19-01-2015, 17:11 geschreven door Peter  

Door de aanhoudende droogte is het laatste regenwater uit mijn "zwembad" opgebruikt door Ley om de planten water te geven. En wat is er dan te zien in een hoek van het lege zwembad: 12 padden, op elkaar gekropen, aan het blaken in  de hete zon...

"C'est bien", zegt Roger, "comme çà ils vont mourrir". "Roger!", antwoord ik, "tu veux les manger?" "Non", is zijn antwoord. "Alors tu n'as aucune raison de les tuer, ils sont des êtres vivants, comme toi. D'ailleurs eux mangent les moustiques, ce sont donc des bêtes utiles". "Oui", moet hij toegeven. Ik heb dan aan Ley gezegd terug een paar emmers water in het zwembad te gooien, zodat de beestjes toch niet als zongedroogde paddenkoekjes zouden eindigen. Met twee emmers begonnen ze zich alweer beter te voelen en konden ze al een "baantje" trekken met hun pootjes.

"De toutes les façons", zegt Roger, "ils vont quand même mourrir, car tous les jours vers 14h30 il y a un oiseau blanc qui vient boire à l'eau. Quand il verra les crapauds, il va les manger un à un". "OK", "antwoord ik, "encore une raison pour les laisser vivre, ainsi l'oiseau aura à manger, c'est la nature". Meewarige blik van Roger in mijn richting: "madame is weer bezig" zie ik hem denken...

Vraag me wel af of de geburen paters het zo leuk zullen vinden dat het paddenconcert deze nacht weer volop zal doorgaan. Persoonlijk hou ik wel van dat ritmisch gekwaak in allerlei toonaarden.

16-01-2015, 20:52 geschreven door Vera  

Het is voor mij altijd een wonder vast te stellen dat de natuur steeds zijn gang blijft gang, in goede en slechte dagen, in armoede en rijkdom, oorlog of vrede.

Dus: wat bloeit er vandaag in mijn tuin?

16-01-2015, 19:29 geschreven door Vera  

Papa Luc is (eens te meer) zijn job kwijt. Hij werkte sinds zes maanden bij een Congolese vrouw, voor  150 USD/maand , van 9u tot 14, om in de keuken een handje te helpen. Dit is voor Kinshasa niet goed, maar ook niet slecht betaald, hij kon er alleszins zijn kinderen basic van te eten geven.

Zijn vrouw, zoals de meeste vrouwen hier, werkte in de informele sector, onder de noemer “On se débrouille”. Hier valt alle kleine verkoop onder, papieren zakdoekjes tussen stilstaande wagens, oliebollen, brood, tweedehandskledij aangekocht als ingevoerde balen spullenhulp bij de Libanezen, fruit en groenten (zoals mama Double), enz. Nu werkt de vrouw van Luc ook al een paar maanden niet meer: ze had een grote stock groenten ingekocht, die ze niet tijdig had kunnen verkopen, dus de rest was rot geworden, en nu had ze dus geen kapitaal meer.

In 2007, als ik naar Bwamanda vertrok, had ik Luc, (die toen voltijds bij mij werkte als huishoudhulp) zijn volledige afrekening uitbetaald, hem aangeraden een bankrekening te openen en zijn geld daar op te zetten. Ik had schriftjes gekocht, hem uitgelegd hoe hij met een  begin kapitaal van een baal of 3 tweedehandskleding konstarten, hoe hij zijn uitgaven en inkomsten elke dag, samen met zijn vrouw, in het schriftje moest schrijven, de opbrengst van de verkoop telkens moest storten op de bankrekening, en op het einde van de maand enkel zijn winst mocht afhalen om van te leven, en opnieuw balen aan te kopen… Als ik hem in 2012 terug zag, bleek het allemaal moeite voor niets geweest te zijn: “on avait mal calculé, il ne reste plus rien…”. Nochtans had ik hem bij mijn vertrek naar Bwawanda ook kunnen plaatsen bij een kennis van mij, waar hij nog meer dan een jaar “goed” zijn brood verdiende als kok.

