We waren het eigenlijk niet van plan, maar volgens iedereen is het een must als je in San Diego bent : een bezoek aan Sea World. En het was de moeite: 4 schitterende shows ,als een verkorte versie van Cirque Du Soleil, met acrobatie van mens en dier. Ook de onderwatertunnel, en de originele aanpak om interactief met de zeesterren, zeeleeuwen, en haaien  e.a. om te gaan was origineel en indrukwekkend. De orka’s of the killer Wales waren het meest imposant. Geweldige beesten.

Vermits Mc Donalds nog niet op de menu had gestaan, en het onze laatste dinner-avond was….

Lydia

“Goodbye LA, helloooooo San Diego!” hoorde je ons Bert enthousiast zeggen. De 22 miljoen auto’s voor 20 miljoen ‘LA’ers’ (een weetje, bijgebracht door de sympathieke Italiaan/Griek/Amerikaan van het restaurantje dat we de vorige dag bezocht hadden) staken hier echter een stokje voor en waren duidelijk niet meegerekend in de plannen om in een floeps tot onze volgende bestemming te rijden. Tegen de middag bereikten we dan toch ons doel. Net op tijd, want de maag van de moeder die zich langs mij bevond begon al hennig te grommelen. We vonden het ideale plekje: aan de zee, tussen de parasailers  én op de rand van de afgrond! Perfect!!
Na het verorberen van deze maaltijd gingen we verder richting Holiday Inn, ons laatste stekje hier in de US and A. Lui als we waren benutten we de namiddag met het zonnebaden aan het zwembad van hoger vermeld hotel. We besloten de dag met een uitstapje naar The Oldtown, een plekje bekend om zijn oude, maar perfect gerenoveerde gebouwen. Hier genoten we van de Mexicaanse keuken.

Vandaag echter zou een drukke dag worden. We hadden immers een missie: shoppen shoppen shoppen! Ook op deze dag besloot de mannelijke Claessens, verstandig als ie is, dan maar weer een heel andere richting uit te gaan. Hij bracht zijn zondag door met het bezoeken van een gigantisch vliegdekschip waar ooit zo’n 5000 man op verbleef. Hij genoot, zelfs zonder zijn dierbare kroost, met volle teugen. Horton Plaza was voor ons dan weer de hemel op aarde! We hadden een duidelijk doel voor ogen: zoek een geschikt kleedje voor Lydia! 5 uur, 2 kleedjes, 5 paar schoenen, een rokje, een riem, een broek en een blousje later hadden we nog altijd niks gevonden, voor mama althans … Gelukkig was er Macy’s dat alweer zorgde voor dé oplossing.
Ons avondmaal vonden we in het Grand Buffet, waar we onszelf nog maar eens overaten met Chinese, Japanse en Amerikaanse delicatessen.

Babs

Downtown LA als eerste halte van de dag was alweer een hele belevenis. Zo kwamen we een supergezellige market tegen waar 2 bakjes superlekkere aardbeien 1 DOLLAR kosten!
Ook nesteleden we ons gezellig tussen het publiek voor een klein openluchtconcertje midden tussen de hoge skyscrapers.
Dan rijden we naar Santa Monica Beach voor wat chillen op het strand en gaan we naar de Pier voor wat te gaan rondsnuisteren.
We besluiten de dag in een Italiaans restaurantje met een erg charmante kok.

Carolien

Ons hotel in Hollywood ligt op wandelafstand van Universal Studios, dus de Camry kreeg vandaag een dagje rust terwijl wij een bezoek brachte aan dit grote complex. ’t Is een leuke combinatie van ‘echte’ studiorondgang en pretpark. Spectaculaire rides, maar vooral de spectaculaire shows en de vele live acts  maken het een leuke ervaring. Met onze front of line pass hebben we alle attractie kunnen bekijke ondanks de soms lange wachtrijen (die wij dus mochten passeren). Een aanrader voor iedereen die zoals ons maar één dag tijd heeft om het park te bezoeken.

Uiteraard een erg commerciële bedoening, maar toch ook interessant en vooral spectaculair.

