ik blij zijn als ik mijn eigen matras terugzie!!!  Ik zet me meteen aan de pc voor een nieuwe poging om foto’s te downloaden.  De ochtenden hebben we hier namelijk de beste internetverbinding.  Na 45min geef ik er echter de brui aan en kruip nog even in bed om ‘af te koelen’ .  Ennio wil mama troosten en roept: "Mama, waar staan de calorieën?  Ik ga koffie zetten voor jou.”  Hij wist niet meer precies wat hij nodig had, maar ík weet wel dat het geen calorieën zijn.  Ik heb me er ondertussen bij neergelegd dat Skype écht niks wordt en ik dus niet met mijn mama en de rest van de familie zal kunnen bellen…

Even later hoor ik …………… Gino skypen met mijn mama.  Wanneer ik door het raam kijk, zie ik hem in zijn onderbroek met de laptop door de tuin lopen.  De video staat aan en hij toont waar wij nu wonen: de tuin, de eenden, de vijver, de hondjes, het zwembad…  Het wordt een leuk gesprek met een goede verbinding.  En ondertussen weten we ook al dat het zelfs nog beter gaat, als je de video uitzet.  Dat kan geen probleem zijn: ze zullen wel nog niet vergeten zijn hoe we eruitzien?!!

Wanneer Marc toekomt, weet hij me nog te vertellen dat ik mijn foto’s moet verkleinen .  Na enkele pogingen krijg ik het programma gedownload en kan ik van start gaan.  Het is nog wat zoeken en ik heb er dus geen idee van wat het zal geven op de blog.  Just let me know, please.

Na het middageten genieten we nog even na, wanneer er plots iemand roept:”‘Casa Bahia!!!”  MIJN WASMACHINE IS ER !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  Geloof me, die kan je hier écht wel goed gebruiken met al het stof en 2 speelse honden.  Ik zit zonder handdoeken, al zou dat natuurlijk wel lukken , zeker overdag.

We moeten er echter vandoor, want om 15u hebben we met Mieke afgesproken.  We zouden samen naar de fitness gaan kijken.  We zijn een beetje vroeger en besluiten nog even binnen te wippen in de school** van de kinderen.  De directrice is uiterst vriendelijk, evenals alle leerkrachten.  We krijgen een volledige rondleiding.  Ennio heeft alvast even kennis kunnen maken met zijn nieuwe klasgenootjes.  Ik denk dat ze maar met een zestal zijn.  Voor Chiara blijft het nog even afwachten.  Het officiële schooljaar start sowieso pas de tweede week van februari, dus nu is het enkel de bedoeling om een beetje de taal op te pikken.  Ik vind het een héél erg mooie school.  Maar ja, het ben ík natuurlijk niet die er naartoe moet.  Ik besef wel dat de kinderen het nog moeilijk zullen hebben.  Anderzijds gaan ze hier maar halve dagen naar school en zal er dus nog voldoende tijd overschieten voor het zwembad en de honden…

** Washington Luis is een vrij dure privéschool, waar de kinderen terecht kunnen vanaf de crèche tot het einde van het middelbaar.  Daarna stroomt 80% door naar de universiteit.  Ze krijgen les in het Portugees.  Chiara gaat naar school van 7u tot 13.15u, Ennio in de namiddag van 13u tot 16u.  Verder worden er ook allerlei naschoolse activiteiten georganiseerd zoals: yoga, jiu-jitsu, zaalvoetbal, capoeira, theater, jazz-dance enz.

De fitness valt een beetje tegen.  Maar als je van bij Health City Oostende komt, is die kans uiteraard erg groot .  Ik wist dat ik het niet kon vergelijken, maar toch…  Er zijn geen toestellen om de rug te verstevigen  en qua cardiotraining staan er enkel een paar fietsen en loopbanden.  Nu, rust roest en ik heb ondertussen wel gemerkt dat vooral beweging belangrijk is voor mij!!  Dus hiermee moet het wel lukken.  Volgende week start ik.  Eerst nog even de feestdagen hier laten passeren (dinsdag nationale feestdag en woensdag één of andere katholieke feestdag of omgekeerd).

