Fietstocht naar Compostela: voor het goede doel * Vertrek vanuit Heverlee op 17 mei 2015.
Een spiritueel avontuur, de moeite waard !
22-06-2015
Dag 37 * 22 juni * Astorga = 61 km * invasie uit Korea...
Goede nacht in ons Don Boscobed. Even aanwezig in het morgengebed, nog stevig ontbijt en - na de afscheidsfoto in de kapel - om 9 .15 vertrokken. Don Bosco ligt al op de route... Nog twee straffe klimmetjes van 7% en van danaf fietsen we tussen de heide mét bronsgroen eikenhout, genieten van geuren en stilte. We komen de flinke fietsers Marc en Rita uit Hasselt tegen, in Mazarife maken we enkele foto's en drinken samen een glas. Er is zoveel te vertellen... We mogen bij toeval in het kleine kerkje binnen, wondermooi, nodigt weer uit om dankbaar te zingen ! Nu volgen enkele kilometers door gele grind- en keiwegen, onze fietsen zien geel, maar ze houden vol... In Hospital de Orbigo kopen we brood en kaas en yoghurt en eten in de parochie-auberge van 5 jaar geleden, heel stemmig en onthalend voor pelgrims. We zien nog wat Belgen en Nederlanders en later zelfs Willem -Jan uit Hoegaarden, met een ligfiets. Raar is dat we soms pelgrims aanspreken in het Engels of Frans, en dat ze Nederlands antwoorden. Om 16 uur stoppen we voor vandaag in Astorga. Onze slaapplaats is in een albergue van 155 bedden met een doolhof van verdiepingen. Een Duitser onthaalt ons en een Spaanse geeft de plaatsen...ze is moeder van een tweeling en is blij dat ze ons mag fotograferen. Een druk nest, met een invasie uit Korea. We installeren ons, doen inkopen en zien weer Marc en Rita. We koken met een meid uit Ternat, een gast uit Israël en vele anderen. Zoveel verscheidenheid. Onze was is droog, maar er dreigt onweer. We kruipen rond 21.30 in bed, want morgen...de échte berg, een verschil van 700 meter...dat overleven we wel ... Nu ons gebedje in de stille kapel ... Tot later... Weet je dat we vandaag de 2.400 km hebben overschreden ...
Dag 38 * El Acebo * dinsdag 23 juni * 42 km * het hoogste punt is bereikt... Cruz de ferro * de verbondenheid met velen.
Vanuit la Casa de peregrino een, nieuwe luxueuze albergue - met fantastisch uitzicht, in volle zon en sterke hoogtewind - en een mooie slaapkamer samen met twee Denen - maken we onze blog. Een straffe dag vandaag, moe maar zo voldaan... Om 8 uur vertrokken uit ons oud klooster, waar we met Gregoriaanse zangen (rorate) werden gewekt... "dauwt hemelen" en we zullen dicht bij de hemel zitten ! En vannacht heeft het gedonderd en gebliksemd, kermis in de hel... Het weer ziet er dreigend uit. We maken ons klaar. Onze eigen koffie, afscheid van Marc en Rita en op weg. We bezoeken eerst het mooie Astorga en beginnen daarna met de eerst nog trage klim door heide en bloemen en struiken de natuur geurt om ons wel te stellen. We herkennen veel stappers die al vroeg uit de veren waren. We roepen in echo: Buen Camino... De wegen en enkele albergues komen ons bekend voor, mooi... Toch zien we nieuwe dingen oa een klein benedictijnenklooster (foto voor Eric). We zien ook een echte herder met 100 schapen, een selfie gemaakt. Het grijze weer slaat om tot een heuse hete zomerdag. We rijden - want nu begint het echte klimmen, van 7 tot 10 en zelfs 13 % - op het dak van de wereld, ondergedompeld in Gods wonderlijke natuur: we bidden met hart en ziel en spieren... Eindelijk raken we om 12.40 uur CRUZ DE FERRO (het ijzeren kruis) al eeuwen lang erg symbolisch voor deze pelgrimstocht. Ik heb het zwaarste deel van onze tocht aan onze dierbaren toegewijd... De zwaarste klim... bidden niet alleen met hart en lippen, ook met de spieren ... We doen het voor hen en hun dromen. Vooral ook voor Andy en Harold... Het moge hen goed gaan... In bijlage de foto van Cruz de ferro, het hoogste punt op de camino, dé plaats bij uitstek waar pelgrims, op dit hoogste punt, hun zorgen en vreugden aan God toevertrouwen...
