Fietstocht naar Compostela: voor het goede doel * Vertrek vanuit Heverlee op 17 mei 2015.
Een spiritueel avontuur, de moeite waard !
24-06-2015
Dag 39 - VEGA DE VALCARE - 24 juni - 61 km - een mundiale avond..
Goede nacht na een gezellig avondmaal samen met Antwerpenaar Raoul, lange gesprekken, hij WA nog student bij Roger Burggraeve, met z goede herinnering. Gebabbeld en gepintelierd, de baas offreerde onze laatste pint. We zijn nog 150 km van Santiago - onze droom van jaren wordt eindig... We zitten al boven de 2500 km. Om 8.15 uur zaten we al op de fiets een afdaling van 15 km... Op enkele minuten geven we 800 meter hoogte prijs, iets wat we moeizaam hebben bereikt en wat we weer opnieuw moeten inhalen morgen. Leuk afdalen vanop het dak van de wereld... Wat een natuur. We bezoeken het stadje Ponferrada, met een tempeliersburcht... Vandaag inkom gratis. Naar Villafranca, waar we vorige keer sliepen. Onderweg plukken we krieken a volonté. In een alberge moeten we de broek ophalen die Martin uit Ranst 10 dagen geleden was vergeten ...gelukt hij kontent en wij een pint verdiend... Dan door tot onze eindbestemming ... Maar intussen enkele klimmetjes van 7%... Oefening voor morgen. Het is snikheet, op de 39 dagen hadden wij dus 2 dagen regen. On onze eenvoudige alberge koken we en delen ons eten en onze rosado wijn met pelgrims uit Nederland, USA en Italia, we wisselen blogs uit en hebben gesprekken over het spirituele van de camino ... Boeiend, in het engels, Frans, Italiaans ... Lekker en gezellig delen met mensen die je nadien nooit meer ziet... er is iets met deze tocht. Morgen doen we een voorlaatste beklimming, terug 800 m. stijgen ... ons velookes doen het schitterend... We gaan slapen. De foto's in bijlage tonen véél méér dan jullie zien...
Dag 40 * donderdag 25 juni * SAMOS Monasterio * 52 km * onze klimdag viel best mee...
Al meer dan 2.564 km op onze teller. Nog 150 ? * Heel goede nacht gehad, onze slaapzaaldames vertrokken vroeger, en wij trokken na een flink ontbijt (donativo) rond 9.15 uur de deur dicht. We beginnen onze serieuze klimdag, die eigenlijk wel best meeviel. Je ziet de hoge bergtoppen en de route waar we eens zullen geraken. Stil word je van zo'n wijdse natuur, en vooral als je weet dat je met de fiets op het dak van de wereld bent geraakt. In volle zon met een lichte tegenwind kruipen de 16 km. traag voorbij. De buis van de fiets is natgedruppeld van zweet, vliegen zwermen rond de oren, vervelend... kromgebogen halen we om 11.50 uur de Cebreiro - 1300 m. hoog, doch vertrokken vanuit 600 m. Er wacht ons een drukke locatie, met pelgrims van allerlei slag: stappers, met grote rugzakken (de echte ?), stappers die met een klein rugzakje met schelp ook stukken Camino doen, soms gebracht met busjes of taxi, ook idem bij de fietsers: sommigen met alles op de fiets, anderen met mountainbike en (wat) bagage... soms ook ter plaatse gebracht, er zijn ook leerlingen op tweedaagse... conclusie: ieder zijn Camino, naar ieders kansen en kunnen. Toch is er in dat bont gewemel met winkeltjes en volle terrassen (het is snikheet) ook een mooie sobere kapel met een moderne Jacob, een volks vereerd Mariabeeld en een uitgestald sacrament...waar (ook jonge) mensen bidden en knielen, de Taizé-muziek is onthalend mooi... Deze stilte deed deugd, een kans van verbondenheid. Na stil gebed - het is goed te kunnen knielen - drinken we twee grande servezzas, we ontmoeten onze bedgenoten en een koppel uit Eupen. Leuk weerzien telkens weer. We zetten aan naar de twee laatste toppen, de Alto San Roque en de Alto di Poio, ook rond de 1.300 m. maar telkens is er eerst een fikse afdaling, zodat we (ongevraagd) wel moeten klimmen. Onderweg zien we een zwaar geladen fietser in de andere richting, dat doen alleen Nederlanders, Duitsers of Vlamingen . We roepen naar hem...hij antwoordt in het Nederlands