Ik leerde Luc kennen in 2004, bij mijn vriendin Roos, waar hij toen hoofdkok was en onder haar vakkundige leiding meerdere diners per week voor een uitgelezen gezelschap bereidde, genodigden van haar man, die een belangrijke functie had aan de Ambassade. Op een dag werd Luc door Roos betrapt met zijn hand in haar handtas om geld te “lenen”. Als ze hem om uitleg vroeg, viel hij op zijn knieën op de grond : “Pardon, pardon, ce n’est pas moi qui veut voler, mais dès que j’entre dans votre parcelle, un esprit me tombe dessus et c’est lui qui dit que je dois voler…’” Roos vond dat hij best, tesamen met zijn “esprit”, het huis onmiddellijk verliet.

Een paar maanden later, vond ik een job voor hem, bij een jong getrouwd koppel, waar ik hem aanprees als goede kok maar tevens de raad gaf het geld goed te verstoppen voor Luc zijn “esprit”. Hij kookte daar degelijk, maar als de jonge vrouw hem vroeg iets speciaals te maken vanuit zijn gloriedagen, antwoordde hij: “Je ne sais plus rien, c’était écrit dans un livre dans ma tête, mais ce livre est maintenant fermé.” De jonge vrouw gaf hem dan een mooi schriftje, en samen met hem, begon ze al  de recepten die hij maakte systematisch neer te pennen, zodat hij steeds naar zijn kunsten kon teruggrijpen, indien nodig. Bij hun vertrek, nam ik dan Luc in dienst, niet als kok, want ik gaf geen diners, en ik kookte liever zelf, maar wel om huishoudelijke klussen te klaren. Zo kon hij toch het schoolgeld voor zijn kinderen betalen.

Sinds ik terug ben van Bwamanda, vraag ik hem enkel nog sporadisch om te strijken of op het huis te passen, als ik op missie ben of met verlof in België. Hij probeert intussen in restaurants wat bij te klussen, maar houdt daar niet veel van over, want volgens Congolese gewoonte, moet hij steevast een deel van zijn loon afstaan aan het vast personeel dat er bij de baas voor zorgde dat hij als tijdelijke hulp mocht inspringen. Nu had hij dus na maanden, terug een eerste vorm van “vast werk”. Wat doet papa Luc dan? De Congolese vrouw had gezegd dat hij van vrijdag 2/1 tot zondag  4/1 mocht thuis blijven en pas op 5/1 zich terug moest aanmelden. Op zaterdag 3/1 belt ze hem, met de vraag of hij toch kan komen, want dat ze gasten heeft voor een Nieuwjaarsdiner. Luc antwoordt dat hij niet kan komen, dat hij verlof heeft, dat hij niet in dienstverband bij haar werkt, maar als een “journalier”, “seulement pour donner un coup de main” en dat hij dus vindt dat zij hem niet kan verplichten af te komen om te koken, zeker niet voor het weinige geld dat ze hem betaalt… De vrouw antwoordt op dat ogenblik niet, maar twee dagen later belt ze hem om te zeggen dat hij niet meer hoeft te komen. Exit papa Luc. Het is Roger die me, hoofdschuddend, het verhaal vertelt en eindigt met “maintenant il regrette tout ce qu’il a dit à la femme”. “Inderdaad”, antwoord ik hem, “strikt genomen heeft Luc gelijk te denken dat hij sociale rechten heeft, maar in een situatie waar 4/5 van de beroepsbevolking werkloos is, is het niet verstandig op je eentje de vakbond te vertegenwoordigen. Bel Luc op en zeg dat hij zich gaat verontschuldigen, misschien helpt dat”. Zo gezegd, zo gedaan, maar het heeft niet meer mogen baten, papa Luc zakt steeds dieper in het moeras van de armoede.