Terwijl we dan toch in Bacaxá waren, hebben we ervan geprofiteerd om meteen nog maar een autostoeltje te kopen voor Ennio.  Dus weerom iets om te schrappen van de lijst!  Er komt wel iets voor in de plaats: achteraan een driepuntgordel laten installeren ipv de nu voorziene tweepuntgordel.  Enfin, op die manier zijn we dus alleszins nog wel een tijdje zoet.

03-09-2010 om 00:00 geschreven door Tittin

Wat een heerlijke rust …

Gisterenavond hadden we een supergoede internetverbinding, of toch naar Braziliaanse normen.  We hebben er dan ook van geprofiteerd om alles bij te werken.  Het was 00.15u toen we alles afgerond hadden.  In België 05.15u, dus skype even uitproberen kon niet meer.

Vanmorgen hebben we een ontdekking gedaan: onze PC is uitgerust met een kaartlezer …  Ik heb wel even moeten zoeken naar dat piepkleine ding, maar dankzij Marc kunnen we dus vanafnu af en toe ook eens wat foto’s toevoegen.  Het probleem van de kabel is dus bij deze opgelost!

Marc wist ons ook te vertellen dat hij gisteren een weddenschap met Mieke gewonnen had.  Zoals eerder vermeld mocht Gino gisteren de auto gaan oppikken.  Hij moest dus alleen terugrijden.  Mieke dacht dat Gino de weg terug naar huis niet zou vinden in zijn eentje.  Marc zei van wel!  Inzet was 1250 Reais oftewel de castratie van Choco, één van hun wilde paarden.  Dus, bij de garagist bleef Marc een beetje talmen en toen Gino in de auto stapte, deed hij teken dat Gino mocht vertrekken …  Gino vond probleemloos de weg naar onze sitio en Marc mag nu zijn paard laten castreren.  En Gino wist van niks .

Wanneer ik even later op fb zit, krijg ik plots een melding op skype!!  Petra, mijn maatje uit de Spaanse les, is online.  De verbinding is niet super, maar we hebben toch even een videogesprek kunnen houden.  Dus mama, het zal nooit heel erg vlot gaan, maar de mogelijkheid zit er toch in.  En alleen al het idee maakt mijn dag goed, want gisteren kreeg ik even een opwelling van mama-gemis …   Ik zou dit zó graag allemaal met haar delen.  De beste uren hier bij ons zijn Belgische tijd vanaf 4u ’s nachts of van 12 tot 16u, op voorwaarde dat het hier heldere lucht is.  Vaak dus!!!

Ik bewerk de foto’s, in open lucht en onder de apenboom.  Záááálig!!  Het is al lekker warm, 22°C om 11u en de kinderen zitten al volop met waterballonnen te spelen.  Ondertussen worden in de plantage de eerste kokosnoten geplukt om te verkopen.  En Baiano is bezig met de verzorging van de mudda’s (jonge palmbomen) die klaar zijn voor verkoop.  En hij zal de kokosnoten, die niet meer goed zijn voor verkoop, nog planten om nieuwe mudda’s te kweken.

Gino heeft ondertussen ook al les gekregen in de plaatselijke ‘keuken’.  Baiano toont hem alle eetbare planten en legt uit hoe ze gebruikt moeten worden.  De ananas heb ik nog altijd niet gevonden.  Die staat blijkbaar buiten onze ‘privétuin’.  Daarentegen heb ik na lang zoeken jammer genoeg wél CHOCOLADE gevonden!!!!  Een héél kleine rayon en goed verstopt, maar ik heb ze gevonden .

Namiddag was het hier een zalige 29°C, dus … met zijn allen in het zwembad!!  En terwijl bedenk ik dat ik nog steeds moet wennen aan de gedachte dat dit écht allemaal van ons is.  Even later kruip ik even in bed om wat te rusten.  Vannacht té lang aan de computer gezeten.