en vertelt dat hij pas weduwnaar werd en nu een uitgebreide Camino doet... "op zo'n momenten is het kiezen, de fles of de fiets." Zo is hij verbonden met zijn geliefde... Wat verder zien we na enkele dagen Felix en Nellie terug, we zagen hen al in Poitiers, we worden getracteerd op een frisdrank...hartelijk weerzien... we horen dat er onderweg aan elkaar doorverteld wordt wie waar is ... er is toch een band gegroeid. Ook onze spitsbroederd uit Broechem-Ranst zijn al ter plaatse, ze vertrokken ook op 17 mei, maar ons 'ommetje' via Lourdes, haalde ons uiteen... Na onze top volgt er 15 km. echte afdaling, de lichte tegenwind is heerlijk. We genieten van deze rit, die we 5 jaar geleden ook deden, maar dan in koude regen of mist.. In Triacastel is alles gesloten dus met honger fietsen we tot ons gesteld doel SAMOS, er zijn wel venijnige klimmetjes waardoor de luxe van daarnet vlug vergeten wordt. Plots zien we Roger uit Antwerpen, we zagen hem het laatst in Logroño... Omdat hij geen treinregeling vindt voor de fiets en omdat hij "toch tijd heeft" fietst hij terug tot Frankrijk... Straffe gast. Moe en honger ig arriveren we om 16 uur in Samos...een van de oudste Benediktijner-abdijen in Spanje. Ik heb een Benediktbeuern-gevoel. Heel mooi, na wat wachten en met onze Haiti-brief, krijgen we een kloosterkamer, ik celebreer mee en om 21 uur schuiven we aan tafel, avondmaal in stilte, er wordt voorgelezen. Een eigen sfeer. Op het einde verwelkomt de prior ons en ons Haiti-project. Nadien trekken we ons terug in onze kloostercellen: Kris bij de heilige Eufrasius en ik bij Froilanus. De klokken luiden om het kwartier... We kruipen tussen de papieren lakens en zullen morgen na de laudes vertrekken. Het was een snikhete dag, maar vanavond plots een straffe bui. Vermits er geen Wifi is, zal de postduif pas morgen gevlogen zijn. Maar weet dat we - alles wat ik vandaag schreef, dat we dit morgen dus gisteren noemen...
DAG 41 * 48 km * 26 Juni * GONZAR * een lastige dag
Na een goede kloosternacht zijn de batterijen waar bijgevuld en de klokken begonnen al om 7 uur. Nog even omdraaien, maar om 7.15 uur vragen die ambetante klokken me: "awel, wa dist ... kom der nog uit of hoe zitta..." Dus opgestaan, Kris is natuurlijk al wakker. We besluiten direct te vertrekken en niet te wachten op de lauden van 8.30 uur. Dus om 8 uur zitten we in een bar voor ontbijt en Wifi sn dagplanning. Het wordt weer een klimdag, alsof er ook andere zouden komen ...on Sarria bezoeken we een mooie abdij, waar de pater ons vertelt over Notre-Dame-de-Merci. We bidden er voor de zware pelgrimstocht die onze medebroeder Jacky - met de ALS-ziekte - nu maakt, we zeggen merci omdat hij dit zo moedig en gelovig draagt, we bidden om veel kracht voor zijn verdere "tocht". Wat verder uiteraard na het klimmen, picknicken we in Paradela en da met nieuwe kracht naar Portomarin, een stadje dat helemaal verhuisd en heropgebouwd id owv een stuwdam, samen met een Duitse stapper drinken we een pint en dan volgen voor mij althans de zwaarste kilometers: soms 10% altijd in volle zon... Uiteindelijk kwamen we in Gonzar, einde kracht en de schatten Nelly en Felix wachtten ons op...leuke welkom. Omdat de albergue bijna vol is stellen zij voor dat we hun bef krijgen, zij nemen dan de tent... Wat mooi is dat ! Gelukkig is er nog plaats en slapen we boven twee Spaanse schonen uit Barcelona, er lachen met de "Musica antiqua" van een snurkende stapper. Wassen en.plassen, pintje, blog en dan koken we voor ons vier. Morgen nog het laatste sterk stukje klim en dan zouden er volgens de boekjes geen straffe klimmen meer mogen komen. Hoop doet leven... We denken vandaag ook aan Andy die morgen priester wordt gewijd... Morgen meer nieuws, een leuke zware dag, maar dat vergeet je zo vlug, de mooie dingen onderweg dragen ons, zo ook de lieve bemoedigingen...