Morgen bezoeken we downtown LA.

Grtjs,

Bert

Nog geen foto's van vandaag wegens problemen met ons geheugenkaartje ...

Nog even bijkomen van onze ervaring gisteren. De helikoptervlucht over Grand Canyon was in alle opzichten de moeite waard. We hebben vandaag dan wel Route 66 gedaan, maar I got my kicks boven de canyon. Het moment dat we met de heli vanuit Kaibab forest de canyon invlogen zal tot het eind der dagen op mijn harde schijf geplakt staan. Echt bangelijk impressionant. Gisterenavond en vandaag een heel stuk over de bekende route 66 gereden. Eindeloze stukken rechte weg, veel vergane glorie die gelukkig stilaan weer wordt opgepikt en veel aangenamer en rustiger om te rijden dan de snelwegen. Laatste National Park op het programma is/was Joshua Tree. Opnieuw een heel andere natuur, deze keer met een heel hoog koboienindiaan-gehalte. Op weg naar L.A. overnachten we nu in Palm Springs. Terwijl mijn madammen in het zwembad liggen (bij nog steeds 45°C) werk ik dan maar onze blog bij met de airco in de kamer op MAX …

We vinden het fijn om onze ervaring hier een beetje met jullie te kunnen delen via deze blog. Jullie reacties vinden wij dan weer heel leuk. Reageer gerust via het gastenboek (link rechts van deze tekst) !

grtjs,

Bert

Het eerste deel van de dag reden we door de ontieglijke Mohavo woestijn. De enige afwisseling kwam van de kleine dorpjes met typisch Amerikaanse winkeltjes, maar ook veel achtergelaten houten huisjes of caravans en leegstand. De winkeltjes bevoorraadden vroeger de arbeiders van de goud-en zilvermijnen, en nu de passanten op de route 66. In Oatman gebruikten ze vroeger ezels voor het transport in en uit de mijnen. Na de sluiting lieten ze de ezels los, en sindsdien lopen deze met de air  van Heilige Koeien op de route 66 en worden door de toeristen gevoed.

Een andere afwisseling die we regelmatig tegenkwamen was de Pacific train met 5 locomotieven en zeker 400 wagons met 2 containers boven op elkaar en eindeloos (zeker 5 km lang). Once again, everything is big in The States. 

Op een andere plek in niemandsland, waar we landschapsfoto’s maakten, klom ik nog een stuk naar omhoog en botste op een houten kruis van een kind met enkele speeltjes, iets verder nog één, en nog één  Bij elk kruis van verschillende data en leeftijden een voorwerp of en boekje of gewone foto tussen de stenen uit de omgeving.Na enkele bezegelde dozen, maar blikken ook koekjesdozen, besefte  ik dat dit waarschijnlijk een uitstrooiplek op de weidse vallei was. Bizarre, maar rustige en mooie plek.

In de namiddag heb ik mijn plekje op aarde gevonden in het Joshua Tree National Park. Na het piknikken en fotografisch bewonderen van het ongewone landschap, kozen we op de kaart een pad in een lus van 1600 meter. Het heette Hidden Vallei, en eens die tussen de rotsen verstopte kraal binnen, was ik verkocht. Het was een klein ( 1ha) prachtig microwereldje omsloten door opeengestapelde, zachte ronde rotsen. Ondanks de 45°+ genoot ik van de droge lucht, de speciale cactussen en yucca’s en de Joshua bomen, van het zachte windje, en de stilte waar wij alleen waren. Mijn huis’genoten’ genoten ook in stilte, af en toe onderbroken door de fotogenieke detail en  het effect van de wind op Carolien’s wapperend kleedje en het daardoor ontstane Marilyn Monroe beeld.

Als ik later astmatisch of kortademig wordt, mag Bert me daar achterlaten in  een klapstoeltje met een flesje water, en ik kom er herboren uit. Dit was mijn plekje op aarde, in mijn hart gesloten.