Wanneer ik wakker word, is het bijna avond.  We spelen nog wat met de honden.  En iedereen neemt nog een douche … in openlucht ( maar alleen van mij worden er foto’s genomen)!  Dit is écht genieten!!  En wat een uitzicht…

Wel heb ik hier hopen was van het vele stof - en ook wel een beetje door de honden.  Normaal gezien ;o) wordt morgen de wasmachine geleverd…  Ik ben eens benieuwd!  We hebben nog een droog (lees: overdekt) plekje gevonden in het pomphuis.  Daar is er zowel aan-als afvoer voor water, alsook electriciteit.  En als het niet te laat op de middag is, kan ik misschien nog even binnenspringen in de fitness.  Even kijken wat dat geeft?!

Bijlagen:
Chiara en Samantha 1.JPG (59.3 KB)   
De eerste kokospluk van onze plantage 3.JPG (110 KB)   
Douchen in openlucht.JPG (62.4 KB)   
Een warme winterdag 1.JPG (66.3 KB)   

Een échte auto!!!!!!

Gisteren werden we om 16u opgepikt door Marc en Mieke, die weerom enkele uren in de bank doorgebracht hadden voor ons.  De Braziliaanse bureaucratie ten top!!!  De banken gaan hier pas open om 11u en STIPT om 12u staat de gerant recht en neemt zijn middagpauze tot 13u.  Hij stopt gewoon waarmee hij bezig was …  en jij staat daar .  Voor ons, Belgen, onvoorstelbaar, voor Brazilianen doodnormaal!!

We waren dus met zijn allen uitgenodigd voor de BBQ bij een Zwitsers koppel, Remo, die al 20jr in Brazilië woont, en Erika én de 2 zoontjes Marco van 5jr en Dario van 3jr.  Een leuke namiddag, gezellige BBQ op zijn Braziliaans zonder stress en zonder poespas: gewoon het vlees en de broodjes gebraden op de BBQ en met z’n allen van de plank eten.  Super en minstens even lekker!  Ennio heeft zich geamuseerd met een tractor, een lichtgevende spiderman, een Portugees-sprekend Cowboy Woody, een boksbal en … een slang.  Geen echte, maar dezelfde dag hadden de werkmannen er al 2 gevangen in de plantages!! Heel het jaar zie je bijna geen slangen, maar nu in het paringsseizoen wel.

Slangen dus …  GEEN PANIEK: als er al slangen zitten (en hier zijn er sowieso al géén dodelijke) zitten ze enkel in het hoge gras, de plantages dus, en nooit in de privégedeeltes, de gebieden waar altijd wel beweging is.  Een slang is ook een schuw dier en zal zich dus altijd proberen uit de voeten te maken!!  Dus langzaam stappen in het hoge gras is de boodschap, zodat de dieren de tijd hebben om te ontsnappen.  Verder heb ik voor het eerst in mijn leven ook lichtgevende vliegjes gezien, prachtig om zien!!  En bij thuiskomst hebben we nog even genoten van een heldere sterrenhemel.  We konden zelfs de melkweg héél duidelijk zien!!

Nog even snel op internet om mijn mail te bekijken.  Snel, snel?!?!!  We zijn hier niet in Belgi녠 En ik geef het al snel op!!  Doodmoe kruip ik in bed.  Morgen misschien beter.

WOENSDAG 01/09/2010

Vandaag heb ik geen zin om op te staan, ik ben nog zó moe.  Maar Ennio denkt daar (weeral) duidelijk anders over.  Ik denk dat ik mij dringend ook eens van die Duracell-batterijen moet aanschaffen!!!!!  Enkele tellen later staat Ennio zich te wassen in de badkamer en zegt doodleuk: “Als jullie eerst willen zijn, zullen jullie je toch moeten haasten, hoor!!”  Even later –ik lig nog altijd in bed- staat Gino onder de (duidelijk koude, al is er wel warm water) douche.  Ook Chiara is al aangekleed.  Ik zal dus maar opstaan zeker en een badjas aantrekken, want ze zijn buiten al de tafel aan het dekken.  En buiten ontbijten in het zonnetje, daarvoor kom ik maar al te graag mijn bedje uit.  En het wordt nog beter … met de warme bakker aan huis ;o):  Marc heeft verse broodjes meegebracht!!  Ik kan hem wel kussen , ik had enkel nog een pak beschuiten.

