Vandaag hebben we gevlogen!
Na een paar wandelingetjes en een shuttletour gingen we ogenschijnlijk op weg
voor een lange rit naar het volgende hotel, maar niets was minder waar. We
reden naar een airport, waar we een oogverblindende, schitterende, coole,
verbluffende tocht maakten OVER DE GRAND CANYON MET EEN HELIKOPTER! Een leukere
verrassing kan ik niet bedenken.
Daarna dan toch op weg, maar langs de route 66 is dat allesbehalve saai. Naast
de weg stonden gedichtjes met een leuke moraal.
Bij deze: You can drive
A mile a minute
But there is
No future in it
Of
Cattle crossing
means go slow
That old bull
is some cows beau.
De trouwe volgers van deze blog herinneren zich misschien nog mijn bijdrage over Yosemite. Ik kan ondertussen deze analyse van het doen en denken van de Schepper bevestigen in die zin dat ik nu ook weet waar de daad (met madam de Schepper) heeft plaatsgevonden: Grand Canyon ! Dit zou eigenlijk iedereen eens in levende lijve moeten kunnen ervaren. Het maakt je als mens echt nederig... Helaas niet of nauwelijks in beeld te vatten.
Het begrip 'weids landschap' heeft vandaag een nieuwe dimensie gekregen. Veel kilometers gereden, maar wat en belevenis ... Morgen wat meer uitleg, nu alvast enkele foto's, Bert
Vanmorgen moesten we niet alles inpakken, en namen een
beetje meer tijd. Inkopen doen en ijs in de isomo koelbox om onze flesjes en
piknik koel te houden: In elk hotel heb je ijs-machines, waar we zakjes vullen.
Ik vind de Amerikanen zeer goed georganiseerd in de parken:
Aan waterfonteintjes of bronnen kan je je flesjes bijvullen, er zijn veel
pikniktafels, sorteer-afvalbakken, ruime parkings, ruime toiletten( ook in hoog
de bergen) die zelf-composteerbaar zijn. Alles heel proper, er ligt nergens
afval. De sensibilisering of opvoeding heeft hier gewerkt. Als je een park nadert,
geeft men de radio-frequentie, waarop je
dan alle informatie uit het park kan luisteren, krantjes die je krijgt, de
shuttlebussen. Ze stijgen in mijn achting.
Bryce Canyon; het is niet echt een canyon, maar
vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amphitheaters. In die half-rondes staan
grillige, surrealistische rots-vormen in alle kleuren van wit, pastelroos,
vurig oranje of knalrood. Even een heuse regenbui( showertje) en de natuur liet
zich van zijn beste kant ruiken, en tegelijk kwamen de kleuren groen er sterk
uit.
Door het park leidt een Scenic-weg. We reden naar het
eindpunt, piknikten en wisselden onze indrkken over de States uit met een
Amerikaans gezin. Naar beneden liggen alle uitkijkpunten met prachtige zichten
aan de rechterkant van de weg. Je kan er een lichte of zware trail kiezen of
enkel fotograferen. Onze sterkste ervaring was de afdaling in de canyon zelf. De
meisjes, die wisten dat ze dan aan de andere kant omhoog moesten klimmen, kozen
voor een trail boven op de rand van het amphiteater, en we vonden hen terug op
het tarras van de Canyon Lodge, na onze fitness-inspanningen. Doordat we op
2700meter hoogte zaten was het vandaag niet te warm, maar 28 graden. Goed om te
bekomen.
Lieve groeten aan alle lezers en schrijvers Lydia.
Gisteren dus Vegas, maar eerst nog een anecdote. Omdat de reis naar Death Valley eerder deze week te lang was om in één keer te doen, hadden we een overnachting geboekt in een typisch motel in een klein plaatsje 'Independence'. Het dorpje leek een beetje in verval (veel gesloten winkels en vervallen huizen). Er was maar één plek waar we konden eten: Jenny's café. Ik had gehoopt op een koud pintje, maar de pointe van dit verhaal zit al in de titel ... We hebben wel lekker gegeten. Vegas dan. We hadden hier bewust één van de grote hotels aan de beroemde strip geboekt omdat het maar een kort verblijf ging zijn. De 'grand' van MGM Grand is echt wel letterlijk te nemen: 29 verdiepingen, meer winkels dan Wijnegem shopping en een casino groter dan de Ethias arena. Voor mij eigenlijk allemaal wat teveel... Ik heb ook om de haverklap waaw gezegd, maar ik kijk eigenlijk al uit naar de komende national parks.