Vandaag vroeg ik hem naar de samenstelling van zijn gezin: hoeveel jongens en hoeveel meisjes, van welke leeftijd. “Aaaah, pendant que vous étiez parti à Bwamanda, j’ai encore fait 2 enfants!” maw het jongste van zes kinderen is nu 3 jaar… En dat is zijn gezin met zijn tweede vrouw, bij zijn eerste vrouw heeft hij 4 kinderen… “Mais Luc”, zeg ik hem, “comment tu peux t’en sortir ainsi ? ». «C’est vrai », antwoordt hij , «mais  maintenant je vais m’arrêter, je risque même d’aller avec ma femme à la clinique pour la faire opérer . »

Zoals papa Luc zijn er hier duizenden, met allemaal kinderen die niet (meer) naar school gaan, want er is geen gratis onderwijs, de ouders moeten alles zelf betalen, tot de weddes van de leraren toe. En dat is het grote drama, een massa ongeschoolde kinderen, die binnen een paar jaar “angry young people” zullen zijn, zonder toekomst, maar meer nog, zonder kritisch denkvermogen, klaar om ingepikt te worden door populisten van allerlei pluimage: in-droevig en angstwekkend.

16-01-2015, 19:24 geschreven door Vera  

Bijna heel het weekend zonder elektriciteit gezeten… Deze keer ben ik er niet zo kalm onder gebleven als anders, want ik ben nog niet terug in mijn “Zen”-attitude. De drukte van kinderen en kleinkinderen was zo leuk dat ik moeite heb naar mijn staat van “onthechting” terug te keren. Daarbij heb ik heel veel werk dat nog moet afgehandeld worden in de laatste maanden (het begint zelfs meer op laatste weken te lijken) van het project en daar heb ik mijn laptop en internet voor nodig.

Thsombe, de agent van de SNEL, die verantwoordelijk is om de pannes in onze buurt op te lossen (en hier een bloeiende business van probeert te maken), wist gisteren rond 11u te vertellen dat het deze keer geen panne is, maar wel “délestage”, nl. geplande tijdelijke afkoppeling, en dat we rond 14u terug elektriciteit zouden krijgen. 14u werd 15u, 15u werd 20u, 20u werd uiteindelijk 1u ’s nachts! En deze morgen om 8u was het alweer gedaan met het plezier. Ik heb dan vandaag Jean opgetrommeld en hij heeft me naar café Mozart gebracht (een taverne bij het kapsalon waar Johanna haar vlechtjes liet draaien). Daar heb ik even in de koelte kunnen zitten, mijn laptop opladen en het dringendste werk opgeleverd. Nu, sinds 16u is er terug stroom, maar met horten en stoten, alsof er ergens een rat aan de kabels aan het knagen is.

Het is daarbij stikkend warm, zoals tijdens jullie verblijf (maar dan erger) : elke dag, zelfs meerdere malen, dreiging van regen, wolkenvorming en plots, via een mysterieuze ingreep, geen wolken meer maar zon, en geen regen. Het begint te wegen en we zweten ons kapot. Jo twijfelde aan mijn bewering dat het verleden jaar meer regende en dat het nu abnormaal is. Ik ben dus in mijn regenstatistieken gedoken en dit is de objectieve uitslag (en Jo heeft min of meer gelijk!): van 22/12 tot 3/1 in 2013 regende het 2 keer en viel er 62 mm neerslag. In 2014 regende het in dezelfde periode ook maar 2 keer en viel er 49 mm neerslag…

Bij het nalezen van de blog stel ik vast dat er geen verslag of foto’s werden gepost over ons etentje bij mama Colonel, nochtans het vernoemen waard , want gerenommeerd! Het ware ook leuk als Peter de foto’s zou posten van die ene avond regen (op 2/1), 27 mm neerslag, wat duidelijk meer was dan het jaargemiddelde(per regen)  in 2013 : 15,4 mm. Deze regen heeft er zelfs voor gezorgd dat we Karel zijn laatste kampvuur vervroegd moesten verlaten…

Ook zou het leuk zijn moesten jullie nog foto’s maken en posten van de gedroogde boabab-bloem opgeraapt in de tuin van Kisantu (er schiet er maar eentje over, de andere werd door Amelie vakkundig gesloopt), de cadeautjes gekocht in Symphonie des Arts  (vooral de”amuletten” van de kinderen) en het schilderij dat Jo kocht in Académie des Beaux Arts.

11-01-2015, 19:37 geschreven door Vera  

10-01-2015, 13:23 geschreven door Peter  

Gisteren, 8/1, rond 14u, werd het filiaal van de BIAC-Bank, op Place Commerciale van Ma Campagne, overvallen door gewapende mannen. Deze bank bevindt zich in vogelvlucht op amper 500m van mijn woning.