Dit zal vanaf nu niet meer gebeuren, want enkele uren later komt Gino aangereden met ons nieuw ‘bakske’: een okkazie Toyota Hilux.  Een zware pick-up en dat kunnen we hier wel goed gebruiken, maar wit ?!!!?  Oké, dit zal dus waarschijnlijkst het properst zijn dat ik deze auto ooit zal zien, hier in de brousse.

Ik kuis nog even verder aan de keukenkasten en begin dan aan het eten.  Als Gino, Ennio en ik even later liggen te dutten, worden we abrupt gewekt.  Chiara had in haar eentje de honden uit de kennel gelaten!!  So far, so good.  Ze had Samantha (de Duitse Dog) zelfs de leiband kunnen aandoen en had samen met haar een wandeling gemaakt.  Het liep echter mis, toen ze haar terug in de kennel wilde zetten.  Het is zo’n lieve hond en zo aanhankelijk…  Ze wilde helemaal nog niet terug, ze wilde gewoon met Chiara spelen en sprong dus enkele keren tegen haar op.  Maar ze heeft het in haar eentje gered!!  Baiano heeft haar dan getoond wat ze moest doen om dit te vermijden en dat werkt.

Met Cowboy hebben we ondertussen al helemaal geen last meer.  Het is een échte schoothond.  Hij loopt al bijna de hele dag los rond en probeert dan af en toe stiekem … het huis binnen te dringen.  Als ik me boos maakt, loopt ze snel weg en verstopt zich aan de voordeur onder te tafel en komt dan piepen of ik haar kan zien!  Het is een schatje!!  Ik ben al helemaal weg van haar.

Namiddag gaan we nog even met onze nieuwe auto naar het centrum voor een paar boodschappen.  We gaan nog iets drinken en wanneer we terug naar huis willen keren, doen we daar net iets langer over dan verwacht !!  Het is al donker en onze geblindeerde ruiten zijn zó donker dat we verloren rijden.  De volgende les is dus: voor het donker thuis zijn!!

Wanneer ik ’s avonds rustig de boodschappen aan het uitpakken ben, komt een vrolijke Ennio de keuken binnengetrippeld.  “Kijk mama, vind je mij mooi?”  Hij heeft zich met het stempeltje, dat hij van tante Carine kreeg, versierd … fluogroen over zijn héle lichaam ...

Enfin, we besluiten unaniem dat het een leuke dag was!  En nu nog even dit proberen op mijn blog te krijgen.  Hopelijk werkt de verbinding!!

Bijlagen:
Chiara en Cowboy.JPG (68.2 KB)   
De nieuwe poolboy.JPG (60.3 KB)   
Onze auto (1).JPG (95.8 KB)   

Uitgepakt en gesetteld

VRIJDAG 27/08/2010

Afgelopen vrijdag was een zware dag.   Na slechts een drietal uurtjes slaap mochten we al uit bed voor een dagje reizen.  Om 5u stonden we op de luchthaven.  We hadden uiteraard voor enkele bagagedragers gezorgd ;o), zijnde mijn mama, mijn zussen Carine, Chrisje, Daisy, mijn schoonbroers Freddy en Maarten en ook nog mijn broer Marc en schoonzus Margot én één van mijn beste vrienden Eric.  Toen de koffers ingecheckt waren, stond daar plots ook Annick, één van mijn beste vriendinnen, al 24 jaar lang.  Totaal onverwacht, maar een leuke verrassing.  Ze is niet lang gebleven, wilde gewoon nog even een héél lief kaartje afgeven, een leuk aandenken!!  En zo heb ik er nog enkele gekregen, die ik wijselijk bewaard heb tot in het vliegtuig zodat niemand de traantjes kon zien.

