Gisteren, 8/1, rond 14u, werd het filiaal van de BIAC-Bank, op Place Commerciale van Ma Campagne, overvallen door gewapende mannen. Deze bank bevindt zich in vogelvlucht op amper 500m van mijn woning.

Volgens Roger heeft een auto met 4 man er in, vanaf 11u, de bank in het oog gehouden. De mensen op Place Commerciale (allerlei verkopers en een aantal politiemensen in een container die dienst doet als bureau) vroegen zich af wat die mannen daar kwamen doen, want ze waren niet gekend in de buurt. Maar het is gebleven bij het zich afvragen, er is hen niets gevraagd , noch in de weg gelegd. Naar het schijnt zou het filiaal kort na de middag bevoorraad zijn met vers geld. Na een tijdje zijn de overvallers doodleuk de bank binnengestapt, hebben de politieagent, die aan de ingang de wacht hield, zijn wapen ontnomen en hem gekneveld, dan de aanwezigen bedreigd en de verantwoordelijke gedwongen hen het geld te geven. Er is geen schot gelost, na hun “shopping” zijn ze weer kalm weggereden, voorlopig geen spoor van hen. Een klant, die iets na 14u het filiaal binnenkwam, zag de mensen gekneveld op de grond liggen en sloeg alarm.

De geknevelde politieagent is aangehouden en zit nu in de gevangenis van Makala, een oord dat je zelfs aan je ergste vijand niet toewenst.

Papa Gaby is er de kluts van kwijt…

09-01-2015, 20:54 geschreven door Vera  

Roger is helemaal in de war. Op zaterdagmiddag, 3/1, rond 14u, is zijn neef verdronken in een van de vele haventjes gelegen aan de Congostroom. Zijn neef, een kleine handelaar in koopwaren, door de vrachtboten aangevoerd, zat met een paar vrienden op een van de vele aangemeerde boten. Op zeker ogenblik wilde hij naar huis en sprong hij van boot tot boot om zo aan de oever te geraken. Plots ging het mis. Een “pasteur” zegt dat hij hem riep vanaf de oever om goede dag te zeggen, de neef groette terug, maar de stap die hij daarna nam was te kort, doordat de twee boten zich plots uit elkaar bewogen en hij alzo in het water terecht kwam. De “pasteur” beweert dat er daarna een grote draaikolk ontstond. Sindsdien ontbreekt elk spoor van de neef, zijn lijk is tot op heden niet teruggevonden. De “Force Navale” vraagt 1.000 USD om de boten te verleggen en alzo ruimte te maken voor de zoektocht naar het stoffelijk overschot. Dat kan de familie niet betalen. Men heeft dan 50 USD en een bak bier gegeven aan een zonderling, die zich kleedt met rode linten en dan ’s nachts in het water afdaalt om het lijk te zoeken. Volgens Roger blijft hij een uur onder water… Hij heeft wel een ander lijk gevonden bij zijn eerste afdaling, maar niet dat van de neef. Men heeft dan prauwen en vissers “gemotiveerd” (= betaald) om met netten te vissen naar voorwerpen in de haven. Op zeker ogenblik dacht men de neef in de netten te hebben, maar het was een grote ton met vuilnis, zo zwaar dat een van de vissers bijna zelf in het water terecht kwam. Men heeft een foto rondgedeeld van de neef in de andere, stroomafwaarts gelegen havens. Daar ook heeft men een lijk gevonden, echter niet dat van de neef. De moeder van de neef weigert sinds het ongeval naar huis te gaan, ze blijft dag en nacht aan de waterkant treuren. Het is haar vierde kind (van de zeven) dat verongelukt, telkens in januari, volgens Roger. Omdat in Congo  geen enkele dood rationeel verklaard wordt, zijn de nonkels van vaders en moeders kant nu aan het zoeken welk probleem zich ooit in de familie heeft afgespeeld, dat verklaart waarom de geesten  mensenlevens eisen om het “recht” te laten zegevieren.

