Het ziet er allemaal een beetje hopeloos uit. Al mijn moeite en mijn vastberadenheid en mijn doorzetting levert thuis niet veel op. Ik begint de dag zo positief als mogelijk, probeer tegen iedereen een vriendelijk woord te zeggen, probeert speels te blijven ... en dit nu al voor meer dan een maand. Maar ik heb steeds een dochtertjie die mij slaat (al gaat het ook beter met haar op sommige dagen), een ander dochterjie die haar eigen wegsuipelt om maar het rust in huis te houden, een 15-jarige die meer en meer in zijn eigen wegkruipt, een 23-jarige dat mij lachend negeert en over mij heen loopt en een man die mij of negeert of afkraakt. Er zijn alleen die 2 polen nog voor hem. En ja, het zal allemaal op een of ander manier mijn fout zijn. Dat weet ik maar ik weet niet of we ooit hieruit zal geraken. Ik dacht dat ik sterk genoeg was mar ik twijfel of ik nog veel van die dagen aan kaan. En toch heb ik geen keus. Toch moet ik ieder dag opstaan en gewoon verder. Dit is mijn plicht en blijkbaar heeft niemand een plicht tegenover mij. Moedeloos. Kwaad. Bitter. Ik zou niet meer weten waar of hoe het eens meer anders te doen.
20/10: Zondag was een heel moeilijke dag voor mij. Van 's morgens voelde ik mij niet goed. Het was alsof ik niet bestond hier thuis. De kinderen klededn zich niet aan, iedreen deed maar zijn eigen gang, niemand had een vriendelijk woord om tegen een andere te zeggen. Juliet is vroeg opgestaan en heeft uit haar eigen voor iedereen pannekoeken gebakken voor ontbijt. Allemaal komen naar onder en eten de pannekoeken maar niemand kan het kind bedanken voor haar moeite. Het gaat hier altijd zo. Maakt niet uit hoeveel moeite iemand doet om iets lekkers op tafel neer te zetten, ze zullen nooit een woordje krijgen van, "Hey, dat was lekker." Het is zo vanzelfsprekend om eten te krijgen, dan mensen moeite doen en om gewoon te consumeren zonder erbij stil te staan. Ik dreigt altijd dat ik zondags gewoon lasagne uit de winkel ga halen en dan krijg ik spijt, denk ik, "Alle`, dis zondag, we moeten er toch een mooie dag van maken." Altijd met hetzelfde resultaat. Misschien moet ik afspreken dat de grote kinderen om de beurt op een zondag ook eens moeten koken. Maar Taki zal in mijn weg staan als ik zo iets voorstel, "Ag arm, ze willen ook van hun vrije dag genieten." Hen beschermen. Dan ben ik de kindermishandelaar - want hen vragen iets te doen zorgt altijd voor ruzie. Maar ik zal het eens proberen.
Tegen de namiddag was ik echt verdrietig. Het voelde mij alsof niets lukt en alsof ik al die moeite heb gedaan om te veranderen voor niets. Als ik begonnen was met tieren en schreeuwen hadden ze misschien wel anders gereageert. Het was gewoon een zwarte dag en ik zag alles ook heel negatief voor mij. Ik heb bijna de ganse dag geweent en nu voel ik mij schuldig daarover. De kleintjes. Gisteren en vandaag ging het weer beter. Lachen en postief blijven. Met de kinderen naar school wandelen. Spelen en grappen. Ik voel weer alsof ik het aan kan.
Het is niet alleen dat, maar probeer je niet te fel voor anderen te zorgen ?
Misschien probeer ik te fel voor andere te zorgen. Ik heb daarover nagedacht en ik vind het ook een beetje mijn taak. Ik en Taki hebben de verantwoordelijkheid voor die mensen/kinderen op ons genomen en we schulden hen dus de zorg die ze nodig hebben. Misschien gaat het hiet over de woorden 'nodig hebben' voor jou. Misschien veronderstel ik veel te snel dat ze het nodig hebben maar ik denk dat ik er toch problemen bij zou hebben om juist te weten waar de zorg moet beginnen en eindigen. Het is nu eenmaal in mijn aard. En misschien is het te fel - maar hoe verander ik het?
Wie zegt dat die andere willen dat er voor hun gezorgd wordt ?
Ik vermoed dat als ze voor hun eigen wou zorgen zouden ze het doen. Zo zou ik toch reageren. Ik zou dood gelukkig zijn als bv Kristen van 23 jaar haar meer zoals een verantwoordelijke volwassenen wou gedragen. Ik geef haar ook genoeg kansen om het te doen. Toch neemt ze geen initiatief. Het zal ook wel waar zijn dat ze niet in haar eigen geloven en dat ze een knak heeft gekregen doordat ze vorig jaar gebuist was en dat ze voor een tijd veel weed rookten. We proberen haar toch veel positieve erkenning te geven voor de dingen die haar wel lukt... ja, het heeft geen zin dat ik daarover doordrammen. Toch, voor een 15-jarige uit Zuid-Afrika die daar heel zware feiten heeft meegemaakt die zijn eigen niet kan stoppen om te stelen, moeten we toch voor zorgen? Ik denk niet dat hij (Lucky) alleen hier uit zal geraken. En voor de 2 kleintjes moet er ook voor gezorgd worden. Misschien bedoel je meer loslaten? Ik ben er ook voorstaander van. Ik zal mijn eigen eens nauw bekijken om te zien of ik het ook echt toepas.