Later las ik dat deze natuurlijke kraal vroeger gebruikt werd door veedieven. Begrijpelijk, net groot genoeg, niet zichtbaar van buiten, voldoende schaduw en vruchtbaar.

En nu op weg naar de plekken van de rijken der aarde, Palm Springs,een oase in de woestijn waar 320 dagen per jaar de zon schijnt, en morgen LA.

Lydia

Het eerste deel van de dag reden we door de ontieglijke Mohavo woestijn. De enige afwisseling kwam van de kleine dorpjes met typisch Amerikaanse winkeltjes, maar ook veel achtergelaten houten huisjes of caravans en leegstand. De winkeltjes bevoorraadden vroeger de arbeiders van de goud-en zilvermijnen, en nu de passanten op de route 66. In Oatman gebruikten ze vroeger ezels voor het transport in en uit de mijnen. Na de sluiting lieten ze de ezels los, en sindsdien lopen deze met de air  van Heilige Koeien op de route 66 en worden door de toeristen gevoed.

Een andere afwisseling die we regelmatig tegenkwamen was de Pacific train met 5 locomotieven en zeker 400 wagons met 2 containers boven op elkaar en eindeloos (zeker 5 km lang). Once again, everything is big in The States. 

Op een andere plek in niemandsland, waar we landschapsfoto’s maakten, klom ik nog een stuk naar omhoog en botste op een houten kruis van een kind met enkele speeltjes, iets verder nog één, en nog één  Bij elk kruis van verschillende data en leeftijden een voorwerp of en boekje of gewone foto tussen de stenen uit de omgeving.Na enkele bezegelde dozen, maar blikken ook koekjesdozen, besefte  ik dat dit waarschijnlijk een uitstrooiplek op de weidse vallei was. Bizarre, maar rustige en mooie plek.

In de namiddag heb ik mijn plekje op aarde gevonden in het Joshua Tree National Park. Na het piknikken en fotografisch bewonderen van het ongewone landschap, kozen we op de kaart een pad in een lus van 1600 meter. Het heette Hidden Vallei, en eens die tussen de rotsen verstopte kraal binnen, was ik verkocht. Het was een klein ( 1ha) prachtig microwereldje omsloten door opeengestapelde, zachte ronde rotsen. Ondanks de 45°+ genoot ik van de droge lucht, de speciale cactussen en yucca’s en de Joshua bomen, van het zachte windje, en de stilte waar wij alleen waren. Mijn huis’genoten’ genoten ook in stilte, af en toe onderbroken door de fotogenieke detail en  het effect van de wind op Carolien’s wapperend kleedje en het daardoor ontstane Marilyn Monroe beeld.

Lydia

Als ik later astmatisch of kortademig wordt, mag Bert me daar achterlaten in  een klapstoeltje met een flesje water, en ik kom er herboren uit. Dit was mijn plekje op aarde, in mijn hart gesloten.

Later las ik dat deze natuurlijke kraal vroeger gebruikt werd door veedieven. Begrijpelijk, net groot genoeg, niet zichtbaar van buiten, voldoende schaduw en vruchtbaar.

En nu op weg naar de plekken van de rijken der aarde, Palm Springs,een oase in de woestijn waar 320 dagen per jaar de zon schijnt, en morgen LA.

Bijlagen:
DSC00821.jpg (78.6 KB)   
DSC00897.jpg (55.6 KB)   

Vandaag hebben we gevlogen!
Na een paar wandelingetjes en een shuttletour gingen we ogenschijnlijk op weg voor een lange rit naar het volgende hotel, maar niets was minder waar. We reden naar een airport, waar we een oogverblindende, schitterende, coole, verbluffende tocht maakten OVER DE GRAND CANYON MET EEN HELIKOPTER! Een leukere verrassing kan ik niet bedenken.
Daarna dan toch op weg, maar langs de route 66 is dat allesbehalve saai. Naast de weg stonden gedichtjes met een leuke moraal.
Bij deze:
You can drive
A mile a minute
But there is
No future in it

Of

Cattle crossing
means go slow
That old bull
is some cows beau.