Volgens Roger heeft een auto met 4 man er in, vanaf 11u, de bank in het oog gehouden. De mensen op Place Commerciale (allerlei verkopers en een aantal politiemensen in een container die dienst doet als bureau) vroegen zich af wat die mannen daar kwamen doen, want ze waren niet gekend in de buurt. Maar het is gebleven bij het zich afvragen, er is hen niets gevraagd , noch in de weg gelegd. Naar het schijnt zou het filiaal kort na de middag bevoorraad zijn met vers geld. Na een tijdje zijn de overvallers doodleuk de bank binnengestapt, hebben de politieagent, die aan de ingang de wacht hield, zijn wapen ontnomen en hem gekneveld, dan de aanwezigen bedreigd en de verantwoordelijke gedwongen hen het geld te geven. Er is geen schot gelost, na hun “shopping” zijn ze weer kalm weggereden, voorlopig geen spoor van hen. Een klant, die iets na 14u het filiaal binnenkwam, zag de mensen gekneveld op de grond liggen en sloeg alarm.

De geknevelde politieagent is aangehouden en zit nu in de gevangenis van Makala, een oord dat je zelfs aan je ergste vijand niet toewenst.

Papa Gaby is er de kluts van kwijt…

09-01-2015, 20:54 geschreven door Vera  

Roger is helemaal in de war. Op zaterdagmiddag, 3/1, rond 14u, is zijn neef verdronken in een van de vele haventjes gelegen aan de Congostroom. Zijn neef, een kleine handelaar in koopwaren, door de vrachtboten aangevoerd, zat met een paar vrienden op een van de vele aangemeerde boten. Op zeker ogenblik wilde hij naar huis en sprong hij van boot tot boot om zo aan de oever te geraken. Plots ging het mis. Een “pasteur” zegt dat hij hem riep vanaf de oever om goede dag te zeggen, de neef groette terug, maar de stap die hij daarna nam was te kort, doordat de twee boten zich plots uit elkaar bewogen en hij alzo in het water terecht kwam. De “pasteur” beweert dat er daarna een grote draaikolk ontstond. Sindsdien ontbreekt elk spoor van de neef, zijn lijk is tot op heden niet teruggevonden. De “Force Navale” vraagt 1.000 USD om de boten te verleggen en alzo ruimte te maken voor de zoektocht naar het stoffelijk overschot. Dat kan de familie niet betalen. Men heeft dan 50 USD en een bak bier gegeven aan een zonderling, die zich kleedt met rode linten en dan ’s nachts in het water afdaalt om het lijk te zoeken. Volgens Roger blijft hij een uur onder water… Hij heeft wel een ander lijk gevonden bij zijn eerste afdaling, maar niet dat van de neef. Men heeft dan prauwen en vissers “gemotiveerd” (= betaald) om met netten te vissen naar voorwerpen in de haven. Op zeker ogenblik dacht men de neef in de netten te hebben, maar het was een grote ton met vuilnis, zo zwaar dat een van de vissers bijna zelf in het water terecht kwam. Men heeft een foto rondgedeeld van de neef in de andere, stroomafwaarts gelegen havens. Daar ook heeft men een lijk gevonden, echter niet dat van de neef. De moeder van de neef weigert sinds het ongeval naar huis te gaan, ze blijft dag en nacht aan de waterkant treuren. Het is haar vierde kind (van de zeven) dat verongelukt, telkens in januari, volgens Roger. Omdat in Congo  geen enkele dood rationeel verklaard wordt, zijn de nonkels van vaders en moeders kant nu aan het zoeken welk probleem zich ooit in de familie heeft afgespeeld, dat verklaart waarom de geesten  mensenlevens eisen om het “recht” te laten zegevieren.