Hoe vaak zorg je oprecht voor jezelf ?
Ik schrijf bijna ieder dag aan mijn boek. Ik heb een droom om gepubliceerde schrijfster te zijn en ik werk er ieder dag heel hard aan. Ik ga ieder week naar Brussel naar een schrijversclub. Ik lees veel als ik de kans krijg en ik ga op zoek gaan naar een ander job waar ik mijn schrijven kan inpassen. Af en toe spreek ik iets af met vriendinnen. Ik denk dat ik toch voor mijn eigen ook zorg. Of niet?
Je zegt dat je weet wat actief luisteren is, doch er is een heel groot verschil tussen weten, en het toepassen ... En wat weet je er echt van ?
Ik zei dat ik in theorie wist wat actief luisteren was, maar dat ik het waarschijnlijk niet toepast. Dit is een punt waar ik nu aan zal moet gaan werken.
Ik stel je voor dat je de opdracht die ik je gaf toch eens doet en dat je me volgende keer weet te zeggen wat actief luisteren is.
De WIEWAHOEWA opdracht?
Het is goed dat je de goede bedoelingen van anderen ziet, zolang je die blijft zien, is en blijft er hoop.
We kunnen een nieuwe afspraak maken, maar dan moet je me eerst een aantal dingen laten weten:
Hoe is het met je agressie naar anderen toe, want dat was je insteek waarom je in de eerste keer bij mij gekomen bent. Hier hoor ik niets meer van.
Ik dacht dat het van mijn dagboek duidelijk was dat ik (tot nu toe) mijn uitbarstingen onder controle had. Ik zeg rap wat er op mijn hart ligt op een kalm maar rechtuite manier en het wordt, tot nu toe, aanvaart. Soms vang ik mijn eigen terug dat ik dingen binnen begin op te stapelen en dan zorg ik zo snel mogelijk (of probeer ik enerzins) het met de persoon uit te spreken. Ik ben heel fier op mijn eigen en hoop dat ik het kan volhouden. Daarom dat ik een nieuwe afspraak wou maken. Ik wil niet dat dit ooit weer verdwijnt. Ik vind mijn eigen veel fijner zoals ik nu ben. Gisterenavond ben ik boos geworden op Kristen. Het was kort, het was luidt, het was rap gedaan en er werd niets gezegd om haar te kwetsen. Toch geloof ik niet dat ze mij gehoort heeft. Dus was het niet effectief. Maar gewoon praten lukt bij haar ook niet momenteel. Ze moet dingen zelf gaan beseffen in haar leven en totdat ze daarvoor klaar is kan niemand haar forceren. Het blijft heel frustrerend om haar bezig te zien. Maar iedere twintiger gaat door een periode van zelf twijfel en Kristen zit er nu in. We moeten gewoon positief blijven. Ik zie geen ander oplossing.
Verder op dit voorgaande punt... Zijn je doelstellingen heden verandert ? Wat zou je willen bereiken met de volgende sessies ?
Ik wil zeker zijn van mijn eigen dat de persoon die ik de laatste weken ben geweest, ook blijft. Ik wil niet terugkeren naar dat gat van schuldgevoelens, onmacht en zelf haat.
Hoe vaak doe je de oefening van de good-room ? Hier mis ik een beetje van in je dagboek, ervaringen, geuren, kleuren...
Ik probeer zo 'n 2 keer per week de good-room te doen maar eerlijk, de laatste keren lukt hetr mij niet zo goed om alles in de hier en nu achter te laten. Het helpt natuurlijk als het stil is in huis (ik twijfel of ik al zo ver ben om het op de bus of trein te doen). Ik zal het ook blijven doen. Het maakt dan ook een groot verschil als ik daaruit komt en ik voel mij rustig en kalm. Het was de laatste 2 keren niet gebeurt. Ik weet niet wat ik fout doen.
Zijn er nog vragen, aarzel dan niet om me terug te mailen of telefonisch contact met me op te nemen.
13/10: Dingen lopen thuis nog zeker niet ideaal en het zal nog een lange weg zijn eerdat we daar zijn maar ik voel mijn eigen sterk genoeg om het aan te kunnen. Ik weet dat ik Juliet (en hopelijk ook Lucky) zal kunnen begeleiden/steunen tot op een plaats waar hun huidige problemen in het verleden zijn. En als er nieuwe problemen opdijken, zullen we die ook kunnen aanpakken. Ik en Taki staan nu ook meer op een lijn, we zijn nog niet helemaal daar maar we proberen allebei en dit maakt ons ook sterker. Ik wist het, Taki wist het, maar we waren het voor een lang tijd vergeten. We zijn zo in deze negatieve spiraal opgevangen geweest dat we bijna geen daglicht meer konden zien. Maar pak de kinderen positief aan, moedig ze aan en prijs hen heel veel (al moet je soms heel hard kijken om iets positiefs te zien) en ze zijn ander mensen. Ze zullen terugvallen, Juliet is gisteren weer eventjes teruggevallen, maar ze komen daar weer ook uit. Ze voelen zich beter en geloven meer in hun eigen en dit is toch wat we allemaal willen. Mijn nieuwe motto: Positief zijn.
