Op onze laatste dag bezochten we de oudste kerk in Californië, van waaruit de Franciscanen de Indianen ( Native Americans) hebben bekeerd, en geleerd te lezen en schrijven.

In Seaport village kozen we elk onze voorkeur-Yacht. En meden de uitnodigende winkeltjes, want , waar het in Europa zwart zou zien van de terrasjes, vind je hier alleen maar ( weliswaar gezellige en verzorgde, schattige ) winkeltjes. Nog een besluit waar we het meermaals eens over waren:. De amerikanen zijn geen Bourgondiërs, maar Consumers. Ze werken hard, om te kunnen … kopen..

Vandaar reden we over de immense Corronado Bridge, die mijn hoogtevrees deed opspelen. Deze brug is zo hoog en lang om het schiereiland te verbinden, maar ook om Bert zijn vlieg-dekschip door te kunnen laten. Van Corrona island, waar we op wandelafstand een mooie presentatie kregen van de woon-en tuin-style van rijke San Diego-ers reden we naar La Jolla Cove Park, een strook kust met uitgeslepen rotsen en strandjes.  Bert viel in slaap op het strand en de meisjes maakten foto’s van de … zeeleeuwen op de rotsen. En nu werd duidelijk wat die haai of dolfijn was geweest, waar Babette ons de eerste dag mee had uitgelachen. Dat was ook een zeeleeuw geweest. .. en hierbij rechtgezet.

Eindelijk vonden we een terrasje, waar we “op zijn Europees” konden eten. Alleen, Bert moest zijn pintje vervangen door een cola, want buiten alcohol serveren is bij wet verboden.. Daarom zijn er natuurlijk zo weinig terrasjes.

Om ook een typisch Amerikaans sportevenment mee te pikken zijn Bert en de meisjes naar een honkbalwedstrijd in het grote stadium van San Diego. Vermits ik mijn slaap nodig heb, en we vannacht om 4u vertrekken, heb ik hiervoor gepast ,en sluit ik hierbij onze laatste vakantiedag af.

En hier hebben we onze bevindingen eens opgelijst:

Wat we zeker hebben geapprecieerd, en Europa nog van kan leren:

+ Ipv voorrang van rechts, is hier voorrang voor diegene die het langst op het kruispunt is ( veel duidelijker en veiliger)

+ Op elke bus, buitenkant vooraan, is een fietsenrek ( voor 2 fietsen), waar je heel snel je fiets op kan zetten.

+ Op elke plaats ( ook hoog in de bergen ) vind je propere toiletten ( ook composteerbare, zonder wateraansluiting).

+ Nooit aanschuiven bij toiletten ( soms wel 40) en altijd toiletpapier), en nooit betalen.

+ Je krijgt altijd onmiddellijk een groot glas water met ijs,daarna neemt men je bestelling op.

+ Men vult automatisch je cola of  waterglas ( refill)

+ In de grote kledingzaken , een corner met “petits” maten. Wel leuk voor mensen me korte armen en benen.

+ Een doggy-bag is vanzelfsprekend.

+ 10-vaks banen, veel minder files.  Meer auto’s dan inwoners.

+ Ze stellen zichzelf altijd voor en zeggen welke hun taak is, ze communiceren goed.

+ De zelfgemaakte limonades ( zonder prik)

Punten die we minder vonden:

- Everything is big en mega. Ze gaan voor kwantiteit, maar niet voor kwaliteit.

- Geen bier drinken: niet in sommige cafés of op terrassen, en zeker niet voor meisjes onder 21. Zelfs jetons in de casino’s kopen onder 21 mag niet (zelfs niet als de mama er naast staat.)

- Té grote auto’s.

- Rechts voorbij steken mag, is akelig met zoveel rijvakken.

- Lelijke kerken.

- Te weinig tavernes, cafés zoals wij die kennen, wel veel giftshops.

- Alles gericht op praktisch en comfortabel, maar niet op gezelligheid.

Lydia

We waren het eigenlijk niet van plan, maar volgens iedereen is het een must als je in San Diego bent : een bezoek aan Sea World. En het was de moeite: 4 schitterende shows ,als een verkorte versie van Cirque Du Soleil, met acrobatie van mens en dier. Ook de onderwatertunnel, en de originele aanpak om interactief met de zeesterren, zeeleeuwen, en haaien  e.a. om te gaan was origineel en indrukwekkend. De orka’s of the killer Wales waren het meest imposant. Geweldige beesten.

Vermits Mc Donalds nog niet op de menu had gestaan, en het onze laatste dinner-avond was….

Lydia

“Goodbye LA, helloooooo San Diego!” hoorde je ons Bert enthousiast zeggen. De 22 miljoen auto’s voor 20 miljoen ‘LA’ers’ (een weetje, bijgebracht door de sympathieke Italiaan/Griek/Amerikaan van het restaurantje dat we de vorige dag bezocht hadden) staken hier echter een stokje voor en waren duidelijk niet meegerekend in de plannen om in een floeps tot onze volgende bestemming te rijden. Tegen de middag bereikten we dan toch ons doel. Net op tijd, want de maag van de moeder die zich langs mij bevond begon al hennig te grommelen. We vonden het ideale plekje: aan de zee, tussen de parasailers  én op de rand van de afgrond! Perfect!!
Na het verorberen van deze maaltijd gingen we verder richting Holiday Inn, ons laatste stekje hier in de US and A. Lui als we waren benutten we de namiddag met het zonnebaden aan het zwembad van hoger vermeld hotel. We besloten de dag met een uitstapje naar The Oldtown, een plekje bekend om zijn oude, maar perfect gerenoveerde gebouwen. Hier genoten we van de Mexicaanse keuken.

Vandaag echter zou een drukke dag worden. We hadden immers een missie: shoppen shoppen shoppen! Ook op deze dag besloot de mannelijke Claessens, verstandig als ie is, dan maar weer een heel andere richting uit te gaan. Hij bracht zijn zondag door met het bezoeken van een gigantisch vliegdekschip waar ooit zo’n 5000 man op verbleef. Hij genoot, zelfs zonder zijn dierbare kroost, met volle teugen. Horton Plaza was voor ons dan weer de hemel op aarde! We hadden een duidelijk doel voor ogen: zoek een geschikt kleedje voor Lydia! 5 uur, 2 kleedjes, 5 paar schoenen, een rokje, een riem, een broek en een blousje later hadden we nog altijd niks gevonden, voor mama althans … Gelukkig was er Macy’s dat alweer zorgde voor dé oplossing.
Ons avondmaal vonden we in het Grand Buffet, waar we onszelf nog maar eens overaten met Chinese, Japanse en Amerikaanse delicatessen.

Babs