Ik was zojuist bezig met mijn zelfhynose oefening. Ik ben naar mijn good room geweest: een piertje op een prachtige dam im Zuid-Afrika. Het is aan het regenen, want regen is een heel mooie en positieve ding in Afrika en het wekt blije gevoelens op bij mensen. Ik heb een heel grote regenjas aan en ik hoor de druppeltjes regen op de plastiek. Samen met mij, onder mijn regenjas, zitten Juliet en Stella aan beide kanten. Ze zijn mij alles aan het uitwijzen - de eendjes en moerhoendjes, de libellen, de ringen in het water die de vissen maken. We zijn gelukkig. O zo gelukkig. Gelukkiger dan ik in een heel lange tijd ben geweest. We zijn aan het lachen... En dan begin ik opeens te wenen. Echt te wenen. In de realiteit, niet in de good room want ik wil niet weggaan. Ik wil daar blijven met mijn meisjes en altijd blijven lachen met hen en gelukkig zijn. Zo gelukkig. Precies zo. Dat pure, mooie geluk. Ik ben nog altijd aan het wenen. Ik weet niet hoe om meer gelukkig te zijn. Ik weet het gewoon niet meer!!! Ik wil daar zijn en daar blijven. Ik wil weer gelukkig zijn. Ik wil dat mijn dochtertjes gelukkig is en dat ze niet zich moeten zorgen makem over het verdriet van hun moeder die ze ieder dag in alles dat ze doet kunnen zien. Niet dat ik depressief rondlopen, maar toch kunnen ze het goed genoeg aanvoelen. Ik wil terug gelukkig zijn.
01/10/09: Gisteren was een hectisch dag. Zoals alle woensdagen. Nooit een minuutje voor mijn eigen. Juliet was rustig. Geen boosheid. Behalve Kristen, die niets wil doen om haar leven vooruit te helpen. Ze slaapt zo lang ze zil, zoekt geen werk, geen motivatie. Ik heb haar gezegd ze mag nu haar gang doen. Als ze haar eigen niet wil helpen kan ik haar ook niet helpen. Ze gaan het gewoon zelf moeten voelen. En ze mag helemaal geen geld meer van ons vragen. Taki is koud en afstandelijk. Bitter en gemeen tegen Lucky. Geen zin om het met hem te bespreken want dan komt er gewoon ruzie en verwijten: Ik houdt meer van Lucky dan van zijn kinderen, Lucky heeft niets nodig en Lucky is geheel en al slecht. Dat is en blijft zijn standpunt. Soms denk ik dat ik beter af ben als ik van hem afgaat en mij en de kinderen in kansarmoede dompelen dan om te blijven wonen bij iemand die zo een stijfkop is en die zo volkomen overtuigd is dat alle problemen in dit gezin 100% mijn schuld is. Na 16 jaar kan hij steeds niet toegeven dat hij ook een aandeel in de schud heeft. Ik kan hem eerder vragen om Mt. Everest te klimmen dan hem vragen om moeite te doen dit gezin te redden. Dan noemt hij mij stijfkop! Echt ongelooflijk. Gisterenavond keek ik een documentaire op televisie over een gezin die een extreem moeilijke tegenslag hebben meegemaakt. Een familie waar de vader en de jonsgte zoon beschuldigt werden van extreme sexuele kindermisbruik in een heel klein dorpje in America. Langs de ene kant leek het alsof de kinderen gecoacht werdt door de politie en langs de andere kant was het onschuld van de vader en zoon ook niet duidelijk. Wat mij opviel was de bitterheid van de moeder. Niet voor de eerste keer herkende ik deze bitterheid als iets dat ook in mij leeft. Niet dat ik het wil zijn. De laatste ding op aarde wat ik wil zijn is een bittere vrouw. Ik wil echt niet mijn leven en gedachtes toegeven aan bitterheid. Het is zelfs niet een bewuste gevoel. Soms herken ik het in anderen en dan weet ik dat het zelf ook in mij leeft en dat vindt ik vreeselijk. Waarom ben ik bitter? Omdat ik zo veel van mijn jeugd, mijn vrienden en mijn land heb opgegeven voor Taki en de kinderen - en dat ze daar niet bij stilstaan. Dat ik nooit een gram erkenning krijg voor wat ik gedaan heb. Verwijten en pijn bij de ton, ja, maar iets zachts en gemoediger, nee - voor dit is er geen plaats. Voor hen ben ik toch op het einde de grote boosdoener en slechterik en ja, ik ben hier heel bitter over. Ik wil niet bitter zijn. IK WIL NIET BITTER ZIJN! Het was op het einde ook mijn beslissing dus kan ik niemand verwijten voor wat ik zelf gekozen heb en al zeg ik dit tegen mijn eigen bewustheid, in mijn onderbewustzijn blijft het heersen. Dus is bitterheid een gevoel dat vaak (onbewust) mijn acties beinvloeden. En ik zou dat liever niet hebben. Hoe leer ik om deze bitterheid los te laten? Gisteren heb ik ook geprobeert om mijn verdriet te laten wegvloeien. Ik heb de triestigste film gekozen die ik ken, 'Revolutionary Road', een film die ongelooflijk nauw aansluit aan mijn eigen gevoelens en ervaringen. Alsof het voor mij persoonlijk was geschreven. Ik was bereid om te wenen. Ik wou zelfs wenen om mijn verdiret los te laten maar het kwam gewoon niet. Het zit helemaal vast en ik ben erop aan het stukken. Ik zou het heel graag uithoesten maar ik weet niet hoe. Het zit blijkbaar heel diep in mij. Pech voor mij! Nu gaan ik even weer zelfhypnose proberen. Of good room.