09/10: Aan de buitenkant blijkt het helemaal niet dat de details van mijn leven gemakelijker worden. Juliet is nog zeer moeilijk en we lopen op eieren rond haar heen. Ze komt terug van school, waar het niet gemakkelijk loopt en waar ze haar eigen lelijk en onpopulaire vindt, waar van alles gebeurt en dan neemt ze het uit op het gezin. De lijn voor tolerantie van ongewenste gedrag en begrip voor haar moeilijke situatie en oversensitieve persoonlijkheid is soms heel dun. Maar we blijven proberen en de laatste dagen levert het kleine overwinningen op. Ik besef heel goed dat geduld hier het antwoord is maar het is soms heel moeilijk op te brengen. Maar we zullen positief blijven haar aanmoedigen op de dingen die wel lukt. Het zal geen proces van korte duur zijn maar liever een langdurig project waarbij ons eigen reacties en gedrag ook zal moeten veranderen. Hoe voel ik hierover? Sterker. Vier op ons kleine overwinningen. Vier op Julietje. Schuldig. In de war. Machteloos.
Met Lucky weet ik ook nog geen raad ten spijte van al de 'professionals' waarmee ik al gesproken heb. Ik en Taki hebben samen een afspraak met zijn psychologe en ik hoop dat we daaruit kunnen leren om met zijn probleem om te gaan. Vooral hoop ik dat ik en Taki ooit op een lijn kunnen komen te staan i.v.m. Lucky want het blijft veel spanning in huis veroorzaken. Hoe voel ik? Bang. Alleen. Machteloos. Teleurgesteld.
Taki blijft ijzig koel en afstandlijk tegen mij te zijn. De veranderingen in mij en de kleine attenties die ik speciaal voor hem doen levert niets op. Alsof hij mij echt haat. Hij heeft nog duizenden verwijten tegen mij en hij wil/kan die niet loslaten. Ik weet echt niet of hij ooit zal. Het zit nu eenmaal in hem ingebakken dat ik het oorzaak is van alle problemen en pijn in dit gezin en dat hij een onschuldige, beschermende bijstaander is. Als ik met hem probeer te praten, wat toch nooit lukt zonder ruzie en nog meer verwijten, dan zegt hij, "Natuurlijk heb ik ook fouten gemaak. Het kan niet anders." Als ik hem vraag wat die mogelijk zou kunnen zijn dan heeft hij geen antwoord. Hij praat gewoon naar mijn mond toe. Hij kan niet als volwasse man zeggen dat hij denkt dat hij nooit een fout heeft gemaakt maar toch geloof hij dit in zijn hart van harte. Zelfs als zijn ene fout is dat hij mij dan nooit heeft laten staan als ik zo verdomt slecht was. Ik zeg tegen hem dat ik een beetje zachtheid en tederheid nodig heb maar het is hem onmogelijk om mij dit te gunnen. Hij gaat mij blijven straffen kost wat kost. Vergeven staat niet in zijn woordenboek en ook niet samen de lasten en schuld dragen. Dit is allemaal voor mij. De schuld is 100% van mij en de oplossingen vinden is ook 100% voor mij. Zijn taak is om mij dagelijks te zeggen waar dat ik fout loop en hoeveel keren dat ik fout gelopen heb in het verleden en mij nooit te laten vergeten. In zijn hart is hij overtuigd dat dit strategie zal lijden tot een gelukkig gezin. Zelfs al schiet ik nu een honderd keer beter op met de grote kinderen, zelfs al probeer ik, voor hem, vrede te sluiten met Jessica, telt dit net. Zijn hart is ijs tegen mij geworden en ik vrees dat er niets is wat ik kan doen om het te veranderen. Ben ik dan altijd zo slecht geweest???????? Heb ik nog nooit iets goeds gedaan voor hem en zijn kinderen???????? Hij heeft een duizend keer meer haat tegen mij dan dat hij ooit tegen Marina heeft en ze heeft hem laten zitten met 3 kleine kinderen en hij moest maar zijn plan trekken - met al de emotionele gevolgen van dien. Heeft het te maken met zijn Grieks opvoeding waarbij jongens demi goden zijn? Of niet? En toch als ik weg ben van hem kan hij niet genoeg zeggen hoeveel hij mij mist en hoeveel hij van mij houdt. Hoe is dit mogelijk?
Hoe laat dit mij voelen? Machteloos. Gekwetst. Minderwaardig. Onzeker. Alleen.