We hebben dan nog met z’n allen iets gedronken en het was best gezellig, een leuke boel.  Chiara heeft hier betaald met haar laatste Eurocentjes (die kan ze in Brazilië toch niet gebruiken).  Zoals altijd werden er nog grapjes gemaakt, tot het tijd werd om te gaan­­.  Niemand zou wenen, dat was de deal, maar het pakte natuurlijk anders uit!!  Het afscheid viel zwaar, voor iedereen, zelfs voor Gino die aan de terminal nog even naar zijn ouders gebeld heeft.  Maar toch vond ik het ontzettend fijn om nog even de mensen die mij het meest dierbaar zijn rondom mij te hebben!!  Bedankt allemaal!!

De reis was lastig.  Al in Brussel zijn we met  1u vertraging (het excuus was ‘een communicatieprobleem’) opgestegen om dan in Madrid met 1.15u vertraging te landen!  Lopen, lopen, lopen, met teveel handbagage en Ennio in de nek om de volgende vlucht te halen.  Het leek hopeloos!!  En zelfs als we het zouden halen, zouden de valiezen zeker niet mee zijn…  Maar we hadden geluk:  Iberia scoort overal uiterst slecht in, dus ook in stiptheid.  En dit keer was dat voor ons een meevaller, want ook de vlucht Madrid-Rio had vertraging.  We kregen te horen dat ze nog op enkele valiezen moesten wachten van mensen die een overstap gemaakt hadden.  We hebben het dus gehaald!!

Ennio was doodmoe en dus gaf ik hem na de maaltijd een dubbele dosis druppels om te slapen.  Hij heeft welgeteld 3u geslapen … voor de rest op onze zenuwen gewerkt, kampjes gebouwd met de dekens, en de Braziliaanse vrouwen op de vlucht gecharmeerd.  Niet te geloven, die dames vonden het zowaar leuk om met hem te spelen en aan de hand van prentjes Nederlandse woordjes van hem te leren.  Mama en papa hadden even rust!!

Geland in Rio om 23.30u Belgische tijd.  De bagage hadden we ontzettend snel en … wonder boven wonder, alles was mee!!  Super.  Marc en Mieke stonden ons al op te wachten.  We zijn eerst nog iets gaan drinken, want het was vrijdagavond in Rio en dus gigantische files alom van mensen die in het weekend naar hun buitenverblijf trekken.  Een tijdje later zijn we dan vertrokken om … kilometers in de file te staan.  En wat je hier ziet, tart gewoon ieders verbeelding!!  Midden op de autosnelweg staan mensen om flesjes te verkopen, geroosterde noten, chips…  Midden op de baan, levensgevaarlijk, ongelooflijk, temidden van de uitlaatgassen, vreselijk!!!!  En dat allemaal om te kunnen overleven…

Ik zit er ontzettend mee verveeld dat we Marc en Mieke dit aandoen.  Ik weet me hier geen raad mee.  Hoe dan ook, we kunnen hen nooit genoeg bedanken voor alles wat zij al voor ons gedaan hebben!!  In België vind je dit niet meer.  Ik heb er geen idee van hoeveel tijd zij al in ons gestoken hebben, maar ik weet wel dat zij al héél wat tijd opgeofferd hebben, al héél wat kilometers rondgereden hebben, héél wat instanties bezocht hebben, zich al vaak druk gemaakt hebben omdat dingen niet liepen zoals gepland.  Marc en Mieke, bij deze wil ik jullie nogmaals uit de grond van mijn hart bedanken voor alles wat jullie al voor ons gedaan hebben!!!  Bedankt ook om ons wegwijs te maken in ons nieuwe thuisland, om ons rond te rijden, om ons te helpen met alles!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Midden in de nacht komen we aan in ons huisje.  Eerst even naar de honden en dan op ontdekking in het huis.  Ennio en Chiara zijn unaniem en vinden het een “oh zo gezellig huisje”!!  Klein, maar proper en netjes in orde.  Zelf ben ik misselijk van vermoeidheid en wil ik zo snel mogelijk slapen!!!!!  Pissig omdat ik de bedden nog moet opmaken, keil ik zowat elke valies ondersteboven op zoek naar lakens –iedereen die me goed kent, kan zich daar ongetwijfeld wel iets bij voorstellen- om dan tegen 5.30u Belgische tijd eindelijk in bed te kruipen.