Vraag 2 en 3 gaan eigenlijk in dezelfde richting een beetje, maar er zit een andere nuance in.
Roken bijvoorbeeld, je weet dat roken slecht voor je is... maar er is iets positiefs aan, anders rookte je niet ? Wat geraak je kwijt als je stopt met roken ? (gaf even dit voorbeeld omdat ik wist dat je dat ook zei tegen mij.) Voor roken is het meestal heel duidelijk... maar ook voor jouw probleem.
Ieder gedrag wat je stelt heeft een reden. Zo eenvoudig is het... stel dat je nooit meer 'mag' schreeuwen en schelden (of vul hier in wat jij kwijt wil raken)... dat je dat volledig kwijt bent, wat mis je dan ? Ieder gedrag heeft een postitieve intentie. Als je er geen positieve intentie mee had zou je dit gedrag niet stellen.
Dus eigenlijk concreet... bekijk je het goed :)
Zijn er nog vragen, aarzel dan niet om me terug te mailen.
3. Wat raak ik kwijt als ik het doel bereikt heb ?
Zijn er dan ook positieve dingen die ik mogelijk kwijt kunnen raken als ik het doel bereikt heb? Of gaat het hier over de minder plesante dingen die ooit zullen verdwijnen als ik het doel bereik? Ik moet er nog over nadenken, maar momenteel kan ik alleen aan minder plesante dingen denken die zullen verdwijnen. Is het de bedoeling dat ik verder op zoek gaan? Levert alle gedrag toch ergens iets positiefs op - want anders zouden we het niet doen? Is dat de bedoeling van deze vraag? Of bekijk ik het te nauw?
Bedankt en grtjs,
Beste, Bedankt voor je positieve mail, dit deed ook mij echt goed, ik vind het fijn dat je toch zo positief bent. Ik zag in jouw een heel sterke vrouw, maar zag ook dat je heel fel gekwetst was. Ik was zo vrij om je mail op mijn site te plaatsen: http://www.hypnotherapie-hypnose.be/gastenboek.html.
Ik had je een mail beloofd, maar ben dit blijkbaar vergeten, goed dat je mij er helpt aan terug denken:
Je zou dagelijks naar je good-room gaan, en je deze trachten beter voor te stellen. Ik weet niet of je dit tot nu al gedaan hebt. Als dit zo is dan is dat goed, probeer dan een dagboek bij te houden. Als je dit nog niet gedaan hebt, dan wordt het nu tijd om in actie te schieten, immers jij zelf moet het willen en doen. Kijk naar kleuren, geuren, smaken, voel eens rond in je good-room, ... Een pdf die je je kunt afprinten als leidraad vind je hier terug: http://www.hypnotherapie-hypnose.be/aaa-documenten/zelfhypnose.pdf
Je zou een dagboek (schriftje/word-document, ... wat jij het makkelijkste vind) bijhouden voor je eigen, omschrijf hierin je gevoel. Als je handig bent kun je je dagboek ook bijhouden online bijvoorbeeld via wordpress.com of blogs.skynet.be of bloghost.be of bloggen.be of ... Het gemak hiervan is dat ik je blog online kan lezen, je vorderingen volgen en je intussentijd wat extra raad of stimulans kan geven. Probeer eerlijk te zijn naar jezelf toe, dat werkt beter tegen wanneer je de dingen gaat verbloemen. Gaat het niet, schrijf dat ook in je dagboek. Probeer goed mee te werken.