Lang geslapen; was ook laat gisterenavond in Vegas,met alle
extremen die er te zien waren. Begon met het Grand MGM buffet, daarna flaneren
in de straten van Vegas, het ene casino/hotel na het andere dat aandacht
vraagt. Vegas lijdt aan grootheidswaanzin. Maar toch vond ik de watershow aan
het Bellagiohotel prachtig.
Om maar een paar vbn te noemen: tegenover ons lag NewYork-
New York , hotel/casino in de vorm van de skyline van New-York. Casino Paris metDe Eifeltoren, Arc de Triomph, in The
Venetian was het San Marco Plein nagemaakt.Op de 4 de verdieping echte kanalen
met gondoliers En al die gebouwen moesten echt niet onderdoen voor de echte.
En toch had ik geen spijt om het achter te laten.
Op weg terug naar de echte schoonheid. Piknik gekocht. Waar
we tot nu toe elke dag mooie piknikplaatsen waren tegengekomen, vonden we er nu
geen, maar belandden wegens een ongeval in de file. Dan maar piknikken in de
file.
Bleek dat in de staat Utah de klok 1 uur vooruit staat,
daardoor konden we pas om 15u het Zion National Park verkennen. Via de pendelbus
stapten we uit de temple of Sonawa en The weeping Rock. Op weg naar zon
bezienswaardigheid hebben we Carolien achtergelaten aan een bergrivier. Ze was
oververhit geraakt (40°C) en was dan maar in het koude riviertje gaan wandelen.
Zion Canyon was mooi, heel anders, met zijn hoge, in roodtinten
rotswanden en smalle kloof.
Na een ijsje en water terug op weg de Holiday Inn in Kenab.
Vanavond was-en zwemavond.
Voor zij die nog twijfelen aan het feit of Death Valley zijn naam al dan niet waardig zou zijn, laat ik u dan helpen om ook deze onwetendheid uit de wereld te helpen: Ja, de zogenaamde dode vallei is zijn naam meer dan waardig! Met minimumtemperaturen van 4O° C en maxima van 50° is deze woestijn echt wel hot hot hot en is de flora schaars. MAAR! Hoewel de temperaturen de hoogte inschieten en je nu eenmaal geen roosjes zal vinden is dit landschap alles behalve doods en zeker de moeite waard om te bezichtigen. We keken onze ogen dan ook uit bij het zien van prachtige Canyons, uitgestrekte zoutvlaktes deze vlaktes zijn ook wel bekend onder de naam Bad Water -, heuvels in de meest mooie kleuren die je je kan inbeelden, De Furnace Creek Lodge zorgde later op de dag voor de nodige afkoeling in het zwembad en het ideale avondmaal in de vorm van typische maar heerlijke burgers.
De volgende dag echter stond er iets compleet anders op ons programma: Las Vegas, baby!! Bescheiden als ons Lydia en Bert zijn, kozen ze dan ook maar direct voor de MGM Grand, het grootste hotel van heel de stad (weetje: 18 van de grootste hotels ter wereld liggen in Vegas). We werden overdonderd door 7 zwembaden, een levensgroot casino, een leeuw in t midden van t dink en een immens buffet waar we allemaal bijna overleden waren aan een overdosis heerlijke gerechten. Mijn eten was nog niet gezakt of de Claessens family kwam met het geweldige idee om eens een Vegaske by night te doen. Hotels in allerlei themas van New York tot Egypte tot Venetië kruisten ons pad. De volgende morgen, compleet verblind door de neonlichten, zetten we onze tocht verder richting Zion
Al zingend (lees: meekwelend) op Lydias favoriete CD reden we Zion National Park binnen. Een shuttle bracht ons daar van het ene prachtige uitzicht naar het andere. Alweer werden we overladen door pracht en praal.
Zo warm heet was het in Death valley waar we gisteren
zijn toegekomen. Maar ook de rit hiernaartoe door Owens valley was al
adembenemend. Ik had me eigenlijk voorzien op wat een saaie rit van 300km ging
worden , maar heb me geen moment verveeld terwijl het landschap stilaan
veranderde van groene vallei naar woestijn.