ZATERDAG 28/08/2010

De eerste nacht wil Ennio bij zijn mama slapen, wat ik hem op dit moment niet kan weigeren.  Ons zoontje is compleet ontregeld, heeft veel te weinig geslapen de afgelopen nachten en staat voor een totaal nieuw leven.  En vermits Chiara dan bij papa mag slapen, is ook zij tevreden.  We vallen in slaap met het geluid van het fonteintje en worden gewekt door de vogeltjes.  Na een vijftal uurtjes slaap,  vraagt Ennio of hij dadelijk de hondjes eten mag gaan geven.  Daarna zal hij me tonen ‘hoe goed hij in bomen kan klimmen, want dat wist mama nog niet, hé.  Er staan hier 2 kokosbomen (het zijn er uiteraard héél wat meer) in de tuin en daar kan ik dan in klimmen.  Ik zal dan eens een kokosnoot voor jou pakken, geen groene want die zijn nog niet rijp, maar een bruine.  En dan moet papa die in 2 kappen, dan kunnen we daaruit drinken.’ 

Even later lopen de kids in pyjama de tuin in - de zon is nog niet volledig opgekomen – recht naar de honden.  Ze zijn laaiend enthousiast!!  Ze lopen de tuin rond met af en toe een ‘oh, ah, wauw, zó mooi’.  Even later zien ze ook de wilde eenden die onze tuin invliegen en dat is wel even schrikken, maar al snel zien ze dat er niets is om bang voor te zijn.  Dan komt de caseiro  de hondjes eten geven, en de 10 kois.  En Ennio mag mee om de 20 eenden en de 2 gansen eten te geven.  Ze ontdekken ook dat ze 5 kleine papegaaitjes hebben.  En wanneer we even later buiten ontbijten, maken we ook kennis met de aapjes, die het op Gino gemunt hebben.  Ze smijten iets naar beneden en Gino moet even uitwijken ;o).

Als ik na het ontbijt wil afruimen, ontdek ik dat het net ietsje sneller gaat dan verwacht: de eenden komen gewoon alles wat op de grond ligt opeten.  Handig!  Ik besluit de koffers uit te pakken.  Nog voor de koffers goed en wel open zijn, hebben de kids al hun bikini en zwempak met bandjes aan en zitten ze in het zwembad, 23°C om 10u ‘s ochtends!!  Dit is écht genieten … back to nature … eenvoud en rust, alles waarnaar ik al jaren tevergeefs op zoek was.  Dat het huisje klein is en een beetje ouderwets neem ik er graag bij!!  Al moet ik wel toegeven dat ik stiekem al plannen aan het smeden ben voor een nieuw en vooral ruimer huis op de top van onze berg...  Maar binnen enkele maanden kan ik alvast beginnen met mijn eigen meubels.    

