Wonder

Brief aan De Standaard op 25/8/2009 op

ik durf het hardop zeggen: ik ben voor abortus zaterdag 22/8/2009 Veerle Beel, over Lucie Van Crombrugge

Naar aanleiding van Degadt (minister Binnelandse zaken) op zijn Facebook, DS 17/8/2009die een vrouw 5 maand zwanger, gesubsidieerd had willen laten aborteren in het buitenland, het niet deed maar dan twijfels over zijn beslissing had.

Hierbij enkele rechtzettingen en bedenkingen bij het interview van Lucie Van Crombrugge

Tijdens de senaatszitting van 7 juli 1989 stelde senator Herman-Michielsen duidelijk

dat het niet gaat om abortus op aanvraag () dat er een ethisch element aanwezig is () er moet een gesprek gevoerd worden over mogelijke alternatieve oplossingen. De geest van de wet is dus helemaal niet wat mevrouw Van Crombrugge zich in haar ideologische strijd inbeeldt. Het gaat overigens om 12 weken na de bevruchting (en dus geen 14). Het is begrijpelijk dat een historica de risicos van een abortus moeilijk kan inschatten. In België kent 1 op 120 abortussen echter ernstige lichamelijke bijwerkingen. Buitenlandse studies geven aan dat 30% van de abortussen op korte of lange termijn ernstige (meestal blijvende) psychische letsels veroorzaken. Verschillende studies wijzen op de sterk verhoogde incidentie van zelfmoord na abortus. Het is zeer de vraag of al die aborterende vrouwen hiervan worden op de hoogte gebracht zoals de patiëntenrechtenwet en de abortuswet dit voorzien. Als een vrouw bij een arts om een abortus komt, zal die meestal meteen naar een abortuscentrum doorverwijzen. Zijn honorarium bedraagt 0! Dus daar moet alles kwalitatief ingevuld worden voor een RIZIV- honorarium van 400. Maar het enige alternatief dat daar wordt voorgesteld is abortus. Maar vele vrouwen zoeken in feite een oplossing voor relatieproblemen, materiële noden (een te klein huis, financiële problemen,), steun bij een mogelijke handicap. Misschien moet de verklaring waarom meer dan 95% van de vrouwen die naar een abortuscentrum komen geaborteerd worden, gewoon gezocht worden in het feit dat abortus een lucratieve handel is geworden. Je kunt je afvragen wat op het wettelijk verplicht gesprek van anderhalf uur besproken wordt als de vrouw uiteindelijk toch maar wordt geaborteerd. Nu wil Van Crombrugge haar internationale handel uiteraard uitbreiden op de kap van de sociale zekerheid met late abortussen in Nederland.

Senator Lallemand verantwoordde de wetswijziging (exclusief voor de 12 weken): omdat niet geduld kan worden dat een vrouw verplicht wordt haar zwangerschap uit te dragen wanneer zij die ervaart als een aantasting van haar diepste wezen. Laten we in de geest van de belangrijke feministe Germaine Greer parafraseren: dat niet geduld kan worden dat een vrouw verplicht wordt haar zwangerschap te vernietigen wanneer zij dit ervaart als een aantasting van haar diepste wezen.

Brief aan De Standaard op 25/8/2009

Ik durf het hardop zeggen: ik ben voor abortus zaterdag 22/8/2009 Veerle Beel, over Lucie Van Crombrugge

Naar aanleiding van Degadt (minister Binnelandse zaken) op zijn Facebook, DS 17/8/2009 die een vrouw 5 maand zwanger, gesubsidieerd had willen laten aborteren in het buitenland, het niet deed maar dan twijfels over zijn beslissing had.

Hierbij enkele rechtzettingen en bedenkingen bij het interview van Lucie Van Crombrugge

Tijdens de senaatszitting van 7 juli 1989 stelde senator Herman-Michielsen duidelijk:

Dat het niet gaat om abortus op aanvraag () dat er een ethisch element aanwezig is () er moet een gesprek gevoerd worden over mogelijke alternatieve oplossingen. De geest van de wet is dus helemaal niet wat mevrouw Van Crombrugge zich in haar ideologische strijd inbeeldt. Het gaat overigens om 12 weken na de bevruchting (en dus geen 14). Het is begrijpelijk dat een historica de risicos van een abortus moeilijk kan inschatten. In België kent 1 op 120 abortussen echter ernstige lichamelijke bijwerkingen. Buitenlandse studies geven aan dat 30% van de abortussen op korte of lange termijn ernstige (meestal blijvende) psychische letsels veroorzaken. Verschillende studies wijzen op de sterk verhoogde incidentie van zelfmoord na abortus. Het is zeer de vraag of al die aborterende vrouwen hiervan worden op de hoogte gebracht zoals de patiëntenrechtenwet en de abortuswet dit voorzien. Als een vrouw bij een arts om een abortus komt, zal die meestal meteen naar een abortuscentrum doorverwijzen. Zijn honorarium bedraagt 0! Dus daar moet alles kwalitatief ingevuld worden voor een RIZIV- honorarium van 400. Maar het enige alternatief dat daar wordt voorgesteld is abortus. Maar vele vrouwen zoeken in feite een oplossing voor relatieproblemen, materiële noden (een te klein huis, financiële problemen,), steun bij een mogelijke handicap. Misschien moet de verklaring waarom meer dan 95% van de vrouwen die naar een abortuscentrum komen geaborteerd worden, gewoon gezocht worden in het feit dat abortus een lucratieve handel is geworden. Je kunt je afvragen wat op het wettelijk verplicht gesprek van anderhalf uur besproken wordt als de vrouw uiteindelijk toch maar wordt geaborteerd. Nu wil Van Crombrugge haar internationale handel uiteraard uitbreiden op de kap van de sociale zekerheid met late abortussen in Nederland.

N.

N.

N.

N.

N.

N.