Op onze laatste dag bezochten we de oudste kerk in Californië, van waaruit de Franciscanen de Indianen ( Native Americans) hebben bekeerd, en geleerd te lezen en schrijven.

In Seaport village kozen we elk onze voorkeur-Yacht. En meden de uitnodigende winkeltjes, want , waar het in Europa zwart zou zien van de terrasjes, vind je hier alleen maar ( weliswaar gezellige en verzorgde, schattige ) winkeltjes. Nog een besluit waar we het meermaals eens over waren:. De amerikanen zijn geen Bourgondiërs, maar Consumers. Ze werken hard, om te kunnen … kopen..

Vandaar reden we over de immense Corronado Bridge, die mijn hoogtevrees deed opspelen. Deze brug is zo hoog en lang om het schiereiland te verbinden, maar ook om Bert zijn vlieg-dekschip door te kunnen laten. Van Corrona island, waar we op wandelafstand een mooie presentatie kregen van de woon-en tuin-style van rijke San Diego-ers reden we naar La Jolla Cove Park, een strook kust met uitgeslepen rotsen en strandjes.  Bert viel in slaap op het strand en de meisjes maakten foto’s van de … zeeleeuwen op de rotsen. En nu werd duidelijk wat die haai of dolfijn was geweest, waar Babette ons de eerste dag mee had uitgelachen. Dat was ook een zeeleeuw geweest. .. en hierbij rechtgezet.

Eindelijk vonden we een terrasje, waar we “op zijn Europees” konden eten. Alleen, Bert moest zijn pintje vervangen door een cola, want buiten alcohol serveren is bij wet verboden.. Daarom zijn er natuurlijk zo weinig terrasjes.

Om ook een typisch Amerikaans sportevenment mee te pikken zijn Bert en de meisjes naar een honkbalwedstrijd in het grote stadium van San Diego. Vermits ik mijn slaap nodig heb, en we vannacht om 4u vertrekken, heb ik hiervoor gepast ,en sluit ik hierbij onze laatste vakantiedag af.

En hier hebben we onze bevindingen eens opgelijst:

Wat we zeker hebben geapprecieerd, en Europa nog van kan leren:

+ Ipv voorrang van rechts, is hier voorrang voor diegene die het langst op het kruispunt is ( veel duidelijker en veiliger)

+ Op elke bus, buitenkant vooraan, is een fietsenrek ( voor 2 fietsen), waar je heel snel je fiets op kan zetten.

+ Op elke plaats ( ook hoog in de bergen ) vind je propere toiletten ( ook composteerbare, zonder wateraansluiting).

+ Nooit aanschuiven bij toiletten ( soms wel 40) en altijd toiletpapier), en nooit betalen.

+ Je krijgt altijd onmiddellijk een groot glas water met ijs,daarna neemt men je bestelling op.

+ Men vult automatisch je cola of  waterglas ( refill)

+ In de grote kledingzaken , een corner met “petits” maten. Wel leuk voor mensen me korte armen en benen.

+ Een doggy-bag is vanzelfsprekend.

+ 10-vaks banen, veel minder files.  Meer auto’s dan inwoners.

+ Ze stellen zichzelf altijd voor en zeggen welke hun taak is, ze communiceren goed.

+ De zelfgemaakte limonades ( zonder prik)

Punten die we minder vonden:

- Everything is big en mega. Ze gaan voor kwantiteit, maar niet voor kwaliteit.

- Geen bier drinken: niet in sommige cafés of op terrassen, en zeker niet voor meisjes onder 21. Zelfs jetons in de casino’s kopen onder 21 mag niet (zelfs niet als de mama er naast staat.)

- Té grote auto’s.

- Rechts voorbij steken mag, is akelig met zoveel rijvakken.

- Lelijke kerken.

- Te weinig tavernes, cafés zoals wij die kennen, wel veel giftshops.

- Alles gericht op praktisch en comfortabel, maar niet op gezelligheid.

Lydia

We waren het eigenlijk niet van plan, maar volgens iedereen is het een must als je in San Diego bent : een bezoek aan Sea World. En het was de moeite: 4 schitterende shows ,als een verkorte versie van Cirque Du Soleil, met acrobatie van mens en dier. Ook de onderwatertunnel, en de originele aanpak om interactief met de zeesterren, zeeleeuwen, en haaien  e.a. om te gaan was origineel en indrukwekkend. De orka’s of the killer Wales waren het meest imposant. Geweldige beesten.

Vermits Mc Donalds nog niet op de menu had gestaan, en het onze laatste dinner-avond was….