Ik leg er vier steentjes neer die ik meehad van thuis of van symbolische plaatsen onderweg. Ik leg ze daar en wijd vreugden en lasten en kwetsuren van het verleden aan het Cruz, ook zorgen en dankbare momenten van het heden en een knipoog van hoop naar de toekomst. De laatste steen is voor allen met wie verbonden zijn, dus ook jullie. Genoeg gepreekt. Na een fikse afdaling komen we in El acebo. We zien er de Antwerpse stapper Raoul... We gaan met hem eten, want we mogen zelf niet koken... Pelgrim zijn is dus niet altijd gemakkelijk ! Vandaag dus een zware dag, maar een kans om van zoveel te genieten... Het einde nadert. Over 6 dagen zijn we er ... Nog een 250-tal kilometers. Dada.
Dag 39 - VEGA DE VALCARE - 24 juni - 61 km - een mundiale avond..
Goede nacht na een gezellig avondmaal samen met Antwerpenaar Raoul, lange gesprekken, hij WA nog student bij Roger Burggraeve, met z goede herinnering. Gebabbeld en gepintelierd, de baas offreerde onze laatste pint. We zijn nog 150 km van Santiago - onze droom van jaren wordt eindig... We zitten al boven de 2500 km. Om 8.15 uur zaten we al op de fiets een afdaling van 15 km... Op enkele minuten geven we 800 meter hoogte prijs, iets wat we moeizaam hebben bereikt en wat we weer opnieuw moeten inhalen morgen. Leuk afdalen vanop het dak van de wereld... Wat een natuur. We bezoeken het stadje Ponferrada, met een tempeliersburcht... Vandaag inkom gratis. Naar Villafranca, waar we vorige keer sliepen. Onderweg plukken we krieken a volonté. In een alberge moeten we de broek ophalen die Martin uit Ranst 10 dagen geleden was vergeten ...gelukt hij kontent en wij een pint verdiend... Dan door tot onze eindbestemming ... Maar intussen enkele klimmetjes van 7%... Oefening voor morgen. Het is snikheet, op de 39 dagen hadden wij dus 2 dagen regen. On onze eenvoudige alberge koken we en delen ons eten en onze rosado wijn met pelgrims uit Nederland, USA en Italia, we wisselen blogs uit en hebben gesprekken over het spirituele van de camino ... Boeiend, in het engels, Frans, Italiaans ... Lekker en gezellig delen met mensen die je nadien nooit meer ziet... er is iets met deze tocht. Morgen doen we een voorlaatste beklimming, terug 800 m. stijgen ... ons velookes doen het schitterend... We gaan slapen. De foto's in bijlage tonen véél méér dan jullie zien...
Dag 40 * donderdag 25 juni * SAMOS Monasterio * 52 km * onze klimdag viel best mee...