De oudere zuster van de neef, Marie, zou een paar jaar geleden “verdwenen” zijn in de rivier Kwilu. Ze stond onder een boom, haar was te doen in de rivier, temidden van vele andere vrouwen. Plots een geweldige donder en bliksem. Als men rondkijkt, geen spoor meer van Marie. Gedurende dagen geen lijk te vinden. Dan zegt er een oude van het dorp dat men bezig is Marie te oordelen om dat haar vader jaren aan een stuk weigerde een gedeelte van zijn oogst af te staan aan de dorpschef, die hem de grond had toegewezen. Als men oordeelt dat de vader gelijk had, zou Marie terug levend uit hat water komen, anders dood. Op die middag vinden ze Marie, met kerven in haar gezicht, het bloed uit de wonden stromend… de geesten hadden geoordeeld en het lijk uit het water vrijgegeven.

Als ik dat alles met Jean bespreek, bevestigt hij dat hij een gelijkaardig geval beleefde toen hij nog op internaat was in Nord Equateur. Een meisje verdronk in een klein meertje van amper 1 meter diep, nergens het lijk te vinden. Na een aantal dagen, en nadat de dorpsouderen bezweringen hadden uitgesproken, hebben de watergeesten het lijk vrijgegeven. Het meisje had een ronde hoofdwonde in haar voorhood, waaruit bloed sijpelde… Als ik Jean zeg dat dit niet kan, of dat het betekent dat het meisje pas werd gedood en dan in het water werd gesmeten, kijkt Jean meewarig. “Je l’ai vécu avec mes propres yeux! On ne comprend pas, mais c’est la réalité dans notre pays”. Hij zegt me dan dat hij, afstammend uit de Kasai waar quasi geen waterlopen  zijn,  nooit ofte nooit in een watertje, riviertje of stroom zal zwemmen of zich wassen. Op internaat waste hij zich in zijn kamer met een emmer, terwijl zijn medeleerlingen zich wasten in het water, puur natuur. “Parce que nous, Kasaïens, ne sommes pas habitués aux forces maritimes… » Ik vraag hem dan of hij in datgeval geen schrik gehad heeft om mee te varen met jullie in de prauw. “Heel veel schrik”, antwoordt hij, “mais j’étais forcé de les accompagner…” (“Forcé” door wie?). Volgens hem heeft hij jullie wel degelijk beschermd op die rondvaart, want naar het schijnt waren er mensen, verderop aan de oever, nogal agressieve taal naar jullie aan het spuien, en omdat een van hen dan opmerkte dat ze moesten oppassen omdat hij een militair was(!!!), hebben ze zich dan koest gehouden.

Dit alles verklaart misschien ook waarom jullie zoveel bekijks hadden bij jullie bad in de Congostroom: welke geesten waren jullie daar aan het tarten?

08-01-2015, 22:37 geschreven door Vera  

De voorraad drinkbaar water is weer aangevuld bij Aqua Congo (130 Liter!), de volle maan schijnt op het terras, en het fruit uit eigen tuin (maracuja's of passievruchten, papaya, mango's) heeft met zijn overvloed gewacht tot na het vertrek van de Congogangers ...

07-01-2015, 23:01 geschreven door Vera  

Het is hier akelig stil en leeg sinds zaterdagavond... Het is moeilijk mijn heremieten-bestaan terug op te pakken, het jeugdige geweld in de brouwerij was leuker. Ben in elk geval erg ontroerd over de feedback van Jo, Peter, Lianne en kindjes: mooi, zulke enthoesiaste afsluiters van een reuze gezellig samenzijn, waarin eenieder zijn allerbeste humeur boven haalde om het verblijf tot een succes te maken.

Ben ook nog steeds moe: heb blijkbaar wat slaap in te halen en vooral veel emoties te verwerken. Zo heel je leven in 12 dagen geflitst zien op alle bezochte plaatsen raakt de grond van diepe vijvers, die er lang rimpelloos bijlagen.

We zouden nu kunnen stoppen met de blog, want de trip is over en out. Maar vermits er hier wel elke week iets gebeurt dat zo afwijkt van hetgeen we in België meemaken, dacht ik toch nog regelmatig wat nieuwsjes uit Congo te posten.