06/10: Thuis gaat het steeds heel moeilijk. Met de grote kinderen kan ik gewoon mijn mening zeggen en ze aanvaarden die dingen van mij zonder veel moeite. Het gevoel dat alles in mij opstapelt, dat ik hun deurmat ben, is min of meer weg. Ik zie nu in dat ik vaak zelf een rol speelde in mijn eigen gevoelens van miderwaardigheid omdat ik dacht dat ze niets van mij zouden aanvaarden of dat ze mij niet fijn zou vinden. Met Juliet loopt het moeilijker dan ooit. Mama is nu heel kalm als ze haar woedeaanvallen krijgen en dat is iets dat ze niet gewend is. Daarom doet ze nog veel meer om een hysterisch reactie uit me te lokken en het lukt haar niet. Ze is in de laatste week overgegaan naar fysieke geweld; ze slaat me, spoegt op mij, trekt mijn haar, giet water over mijn hoofd, stampt me... Ik ben vol blauwe plekken. Toch begin ik niet te tieren en ik denk dit laat haar onzeker voelen. Deze kalme mama die ze niet kent. En al lijkt het aan de buitenkant erger te geworden zijn, voel ik mij sterker van binnen en weet ik dat ik haar hierdoor zal kunnen helpen. De aanhouder wint. Ik vermoed dat het geweld ook binnenkort zal stoppen omdat ze haar daar achteraf altijd heel schudlig voelt. En schuldig voelen is een sterke emotie. Het was eindelijk de emotie dat mij gedwongen heb om voor mijn eigen hulp te zoeken. Juliet ziet ook wekelijks een kinderspsycholog en hopelijk zullen we haar kunnen helpen als ze eindelijk besef dat haar gedrag niet gaat (op nuchtere momenten beseft ze het wel maar in de momenten van woede kan ze haar eigen niet in toom houden - een gevoel dat ik heel sterk erken) dan zal ze aan het harde werk moet beginnen om bij haar eigen een verandering te brengen. Ik zal er zijn voor haar. Ik blijf met haar praten en haar zeggen wat voor mij help. Ook omdat ik mij sterker voel kan ik thuis meer consequent zijn en ben ik begonnen met terug regels op te stellen. Voor een veel te lange tijd was ik gewoon niet in staat/niet sterk genoeg om ook dit gevcht aan te gaan en heeft Juliet geleert dat doordringen en negeren van haar ouders wensen resultaat op brengt. Nu breng ik om de 2 weken een nieuwe regel in. We zijn gestart met Niet vloeken. En ieder keer als ze toch vloekt dan stuur ik haar naar haar kamer. Uiteraard gaat ze nog niet alleen naar boven en zeker niet zonder een geschreeuw en getiert. Dan neem ik haar aan de hand, ik zit mij neer op een stoel voor mijn kamer deur en zeg dan, "Je bent voor 10 minuten op Time-Out. Ik zegt niets meer tegen jou tot de 10 minuten om zijn." Dan begint ze natuurlijk 10 minuten lang op mij te slaan en stampen. Hier heb ik nog geen oplossing voor. We hebben wel afgesproken dat als het haar zou lukken om stil, zonder te schreeuwen of te vloeken, alleen naar boven te gaan dan hoeft ze maar 5 minuten boven te blijven. Juliet is een stijfkop van de 1ste graad en het zal nog een tijdje duren eerdat ze zo ver is maar ik geloof echt dat het zal gebeuren. En 5 keuren alleen naar boven gaan dan gaan ik en ze samen een taart bakken. Alleen verbaast het mij nog altijd dat ik het zo ver heb laten komen. Ik heb nog altijd geprobeert om de beste moeder te zijn die ik kan en het is mij duidelijk niet zo goed gelukt. Maar ik besef ook nu dat om hulp vragen en het niet alleen te proberen is ook een goede moeder zijn. En dat Juliet, zo jong als wat ze is, ook een verantwoordelijkheid hierin draagt. Van aard is ze ook een moeilijke kind - en dit heeft ze zonder twijfel van mij geerfd maar ja, we hebben maar in ons handen wat we hebben en we moeten zien om het daarmee te doen. Ik ben overtuigd dat we de goede richting uitgaan ondanks haar momentele uitbarsting van fysiek geweld. Ik wens alleen dat ik al veel eerder hulp was gaan zoeken. Dan was het misschien ook niet te laat om een goede (stief)moeder te zijn hebben voor de grote kinderen. Ik wens dit met mijn hele hart en toch kan ik het niet veranderen. Ik moet er gewoon mee leren te leven. Ik vraag me soms af of hypnotherapie niet ook voor Juliet zou helpen. Misschien is ze er te jong voor. Ik weet het niet. En met Lucky (en dan ook Taki) gaat het ook heel slecht. 2 zeer moeilijke kinderen op ene moment. De spanning thuis is onuithoudbaar en toch moeten we er allemaal door. Lucky heeft een fiets gepikt en werd opgepakt door de politie. Hoe gaan we daarmee om? Hoe leren we hem dat het onaanvaarbaar is? Hoe leren we hem eerlijk te zijn? Hoe zorgen we dat zijn gedrag niet zodanig consequenties voor hem inhoudt dat hij eindelijk terug naar Zuid-Afrika wordt gestuurt waar hij helemaal geen kans maakt op een vruchtbare leven. Hoe zorgen we dat Lucky zijn stelerij niet oploopt, dat hij niet begint om uit winkels te stelen? Hoe zorgen we dat hij geen crimineel wordt? En moeten we dit aan zijn moeder vertellen? Allemaal antwoorden die ik niet heb. Antwoorden die ik op zoek naar moeten gaan samen met Taki en Lucky. En deze probleem ben ik niet zo zeker dat ik in de hand heb. Kan je iemand ook hypnotiseren om eerlijk te worden? Als het al van kleins aan binnen in hem zit? Kan dit???????