Lydia

“Goodbye LA, helloooooo San Diego!” hoorde je ons Bert enthousiast zeggen. De 22 miljoen auto’s voor 20 miljoen ‘LA’ers’ (een weetje, bijgebracht door de sympathieke Italiaan/Griek/Amerikaan van het restaurantje dat we de vorige dag bezocht hadden) staken hier echter een stokje voor en waren duidelijk niet meegerekend in de plannen om in een floeps tot onze volgende bestemming te rijden. Tegen de middag bereikten we dan toch ons doel. Net op tijd, want de maag van de moeder die zich langs mij bevond begon al hennig te grommelen. We vonden het ideale plekje: aan de zee, tussen de parasailers  én op de rand van de afgrond! Perfect!!
Na het verorberen van deze maaltijd gingen we verder richting Holiday Inn, ons laatste stekje hier in de US and A. Lui als we waren benutten we de namiddag met het zonnebaden aan het zwembad van hoger vermeld hotel. We besloten de dag met een uitstapje naar The Oldtown, een plekje bekend om zijn oude, maar perfect gerenoveerde gebouwen. Hier genoten we van de Mexicaanse keuken.

Vandaag echter zou een drukke dag worden. We hadden immers een missie: shoppen shoppen shoppen! Ook op deze dag besloot de mannelijke Claessens, verstandig als ie is, dan maar weer een heel andere richting uit te gaan. Hij bracht zijn zondag door met het bezoeken van een gigantisch vliegdekschip waar ooit zo’n 5000 man op verbleef. Hij genoot, zelfs zonder zijn dierbare kroost, met volle teugen. Horton Plaza was voor ons dan weer de hemel op aarde! We hadden een duidelijk doel voor ogen: zoek een geschikt kleedje voor Lydia! 5 uur, 2 kleedjes, 5 paar schoenen, een rokje, een riem, een broek en een blousje later hadden we nog altijd niks gevonden, voor mama althans … Gelukkig was er Macy’s dat alweer zorgde voor dé oplossing.
Ons avondmaal vonden we in het Grand Buffet, waar we onszelf nog maar eens overaten met Chinese, Japanse en Amerikaanse delicatessen.

Babs

Downtown LA als eerste halte van de dag was alweer een hele belevenis. Zo kwamen we een supergezellige market tegen waar 2 bakjes superlekkere aardbeien 1 DOLLAR kosten!
Ook nesteleden we ons gezellig tussen het publiek voor een klein openluchtconcertje midden tussen de hoge skyscrapers.
Dan rijden we naar Santa Monica Beach voor wat chillen op het strand en gaan we naar de Pier voor wat te gaan rondsnuisteren.
We besluiten de dag in een Italiaans restaurantje met een erg charmante kok.

Carolien

Ons hotel in Hollywood ligt op wandelafstand van Universal Studios, dus de Camry kreeg vandaag een dagje rust terwijl wij een bezoek brachte aan dit grote complex. ’t Is een leuke combinatie van ‘echte’ studiorondgang en pretpark. Spectaculaire rides, maar vooral de spectaculaire shows en de vele live acts  maken het een leuke ervaring. Met onze front of line pass hebben we alle attractie kunnen bekijke ondanks de soms lange wachtrijen (die wij dus mochten passeren). Een aanrader voor iedereen die zoals ons maar één dag tijd heeft om het park te bezoeken.

Uiteraard een erg commerciële bedoening, maar toch ook interessant en vooral spectaculair.

Morgen bezoeken we downtown LA.

Grtjs,

Bert

Nog geen foto's van vandaag wegens problemen met ons geheugenkaartje ...

Nog even bijkomen van onze ervaring gisteren. De helikoptervlucht over Grand Canyon was in alle opzichten de moeite waard. We hebben vandaag dan wel Route 66 gedaan, maar I got my kicks boven de canyon. Het moment dat we met de heli vanuit Kaibab forest de canyon invlogen zal tot het eind der dagen op mijn harde schijf geplakt staan. Echt bangelijk impressionant. Gisterenavond en vandaag een heel stuk over de bekende route 66 gereden. Eindeloze stukken rechte weg, veel vergane glorie die gelukkig stilaan weer wordt opgepikt en veel aangenamer en rustiger om te rijden dan de snelwegen. Laatste National Park op het programma is/was Joshua Tree. Opnieuw een heel andere natuur, deze keer met een heel hoog koboienindiaan-gehalte. Op weg naar L.A. overnachten we nu in Palm Springs. Terwijl mijn madammen in het zwembad liggen (bij nog steeds 45°C) werk ik dan maar onze blog bij met de airco in de kamer op MAX …

We vinden het fijn om onze ervaring hier een beetje met jullie te kunnen delen via deze blog. Jullie reacties vinden wij dan weer heel leuk. Reageer gerust via het gastenboek (link rechts van deze tekst) !

grtjs,

Bert

Het eerste deel van de dag reden we door de ontieglijke Mohavo woestijn. De enige afwisseling kwam van de kleine dorpjes met typisch Amerikaanse winkeltjes, maar ook veel achtergelaten houten huisjes of caravans en leegstand. De winkeltjes bevoorraadden vroeger de arbeiders van de goud-en zilvermijnen, en nu de passanten op de route 66. In Oatman gebruikten ze vroeger ezels voor het transport in en uit de mijnen. Na de sluiting lieten ze de ezels los, en sindsdien lopen deze met de air  van Heilige Koeien op de route 66 en worden door de toeristen gevoed.

Een andere afwisseling die we regelmatig tegenkwamen was de Pacific train met 5 locomotieven en zeker 400 wagons met 2 containers boven op elkaar en eindeloos (zeker 5 km lang). Once again, everything is big in The States. 

