Fietstocht naar Compostela: voor het goede doel * Vertrek vanuit Heverlee op 17 mei 2015.
Een spiritueel avontuur, de moeite waard !
23-06-2015
Dag 38 * El Acebo * dinsdag 23 juni * 42 km * het hoogste punt is bereikt... Cruz de ferro * de verbondenheid met velen.
Vanuit la Casa de peregrino een, nieuwe luxueuze albergue - met fantastisch uitzicht, in volle zon en sterke hoogtewind - en een mooie slaapkamer samen met twee Denen - maken we onze blog. Een straffe dag vandaag, moe maar zo voldaan... Om 8 uur vertrokken uit ons oud klooster, waar we met Gregoriaanse zangen (rorate) werden gewekt... "dauwt hemelen" en we zullen dicht bij de hemel zitten ! En vannacht heeft het gedonderd en gebliksemd, kermis in de hel... Het weer ziet er dreigend uit. We maken ons klaar. Onze eigen koffie, afscheid van Marc en Rita en op weg. We bezoeken eerst het mooie Astorga en beginnen daarna met de eerst nog trage klim door heide en bloemen en struiken de natuur geurt om ons wel te stellen. We herkennen veel stappers die al vroeg uit de veren waren. We roepen in echo: Buen Camino... De wegen en enkele albergues komen ons bekend voor, mooi... Toch zien we nieuwe dingen oa een klein benedictijnenklooster (foto voor Eric). We zien ook een echte herder met 100 schapen, een selfie gemaakt. Het grijze weer slaat om tot een heuse hete zomerdag. We rijden - want nu begint het echte klimmen, van 7 tot 10 en zelfs 13 % - op het dak van de wereld, ondergedompeld in Gods wonderlijke natuur: we bidden met hart en ziel en spieren... Eindelijk raken we om 12.40 uur CRUZ DE FERRO (het ijzeren kruis) al eeuwen lang erg symbolisch voor deze pelgrimstocht. Ik heb het zwaarste deel van onze tocht aan onze dierbaren toegewijd... De zwaarste klim... bidden niet alleen met hart en lippen, ook met de spieren ... We doen het voor hen en hun dromen. Vooral ook voor Andy en Harold... Het moge hen goed gaan... In bijlage de foto van Cruz de ferro, het hoogste punt op de camino, dé plaats bij uitstek waar pelgrims, op dit hoogste punt, hun zorgen en vreugden aan God toevertrouwen...
Ik leg er vier steentjes neer die ik meehad van thuis of van symbolische plaatsen onderweg. Ik leg ze daar en wijd vreugden en lasten en kwetsuren van het verleden aan het Cruz, ook zorgen en dankbare momenten van het heden en een knipoog van hoop naar de toekomst. De laatste steen is voor allen met wie verbonden zijn, dus ook jullie. Genoeg gepreekt. Na een fikse afdaling komen we in El acebo. We zien er de Antwerpse stapper Raoul... We gaan met hem eten, want we mogen zelf niet koken... Pelgrim zijn is dus niet altijd gemakkelijk ! Vandaag dus een zware dag, maar een kans om van zoveel te genieten... Het einde nadert. Over 6 dagen zijn we er ... Nog een 250-tal kilometers. Dada.