Het was een gezellig avondmaal samen met onze Nederlandse fietsgenoten, om 22.
30 uur lagen we in bed, de zaal ronkte al. Met 20 stapelbedden, allemaal bezet is de nacht nooit rustig, tenzij met oordopjes. Na het ontbijt vertrekken we op onze laatste steile klim in de dichte mist. Na 10 harde minuten priemt de zon door. Heerlijke zichten, al sedert enkele dagen geurt de omgeving van de tamme kastanjebomen... Heerlijk. Het wordt rustig fietsen. De meeste afdalingen zijn nét sterk genoeg om de volgende hellingen te trotseren en dat geeft courage. Enkele mooie kerkjes en een stenen kruis uit 1671 vliegen op de foto. Soms is het weer even mistig... We zien onderweg af en toe Nel en Felix, dappere fietsers, 69 en 72 jaar vanuit DenBriel vertrokken, gepakt en geladen zoals wij. We komen zo heel vroeg in Melide, we worden weer getracteerd op een pint, want we denken voortdurend dat dit het laatste weerzien is... In de mooie kapel San Roque zingen en bidden we voor Andy, die gewijd wordt. We zoeken even het stadhuis voor een stempel en nemen plaats in de zittingszaal. Maar omdat het zo vroeg is, besluiten we toch door te fietsen naar Arzua... Maar dat is andere koek...straffe zon en weer klimmen, waar blijven ze die klimmetjes toch halen... Plots duiken de eucalyptusbomen, sterke geur alsof je een potje Vics onder de neus hebt. We rijden verder, eerst wat verkeerd, want probeer maar eens die Spanjaarden te verstaan als ze je de weg uitleggen... Eindelijk doodmoe en nog niet gegeten vinden we onze albergue, 51 km... Alles is er Ok, de was hangt aan de overkant van de straat te drogen, bij ons in Spanje mag dat... We zijn rond 15 uur in de winkel en eten wat later brood met Camenbert en appelsap. Lekker en gezond. We zullen vandaag met z'n vieren koken met een fris wijntje erbij... Even bezoekje aan het stadje, waar ik met een groepje uit Malta praat, ze kennen Fabio Attard. Ook even de gelukkige nieuwe jonge priester Andy gebeld hij was verrast. We zitten heel dicht bij Compostela, waar we maandag zullen toekomen. We willen immers op de trouw van Luca en Denise zijn... We dienen nog wel een en ander te regelen met Don Bosco, en het fietsenvervoer, maar dat zijn zorgen voor morgen. Het einde nadert, de shampoo raakt leeg, de uierzalfpot is op z'n bodem, het flesje parfum waarmee ik "de was doe - alle geuren wegjaag" is kwasi leeg. OK. Nu gaan we koken... Tot later, lekker met enkele liters wijn....
DAG 43 * LOXO * 28 juni * 21 km. * rij maar an, rustig an ... Op 2.684 km. van huis !