Ik was zojuist bezig met mijn zelfhynose oefening. Ik ben naar mijn good room geweest: een piertje op een prachtige dam im Zuid-Afrika. Het is aan het regenen, want regen is een heel mooie en positieve ding in Afrika en het wekt blije gevoelens op bij mensen. Ik heb een heel grote regenjas aan en ik hoor de druppeltjes regen op de plastiek. Samen met mij, onder mijn regenjas, zitten Juliet en Stella aan beide kanten. Ze zijn mij alles aan het uitwijzen - de eendjes en moerhoendjes, de libellen, de ringen in het water die de vissen maken. We zijn gelukkig. O zo gelukkig. Gelukkiger dan ik in een heel lange tijd ben geweest. We zijn aan het lachen... En dan begin ik opeens te wenen. Echt te wenen. In de realiteit, niet in de good room want ik wil niet weggaan. Ik wil daar blijven met mijn meisjes en altijd blijven lachen met hen en gelukkig zijn. Zo gelukkig. Precies zo. Dat pure, mooie geluk. Ik ben nog altijd aan het wenen. Ik weet niet hoe om meer gelukkig te zijn. Ik weet het gewoon niet meer!!! Ik wil daar zijn en daar blijven. Ik wil weer gelukkig zijn. Ik wil dat mijn dochtertjes gelukkig is en dat ze niet zich moeten zorgen makem over het verdriet van hun moeder die ze ieder dag in alles dat ze doet kunnen zien. Niet dat ik depressief rondlopen, maar toch kunnen ze het goed genoeg aanvoelen. Ik wil terug gelukkig zijn.
01/10/09: Gisteren was een hectisch dag. Zoals alle woensdagen. Nooit een minuutje voor mijn eigen. Juliet was rustig. Geen boosheid. Behalve Kristen, die niets wil doen om haar leven vooruit te helpen. Ze slaapt zo lang ze zil, zoekt geen werk, geen motivatie. Ik heb haar gezegd ze mag nu haar gang doen. Als ze haar eigen niet wil helpen kan ik haar ook niet helpen. Ze gaan het gewoon zelf moeten voelen. En ze mag helemaal geen geld meer van ons vragen. Taki is koud en afstandelijk. Bitter en gemeen tegen Lucky. Geen zin om het met hem te bespreken want dan komt er gewoon ruzie en verwijten: Ik houdt meer van Lucky dan van zijn kinderen, Lucky heeft niets nodig en Lucky is geheel en al slecht. Dat is en blijft zijn standpunt. Soms denk ik dat ik beter af ben als ik van hem afgaat en mij en de kinderen in kansarmoede dompelen dan om te blijven wonen bij iemand die zo een stijfkop is en die zo volkomen overtuigd is dat alle problemen in dit gezin 100% mijn schuld is. Na 16 jaar kan hij steeds niet toegeven dat hij ook een aandeel in de schud heeft. Ik kan hem eerder vragen om Mt. Everest te klimmen dan hem vragen om moeite te doen dit gezin te redden. Dan noemt hij mij stijfkop! Echt ongelooflijk. Gisterenavond keek ik een documentaire op televisie over een gezin die een extreem moeilijke tegenslag hebben meegemaakt. Een familie waar de vader en de jonsgte zoon beschuldigt werden van extreme sexuele kindermisbruik in een heel klein dorpje in America. Langs de ene kant leek het alsof de kinderen gecoacht werdt door de politie en langs de andere kant was het onschuld van de vader en zoon ook niet duidelijk. Wat mij opviel was de bitterheid van de moeder. Niet voor de eerste keer herkende ik deze bitterheid als iets dat ook in mij leeft. Niet dat ik het wil zijn. De laatste ding op aarde wat ik wil zijn is een bittere vrouw. Ik wil echt niet mijn leven en gedachtes toegeven aan bitterheid. Het is zelfs niet een bewuste gevoel. Soms herken ik het in anderen en dan weet ik dat het zelf ook in mij leeft en dat vindt ik vreeselijk. Waarom ben ik bitter? Omdat ik zo veel van mijn jeugd, mijn vrienden en mijn land heb opgegeven voor Taki en de kinderen - en dat ze daar niet bij stilstaan. Dat ik nooit een gram erkenning krijg voor wat ik gedaan heb. Verwijten en pijn bij de ton, ja, maar iets zachts en gemoediger, nee - voor dit is er geen plaats. Voor hen ben ik toch op het einde de grote boosdoener en slechterik en ja, ik ben hier heel bitter over. Ik wil niet bitter zijn. IK WIL NIET BITTER ZIJN! Het was op het einde ook mijn beslissing dus kan ik niemand verwijten voor wat ik zelf gekozen heb en al zeg ik dit tegen mijn eigen bewustheid, in mijn onderbewustzijn blijft het heersen. Dus is bitterheid een gevoel dat vaak (onbewust) mijn acties beinvloeden. En ik zou dat liever niet hebben. Hoe leer ik om deze bitterheid los te laten? Gisteren heb ik ook geprobeert om mijn verdriet te laten wegvloeien. Ik heb de triestigste film gekozen die ik ken, 'Revolutionary Road', een film die ongelooflijk nauw aansluit aan mijn eigen gevoelens en ervaringen. Alsof het voor mij persoonlijk was geschreven. Ik was bereid om te wenen. Ik wou zelfs wenen om mijn verdiret los te laten maar het kwam gewoon niet. Het zit helemaal vast en ik ben erop aan het stukken. Ik zou het heel graag uithoesten maar ik weet niet hoe. Het zit blijkbaar heel diep in mij. Pech voor mij! Nu gaan ik even weer zelfhypnose proberen. Of good room.