Al meer dan 2.564 km op onze teller. Nog 150 ? * Heel goede nacht gehad, onze slaapzaaldames vertrokken vroeger, en wij trokken na een flink ontbijt (donativo) rond 9.15 uur de deur dicht. We beginnen onze serieuze klimdag, die eigenlijk wel best meeviel. Je ziet de hoge bergtoppen en de route waar we eens zullen geraken. Stil word je van zo'n wijdse natuur, en vooral als je weet dat je met de fiets op het dak van de wereld bent geraakt. In volle zon met een lichte tegenwind kruipen de 16 km. traag voorbij. De buis van de fiets is natgedruppeld van zweet, vliegen zwermen rond de oren, vervelend... kromgebogen halen we om 11.50 uur de Cebreiro - 1300 m. hoog, doch vertrokken vanuit 600 m. Er wacht ons een drukke locatie, met pelgrims van allerlei slag: stappers, met grote rugzakken (de echte ?), stappers die met een klein rugzakje met schelp ook stukken Camino doen, soms gebracht met busjes of taxi, ook idem bij de fietsers: sommigen met alles op de fiets, anderen met mountainbike en (wat) bagage... soms ook ter plaatse gebracht, er zijn ook leerlingen op tweedaagse... conclusie: ieder zijn Camino, naar ieders kansen en kunnen. Toch is er in dat bont gewemel met winkeltjes en volle terrassen (het is snikheet) ook een mooie sobere kapel met een moderne Jacob, een volks vereerd Mariabeeld en een uitgestald sacrament...waar (ook jonge) mensen bidden en knielen, de Taizé-muziek is onthalend mooi... Deze stilte deed deugd, een kans van verbondenheid. Na stil gebed - het is goed te kunnen knielen - drinken we twee grande servezzas, we ontmoeten onze bedgenoten en een koppel uit Eupen. Leuk weerzien telkens weer. We zetten aan naar de twee laatste toppen, de Alto San Roque en de Alto di Poio, ook rond de 1.300 m. maar telkens is er eerst een fikse afdaling, zodat we (ongevraagd) wel moeten klimmen. Onderweg zien we een zwaar geladen fietser in de andere richting, dat doen alleen Nederlanders, Duitsers of Vlamingen . We roepen naar hem...hij antwoordt in het Nederlands en vertelt dat hij pas weduwnaar werd en nu een uitgebreide Camino doet... "op zo'n momenten is het kiezen, de fles of de fiets." Zo is hij verbonden met zijn geliefde... Wat verder zien we na enkele dagen Felix en Nellie terug, we zagen hen al in Poitiers, we worden getracteerd op een frisdrank...hartelijk weerzien... we horen dat er onderweg aan elkaar doorverteld wordt wie waar is ... er is toch een band gegroeid. Ook onze spitsbroederd uit Broechem-Ranst zijn al ter plaatse, ze vertrokken ook op 17 mei, maar ons 'ommetje' via Lourdes, haalde ons uiteen... Na onze top volgt er 15 km. echte afdaling, de lichte tegenwind is heerlijk. We genieten van deze rit, die we 5 jaar geleden ook deden, maar dan in koude regen of mist.. In Triacastel is alles gesloten dus met honger fietsen we tot ons gesteld doel SAMOS, er zijn wel venijnige klimmetjes waardoor de luxe van daarnet vlug vergeten wordt. Plots zien we Roger uit Antwerpen, we zagen hem het laatst in Logroño... Omdat hij geen treinregeling vindt voor de fiets en omdat hij "toch tijd heeft" fietst hij terug tot Frankrijk... Straffe gast. Moe en honger ig arriveren we om 16 uur in Samos...een van de oudste Benediktijner-abdijen in Spanje. Ik heb een Benediktbeuern-gevoel. Heel mooi, na wat wachten en met onze Haiti-brief, krijgen we een kloosterkamer, ik celebreer mee en om 21 uur schuiven we aan tafel, avondmaal in stilte, er wordt voorgelezen. Een eigen sfeer. Op het einde verwelkomt de prior ons en ons Haiti-project. Nadien trekken we ons terug in onze kloostercellen: Kris bij de heilige Eufrasius en ik bij Froilanus. De klokken luiden om het kwartier... We kruipen tussen de papieren lakens en zullen morgen na de laudes vertrekken. Het was een snikhete dag, maar vanavond plots een straffe bui. Vermits er geen Wifi is, zal de postduif pas morgen gevlogen zijn. Maar weet dat we - alles wat ik vandaag schreef, dat we dit morgen dus gisteren noemen...