De nacht was goed, maar kort...in onze mooie albergue waren het allemaal chambrettes, met telkens twee stapelbedden en een kastje en stopcontact, keurig en toen we 's avonds de gordijn dichttrokken was het als in een mortuarium, we zegden dit ook aan onze Nederlandse buren: "Le patiënt est mort" de Franse overburen hadden pret. Het was wel een gezellige kookavond, toffe babbels met Spanjaarden, ook fransen en Ierse meiden. Dan ons bed... De papieren lakens schoven altijd maar van onze anti-bedplas-rubber-matras. Om 5.30 uur stonden de eerste Spaanse fietsers al op (BMX-crossers, met weinig bagage...) veel lawaai, pillichten en de buitendeur open zodat we - zelfs met oordopjes het straatverkeer konden horen. Pelgrim zijn is niet gemakkelijk... We nemen (nu waarschijnlijk definitief) afscheid van de flinke Felix en Nel en ontbijten met onze cappuccino-zakjes en heet water. Onze voorraad Lidl -wafels slinkt. Het is zondag, dus we vinden in Arzua een zondagsviering, om 9.30 uur volgens het toerismebureel, om 11 uur volgens de cafémadam, om 12 uur volgens de bakker ... Oei ... We nemen bij de bakker een koek met koffie en stellen ons verdekt op om te zien wanneer er beweging komt. Plots komt ze zeggen dat het om 10 uur is. Inderdaad. Mooie viering in een stemmig kerkje met een héél oud pastoorke, de mensen zingen en doen mee ook de vredeswens. Rond 10.45 uur zijn we weg - uiteraard met heel wat beziens en aanmoedigingen. Na een kleine straffe klim, mogen we ons eindelijk verheugen op méér bergaf dan bergop, we moeten afremmen of we zijn al in Santiago, we zijn gisteren immers te dicht genaderd. De eucalyptus geurt geweldig, het is wat fris, ideaal fietsweer. We doen onze inkopen in Touro en gaan dan op zoek ... naar overnachting, wat niet gemakkelijk blijkt omdat we al te dicht zijn. In Loxo, moet er volgens het geduldige papier eentje zijn, meer hotel dan albergue, we zullen de prijs vragen en dan oordelen of we liever 10 km omrijden tot Pedrouzo... We zien beweging in een boerderij en een Spaans boerke zegt ons dat we het hoekje om moeten. Inderdaad een gite-rurale. We komen er (al) om 13.30 uur toe.. De vriendelijke dame spreekt van 35 voor het hele huisje met alle accommodatie. We gaan akkoord, ik laat haar onze Spaanse sponsorbrief zien, hij werkt verrukkelijk, deze dame kent Don Bosco zeer goed en ... Voor Haïti doet ze het gratis... Waar hebben wij het verdiend ??? We installeren ons, doen de was die al bijna droog is voor we hem in de straffe zon ophangen, dan eten we onze picnic ... Het is hier zeer mooi, een oud kerkje, verre bergzichten, palmbomen en blauwe lucht, precies dat we in Spanje zitten. We zullen seffens even rusten, dagboek maken en plannen voor de volgende dagen. Intussen komt de mail toe dat Luca en Denise ons verwachten in de mis mét receptie en feestmaal ... Geert en Ko mailen dat ze ons morgen graag ontmoeten en Martin schreef ons al eerder dat in bar "las Vegas" de pinten klaar staan, de baas weet ervan (hij was ergens een ritsbroek vergeten en wij hebben ze 10 dagen later opgehaald). Don Bosco verwittigt juist dat alles in orde is voor morgen... Wat een geluk, misschien moeten we nog langer blijven, om dat allemaal te doen. Toch spannend dat onze tocht (99,99%) afgewerkt is. We maken nu wat ice-tea en gaan plannen.
Dank voor het bemoedigend meeleven. Morgen hoor je nog van ons... En de sponsors voor Haïti zullen we volgende week persoonlijk bedanken !
DAG 44 * SANTIAGO * 28 km. - 2.712 km. van huis * 29 juni * gelukkig zijn ... wat een dag ...