Wanneer komt jouw probleem naar boven. Wat is de aanleiding dat het denken terug komt.
Ik kan nu inzien dat mijn probleem naar boven komt als ik dagen lang rondlopen met een slecht gevoel, het idee dat niemand resprect heeft voor mij. De aanleiding zijn kleine dingen die normaal in een gezin gebeurt maar dat ik persoonlijk opneem. Als iemand mij niet groet, als iemand zijn bord niet wegzit of niet helpen opruimen tijdens het weekend. Die dingen stop ik allemaal in mij in en de druk boudt zich op. De druk dat ik niet waardeert wordt. Dat ik de slaaf ben van iedereen. Dat niemand ziet wat ik allemaal voor hen doet. Of als ik aan de (grote) kinderen, eigenlijk volwassenen, ene keer vragen om mij iets te doen; geeft mij de telefoonnummer van die of dat persoon, trek voor mij een foto van dit of dat... en ze doet het niet. Toch als ze mij vragen iets te doen dan ben ik heel blij dat ze me vragen en probeer ik dan ook altijd mijn best te doen voor hen. Het maakt mij kwaad dat het altijd van een kant moet komen, en dan van mijn kant. Ik haat het en ik wordt er enorm boos over. Ik denk dan, "Dit heb ik niet verdient." Nu weet ik en moet ik leren/proberen bewust toe te passen dat ik het direct moet zeggen. Direct. Een nieuwe oefening voor mij maar het lukt me toch stilletjes aan.
Vernoem je ervaringen met zelfhypnose in je dagboek.
Een aantal vragen die je je zelf extra kan stellen zijn de volgenden. Probeer hier een antwoord op te vinden, geef je hier wat tijd voor, maar hier zou ik een antwoord op willen minimum 5 dagen voor de volgende sessie, mail me je antwoord maar door:
Hoe zie jij de toekomst voor je ?
Momenteel is het nog zeer moeilijk de toekomst te zien. Thuis is er zoveel die nu naar boven komt en die enorm veel energie en tijd vragen van ik en mijn man dat we weinig tijd hebben om erbij stil te staan. Maar ik zal het toch proberen: Ik zie in dat Dimitri en Kristen over tijd zullen leren om mij de respect te geven die ik verdient. Ze zullen de hysterisch Colette niet meer terugzien en ze zullen vaker de 'fun' Colette zien waarbij ze stilletjes aan misschien meer van mij zullen kunnen houden. Ik zie in dat ik en Taki hen op een kalm wijze zullen steunen in de moeilijke keuzes die nu voor hen staan en dat ze daardoor goede keuzes zullen maken voor hun toekomst. Ik hoop dat ze ook binnenkort op hun eigen benen zullen gaan stann en dat de last van zorg in zo'n drukke gezin een beetje zal verminderen. Ik hoop dat ze me stilaan zullen leren vergeven voor de fouten en de pijn die ik in het verleden heb gemaakt of veroorzaakt heb. Ik zie dat ik en Jessie een plaats zullen vinden waar we gewoon als mensen met elkaar zullen kunnen praten en met tweezijdige respect met elkaar kunnen omgaan. Ik zie in dat ik niet ieder keer op vlucht gaan als Jesiie thuis op bezoek komt en dat we familie dagen samen zullen kunnen doorbregen. Ik zie in dat ik Jessie direct zal kunnen aanspreken als ze weigert om mee te helpen opruimen, of weigert haar sigarette te doden als het eten daar is - op een kalm, assertieve en niet aanvallende manier. Ik zie in dat ik Stella de nodige aandacht zal kunnen geven die haar nu ontbreekt omdat ze zich altijd op de achtergrond plaats om dingen thuis niet erger te maken. Ik wil niet dat ze haar eigen wegzuipert en ik wil het instrument zijn die haar daarin help. Ik zie in dat Juliet beter leren omgaan met regels en dat ze eindelijk leert wie het thuis te zeggen heeft. Ik zie in dat ze met mij en Taki op een respectvolle manier omgaan. Ik zie in dat ze na een moeilijke weg zal leren om met haar woede op een gezoende manier om te gaan. Dat ze direct praat over de dingen die haar kwaad maak in plaats van die op te bottelen. Ik zie dat