De oudere zuster van de neef, Marie, zou een paar jaar geleden “verdwenen” zijn in de rivier Kwilu. Ze stond onder een boom, haar was te doen in de rivier, temidden van vele andere vrouwen. Plots een geweldige donder en bliksem. Als men rondkijkt, geen spoor meer van Marie. Gedurende dagen geen lijk te vinden. Dan zegt er een oude van het dorp dat men bezig is Marie te oordelen om dat haar vader jaren aan een stuk weigerde een gedeelte van zijn oogst af te staan aan de dorpschef, die hem de grond had toegewezen. Als men oordeelt dat de vader gelijk had, zou Marie terug levend uit hat water komen, anders dood. Op die middag vinden ze Marie, met kerven in haar gezicht, het bloed uit de wonden stromend… de geesten hadden geoordeeld en het lijk uit het water vrijgegeven.

Als ik dat alles met Jean bespreek, bevestigt hij dat hij een gelijkaardig geval beleefde toen hij nog op internaat was in Nord Equateur. Een meisje verdronk in een klein meertje van amper 1 meter diep, nergens het lijk te vinden. Na een aantal dagen, en nadat de dorpsouderen bezweringen hadden uitgesproken, hebben de watergeesten het lijk vrijgegeven. Het meisje had een ronde hoofdwonde in haar voorhood, waaruit bloed sijpelde… Als ik Jean zeg dat dit niet kan, of dat het betekent dat het meisje pas werd gedood en dan in het water werd gesmeten, kijkt Jean meewarig. “Je l’ai vécu avec mes propres yeux! On ne comprend pas, mais c’est la réalité dans notre pays”. Hij zegt me dan dat hij, afstammend uit de Kasai waar quasi geen waterlopen  zijn,  nooit ofte nooit in een watertje, riviertje of stroom zal zwemmen of zich wassen. Op internaat waste hij zich in zijn kamer met een emmer, terwijl zijn medeleerlingen zich wasten in het water, puur natuur. “Parce que nous, Kasaïens, ne sommes pas habitués aux forces maritimes… » Ik vraag hem dan of hij in datgeval geen schrik gehad heeft om mee te varen met jullie in de prauw. “Heel veel schrik”, antwoordt hij, “mais j’étais forcé de les accompagner…” (“Forcé” door wie?). Volgens hem heeft hij jullie wel degelijk beschermd op die rondvaart, want naar het schijnt waren er mensen, verderop aan de oever, nogal agressieve taal naar jullie aan het spuien, en omdat een van hen dan opmerkte dat ze moesten oppassen omdat hij een militair was(!!!), hebben ze zich dan koest gehouden.

Dit alles verklaart misschien ook waarom jullie zoveel bekijks hadden bij jullie bad in de Congostroom: welke geesten waren jullie daar aan het tarten?

08-01-2015, 22:37 geschreven door Vera  

De voorraad drinkbaar water is weer aangevuld bij Aqua Congo (130 Liter!), de volle maan schijnt op het terras, en het fruit uit eigen tuin (maracuja's of passievruchten, papaya, mango's) heeft met zijn overvloed gewacht tot na het vertrek van de Congogangers ...

07-01-2015, 23:01 geschreven door Vera  

Het is hier akelig stil en leeg sinds zaterdagavond... Het is moeilijk mijn heremieten-bestaan terug op te pakken, het jeugdige geweld in de brouwerij was leuker. Ben in elk geval erg ontroerd over de feedback van Jo, Peter, Lianne en kindjes: mooi, zulke enthoesiaste afsluiters van een reuze gezellig samenzijn, waarin eenieder zijn allerbeste humeur boven haalde om het verblijf tot een succes te maken.

Ben ook nog steeds moe: heb blijkbaar wat slaap in te halen en vooral veel emoties te verwerken. Zo heel je leven in 12 dagen geflitst zien op alle bezochte plaatsen raakt de grond van diepe vijvers, die er lang rimpelloos bijlagen.

We zouden nu kunnen stoppen met de blog, want de trip is over en out. Maar vermits er hier wel elke week iets gebeurt dat zo afwijkt van hetgeen we in België meemaken, dacht ik toch nog regelmatig wat nieuwsjes uit Congo te posten.

06-01-2015, 00:00 geschreven door Vera  

Dit zijn de letterlijke woorden van Johanna en Tuur bij de vraag "Wat vonden jullie van onze reis naar Kinshasa?"