"Je bent verantwoordelijk voor wat je hebt 'tam' gemaakt" zegt de vos tot de kleine Prins ... Met deze gedachte begin ik de blog. Immers, veel mensen, familie, confraters, vrienden, lotgenoten en "toevallige" passanten onderweg zijn betrokken in ons "Compostela-verhaal", ze bemoedigden, sponsorden, leven mee. Ik voel me daarom ook wat (aangenaam) verplicht om elke dag iets te schrijven, soms wel eens een karwei ! Alleen gisteren, de dag van onze "aankomst - ons doel" was zó vol en veelzijdig, dat we toch al om 10 uur in bed lagen, alleen met een persoonlijke mededeling via het adressenboek... Deze morgen pas onze blog, na een goede nacht een rustige eucharistie viering en een lekker ontbijt in Don Bosco...
We zijn er geraakt ! Nu ons verslag: De maandag 29/6 begon bloedheet, we vertrokken in volle zon, onze dame Josephine hebben we niet meer gezien, maar de avond voordien was ze zeer blij met ons schelpje van dank ! Nog enkele zeer straffe beklimmingen tot 10%, Compostela geeft zich tot de laatste kilometer niet gewonnen ! Deze laatste zware etappe wijdde ik van harte en in gebed toe aan Jacky ... hij draagt nog véél zwaardere etappes in zijn levenspelgrimstocht! Veel sterkte Jacky ! De geurende natuur en de mooie vergezichten en het voelen van de 'eindmeet' maken het wat dragelijker. Om 10.30 uur komen we op het grondgebied Compostela, we laten ons trekken door twee Spaanse schonen. Het raakt je wel als je even later de torens van de kathedraal ziet, we wensen elkaar proficiat, de twee oudjes van 65 hebben het toch maar gehaald. Nu nog de pelgrimsstad "binnenklimmen" want ook dat is niet gemakkelijk. Op het plein voor de kathedraal, waar alle pelgrims samenkomen is het gezellig druk, enkele Spaanse jongeren herkennen ons van vorige albergues... tof. Plots roepen Ko en Geert (de pelgrims die we in Logroño het eerst zagen) onze naam... Een broederlijk onthaal en felicitaties nét onze familie. We vertellen en beluisteren elkaar, zó gewoon en vanuit het hart, eigenlijk een echt "thuis komen" Dank aan jullie beiden !!! We horen nog info over andere ons nog bekende pelgrims en ontmoeten nog stappers uit Boortmeerbeek plus hun dochter, ze zat in Don Bosco Haacht. Uiteindelijk gaan we even "danken" in de kathedraal en dan met ons vier een pint in Las Vegas, want daar had Martin (wiens vergeten ritsbroek we onderweg ergens hebben opgehaald) geld voor een pint achtergelaten, de pint hebben wij al in elk geval ... zijn broek ??? Nog hartelijk maar ook ernstig praten Geert is diaken en zijn partner is protestant... We delen onze visies en zijn samen toch blij om onze religieuze roots én beleving ! Na een broederlijk afscheid trekken we naar het pelgrimsbureau om onze oorkonde... Er us een Nederlands onthaalhuis, waar een kop koffie krijgen en weer andere stappers en fietsers uit de lage landen ontmoeten... ZE weten van onze komst en de trouw, veel nieuws loopt dus onderweg van pelgrim tot pelgrim. Eén grote familie. Dan de stad rond, eerst nog eens op het plein... We zoeken de weg naar Don Bosco, moeilijk per fiets, want plots na zoveel klimmen sta je voor een trap ... Terug naar