ze waarschijnlijk altijd een zorgkind zal blijven maar dat we voelen dat we haar nog goed kunnen sturen en helpen. Ik zie in dat ze terug haar zelfvertrouwen krijgt en dat ze terug gelukkig wordt. Ik zie in dat ze gelukkig en vol zelfvertrouwen haar middelbare schoolloopbaan aanpakt. Uitraardt met vallen en opstaan, maar dat ze toch het gevoel blijft hebben dat ze in conrtole is van haar eigen leven en toekomst. Ik hoop om te zien dat Lucky voor een keer en altijd stopt met zijn stelen. Ik wil dat we proberen om hem genoeg vertrouwen in ons te geven dat hij met ons kan praten als hij iets nodig heb (en het dus niet hoeft te stelen) of als iets hem plaagt. Ik zie in dat Lucky een sterke toekomst voor zich opbouwt in Belgie, dat hij een dag een goede automechaniker wordt en een vruchtevolle leven kan leiden. Ik zie in dat ik en Taki een verschil maken in het leven van een kind uit Zuid-Afrika. Ik zie in dat we eindelijk zijn verblijf papieren in orde krijgen en dat hij wettelijk in Belgie mag verblijven en dat hij op bezoek kan gaan naar zijn moeder in Zuid-Afrika. Ik zie in dat we de vertrouwen die ze ons gegeven heb om haar zoon op de juiste weg te leiden niet verloren gaat. Ik zie in dat er meer rust en vrede in ons thuis zal heersen. Ik zie in dat Juliet en Stella eindelijk hun eiegen kamer kunnen krijgen en hun eigen ruimte. Ik zie in dat ik en Taki sterker en dichter bij elkaar groeien door deze moeilijke tijden samen aan te pakken en niet op te geven. Ik zie dat ik en Taki terug een gelukkig koppel worden. Ik wil dat Taki mij vergeeft dat ik niet altijd een goede moeder was voor zijn kinderen. Ik wil dat hij echt overtuigd wordt dat ik nog altijd zielsveel van hen heb gehouden. Ik zie in dat ik een kalmer en gelukkger mens word die beter haar gezin kan begeleiden en meer haar eigen behoeftes ook kan bevredigen. Ik zie in dat ik toch terug naar werk zal moeten (al wil ik het niet, maar noodzaak blijft noodzaak) maar dat ik liever werk in het milieusector zal vinden waar ik het gevoel krijgt dat ik met iets nuttigs bezig ben voor deze planeet - toch een heel belangrijk gevoel voor mij. Ik zi in dat ik eindelijk een agent zal vinden in Engeland die mij zal helepn om mijn boeken uit te geven. Durf ik het hardop zeggen? Ik zie in dat ik een dag kan stoppen met reguliere werk en dat ik mijn brood kan verdienen met schrijven.
Wat is jouw doel.. wat wil je bereieken ?
Om de toekomst die ik hierboven over heb geschreven te verwenselijke moet ik een kalmer mens zien te worden die met haar boosheid op een assertieve en directe manier kan omgaan liever dan om hysterisch daarmee om te gaan. Ik wil mijn eigen terug kan respecteren en wil dat de anderen in het gezin ook leren mij te respecteren. Ik wil dat ze ooit een dag mij zullen vergeven voor de fouten en pijn die ik in verleden heb veroorzaakt. Ik wil mij niet meer schamen voor mijn gevoelens en gedrag. Ik wil terug een beetje geluk ervaren. Ik wil dat we allemaal samen weer kunnen lachen.
Als je je doel hebt, kijk dan eens naar de onderstaande vragen die jezelf heel wat duidelijk kunnen maken, je moet op deze vier vragen kunnen antwoorden, ga bij jezelf hiervoor opzoek.
Wat heb ik niet als ik mijn doel niet bereik ?
Ik heb niet de respect van mijn gezin. Ik raak niet af van mijn enorme schuldgevoelens. Ik kan mijn eigen niet respecteren. Ik kan niet gelukkig worden doordat ik mijn eigen altijd als zwak en gefaalt voel. Als ik niet gelukkig ben voelen mijn kinderen het aan en voelen ze dan ook slecht - en dan zijn ze meer prikkelbaar en onzeker. In kort, als ik mijn doel niet bereik dan kan ik niet groeien en blijven mijn familie ook in de knoop.
Wat levert het me op als ik mijn doel niet bereik ?