Johanna:

Ik vond de reis heel mooi en heel leuk

Ik heb daar veel gezwommen, dat was ook heel leuk

De miljoenpoot vond ik heel speciaal om te zien

Het waren rare mensen die heel lief waren

De meneer die aan het douchen was vond ik heel grappig (= de buschauffeur)

Het was heel straf dat er een geit op de auto stond

Amelie was heel zotjes en de hagedissen waren kapoenen

De kip (bij mama colonel) vond ik heel lekker

De bonobo’s waren mooi en hadden heel dikke borsten

De krokodil vond ik heel eng en ik vond het niet zo leuk als we een lange toer deden, dat het zo warm was

De auto’s waren heel raar

Oma was heel goed in vorm

Ik wil nog eens teruggaan samen met mama

Tuur:

Zoals men zegt: de waarheid komt uit de kindermond!

05-01-2015, 17:09 geschreven door jo&co  

Op vraag van Marieke hier de indrukken van de kinderen. De kinderen hebben zich rot geamuseerd. Ik heb ze nog nooit zo vrij van geest en goed gezind gezien. Er was het mooie weer, de zwembaden, Tuur en Johanna om mee te spelen, de volledige aandacht van papa, mama en oma Vera. Karel was zo vrij van geest dat hij dingen deed die hij hier in België normaal niet zou doen zoals van de 4 meter hoge wipplank springen, natuurlijk onder mijn wakend oog. Amelie liet ik zo veel mogelijk alleen zwemmen, ofwel met bandjes, ofwel met een zwemband om haar midden. Lianne of ik zwommen dan naast haar. Knap van Amelie dat ze dit op haar 2 jaar zonder schrik liet doen. Deze ochtend toen Amelie naar school moest, was het moeilijk voor haar om ons weer los te laten en alleen naar de klas te gaan. Dit is iets waar ze normaal geen problemen mee heeft, maar ze zal ook voelen dat ze weer in het gareel moet en dat mama en papa weer moeten gaan werken. Karel heeft mij verteld dat hij in Afrika grote avonturen beleeft en in België kleine avonturen. Liefst zou hij in beide landen willen wonen, in Congo voor de avonturen, in België voor de familie en zijn lekker bedje en badje. Maar moest de ganse familie in Congo wonen, zoals zijn grootouders, neven en nichten, dan was hij akkoord. Deze ochtend vroeg hij of hij foto's mocht meenemen naar de school. Ik heb het adres van deze blog meegegeven zodat de klas het avontuur hier kan bekijken. Karel kennende zal hij binnenkort wel vragen wanneer we terug naar Congo gaan.

En ik heb hetzelfde gevoel als Karel, in Congo beleef je avonturen. In België natuurlijk ook maar van een kleiner kaliber. Ik zal goede herinneringen aan deze reis hebben en hoop toch nog eens terug te keren want onze familie is onlosmakelijk met dit land verbonden, reeds sinds mijn grootouders. Ik heb de indruk dat het land er op vooruit gaat, er is een rijke klasse van Congolese ondernemers wat volgens mij goed is voor werkgelegenheid en verdere ontwikkeling. Natuurlijk moet de armoede en corruptie aangepakt worden maar dit kan maar stap per stap gebeuren. Ook onderwijs en gezondheidszorg moeten goed uitgebouwd worden. De politie en de militairen moeten de hard werkende bevolking met rust laten en zich bezig houden met hetgeen waarvoor ze dienen. Heel vervelend als het verkeer opgestopt is omdat een politieman iedereen geld zit te vragen in plaats van het verkeer te regelen. En op een dag zal de bevolking dit soort van toestanden niet meer pikken en zal de overheid verantwoording moeten afleggen. En ik heb de indruk dat dit sneller zal gebeuren als men denkt.  Maar de mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam. Zij lachen graag ondanks hun miserie. En als ze een fooi krijgen, gaan ze hun best doen om u zo goed mogelijk te helpen. Van de Congolezen heb ik geleerd hoe belangrijk het is de mensen goeiedag te zeggen, iets wat we in België te weinig doen. Een simpele goeiedag geeft de mensen een goed gevoel en de dag kan niet meer stuk. Mijn hart zal altijd gedeeltelijk Congolees blijven, mijn wortels zijn er immers geplant en ik ben er gegroeid tot een jonge boom dankzij de goede zorgen van mijn ouders. Nadien ben ik verder kunnen groeien in het moderne België met zijn vele mogelijkheden. Dank u ouders voor wat ik tot nu toe heb mogen bereiken.