af. Even na 16 uur komen we eraan, we zijn verwacht, een jonge confrater José toont ons de keurige kamer, we zetten onze fiets weg, want die hebben we niet nodig, op 10 minuten zitten we in volk stad. Vlug een douche en snel naar de kleine kapel in de kathedraal, op het appél bij Luca en Denise. De familie weet van onze komst, hartelijk Italiaans welkom. We spreken met de priester af voor ons "looft God in zijn heiligdom..." Nét voor het evangelie gaat de tweeling zingen - zo kondigt de voorganger aan. In mijn beste Engels vertel ik van deze bijzondere story op de camino. We zingen en danken... Denise is heel ontroerd, wij ook. Na de viering schuiven we mee aan bij de receptie met tapas. De ouders en familie nemen ons van harte op in de kring. Het hele gebeurd heeft beziens... Rond 8.30 uur nemen we afscheid, als van familie. Hoewel we ook nog moesten dineren met hen, maar het zou te laat worden. We drinken ergens nog er pint en eten een ensalada, nog wat babbels en weerzien van de Ierse meiden van eergisteren en om 21.30 slopen we Don Bosco binnen ... Moe en voldaan ons bedje in... God zij dank, wat werd er ons toch veel geschonken op deze Camino. Na een goede nacht (de Spanjaarden hebben wel kleine bedden) worden we hartelijk onthaald in kapel en eetplaats van deze kleine gemeenschap, net als in Oostende... Daarna maak ik de blog, intussen ronkt de GSM van de inkomende berichtjes... We voelen ons gedragen tot en met, door zovelen, vandaag zagen we zoveel gelukkige mensen ... Seffens naar stad om alles te regelen voor fiets en bagage ... Tot later.
DAG 45 * 30 juni * SANTIAGO * 0,00 km. * ter plaatse rust
We trekken tegen de middag te voet de stad in, slechts 10 minuten. Weer een warme dag maar we hebben nu echt tijd om wat te kuieren... We herkennen Nico uit Genk, hij gaf in Hasselt op de infodag een begeesterende presentatie over zijn camino's... Leuke babbels, ook met andere pelgrims die we tegenkomen of aanspreken. Met een stapper uit Lochristi drinken we een pint, wat hebben pelgrims toch boeiende verhalen ... Het blijft interessant om gewoon op het plein te lopen en zo pelgrims bezig te zien. We zoeken uit hoe onze fiets terugkan en komen zo - naast de duurdere Soetens - op UPS en DHL ... weer meer info voor de volgende generatie pelgrims. We lopen nog eens binnen in het huis der lage landen, altijd weer een hartelijk onthaal en kans om met nieuwkomers te praten. Als picknick eten we op een steen brood met Camenbert...blijft heerlijk. We mijmeren en bidden even dankbaar bij Jacob (Santiago) want dank zij hem gebeuren er ons toch al jaren zo'n enorm wondere dingen. Nog een kort mooi museumbezoek en nog een pint (moet van de dokter want het is weer bloedheet). We kopen wat souveniertjes en gaan naar onze thuis voor ons wasje en de blog. We plannen ons vervoer: als we alle materiaal in twee fietszakken krijgen zal DHL ons vervoer doen... Voor 110... Morgen bezoeken we een nieuw museum buiten de stad en proberen we een benefietmaal vast te krijgen in El Parador. Nu gaan we eerst avondmalen...hier eten ze pas om 21.30 uur. Intussen is de blog dan bij jullie... Tot later !