X, Carolien

Vanmorgen moesten we niet alles inpakken, en namen een beetje meer tijd. Inkopen doen en ijs in de isomo koelbox om onze flesjes en piknik koel te houden: In elk hotel heb je ijs-machines, waar we zakjes vullen.

Ik vind de Amerikanen zeer goed georganiseerd in de parken: Aan waterfonteintjes of bronnen kan je je flesjes bijvullen, er zijn veel pikniktafels, sorteer-afvalbakken, ruime parkings, ruime toiletten( ook in hoog de bergen) die zelf-composteerbaar zijn. Alles heel proper, er ligt nergens afval. De sensibilisering of opvoeding heeft hier gewerkt. Als je een park nadert, geeft men  de radio-frequentie, waarop je dan alle informatie uit het park kan luisteren, krantjes die je krijgt, de shuttlebussen. Ze stijgen in mijn achting.

Bryce Canyon; het is niet echt een canyon, maar vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amphitheaters. In die half-rondes staan grillige, surrealistische rots-vormen in alle kleuren van wit, pastelroos, vurig oranje of knalrood. Even een heuse regenbui( showertje) en de natuur liet zich van zijn beste kant ruiken, en tegelijk kwamen de kleuren groen er sterk uit.

Door het park leidt een Scenic-weg. We reden naar het eindpunt, piknikten en wisselden onze indrkken over de States uit met een Amerikaans gezin. Naar beneden liggen alle uitkijkpunten met prachtige zichten aan de rechterkant van de weg. Je kan er een lichte of zware trail kiezen of enkel fotograferen. Onze sterkste  ervaring was de afdaling in de canyon zelf. De meisjes, die wisten dat ze dan aan de andere kant omhoog moesten klimmen, kozen voor een trail boven op de rand van het amphiteater, en we vonden hen terug op het tarras van de Canyon Lodge, na onze fitness-inspanningen. Doordat we op 2700meter hoogte zaten was het vandaag niet te warm, maar 28 graden. Goed om te bekomen.

Lieve groeten aan alle lezers en schrijvers… Lydia.  

Lang geslapen; was ook laat gisterenavond in Vegas,  met  alle extremen die er te zien waren. Begon met het Grand MGM buffet, daarna flaneren in de straten van Vegas, het ene casino/hotel na het andere dat aandacht vraagt. Vegas lijdt aan grootheidswaanzin. Maar toch vond ik de watershow aan het Bellagiohotel prachtig.

Om maar een paar vbn te noemen: tegenover ons lag NewYork- New York , hotel/casino in de vorm van  de skyline van New-York. Casino Paris met  De Eifeltoren, Arc de Triomph, in The Venetian was het San Marco Plein nagemaakt.Op de 4 de verdieping echte kanalen met gondoliers En al die gebouwen  moesten echt niet onderdoen voor de echte.

En toch had ik geen spijt om het achter te laten.

Op weg terug naar de echte schoonheid. Piknik gekocht. Waar we tot nu toe elke dag mooie piknikplaatsen waren tegengekomen, vonden we er nu geen, maar belandden wegens een ongeval in de file. Dan maar piknikken in de file.

Bleek dat in de staat Utah de klok 1 uur vooruit staat, daardoor konden we pas om 15u het Zion National Park verkennen. Via de pendelbus stapten we uit de temple of Sonawa en The weeping Rock. Op weg naar zo’n bezienswaardigheid hebben we Carolien achtergelaten aan een bergrivier. Ze was oververhit geraakt (40°C) en was dan maar in het koude riviertje gaan wandelen.

Zion Canyon was mooi, heel anders, met zijn hoge, in roodtinten rotswanden en smalle kloof.

Na een ijsje en water terug op weg… de Holiday Inn in Kenab. Vanavond was-en zwemavond.