05-01-2015, 00:00 geschreven door Peter  

Tijd dus om de bagage in te pakken… zucht….

Terwijl wij dat deden gingen oma Vera en Johanna naar de kapper. Johanna spreekt hier al over van voor we naar Afrika gingen… ze wou heel graag “vlechtjes” in haar haren zoals de Afrikaanse meisjes.

Oorspronkelijk zou deze afspraak 2u duren, maar het werden 4 Afrikaanse uren! Maar het resultaat was een echt kunstwerkje. (wij hebben ondertussen dan ook al maar onze bagage gaan inleveren in het kantoor van SN)

De kapsters mochten dan ook terecht fier mee op de foto J

Oma en Johanna gingen hiervoor trouwens naar een opleidingscentrum voor jonge meisjes met problemen. Het centrum wordt gerund door de organisatie “Don Bosco” en ze trachten de meisjes een opleiding te geven (kapsters, schoonheidsspecialiste, huishoudelijke taken,…).

Nadien nog even naar het zwembad om de tijd te doden en wat te eten en dan op naar de luchthaven… toch een raar gevoel in de wagen… enerzijds blij om naar huis te gaan, anderzijds jammer dat we dit avontuur achter ons laten.

In de luchthaven nog een klein probleempje met de douane (ik had blijkbaar te veel “kunst” in mijn handbagage… lees: 2 stenen en wat verdroogde takjes van Tuur en enkele cadeautjes). Na de nodige dollars was dit euvel snel van de baan… zucht… (al waren de kindjes, en ikzelf ook wel, onder de indruk van dit voorval)

We deden dus een gezamenlijke “OEF” als we in het vliegtuig zaten J

Het was een fantastische vakantie! Met duizendmaal dank aan oma Vera!

03-01-2015, 00:00 geschreven door jo&co  

We zijn langs het werk van mijn moeder gereden waar we kennis hebben gemaakt met haar equipe. Momenteel  zijn er schilderwerken in uitvoering. Toen mama hier begon, was dit gebouw helemaal in verval en waren er geen bureaus of materiaal voor handen. Knap wat zij in die korte tijd gerealiseerd heeft. De mensen zijn heel tevreden dat ze in een deftig gebouw kunnen werken.

Vandaag ook een bezoekje gebracht aan de materniteit van Clinique Ngaliema waar 40 jaren geleden mijn leven begon. Ze hebben zelfs het geboorteregister getoond van toen waarin ik dus voor het allereerst vermeld wordt. Vooral voor mijn moeder een ontroerend moment.

02-01-2015, 20:47 geschreven door Peter  

Na de heerlijke crevettes reden we nog even naar het stukje van de Congo stroom waar oma Vera een groot deel van haar jeugd doorbracht. Nu woont Kabila er in de buurt en zodoende is er een heel stuk afgesloten maar hij laat de mensen uit de buurt (lees: diplomaten, rijke Conogolezen, buitenlanders) wel toe om op een klein stukje aan de stroom te wandelen. Dit is een bizar beeld...opeens zie je mensen joggen, wandelen met de hond, kuieren aan de stroom...heel ongewoon in vergelijking met de rest van Kinshasa. Tevens een onwennig gevoel om de kinderen gewoon los te laten en op straat te laten spelen... En dit allemaal met een horde militairen (met zelfs een tank) langs de kant om Kabila te beschermen...

Een zichtbaar ontroerde oma Vera liet ons nog zien waar ze overal heeft gewoond en wat ze hier toch wel verwezenlijkt heeft... het is duidelijk dat ze "haar steen in een rivier op aarde" hier in Congo meermaals verlegd heeft...

02-01-2015, 08:06 geschreven door jo&co  

02-01-2015, 00:00 geschreven door Peter  

01-01-2015, 21:17 geschreven door Peter  

01-01-2015, 10:31 geschreven door Peter  

01-01-2015, 07:56 geschreven door Peter  

01-01-2015, 00:00 geschreven door Peter