06-01-2015, 00:00 geschreven door Vera  

Dit zijn de letterlijke woorden van Johanna en Tuur bij de vraag "Wat vonden jullie van onze reis naar Kinshasa?"

Johanna:

Ik vond de reis heel mooi en heel leuk

Ik heb daar veel gezwommen, dat was ook heel leuk

De miljoenpoot vond ik heel speciaal om te zien

Het waren rare mensen die heel lief waren

De meneer die aan het douchen was vond ik heel grappig (= de buschauffeur)

Het was heel straf dat er een geit op de auto stond

Amelie was heel zotjes en de hagedissen waren kapoenen

De kip (bij mama colonel) vond ik heel lekker

De bonobo’s waren mooi en hadden heel dikke borsten

De krokodil vond ik heel eng en ik vond het niet zo leuk als we een lange toer deden, dat het zo warm was

De auto’s waren heel raar

Oma was heel goed in vorm

Ik wil nog eens teruggaan samen met mama

Tuur:

Zoals men zegt: de waarheid komt uit de kindermond!

05-01-2015, 17:09 geschreven door jo&co  

Op vraag van Marieke hier de indrukken van de kinderen. De kinderen hebben zich rot geamuseerd. Ik heb ze nog nooit zo vrij van geest en goed gezind gezien. Er was het mooie weer, de zwembaden, Tuur en Johanna om mee te spelen, de volledige aandacht van papa, mama en oma Vera. Karel was zo vrij van geest dat hij dingen deed die hij hier in België normaal niet zou doen zoals van de 4 meter hoge wipplank springen, natuurlijk onder mijn wakend oog. Amelie liet ik zo veel mogelijk alleen zwemmen, ofwel met bandjes, ofwel met een zwemband om haar midden. Lianne of ik zwommen dan naast haar. Knap van Amelie dat ze dit op haar 2 jaar zonder schrik liet doen. Deze ochtend toen Amelie naar school moest, was het moeilijk voor haar om ons weer los te laten en alleen naar de klas te gaan. Dit is iets waar ze normaal geen problemen mee heeft, maar ze zal ook voelen dat ze weer in het gareel moet en dat mama en papa weer moeten gaan werken. Karel heeft mij verteld dat hij in Afrika grote avonturen beleeft en in België kleine avonturen. Liefst zou hij in beide landen willen wonen, in Congo voor de avonturen, in België voor de familie en zijn lekker bedje en badje. Maar moest de ganse familie in Congo wonen, zoals zijn grootouders, neven en nichten, dan was hij akkoord. Deze ochtend vroeg hij of hij foto's mocht meenemen naar de school. Ik heb het adres van deze blog meegegeven zodat de klas het avontuur hier kan bekijken. Karel kennende zal hij binnenkort wel vragen wanneer we terug naar Congo gaan.

En ik heb hetzelfde gevoel als Karel, in Congo beleef je avonturen. In België natuurlijk ook maar van een kleiner kaliber. Ik zal goede herinneringen aan deze reis hebben en hoop toch nog eens terug te keren want onze familie is onlosmakelijk met dit land verbonden, reeds sinds mijn grootouders. Ik heb de indruk dat het land er op vooruit gaat, er is een rijke klasse van Congolese ondernemers wat volgens mij goed is voor werkgelegenheid en verdere ontwikkeling. Natuurlijk moet de armoede en corruptie aangepakt worden maar dit kan maar stap per stap gebeuren. Ook onderwijs en gezondheidszorg moeten goed uitgebouwd worden. De politie en de militairen moeten de hard werkende bevolking met rust laten en zich bezig houden met hetgeen waarvoor ze dienen. Heel vervelend als het verkeer opgestopt is omdat een politieman iedereen geld zit te vragen in plaats van het verkeer te regelen. En op een dag zal de bevolking dit soort van toestanden niet meer pikken en zal de overheid verantwoording moeten afleggen. En ik heb de indruk dat dit sneller zal gebeuren als men denkt.  Maar de mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam. Zij lachen graag ondanks hun miserie. En als ze een fooi krijgen, gaan ze hun best doen om u zo goed mogelijk te helpen. Van de Congolezen heb ik geleerd hoe belangrijk het is de mensen goeiedag te zeggen, iets wat we in België te weinig doen. Een simpele goeiedag geeft de mensen een goed gevoel en de dag kan niet meer stuk. Mijn hart zal altijd gedeeltelijk Congolees blijven, mijn wortels zijn er immers geplant en ik ben er gegroeid tot een jonge boom dankzij de goede zorgen van mijn ouders. Nadien ben ik verder kunnen groeien in het moderne België met zijn vele mogelijkheden. Dank u ouders voor wat ik tot nu toe heb mogen bereiken.