Alles in orde gebracht ... de fiets is naar huis gestuurd, met onze bagage keurig geduwd in twee zakken. Einde van de tocht, onze "vriend-Norta" zit nu opgesloten in een kartonnen UPS-doos. Voor 110 laten hem in de steek en sturen we hem van ons weg. Een stukje einde van onze tocht. We trekken nog even naar het Nederlandstalig vriendenhuis, waar weer lange files staan van pas aangekomen pelgrims. We gaan dan naar het sjiekste koninklijk hotel Parador, ooit een hospitaal... immers er wordt overal geschreven dat zij ontbijt of middagmaal of avondmaal telkens gratis geven aan de 10 eerste pelgrims die zich aanmelden. Ik had al gehoord van enkele pelgrims dat dit gemakkelijk lukte daarom ... (eerst nagevraagd waar dit precies was) om 12 uur waren 2 Spanjaarden, 3 Aziaten en een tweeling uit België op het appél. We werden door het schone hotel binnengeleid, naar de kelder waar we aan de keuken onze plateau namen en dan door de kok rijkelijk bediend werden met een copieuze maaltijd, inclusief wijn. We gingen naar de kleine eetplaats voor pelgrims en zaten samen rond één tafel. Lekker, ik kreeg zelfs niet alles op. Weer een geschenk van de camino! Daarna gingen we een nieuw zeer modern museum bezoeken, buiten de stad, maar bóven op een berg en het was weer snikheet. Dus met autostop ernaar toe. Zeer schoon over de geschiedenis van de Sint Jacobsweg. Een echte aanrader. Omdat museum-lopen vermoeiend is, deden we weer autostop en werden we bijna voor deur afgezet. Eerst nog een flesje wijn en wat chocolade kopen, dan een ijsje en terug naar "het plein" waar alle leven samenkomt. Eerst zagen we nog de twee Canadese broers van onderweg... plezant. Er was een artisanale tentoonstelling in het bijna oudste klooster van Spanje, tegenover de kathedraal. Alleen het klooster en de moderne aanpassing waren de moeite waard. We ontmoeten nogmaals Luca en zijn ouders, hartelijk, ze vertrekken vandaag terug naar Italië. Dan weer even mijmeren in die grootse kathedraal, waar je nooit uitgekeken raakt. We kunnen 20 minuten met een groep meiden uit Bonn stemmige Taizé-liederen zingen, het galmt prachtig. Meer en meer besef ik dankbaar wat een geschenk die apostel Jacob ons toch heeft gegeven, het maakt je stil. We nemen nog wat tijd om na te denken wat de camino ons deed en ook wat hij nu met ons doet, of wat wij ermee zullen (proberen te) doen. We kuieren rond en zien zoveel, er is de existentiële vraag: aan wie geef ik nu een cent: aan de jonge doedelzak-speler, met voor zich al een matje vol centen, of aan de zwangere vrouw die al langere tijd op haar knieën zit, in stilte en met een leeg potje... Nadien sluit ik aan bij de groep van de Duitse pelgrims-spiritualiteit die een rondleiding heeft van de buitenzijde van de kathedraal. Een zeer begeesterende vrouw geeft een boeiende rondleiding, eigenlijk een meditatie! Tussendoor komt Katia uit Italië toe, we deelden indertijd ons avondeten met haar. Weer een hartelijke omhelzing en een heel korte babbel, want mijn Duitse gids doet verder. Het begint zachtjes te regenen. We krijgen nog een spiritueel boekje en hop. Nog even schuilen bij Jacob en dan onder de lichte regen naar huis, waar we gezellig aan rijkgevulde tafel avondmalen, ook in deze gemeenschap werden we al de ganse tijd, zeer gastvrij onthaald. Nadien deze blog en naar bed. Morgen na mis en ontbijt nog even stad in en dan om 15 uur op het vliegtuig, dat vol Belgen en Nederlanders zal zitten. Om 17.00 uur landen we in Zaventem, waar Daniëlle ons ophaalt en naar Heverlee brengt. Dan volgt de tijd van bezinken, maar het was allemaal weer onbeschrijfelijk mooi en diep en vol genade ! Dank zij onze Jacob.
Na ons afscheid in de gemeenschap die ons - net als alle andere - zo hartelijk heeft ontvangen gaan we nog eens naar Jabob... Op zijn plein zien weer zoveel vreugde en vriendschap !
We nemen ook daar afscheid, waarschijnlijk tot nooit meer... (of toch ???)
Ik sluit de blog af met deze mooie tekst:
"Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone leven
van alledag,
niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.
Een van de rijke symbolen aan het zuidportaal van de kathedraal is een rosas onder het beeld van Jezus. Dit beeldhouwwerk toont de Omega vóór de Alfa: Het einde (van jouw Camino) wordt een begin... Mooi hee ? Tot later en dank voor Uw delen met Haïti... Later deel ik de definitieve stand mee en vooral dank dat wij onze camino-ervaringen mochten delen met jou...