Vraag 2 en 3 gaan eigenlijk in dezelfde richting een beetje, maar er zit een andere nuance in.
Roken bijvoorbeeld, je weet dat roken slecht voor je is... maar er is iets positiefs aan, anders rookte je niet ? Wat geraak je kwijt als je stopt met roken ? (gaf even dit voorbeeld omdat ik wist dat je dat ook zei tegen mij.) Voor roken is het meestal heel duidelijk... maar ook voor jouw probleem.
Ieder gedrag wat je stelt heeft een reden. Zo eenvoudig is het... stel dat je nooit meer 'mag' schreeuwen en schelden (of vul hier in wat jij kwijt wil raken)... dat je dat volledig kwijt bent, wat mis je dan ? Ieder gedrag heeft een postitieve intentie. Als je er geen positieve intentie mee had zou je dit gedrag niet stellen.
Dus eigenlijk concreet... bekijk je het goed :)
Zijn er nog vragen, aarzel dan niet om me terug te mailen.
3. Wat raak ik kwijt als ik het doel bereikt heb ?
Zijn er dan ook positieve dingen die ik mogelijk kwijt kunnen raken als ik het doel bereikt heb? Of gaat het hier over de minder plesante dingen die ooit zullen verdwijnen als ik het doel bereik? Ik moet er nog over nadenken, maar momenteel kan ik alleen aan minder plesante dingen denken die zullen verdwijnen. Is het de bedoeling dat ik verder op zoek gaan? Levert alle gedrag toch ergens iets positiefs op - want anders zouden we het niet doen? Is dat de bedoeling van deze vraag? Of bekijk ik het te nauw?
Bedankt en grtjs,
Beste, Bedankt voor je positieve mail, dit deed ook mij echt goed, ik vind het fijn dat je toch zo positief bent. Ik zag in jouw een heel sterke vrouw, maar zag ook dat je heel fel gekwetst was. Ik was zo vrij om je mail op mijn site te plaatsen: http://www.hypnotherapie-hypnose.be/gastenboek.html.
Ik had je een mail beloofd, maar ben dit blijkbaar vergeten, goed dat je mij er helpt aan terug denken:
Je zou dagelijks naar je good-room gaan, en je deze trachten beter voor te stellen. Ik weet niet of je dit tot nu al gedaan hebt. Als dit zo is dan is dat goed, probeer dan een dagboek bij te houden. Als je dit nog niet gedaan hebt, dan wordt het nu tijd om in actie te schieten, immers jij zelf moet het willen en doen. Kijk naar kleuren, geuren, smaken, voel eens rond in je good-room, ... Een pdf die je je kunt afprinten als leidraad vind je hier terug: http://www.hypnotherapie-hypnose.be/aaa-documenten/zelfhypnose.pdf
Je zou een dagboek (schriftje/word-document, ... wat jij het makkelijkste vind) bijhouden voor je eigen, omschrijf hierin je gevoel. Als je handig bent kun je je dagboek ook bijhouden online bijvoorbeeld via wordpress.com of blogs.skynet.be of bloghost.be of bloggen.be of ... Het gemak hiervan is dat ik je blog online kan lezen, je vorderingen volgen en je intussentijd wat extra raad of stimulans kan geven. Probeer eerlijk te zijn naar jezelf toe, dat werkt beter tegen wanneer je de dingen gaat verbloemen. Gaat het niet, schrijf dat ook in je dagboek. Probeer goed mee te werken.
Wanneer komt jouw probleem naar boven. Wat is de aanleiding dat het denken terug komt.
Ik kan nu inzien dat mijn probleem naar boven komt als ik dagen lang rondlopen met een slecht gevoel, het idee dat niemand resprect heeft voor mij. De aanleiding zijn kleine dingen die normaal in een gezin gebeurt maar dat ik persoonlijk opneem. Als iemand mij niet groet, als iemand zijn bord niet wegzit of niet helpen opruimen tijdens het weekend. Die dingen stop ik allemaal in mij in en de druk boudt zich op. De druk dat ik niet waardeert wordt. Dat ik de slaaf ben van iedereen. Dat niemand ziet wat ik allemaal voor hen doet. Of als ik aan de (grote) kinderen, eigenlijk volwassenen, ene keer vragen om mij iets te doen; geeft mij de telefoonnummer van die of dat persoon, trek voor mij een foto van dit of dat... en ze doet het niet. Toch als ze mij vragen iets te doen dan ben ik heel blij dat ze me vragen en probeer ik dan ook altijd mijn best te doen voor hen. Het maakt mij kwaad dat het altijd van een kant moet komen, en dan van mijn kant. Ik haat het en ik wordt er enorm boos over. Ik denk dan, "Dit heb ik niet verdient." Nu weet ik en moet ik leren/proberen bewust toe te passen dat ik het direct moet zeggen. Direct. Een nieuwe oefening voor mij maar het lukt me toch stilletjes aan.