DAG 41 * 48 km * 26 Juni * GONZAR * een lastige dag
Na een goede kloosternacht zijn de batterijen waar bijgevuld en de klokken begonnen al om 7 uur. Nog even omdraaien, maar om 7.15 uur vragen die ambetante klokken me: "awel, wa dist ... kom der nog uit of hoe zitta..." Dus opgestaan, Kris is natuurlijk al wakker. We besluiten direct te vertrekken en niet te wachten op de lauden van 8.30 uur. Dus om 8 uur zitten we in een bar voor ontbijt en Wifi sn dagplanning. Het wordt weer een klimdag, alsof er ook andere zouden komen ...on Sarria bezoeken we een mooie abdij, waar de pater ons vertelt over Notre-Dame-de-Merci. We bidden er voor de zware pelgrimstocht die onze medebroeder Jacky - met de ALS-ziekte - nu maakt, we zeggen merci omdat hij dit zo moedig en gelovig draagt, we bidden om veel kracht voor zijn verdere "tocht". Wat verder uiteraard na het klimmen, picknicken we in Paradela en da met nieuwe kracht naar Portomarin, een stadje dat helemaal verhuisd en heropgebouwd id owv een stuwdam, samen met een Duitse stapper drinken we een pint en dan volgen voor mij althans de zwaarste kilometers: soms 10% altijd in volle zon... Uiteindelijk kwamen we in Gonzar, einde kracht en de schatten Nelly en Felix wachtten ons op...leuke welkom. Omdat de albergue bijna vol is stellen zij voor dat we hun bef krijgen, zij nemen dan de tent... Wat mooi is dat ! Gelukkig is er nog plaats en slapen we boven twee Spaanse schonen uit Barcelona, er lachen met de "Musica antiqua" van een snurkende stapper. Wassen en.plassen, pintje, blog en dan koken we voor ons vier. Morgen nog het laatste sterk stukje klim en dan zouden er volgens de boekjes geen straffe klimmen meer mogen komen. Hoop doet leven... We denken vandaag ook aan Andy die morgen priester wordt gewijd... Morgen meer nieuws, een leuke zware dag, maar dat vergeet je zo vlug, de mooie dingen onderweg dragen ons, zo ook de lieve bemoedigingen...
Het was een gezellig avondmaal samen met onze Nederlandse fietsgenoten, om 22.
30 uur lagen we in bed, de zaal ronkte al. Met 20 stapelbedden, allemaal bezet is de nacht nooit rustig, tenzij met oordopjes. Na het ontbijt vertrekken we op onze laatste steile klim in de dichte mist. Na 10 harde minuten priemt de zon door. Heerlijke zichten, al sedert enkele dagen geurt de omgeving van de tamme kastanjebomen... Heerlijk. Het wordt rustig fietsen. De meeste afdalingen zijn nét sterk genoeg om de volgende hellingen te trotseren en dat geeft courage. Enkele mooie kerkjes en een stenen kruis uit 1671 vliegen op de foto. Soms is het weer even mistig... We zien onderweg af en toe Nel en Felix, dappere fietsers, 69 en 72 jaar vanuit DenBriel vertrokken, gepakt en geladen zoals wij. We komen zo heel vroeg in Melide, we worden weer getracteerd op een pint, want we denken voortdurend dat dit het laatste weerzien is... In de mooie kapel San Roque zingen en bidden we voor Andy, die gewijd wordt. We zoeken even het stadhuis voor een stempel en nemen plaats in de zittingszaal. Maar omdat het zo vroeg is, besluiten we toch door te fietsen naar Arzua... Maar dat is andere koek...straffe zon en weer klimmen, waar blijven ze die klimmetjes toch halen... Plots duiken de eucalyptusbomen, sterke geur alsof je een potje Vics onder de neus hebt. We rijden verder, eerst wat verkeerd, want probeer maar eens die Spanjaarden te verstaan als ze je de weg uitleggen... Eindelijk doodmoe en nog niet gegeten vinden we onze albergue, 51 km... Alles is er Ok, de was hangt aan de overkant van de straat te drogen, bij ons in Spanje mag dat... We zijn rond 15 uur in de winkel en eten wat later brood met Camenbert en appelsap. Lekker en gezond. We zullen vandaag met z'n vieren koken met een fris wijntje erbij... Even bezoekje aan het stadje, waar ik met een groepje uit Malta praat, ze kennen Fabio Attard. Ook even de gelukkige nieuwe jonge priester Andy gebeld hij was verrast. We zitten heel dicht bij Compostela, waar we maandag zullen toekomen. We willen immers op de trouw van Luca en Denise zijn... We dienen nog wel een en ander te regelen met Don Bosco, en het fietsenvervoer, maar dat zijn zorgen voor morgen. Het einde nadert, de shampoo raakt leeg, de uierzalfpot is op z'n bodem, het flesje parfum waarmee ik "de was doe - alle geuren wegjaag" is kwasi leeg. OK. Nu gaan we koken... Tot later, lekker met enkele liters wijn....