Alles is uitgepakt en daar zijn Marc en Mieke om met ons naar de winkel te gaan.  Omkomen van de honger zullen we sowieso niet, want nog voor onze aankomst had Mieke de frigo al gevuld en  ontbijt voorzien.  Romy, de vrouw van de vorige eigenaar had alvast 2 quiches gemaakt en in de vriezer gestoken, samen met een doos ijscrème en kippefilets.  Ze had ook gezorgd voor een tandenborsten en tandpasta voor allemaal, voor een fles champagne, had nog 18 flessen wijn achtergelaten en wat sterke drank, aardappelen, wortels, tomaten en ajuinen!  Ze had zelfs zwemgerief voor ons gekocht!!!!!!  2 zwembroeken voor Gino waar hij 2x in kan,  2 bikinis voor Chiara en dan een mini-bikini  die –denk ik- voor mij bedoeld is en waar ik misschien net mijn tepels in  krijg ;o).  Verder heeft ze ook op verschillende plaatsen in huis briefjes verstopt voor iedereen.  Ze heeft cadeautjes gekocht voor de kinderen, speelgoed voor in het zwembad, lichtgevende jojo’s en boekjes om in te schrijven.  We zijn alleszins meer dan welkom!!

Na het shoppen besluiten we samen met Marc en Mieke de fles champagne soldaat te maken.  Ietsje later, 7u lokale tijd, kruipen we allemaal doodmoe, maar voldaan, in bed.

ZONDAG 29/08/2010

Rond 4.30u worden Gino en ik spontaan wakker.  Uitgeslapen en fit voelen we ons nog niet echt.  Wel hebben we zin om aan deze nieuwe dag te beginnen!  De kindjes slapen nog, dus blijven we nog een beetje in bed liggen.  Even later komt er een klein Ennio’tje de kamer binnen met een verhaaltje dat de indianen in zijn beentje geschoten hebben en dat zijn beentje pijn doet.  Hij kruipt bij ons in bed en een half uurtje later komt zusje er ook bij.  Even gezellig met zijn vieren in een bedje van 1.40m!!  We ontbijten weerom gezellig onder de ‘apenboom’.  Dit wordt ons vaste plekje om te eten, toch als het droog is.  Dit is zó genieten met alle beesten om ons heen.  Ik voel me bijna een boerinnetje en ik vind het nog leuk ook.

Om 9.30u worden we opgepikt door Marc om met z’n allen naar zijn plantages en zijn prachtige wilde paarden te gaan kijken.  Ook daar is het weer heerlijk toeven!! Nadien gaan we Mieke thuis oppikken en krijgen we rondleiding in hun prachtige huis.  Ik ben compleet weg van de ruimte én van de slaapkamer en de badkamer.  Van daaruit gaat het richting Itaúna strand en dan terug naar Saquarema waar we een hapje gaan eten met zicht op de oceaan.  Het was een gezellige namiddag!! 

Wanneer we terug thuis zijn, is iedereen doodmoe.  Gino doet een dutje op bed.  Chiara en Ennio kruipen samen in de hangstoel om een beetje te dutten.  En ik, ik zet me op een stoeltje in de zon … tot de zon ondergaat.  Met moeite kan ik mijn ogen openhouden.  Ik was van plan om het vanavond wat langer te trekken, zodat ik toch stilaan aan het tijdverschil gewoon kan worden.  Helaas, na een half uurtje lezen moet ik forfait geven en gaat het licht uit.  Ik lig voor mijn duracell-zoontje in bed!!

MAANDAG 30/08/2010 

We beginnen toch aangepast te geraken.  Om 5.45u zijn Gino en ik wakker.  We laten de kinderen rustig nog wat slaap inhalen en besluiten alvast te beginnen aan het ontbijt.  Rond 6.45u zijn ook onze 2 schatjes wakker.  Ze hebben geen tijd om te ontbijten, want ze willen absoluut mee met papa …  gaan kijken naar het vuur.  Op de top van ons domein is er een stookplaats, omgeven door een 3-meter brede greppel zodat het vuur niet kan uitbreiden, en wordt regelmatig gestookt om de dode bladeren en het kreupelhout van de opkuis van de plantage te vernietigen.  Met  10 man om toezicht te houden en enkel als het windstil is en vroeg in de ochtend (dan is het het ‘koudst’).  Hier krijgen Gino en de kids meteen een beetje les in de flora en vooral de fauna (hierover later meer, zodat niemand zich nu zorgen maakt ;o)) van de plaatselijke ‘jungle’.