Op een andere plek in niemandsland, waar we landschapsfoto’s maakten, klom ik nog een stuk naar omhoog en botste op een houten kruis van een kind met enkele speeltjes, iets verder nog één, en nog één  Bij elk kruis van verschillende data en leeftijden een voorwerp of en boekje of gewone foto tussen de stenen uit de omgeving.Na enkele bezegelde dozen, maar blikken ook koekjesdozen, besefte  ik dat dit waarschijnlijk een uitstrooiplek op de weidse vallei was. Bizarre, maar rustige en mooie plek.

In de namiddag heb ik mijn plekje op aarde gevonden in het Joshua Tree National Park. Na het piknikken en fotografisch bewonderen van het ongewone landschap, kozen we op de kaart een pad in een lus van 1600 meter. Het heette Hidden Vallei, en eens die tussen de rotsen verstopte kraal binnen, was ik verkocht. Het was een klein ( 1ha) prachtig microwereldje omsloten door opeengestapelde, zachte ronde rotsen. Ondanks de 45°+ genoot ik van de droge lucht, de speciale cactussen en yucca’s en de Joshua bomen, van het zachte windje, en de stilte waar wij alleen waren. Mijn huis’genoten’ genoten ook in stilte, af en toe onderbroken door de fotogenieke detail en  het effect van de wind op Carolien’s wapperend kleedje en het daardoor ontstane Marilyn Monroe beeld.

Als ik later astmatisch of kortademig wordt, mag Bert me daar achterlaten in  een klapstoeltje met een flesje water, en ik kom er herboren uit. Dit was mijn plekje op aarde, in mijn hart gesloten.

Later las ik dat deze natuurlijke kraal vroeger gebruikt werd door veedieven. Begrijpelijk, net groot genoeg, niet zichtbaar van buiten, voldoende schaduw en vruchtbaar.

En nu op weg naar de plekken van de rijken der aarde, Palm Springs,een oase in de woestijn waar 320 dagen per jaar de zon schijnt, en morgen LA.

Lydia

Het eerste deel van de dag reden we door de ontieglijke Mohavo woestijn. De enige afwisseling kwam van de kleine dorpjes met typisch Amerikaanse winkeltjes, maar ook veel achtergelaten houten huisjes of caravans en leegstand. De winkeltjes bevoorraadden vroeger de arbeiders van de goud-en zilvermijnen, en nu de passanten op de route 66. In Oatman gebruikten ze vroeger ezels voor het transport in en uit de mijnen. Na de sluiting lieten ze de ezels los, en sindsdien lopen deze met de air  van Heilige Koeien op de route 66 en worden door de toeristen gevoed.

Een andere afwisseling die we regelmatig tegenkwamen was de Pacific train met 5 locomotieven en zeker 400 wagons met 2 containers boven op elkaar en eindeloos (zeker 5 km lang). Once again, everything is big in The States. 

Op een andere plek in niemandsland, waar we landschapsfoto’s maakten, klom ik nog een stuk naar omhoog en botste op een houten kruis van een kind met enkele speeltjes, iets verder nog één, en nog één  Bij elk kruis van verschillende data en leeftijden een voorwerp of en boekje of gewone foto tussen de stenen uit de omgeving.Na enkele bezegelde dozen, maar blikken ook koekjesdozen, besefte  ik dat dit waarschijnlijk een uitstrooiplek op de weidse vallei was. Bizarre, maar rustige en mooie plek.

In de namiddag heb ik mijn plekje op aarde gevonden in het Joshua Tree National Park. Na het piknikken en fotografisch bewonderen van het ongewone landschap, kozen we op de kaart een pad in een lus van 1600 meter. Het heette Hidden Vallei, en eens die tussen de rotsen verstopte kraal binnen, was ik verkocht. Het was een klein ( 1ha) prachtig microwereldje omsloten door opeengestapelde, zachte ronde rotsen. Ondanks de 45°+ genoot ik van de droge lucht, de speciale cactussen en yucca’s en de Joshua bomen, van het zachte windje, en de stilte waar wij alleen waren. Mijn huis’genoten’ genoten ook in stilte, af en toe onderbroken door de fotogenieke detail en  het effect van de wind op Carolien’s wapperend kleedje en het daardoor ontstane Marilyn Monroe beeld.

Lydia

Als ik later astmatisch of kortademig wordt, mag Bert me daar achterlaten in  een klapstoeltje met een flesje water, en ik kom er herboren uit. Dit was mijn plekje op aarde, in mijn hart gesloten.

Later las ik dat deze natuurlijke kraal vroeger gebruikt werd door veedieven. Begrijpelijk, net groot genoeg, niet zichtbaar van buiten, voldoende schaduw en vruchtbaar.

En nu op weg naar de plekken van de rijken der aarde, Palm Springs,een oase in de woestijn waar 320 dagen per jaar de zon schijnt, en morgen LA.

Bijlagen:
DSC00821.jpg (78.6 KB)   
DSC00897.jpg (55.6 KB)