05-01-2015, 00:00 geschreven door Peter  

Tijd dus om de bagage in te pakken… zucht….

Terwijl wij dat deden gingen oma Vera en Johanna naar de kapper. Johanna spreekt hier al over van voor we naar Afrika gingen… ze wou heel graag “vlechtjes” in haar haren zoals de Afrikaanse meisjes.

Oorspronkelijk zou deze afspraak 2u duren, maar het werden 4 Afrikaanse uren! Maar het resultaat was een echt kunstwerkje. (wij hebben ondertussen dan ook al maar onze bagage gaan inleveren in het kantoor van SN)

De kapsters mochten dan ook terecht fier mee op de foto J

Oma en Johanna gingen hiervoor trouwens naar een opleidingscentrum voor jonge meisjes met problemen. Het centrum wordt gerund door de organisatie “Don Bosco” en ze trachten de meisjes een opleiding te geven (kapsters, schoonheidsspecialiste, huishoudelijke taken,…).

Nadien nog even naar het zwembad om de tijd te doden en wat te eten en dan op naar de luchthaven… toch een raar gevoel in de wagen… enerzijds blij om naar huis te gaan, anderzijds jammer dat we dit avontuur achter ons laten.

In de luchthaven nog een klein probleempje met de douane (ik had blijkbaar te veel “kunst” in mijn handbagage… lees: 2 stenen en wat verdroogde takjes van Tuur en enkele cadeautjes). Na de nodige dollars was dit euvel snel van de baan… zucht… (al waren de kindjes, en ikzelf ook wel, onder de indruk van dit voorval)

We deden dus een gezamenlijke “OEF” als we in het vliegtuig zaten J

Het was een fantastische vakantie! Met duizendmaal dank aan oma Vera!

03-01-2015, 00:00 geschreven door jo&co  

We zijn langs het werk van mijn moeder gereden waar we kennis hebben gemaakt met haar equipe. Momenteel  zijn er schilderwerken in uitvoering. Toen mama hier begon, was dit gebouw helemaal in verval en waren er geen bureaus of materiaal voor handen. Knap wat zij in die korte tijd gerealiseerd heeft. De mensen zijn heel tevreden dat ze in een deftig gebouw kunnen werken.

Vandaag ook een bezoekje gebracht aan de materniteit van Clinique Ngaliema waar 40 jaren geleden mijn leven begon. Ze hebben zelfs het geboorteregister getoond van toen waarin ik dus voor het allereerst vermeld wordt. Vooral voor mijn moeder een ontroerend moment.

02-01-2015, 20:47 geschreven door Peter  

Na de heerlijke crevettes reden we nog even naar het stukje van de Congo stroom waar oma Vera een groot deel van haar jeugd doorbracht. Nu woont Kabila er in de buurt en zodoende is er een heel stuk afgesloten maar hij laat de mensen uit de buurt (lees: diplomaten, rijke Conogolezen, buitenlanders) wel toe om op een klein stukje aan de stroom te wandelen. Dit is een bizar beeld...opeens zie je mensen joggen, wandelen met de hond, kuieren aan de stroom...heel ongewoon in vergelijking met de rest van Kinshasa. Tevens een onwennig gevoel om de kinderen gewoon los te laten en op straat te laten spelen... En dit allemaal met een horde militairen (met zelfs een tank) langs de kant om Kabila te beschermen...