Als ik mijn doel niet bereik, dus als ik blijft om controle over mijn eigen emoties te verloren en woede uitbarstingen te krijgen - dan schrikken ze van mij, ze zien mij raak, ze merken ook dat ik gevoelens heb (al houden ze daar toch geen rekening mee), en voor enkele dagen doen ze toch een beetje beter hun best.
Wat raak ik kwijt als ik het doel bereikt heb ?
Dat schrik effect dat ik heb als ze zien dat ze te ver zijn gegaan. Dat heel korte moment van besef dat ik toch ook een mens ben waarmee ze moeten rekening houden. Dat raak ik kwijt.
Wat levert het me op als ik mijn doel bereik ?
Rust. Kalmte. Respect - van mijn eigen en van de anderen. Dat ik mij sterker voel en meer zeker kan zijn dat deze process van genezing ons toch gaat lukken. Dat ik door een mijn goede voorbeeld Juliet kan leren om met haar eigen woedeuitbarstingen om te gaan. (Ik merk nu al een verschil in haar en ik ben heel fier op haar.) In kort, kan ik niet bekostigen om deze doel niet te bereiken. Ik wil een sterke, kalme vrouw zijn met een gelukkige kroost - en die zelf ook terug kan genieten van het leven.
De bedoeling is dat we volgende sessie hier het even over hebben, maar dat je jouw dagboek ook even bij mij laat tot de derde sessie. Zijn er nog vragen, problemen of onzekerheden, aarzel dan niet om me terug te mailen. Met vriendelijke groeten, Renckens Davy OrthoPedagoog - GespreksTherapeut - HypnoTherapeut
Dag Davy,
Het zijn nu 4 dagen sinds dat ik bij u ben geweest en eerlijk, ik voel mij geweldig. Ik kan dingen die hier thuis gebeuren beter relativeren, alles voelt niet als een persoonlijke aanval op mij en ik zeg direct mijn mening als ik mijn grens bereik. Ik ben kalmer, heb veel meer geduld en handelt ook anders tegen mijn dochtertje. Uiteraard merk ik dat ze ook rustiger wordt. Ik wil je vanuit de diepte van mijn hart bedanken voor de hulp die je mij gegeven heb. Echt waar. Je kan waarschijnlijk niet indenken hoeveel het voor mij betekent.
Ik moet nog veel van de tips/advies dat je mij gaf eigen maken. Ik moet nog oefenen om naar de "good room" te gaan (denk je nog eraan om de stappen naar mij door te mailen?), dat oefening met verdriet los te laten... Maar ik voel mij terug een herstellend mens en iemand die ik zelf graag kan aankijken. Heel veel bedankt hiervoor! Ik zou graag nog eens willen terugkomen voor een sessie als je genezen ben.
29/09/09: Hoe heb ik mij gisteren gevoelt? Hoe voel het als je elf-jarige meisje over je schouder staan te schreeuwen omdat je haar heb proberen te helpen op school? Al uren staan ze op mij te schreeuwen en ik heb geen weerstand meer. Stampen. Vloeken. En dit allemaal omdat ze bang is om naar school te gaan. Te bang om haar deze morgen zelfs om te kleden. Hysterisch en buiten controle. Zo heb ik haar uiteindelijk, noodgedwongen niet naar school gestuurt. Achteraf gezien was het misschien de juiste ding om te doen maar op het momet was ik niet klaar aan het denken. Al wat ik wou was om Juliet te kalmeren en het lukte vandaag gewoon niet. Dan ben ik radeloos. Ik weet niet wat om te doen om haar te helpen, om Stella te helpen die zo bang worden als ik weet niet wat. Juliet verwijt me dat ik de jeugdpsychiater heb gebelt om haar te vragen om aan de school uit te leggen hoe het met haar gemoedstoestand zit. Ze beweer dat ze zelf haar problemen op school wil oplossen maar ze heeft duidelijk genoeg niet de vaardigheden om dit te doen. Ik voel me leeg. Uitgezogen. Bang voor haar. Bang voor haar toekomst. Bang dat ze haar hele leven een zorgkind zal blijven. Altijd moeten worstelen met oversensitiviteit en mentale ziekten. Ik voel alsof ik haar heb gevaalt. Op 11 al. Ik heb alles, alles gedaan om een goeie moeder te zijn en het heeft blijkbaar niets opgelevert. Ze heeft geen zelfvertrouwen. Een laag zelfbeeld. Een gevoel dat ze dik is en lelijk en geen fijne persoon van binnen. Ze schuilt op de speelplaats van de andere kinderen omdat ze overtuigd is dat niemand haar moet hebben. En uiteindelijk tellen de andere kinderen op op haar onzekerheid en stoten haar dan uit. Hoe heb ik zo een ongelukkig meisje kunnen grootbrengen? Dat klein babytje dat toen in mijn armen lag voor wie ik de werled wou overdonderen. Ik voel mij helemaal gevaalt in de belangrijkste taak dat ik me heb opgelegd. Ik ben radeloos en verloren en verdiretig en in de war. Ik weet niet meer hoe om het aan te pakken.