Terug thuis mag Chiara samen met Baiano (onze caseiro) de eenden gaan voederen.  Ze vindt het best leuk, totdat ze plots besefte dat ze al haar hele leven bang is voor alles wat vleugels heeft.  Angstvallig zet ze stapje na stapje achteruit totdat Gino brult: “Nog 2 stappen en je ligt in de vijver!”  Traantjes en papa moet haar bevrijden uit de horde eenden.

Namiddag trekken we met  Marc en Mieke naar Araruama.  We kopen meteen een nieuwe GSM voor Gino en een stick voor het  internet.  Wanneer we terugkeren, stoppen we nog in Bacaxa voor een wasmachine.  Eentje met warm water is hier niet evident.  Iedereen wast hier met koud water, maar met 2 kinderen weet ik nu al dat dit geen optie is.  In elke winkel is er slechts 1 model, maar het ziet er wel een degelijk toestel uit.  Maar meteen kopen dus!  Vrijdag wordt het  geleverd.

Daarna gaan we opnieuw naar huis.  Hoog tijd, want Ennio heeft zowat iedereen stapelzot gekregen met zijn gezeur en gejengel.  Ik zie dat Marc en Mieke, die hem niet gewoon zijn, doodmoe zijn.  En ik vind het weerom vreselijk om zo van hen afhankelijk te zijn.  Ik stel me al héél de tijd de vraag hoe we hen op de gepaste manier kunnen bedanken.  Maar tijd brengt raad en ik weet dat ik op een dag een lumineuze ingeving zal krijgen ;o)….

Terug  thuis installeren we de stick voor internet, met héél wat engelengeduld…  Na heel wat pogingen (de verbinding valt regelmatig uit), lukt het dan toch om iets op facebook te zetten.  We zijn dus een illusie rijker: skype zal nog niet voor meteen zijn.  Misschien kan ik het eens proberen op een heldere dag, eentje zonder ook maar één wolkje aan de lucht.  Wie iets wil sturen, kan dit dus best doen via hotmail of facebook.   

DINSDAG 31/08/2010

De dag begonnen met de zoektocht naar een geschikte plaats voor onze wasmachine.  En uiteindelijk beslissen we om, zoals bij de meeste Brazilianen (of toch diegenen die zich een wasmachine kunnen veroorloven) de wasmachine op het overdekte terras te plaatsen.  Wanneer ze niet gebruikt wordt, wordt er gewoon een hoes overgetrokken.  Water is er en elektriciteit ook.  Nu alleen nog alles doortrekken tot op de geschikte plaats.  Hopelijk lukt dit tegen vrijdag!!!

Nieuwe les vandaag: de juiste volgorde is … eerst de eenden over de omheining jagen en pas daarna de border collie, Cowboy dus, uit de kennel laten.  Vandaag hebben we het andersom geprobeerd en bijna hadden we ons eten voor vanmiddag: Canard à l’orange ;o).  Gino heeft de van angst verlamde eend met een hélé bos pluimen minder bevrijd en dan maar zelf over de omheining gegooid.

Daarna mocht Ennio de eenden eten gaan geven (de hond zat ondertussen terug in de kennel).  Chiara liet gewillig de beurt aan haar voorbij gaan ;o).  In tegenstelling tot bij zijn zus verliep dit vlekkeloos.  Hij vond het leuk.

En op dit eigenste moment is Gino met zijn hond aan het wandelen: Samantha, onze Duitse Dog, is helemaal wild van hem.  Ik denk dat hij hier op die paar dagen al meer met beesten is bezig geweest dan in zijn hele vorige leven ;o) …

Bijlagen:
De vlucht naar Rio 1.JPG (60.2 KB)   
Eerste ochtend in ons nieuwe huisje 1.JPG (50.9 KB)   
Eerste ochtend in ons nieuwe huisje 2.JPG (47.9 KB)   
Ennio in de hangstoel.JPG (49 KB)   
Gecontroleerde brand op de plantage 2.JPG (83.6 KB)   
Speelplein papa.JPG (63.4 KB)