16/07/’10

Voor zij die nog twijfelen aan het feit of Death Valley zijn naam al dan niet waardig zou zijn, laat ik u dan helpen om ook deze onwetendheid uit de wereld te helpen: “Ja, de zogenaamde ‘dode vallei’ is zijn naam meer dan waardig!” Met minimumtemperaturen van 4O° C en maxima van 50° is deze woestijn echt wel hot hot hot en is de flora schaars. MAAR! Hoewel de temperaturen de hoogte inschieten en je nu eenmaal geen roosjes zal vinden is dit landschap alles behalve doods en zeker de moeite waard om te bezichtigen. We keken onze ogen dan ook uit bij het zien van prachtige Canyons, uitgestrekte zoutvlaktes – deze vlaktes zijn ook wel bekend onder de naam ‘Bad Water’ -, heuvels in de meest mooie kleuren die je je kan inbeelden,… De Furnace Creek Lodge zorgde later op de dag voor de nodige afkoeling in het zwembad en het ideale avondmaal in de vorm van typische maar heerlijke burgers.

De volgende dag echter stond er iets compleet anders op ons programma: Las Vegas, baby!! Bescheiden als ons Lydia en Bert zijn, kozen ze dan ook maar direct voor de MGM Grand, het grootste hotel van heel de stad (weetje: 18 van de grootste hotels ter wereld liggen in Vegas). We werden overdonderd door 7 zwembaden, een levensgroot casino, een leeuw in ’t midden van ’t dink en een immens buffet waar we allemaal bijna overleden waren aan een overdosis heerlijke gerechten. Mijn eten was nog niet gezakt of de Claessens family kwam met het geweldige idee om eens een ‘Vegaske by night’ te doen. Hotels in allerlei thema’s – van New York tot Egypte tot Venetië – kruisten ons pad. De volgende morgen, compleet verblind door de neonlichten, zetten we onze tocht verder richting Zion …

Al zingend (lees: meekwelend) op Lydia’s favoriete CD reden we Zion National Park binnen. Een shuttle bracht ons daar van het ene prachtige uitzicht naar het andere. Alweer werden we overladen door pracht en praal.

Babs

Zo warm heet was het in Death valley waar we gisteren zijn toegekomen. Maar ook de rit hiernaartoe door Owens valley was al adembenemend. Ik had me eigenlijk voorzien op wat een saaie rit van 300km ging worden , maar heb me geen moment verveeld terwijl het landschap stilaan veranderde van groene vallei naar woestijn.

Het eerste at we gedaan hebben na inchecken in het hotel, was een duik in het zwembad nemen en dat was ook warm. Zelfs een koude douche is warm… Na de poolsessie dan toch terug de auto in om enkele van de bekende viewpoints in Death Valley te gaan bekijken. Wij vonden ‘artists  palette’  en ‘mosaic canyon’ het mooist. Vandaag gaat de reis verder via ‘dante’s view’ en ‘zabriskie point’  naar Las Vegas.

Maar eerst nog een duik in het zwembad...

Grtjs, Bert

Vandaag donderdag kunnen we nog een halve dag genieten van de pracht van Death Valley.

S’morgens de luxe van ons terras en het resort-zwembad (midden in de woestijn) en dan op stap. Op Zabrinsky Point herkende ik de bizarre rotsformataties van de foto’s in boekskes, maar ook de kleurenpracht die we gisteren zagen bij Artist’s palet. Ik heb geprobeerd om die mooie, warme natuurkleuren in me op te nemen en vast te houden, maar Babette hielp me en heeft het toch maar op foto vastgelegd.

The twenty mule Canyon was, net zoals Artist’s Road gisteren weer een voorbeeld van het Amerikaanse organisatietalent: een weg in 1 richting leidt je dor de smalle canyons en kleurrijke, grillige heuvels.Rustig en veilig.

Daarna stijgt de weg 1000m en op Dantes’s view konden we nog een laatste keer over een heel groot deel van de “vallei des doods “kijken, om daarna van 45° terug in eenauto van 20° te springen.

Zo zal Californië me bijblijven: een combinatie van luxe , comfortabele technologie en de woestenij in maanlandschappen. Ik heb me er heel goed thuis gevoeld, en kan blijkbaar goed tegen een warmte van 45+ °C.

Bye, Bye Califonië. Nu naar Nevada.

Lydia