Een zichtbaar ontroerde oma Vera liet ons nog zien waar ze overal heeft gewoond en wat ze hier toch wel verwezenlijkt heeft... het is duidelijk dat ze "haar steen in een rivier op aarde" hier in Congo meermaals verlegd heeft...

02-01-2015, 08:06 geschreven door jo&co  

02-01-2015, 00:00 geschreven door Peter  

01-01-2015, 21:17 geschreven door Peter  

01-01-2015, 10:31 geschreven door Peter  

01-01-2015, 07:56 geschreven door Peter  

01-01-2015, 00:00 geschreven door Peter  

31-12-2014, 00:00 geschreven door Peter  

31-12-2014, 00:00 geschreven door Peter  

31-12-2014, 00:00 geschreven door Peter  

31-12-2014, 00:00 geschreven door jo&co  

We zijn terug in Kinshasa! Na een tweedaagse trip naar Zongo waar we de watervallen bezochten.

Oma Vera huurde voor deze trip een busje en boekte aan de Zongo watervallen een tentje om in te overnachten. Het busje bleek een hele bus te zijn (voor 25 personen) en het tentje werd uiteindelijk een houten huisje met een goed bed, douche, toilet en stromend water! We hebben ons dus eens echt als toeristen gedragen… en dit mocht wel een keer vonden we J

Na een vlotte rit van ongeveer 3,5 uur bereikten we in de namiddag uiteindelijk het domein van de Zongo watervallen. Groot was onze verbazing om een mooi onderhouden domein terug te vinden met prachtige bloemen, bomen, wandelpaden, hutjes om in te eten, slaapplaatsen, zwembad en natuurlijk de kolkende rivier Inkisi met in de verte reeds de opstijgende waterdampen van de watervallen. Een schot in de roos dus! We besloten om de eerste dag van ons verblijf weeral eens lekker te eten en wat te genieten in het zwembad zodat we goed uitgerust zouden zijn voor hetgeen ons nog te wachten stond.

De dag nadien was het tijd om de watervallen te ontdekken! Na een afdaling tussen de rotsen en de brousse kregen we uiteindelijk de kers op de taart! Het beeld van deze watervallen zal ons steeds bijblijven! Een zeer indrukwekkend natuurfenomeen. Zelfs onze chauffeur was onder de indruk want plots zagen we hem in zijn onderbroek, luid roepend in de waterdamp van de watervallen staan…  (het verhaal zegt dat men in opdracht van de katholieke kerk vroeger alle spirituele items in de rivier moest gooien… en nu zijn de Congolezen er dus van overtuigd dat de geesten in de rivier zitten…) Terug naar boven dan (met de hulp van enkele Congolezen die de kindjes hielpen en droegen) om na een korte rit met de bus bij een verlaten plekje te komen waar je in een klein riviertje met een kleine waterval kon zwemmen. Weeral een leuke ervaring dus en een tof moment toen een klein vlindertje besliste om op Karel, Johanna en Tuur van de waterdruppels op hun huid te gaan drinken…

Tijd om terug te keren naar Kinshasa… Maar niet zonder tussenstop in de botanische tuin in Kisantu. Zoals alles hier in Afrika is ook een botanische tuin dus veel indrukwekkender dan bij ons… Zelfs met krokodil,een baviaan, een kolonie mieren en een prachtig kolibrie-nestje inbegrepen… Prachtig om zien maar helaas volgens Vera ook in verval aan het geraken als ze het vergelijkt met haar vorige bezoek aan de tuin. Na deze aangename tussenstop begonnen we aan de terugweg… we zijn nog steeds verbaasd dat we levend in Kinshasa aankwamen na een helse tocht op een levensgevaarlijke weg vol volgeladen vrachtwagens, chaos, file, duizenden mensen,…

Tot de volgende!

31-12-2014, 00:00 geschreven door jo&co  

31-12-2014, 00:00 geschreven door Peter