Vernoem je ervaringen met zelfhypnose in je dagboek.
Een aantal vragen die je je zelf extra kan stellen zijn de volgenden. Probeer hier een antwoord op te vinden, geef je hier wat tijd voor, maar hier zou ik een antwoord op willen minimum 5 dagen voor de volgende sessie, mail me je antwoord maar door:
Hoe zie jij de toekomst voor je ?
Momenteel is het nog zeer moeilijk de toekomst te zien. Thuis is er zoveel die nu naar boven komt en die enorm veel energie en tijd vragen van ik en mijn man dat we weinig tijd hebben om erbij stil te staan. Maar ik zal het toch proberen: Ik zie in dat Dimitri en Kristen over tijd zullen leren om mij de respect te geven die ik verdient. Ze zullen de hysterisch Colette niet meer terugzien en ze zullen vaker de 'fun' Colette zien waarbij ze stilletjes aan misschien meer van mij zullen kunnen houden. Ik zie in dat ik en Taki hen op een kalm wijze zullen steunen in de moeilijke keuzes die nu voor hen staan en dat ze daardoor goede keuzes zullen maken voor hun toekomst. Ik hoop dat ze ook binnenkort op hun eigen benen zullen gaan stann en dat de last van zorg in zo'n drukke gezin een beetje zal verminderen. Ik hoop dat ze me stilaan zullen leren vergeven voor de fouten en de pijn die ik in het verleden heb gemaakt of veroorzaakt heb. Ik zie dat ik en Jessie een plaats zullen vinden waar we gewoon als mensen met elkaar zullen kunnen praten en met tweezijdige respect met elkaar kunnen omgaan. Ik zie in dat ik niet ieder keer op vlucht gaan als Jesiie thuis op bezoek komt en dat we familie dagen samen zullen kunnen doorbregen. Ik zie in dat ik Jessie direct zal kunnen aanspreken als ze weigert om mee te helpen opruimen, of weigert haar sigarette te doden als het eten daar is - op een kalm, assertieve en niet aanvallende manier. Ik zie in dat ik Stella de nodige aandacht zal kunnen geven die haar nu ontbreekt omdat ze zich altijd op de achtergrond plaats om dingen thuis niet erger te maken. Ik wil niet dat ze haar eigen wegzuipert en ik wil het instrument zijn die haar daarin help. Ik zie in dat Juliet beter leren omgaan met regels en dat ze eindelijk leert wie het thuis te zeggen heeft. Ik zie in dat ze met mij en Taki op een respectvolle manier omgaan. Ik zie in dat ze na een moeilijke weg zal leren om met haar woede op een gezoende manier om te gaan. Dat ze direct praat over de dingen die haar kwaad maak in plaats van die op te bottelen. Ik zie dat ze waarschijnlijk altijd een zorgkind zal blijven maar dat we voelen dat we haar nog goed kunnen sturen en helpen. Ik zie in dat ze terug haar zelfvertrouwen krijgt en dat ze terug gelukkig wordt. Ik zie in dat ze gelukkig en vol zelfvertrouwen haar middelbare schoolloopbaan aanpakt. Uitraardt met vallen en opstaan, maar dat ze toch het gevoel blijft hebben dat ze in conrtole is van haar eigen leven en toekomst. Ik hoop om te zien dat Lucky voor een keer en altijd stopt met zijn stelen. Ik wil dat we proberen om hem genoeg vertrouwen in ons te geven dat hij met ons kan praten als hij iets nodig heb (en het dus niet hoeft te stelen) of als iets hem plaagt. Ik zie in dat Lucky een sterke toekomst voor zich opbouwt in Belgie, dat hij een dag een goede automechaniker wordt en een vruchtevolle leven kan leiden. Ik zie in dat ik en Taki een verschil maken in het leven van een kind uit Zuid-Afrika. Ik zie in dat we eindelijk zijn verblijf papieren in orde krijgen en dat hij wettelijk in Belgie mag verblijven en dat hij op bezoek kan gaan naar zijn moeder in Zuid-Afrika. Ik zie in dat we de vertrouwen die ze ons gegeven heb om haar zoon op de juiste weg te leiden niet verloren gaat. Ik zie in dat er meer rust en vrede in ons thuis zal heersen. Ik zie in dat Juliet en Stella eindelijk hun eiegen kamer kunnen krijgen en hun eigen ruimte. Ik zie in dat ik en Taki sterker en dichter bij elkaar groeien door deze moeilijke tijden samen aan te pakken en niet op te geven. Ik zie dat ik en Taki terug een gelukkig koppel worden. Ik wil dat Taki mij vergeeft dat ik niet altijd een goede moeder was voor zijn kinderen. Ik wil dat hij echt overtuigd wordt dat ik nog altijd zielsveel van hen heb gehouden. Ik zie in dat ik een kalmer en gelukkger mens word die beter haar gezin kan begeleiden en meer haar eigen behoeftes ook kan bevredigen. Ik zie in dat ik toch terug naar werk zal moeten (al wil ik het niet, maar noodzaak blijft noodzaak) maar dat ik liever werk in het milieusector zal vinden waar ik het gevoel krijgt dat ik met iets nuttigs bezig ben voor deze planeet - toch een heel belangrijk gevoel voor mij. Ik zi in dat ik eindelijk een agent zal vinden in Engeland die mij zal helepn om mijn boeken uit te geven. Durf ik het hardop zeggen? Ik zie in dat ik een dag kan stoppen met reguliere werk en dat ik mijn brood kan verdienen met schrijven.