DAG 43 * LOXO * 28 juni * 21 km. * rij maar an, rustig an ... Op 2.684 km. van huis !
De nacht was goed, maar kort...in onze mooie albergue waren het allemaal chambrettes, met telkens twee stapelbedden en een kastje en stopcontact, keurig en toen we 's avonds de gordijn dichttrokken was het als in een mortuarium, we zegden dit ook aan onze Nederlandse buren: "Le patiënt est mort" de Franse overburen hadden pret. Het was wel een gezellige kookavond, toffe babbels met Spanjaarden, ook fransen en Ierse meiden. Dan ons bed... De papieren lakens schoven altijd maar van onze anti-bedplas-rubber-matras. Om 5.30 uur stonden de eerste Spaanse fietsers al op (BMX-crossers, met weinig bagage...) veel lawaai, pillichten en de buitendeur open zodat we - zelfs met oordopjes het straatverkeer konden horen. Pelgrim zijn is niet gemakkelijk... We nemen (nu waarschijnlijk definitief) afscheid van de flinke Felix en Nel en ontbijten met onze cappuccino-zakjes en heet water. Onze voorraad Lidl -wafels slinkt. Het is zondag, dus we vinden in Arzua een zondagsviering, om 9.30 uur volgens het toerismebureel, om 11 uur volgens de cafémadam, om 12 uur volgens de bakker ... Oei ... We nemen bij de bakker een koek met koffie en stellen ons verdekt op om te zien wanneer er beweging komt. Plots komt ze zeggen dat het om 10 uur is. Inderdaad. Mooie viering in een stemmig kerkje met een héél oud pastoorke, de mensen zingen en doen mee ook de vredeswens. Rond 10.45 uur zijn we weg - uiteraard met heel wat beziens en aanmoedigingen. Na een kleine straffe klim, mogen we ons eindelijk verheugen op méér bergaf dan bergop, we moeten afremmen of we zijn al in Santiago, we zijn gisteren immers te dicht genaderd. De eucalyptus geurt geweldig, het is wat fris, ideaal fietsweer. We doen onze inkopen in Touro en gaan dan op zoek ... naar overnachting, wat niet gemakkelijk blijkt omdat we al te dicht zijn. In Loxo, moet er volgens het geduldige papier eentje zijn, meer hotel dan albergue, we zullen de prijs vragen en dan oordelen of we liever 10 km omrijden tot Pedrouzo... We zien beweging in een boerderij en een Spaans boerke zegt ons dat we het hoekje om moeten. Inderdaad een gite-rurale. We komen er (al) om 13.30 uur toe.. De vriendelijke dame spreekt van 35 voor het hele huisje met alle accommodatie. We gaan akkoord, ik laat haar onze Spaanse sponsorbrief zien, hij werkt verrukkelijk, deze dame kent Don Bosco zeer goed en ... Voor Haïti doet ze het gratis... Waar hebben wij het verdiend ??? We installeren ons, doen de was die al bijna droog is voor we hem in de straffe zon ophangen, dan eten we onze picnic ... Het is hier zeer mooi, een oud kerkje, verre bergzichten, palmbomen en blauwe lucht, precies dat we in Spanje zitten. We zullen seffens even rusten, dagboek maken en plannen voor de volgende dagen. Intussen komt de mail toe dat Luca en Denise ons verwachten in de mis mét receptie en feestmaal ... Geert en Ko mailen dat ze ons morgen graag ontmoeten en Martin schreef ons al eerder dat in bar "las Vegas" de pinten klaar staan, de baas weet ervan (hij was ergens een ritsbroek vergeten en wij hebben ze 10 dagen later opgehaald). Don Bosco verwittigt juist dat alles in orde is voor morgen... Wat een geluk, misschien moeten we nog langer blijven, om dat allemaal te doen. Toch spannend dat onze tocht (99,99%) afgewerkt is. We maken nu wat ice-tea en gaan plannen.
Dank voor het bemoedigend meeleven. Morgen hoor je nog van ons... En de sponsors voor Haïti zullen we volgende week persoonlijk bedanken !
