09/10: Aan de buitenkant blijkt het helemaal niet dat de details van mijn leven gemakelijker worden. Juliet is nog zeer moeilijk en we lopen op eieren rond haar heen. Ze komt terug van school, waar het niet gemakkelijk loopt en waar ze haar eigen lelijk en onpopulaire vindt, waar van alles gebeurt en dan neemt ze het uit op het gezin. De lijn voor tolerantie van ongewenste gedrag en begrip voor haar moeilijke situatie en oversensitieve persoonlijkheid is soms heel dun. Maar we blijven proberen en de laatste dagen levert het kleine overwinningen op. Ik besef heel goed dat geduld hier het antwoord is maar het is soms heel moeilijk op te brengen. Maar we zullen positief blijven haar aanmoedigen op de dingen die wel lukt. Het zal geen proces van korte duur zijn maar liever een langdurig project waarbij ons eigen reacties en gedrag ook zal moeten veranderen. Hoe voel ik hierover? Sterker. Vier op ons kleine overwinningen. Vier op Julietje. Schuldig. In de war. Machteloos.

Met Lucky weet ik ook nog geen raad ten spijte van al de 'professionals' waarmee ik al gesproken heb. Ik en Taki hebben samen een afspraak met zijn psychologe en ik hoop dat we daaruit kunnen leren om met zijn probleem om te gaan. Vooral hoop ik dat ik en Taki ooit op een lijn kunnen komen te staan i.v.m. Lucky want het blijft veel spanning in huis veroorzaken. Hoe voel ik? Bang. Alleen. Machteloos. Teleurgesteld.

Taki blijft ijzig koel en afstandlijk tegen mij te zijn. De veranderingen in mij en de kleine attenties die ik speciaal voor hem doen levert niets op. Alsof hij mij echt haat. Hij heeft nog duizenden verwijten tegen mij en hij wil/kan die niet loslaten. Ik weet echt niet of hij ooit zal. Het zit nu eenmaal in hem ingebakken dat ik het oorzaak is van alle problemen en pijn in dit gezin en dat hij een onschuldige, beschermende bijstaander is. Als ik met hem probeer te praten, wat toch nooit lukt zonder ruzie en nog meer verwijten, dan zegt hij, "Natuurlijk heb ik ook fouten gemaak. Het kan niet anders." Als ik hem vraag wat die mogelijk zou kunnen zijn dan heeft hij geen antwoord. Hij praat gewoon naar mijn mond toe. Hij kan niet als volwasse man zeggen dat hij denkt dat hij nooit een fout heeft gemaakt maar toch geloof hij dit in zijn hart van harte. Zelfs als zijn ene fout is dat hij mij dan nooit heeft laten staan als ik zo verdomt slecht was. Ik zeg tegen hem dat ik een beetje zachtheid en tederheid nodig heb maar het is hem onmogelijk om mij dit te gunnen. Hij gaat mij blijven straffen kost wat kost. Vergeven staat niet in zijn woordenboek en ook niet samen de lasten en schuld dragen. Dit is allemaal voor mij. De schuld is 100% van mij en de oplossingen vinden is ook 100% voor mij. Zijn taak is om mij dagelijks te zeggen waar dat ik fout loop en hoeveel keren dat ik fout gelopen heb in het verleden en mij nooit te laten vergeten. In zijn hart is hij overtuigd dat dit strategie zal lijden tot een gelukkig gezin. Zelfs al schiet ik nu een honderd keer beter op met de grote kinderen, zelfs al probeer ik, voor hem, vrede te sluiten met Jessica, telt dit net. Zijn hart is ijs tegen mij geworden en ik vrees dat er niets is wat ik kan doen om het te veranderen. Ben ik dan altijd zo slecht geweest???????? Heb ik nog nooit iets goeds gedaan voor hem en zijn kinderen???????? Hij heeft een duizend keer meer haat tegen mij dan dat hij ooit tegen Marina heeft en ze heeft hem laten zitten met 3 kleine kinderen en hij moest maar zijn plan trekken - met al de emotionele gevolgen van dien. Heeft het te maken met zijn Grieks opvoeding waarbij jongens demi goden zijn? Of niet? En toch als ik weg ben van hem kan hij niet genoeg zeggen hoeveel hij mij mist en hoeveel hij van mij houdt. Hoe is dit mogelijk?

Hoe laat dit mij voelen? Machteloos. Gekwetst. Minderwaardig. Onzeker. Alleen.