Het ziet er allemaal een beetje hopeloos uit. Al mijn moeite en mijn vastberadenheid en mijn doorzetting levert thuis niet veel op. Ik begint de dag zo positief als mogelijk, probeer tegen iedereen een vriendelijk woord te zeggen, probeert speels te blijven ... en dit nu al voor meer dan een maand. Maar ik heb steeds een dochtertjie die mij slaat (al gaat het ook beter met haar op sommige dagen), een ander dochterjie die haar eigen wegsuipelt om maar het rust in huis te houden, een 15-jarige die meer en meer in zijn eigen wegkruipt, een 23-jarige dat mij lachend negeert en over mij heen loopt en een man die mij of negeert of afkraakt. Er zijn alleen die 2 polen nog voor hem. En ja, het zal allemaal op een of ander manier mijn fout zijn. Dat weet ik maar ik weet niet of we ooit hieruit zal geraken. Ik dacht dat ik sterk genoeg was mar ik twijfel of ik nog veel van die dagen aan kaan. En toch heb ik geen keus. Toch moet ik ieder dag opstaan en gewoon verder. Dit is mijn plicht en blijkbaar heeft niemand een plicht tegenover mij. Moedeloos. Kwaad. Bitter. Ik zou niet meer weten waar of hoe het eens meer anders te doen.
20/10: Zondag was een heel moeilijke dag voor mij. Van 's morgens voelde ik mij niet goed. Het was alsof ik niet bestond hier thuis. De kinderen klededn zich niet aan, iedreen deed maar zijn eigen gang, niemand had een vriendelijk woord om tegen een andere te zeggen. Juliet is vroeg opgestaan en heeft uit haar eigen voor iedereen pannekoeken gebakken voor ontbijt. Allemaal komen naar onder en eten de pannekoeken maar niemand kan het kind bedanken voor haar moeite. Het gaat hier altijd zo. Maakt niet uit hoeveel moeite iemand doet om iets lekkers op tafel neer te zetten, ze zullen nooit een woordje krijgen van, "Hey, dat was lekker." Het is zo vanzelfsprekend om eten te krijgen, dan mensen moeite doen en om gewoon te consumeren zonder erbij stil te staan. Ik dreigt altijd dat ik zondags gewoon lasagne uit de winkel ga halen en dan krijg ik spijt, denk ik, "Alle`, dis zondag, we moeten er toch een mooie dag van maken." Altijd met hetzelfde resultaat. Misschien moet ik afspreken dat de grote kinderen om de beurt op een zondag ook eens moeten koken. Maar Taki zal in mijn weg staan als ik zo iets voorstel, "Ag arm, ze willen ook van hun vrije dag genieten." Hen beschermen. Dan ben ik de kindermishandelaar - want hen vragen iets te doen zorgt altijd voor ruzie. Maar ik zal het eens proberen.
Tegen de namiddag was ik echt verdrietig. Het voelde mij alsof niets lukt en alsof ik al die moeite heb gedaan om te veranderen voor niets. Als ik begonnen was met tieren en schreeuwen hadden ze misschien wel anders gereageert. Het was gewoon een zwarte dag en ik zag alles ook heel negatief voor mij. Ik heb bijna de ganse dag geweent en nu voel ik mij schuldig daarover. De kleintjes. Gisteren en vandaag ging het weer beter. Lachen en postief blijven. Met de kinderen naar school wandelen. Spelen en grappen. Ik voel weer alsof ik het aan kan.