Gisteren voelden ik me kwaad omdat Dimitri weer zijn oude streken naar boven haalde. Negeren, liegen, zich niet aan de afspraken thuis houden. Ik was kwaad op Kristen ondat ze thuis niet helpt maar voor de rest doet ze ook niet veel. Geen werk, 3 uurtjes per week school, geen moeite om zich werk te zoeken. Ik ben kwaad op Taki omdat hij de kinderen altijd zo beschermt. Als ik hem zegt dat ze toch stilletjes aan oud genoeg worden om de verantwoordelijkheid voor hun eigen levens op te pakken dan bechuldigd hij mij dat ik koud ben, dat ik niet om de kinderen geeft. Hj negeert mij. Hij stampt (figuurlijk) mijn voeten onder mij uit waar de kinderen bij zijn - zoals hij al altijd heeft gedaan - om hen de boodschap te geven dat wat ik zeg niet belangrijk is. 2 weken geleden heeft Kristen geld geleent om sigaretten te kopen. Ik heb haar nog niet gevraagt om het geld terug te betalen. Gisteren, waar ik en Taki bijwaren, vroeg ze weer om geld. Toen ik haar zeide dat ze nog het eerste bedarg schuld, negeerde Taki mij en zei hij tegen haar, "Ja zeker kan je nog geld lenen." Hoe gaat ze leren om op haar eigen voeten te staan? Ze is 23 en ze kan niets voor haar eigen doen omdat Taki altijd zijn hand boven haar hoofd houdt. En wat heeft ze gisteren voor de duizendste keer geleert? Steur je niet aan Colette. Wat ze vraagt is niet belangrijk. Vraag het aan Papa en je krijg alles wat je wil want ik ben de lieve vader en ze is de boze stiefmoeder. Dan heb ik zin om te schreeuwen en schelden en iedereen pijn te doen zoals ze me pijn doen. Over hen te lopen zoals ze over mij loopt. Maar dat kan/mag ik niet doen. Ik weet zelf hoeveel schade het aanbrengt in het gezin en dan negeren ze me zelfs meer als de hysterische, gekke stiefmoeder. Stiefmoeder zijn is het zwaarste en ondankbaarste werk in de hele wereld. Ik zal nooit goed genoeg zijn voor hen maak niet uit wat ik doe. Nooit. Zo houden ze me op mijn plaats en hebben ze toch iemand die zorgt voor hen. Win-win voor hen. Lose-lose voor me.
En Lucky krijgt ook niet de nodige aandacht waar hij recht op heeft en ik voel me rot en schuldig hierover. Taki vertikt het dat ik hem een gram aandacht geeft. Het moet allemaal naar zijn kinderen gaan al hebben we samen beslist om Lucky deze kans te geven. Hij weigert om toe te geven dat iemands anders kind grootbrengen een keimoeilijke taak is. Want dan zou hij moeten erkennen dat zijn kinderen grootbrengen ook een moeilijk taak was en is. Dan zou hij zijn preekstoel kwijt zijn dat het fout volledig aan mij ligt. Dat hij minder dan perfect is. En dat heeft hij nooit kunnen toegeven. En we komen al 16 jaar lang altijd terug op hetzelfde punt en het varndert nooit. Ik ben slecht. Hij en zijn kinderen zijn perfect. Ik mag aan hen niets vragen/verwachten maar ik moet klaar staan om voor hen alles te doen. Geen wonder dat ik zo veel woede in mij hebt.
Ik moet zo snel mogelijk met Lucky eens uitgaan om wat te babbelen en te lachen omdat dit mijn taak is en als Taki het niet wil doen omdat hij voelt dat Lucky zijn aanwezigheid een bedreiging is voor zijn kinderen, dan is het zo. Ik kan niet anders gaan doen dan wie ik van binnen ben.
Genoeg. Deze laatste 2 dagen zijn zwaar genoeg geweest. Ik heb soms niet de kracht om aan mijn eigen te werken.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