Wat is jouw doel.. wat wil je bereieken ?
Om de toekomst die ik hierboven over heb geschreven te verwenselijke moet ik een kalmer mens zien te worden die met haar boosheid op een assertieve en directe manier kan omgaan liever dan om hysterisch daarmee om te gaan. Ik wil mijn eigen terug kan respecteren en wil dat de anderen in het gezin ook leren mij te respecteren. Ik wil dat ze ooit een dag mij zullen vergeven voor de fouten en pijn die ik in verleden heb veroorzaakt. Ik wil mij niet meer schamen voor mijn gevoelens en gedrag. Ik wil terug een beetje geluk ervaren. Ik wil dat we allemaal samen weer kunnen lachen.
Als je je doel hebt, kijk dan eens naar de onderstaande vragen die jezelf heel wat duidelijk kunnen maken, je moet op deze vier vragen kunnen antwoorden, ga bij jezelf hiervoor opzoek.
Wat heb ik niet als ik mijn doel niet bereik ?
Ik heb niet de respect van mijn gezin. Ik raak niet af van mijn enorme schuldgevoelens. Ik kan mijn eigen niet respecteren. Ik kan niet gelukkig worden doordat ik mijn eigen altijd als zwak en gefaalt voel. Als ik niet gelukkig ben voelen mijn kinderen het aan en voelen ze dan ook slecht - en dan zijn ze meer prikkelbaar en onzeker. In kort, als ik mijn doel niet bereik dan kan ik niet groeien en blijven mijn familie ook in de knoop.
Wat levert het me op als ik mijn doel niet bereik ?
Als ik mijn doel niet bereik, dus als ik blijft om controle over mijn eigen emoties te verloren en woede uitbarstingen te krijgen - dan schrikken ze van mij, ze zien mij raak, ze merken ook dat ik gevoelens heb (al houden ze daar toch geen rekening mee), en voor enkele dagen doen ze toch een beetje beter hun best.
Wat raak ik kwijt als ik het doel bereikt heb ?
Dat schrik effect dat ik heb als ze zien dat ze te ver zijn gegaan. Dat heel korte moment van besef dat ik toch ook een mens ben waarmee ze moeten rekening houden. Dat raak ik kwijt.
Wat levert het me op als ik mijn doel bereik ?
Rust. Kalmte. Respect - van mijn eigen en van de anderen. Dat ik mij sterker voel en meer zeker kan zijn dat deze process van genezing ons toch gaat lukken. Dat ik door een mijn goede voorbeeld Juliet kan leren om met haar eigen woedeuitbarstingen om te gaan. (Ik merk nu al een verschil in haar en ik ben heel fier op haar.) In kort, kan ik niet bekostigen om deze doel niet te bereiken. Ik wil een sterke, kalme vrouw zijn met een gelukkige kroost - en die zelf ook terug kan genieten van het leven.
De bedoeling is dat we volgende sessie hier het even over hebben, maar dat je jouw dagboek ook even bij mij laat tot de derde sessie. Zijn er nog vragen, problemen of onzekerheden, aarzel dan niet om me terug te mailen. Met vriendelijke groeten, Renckens Davy OrthoPedagoog - GespreksTherapeut - HypnoTherapeut
Dag Davy,
Het zijn nu 4 dagen sinds dat ik bij u ben geweest en eerlijk, ik voel mij geweldig. Ik kan dingen die hier thuis gebeuren beter relativeren, alles voelt niet als een persoonlijke aanval op mij en ik zeg direct mijn mening als ik mijn grens bereik. Ik ben kalmer, heb veel meer geduld en handelt ook anders tegen mijn dochtertje. Uiteraard merk ik dat ze ook rustiger wordt. Ik wil je vanuit de diepte van mijn hart bedanken voor de hulp die je mij gegeven heb. Echt waar. Je kan waarschijnlijk niet indenken hoeveel het voor mij betekent.
Ik moet nog veel van de tips/advies dat je mij gaf eigen maken. Ik moet nog oefenen om naar de "good room" te gaan (denk je nog eraan om de stappen naar mij door te mailen?), dat oefening met verdriet los te laten... Maar ik voel mij terug een herstellend mens en iemand die ik zelf graag kan aankijken. Heel veel bedankt hiervoor! Ik zou graag nog eens willen terugkomen voor een sessie als je genezen ben.