Het eerste at we gedaan hebben na inchecken in het hotel, was een duik
in het zwembad nemen en dat was ook warm. Zelfs een koude douche is warm Na
de poolsessie dan toch terug de auto in om enkele van de bekende viewpoints in
Death Valley te gaan bekijken. Wij vonden artists palette en mosaic canyon het mooist. Vandaag gaat de
reis verder via dantes view en zabriskie point naar Las Vegas.
Vandaag donderdag kunnen we nog een halve dag genieten van
de pracht van Death Valley.
Smorgens de luxe van ons terras en het resort-zwembad
(midden in de woestijn) en dan op stap. Op Zabrinsky Point herkende ik de
bizarre rotsformataties van de fotos in boekskes, maar ook de kleurenpracht
die we gisteren zagen bij Artists palet. Ik heb geprobeerd om die mooie, warme
natuurkleuren in me op te nemen en vast te houden, maar Babette hielp me en
heeft het toch maar op foto vastgelegd.
The twenty mule Canyon was, net zoals Artists Road gisteren
weer een voorbeeld van het Amerikaanse organisatietalent: een weg in 1 richting
leidt je dor de smalle canyons en kleurrijke, grillige heuvels.Rustig en
veilig.
Daarna stijgt de weg 1000m en op Dantess view konden we nog
een laatste keer over een heel groot deel van de vallei des doods kijken, om
daarna van 45° terug in eenauto van 20° te springen.
Zo zal Californië me bijblijven: een combinatie van luxe ,
comfortabele technologie en de woestenij in maanlandschappen. Ik heb me er heel
goed thuis gevoeld, en kan blijkbaar goed tegen een warmte van 45+ °C.
Even terug naar de dag zonder internet: Na San Francisco
hebben we smorgensde Berkeley
universiteit bezocht:een campus met stijlvolle, Victoriaanse gebouwen met een
kabbelend beekje helemaal in het groen. Carolien kreeg zowaar heimwee.
Namiddag in Yosemiti hebben we eerst wat geprofiteerd van
ons luxe appartement ter gelegenheid van Berts verjaardag:,zwembad naast deur
de en de Yosimiti kolkende rivier onder ons raam. Het was er 20 graden warmer
dan in San Fransico.
Met de avondzon op Glacier Point konden we maar niet genoeg
krijgen van de panorama zichten van de watervallen en de vergezichten ( oa. Op
de half-Dome). Volgens de Amerikanen was er deze winter uitzonderlijk veel sneeuw,
en daardoor nu erg krachtige en brede watervallen.
Ook voor mij liet Yosemiti een tipje van het aards paradijs
prijs zien. Op de trail ( klim)naar
Vernal Fallszijn we af en toe moeten
gaan zitten om de mooie beelden in ons op te nemen. En goed nat geworden.
Vandaag zijn we met de auto via de Tioga Pas door Yosemiti
getrokken, van waaruit we weer andere idylissche plekjes ontdekten.
Een andere leuke verrassing was het spookstadje Bodie. De
sfeer van het goudzoekerstadje is heel goed bewaard gebleven. Geen commercie ,
of verklede cowboys om show te geven. Neen, puur en alleen de oude gebouwen en
voorwerpen in de huizen, zoals ze zijn achter gelaten (alles onder het stof) We
vonden het leuk om er rond te lopen en binnen te kijken door de ramen naar de
vervallen interieurs. Babette kon zich uitleven met haar foto-toestel.
Nu moeten we nog ergens genoeg water inslaan om ( men zegge
4 liter min per persoon) om morgen de tochtjes door Death Valley aan te
vatten.( In de auto gaf het 101 graden Fahrenheit aan, 40grC)
Gisteren geen blogpost wegens toch nog plekken op deze aardbol zonder internet... Vanuit San Francisco zijn we doorgereisd naar Yosemite National Park waar we gisteren al enkele van de bekende uitzichtpunten verkenden. Vandaag zijn we dan te voet het vallei ingetrokkn om er één van de zeven watervallen van dichtbij te gaan bekijken. Woorden schieten echt tekort om de overweldigende indruk die dit park op me gemaakt heeft te beschrijven. Ik kan allen maar vermoeden dat onze Schepper de avond voordat Hij aan Yosemite begon ne bijzonder goeien djoef met madam de Schepper gemaakt heeft. De foto's hieronder zullen nooit het echte beeld in mijn herinnering kunnen vatten, maar toch... grtjs, Bert
Wat ben ik blij dat San Francisco mijn eerste kennismaking met de States was. Alle Amerikaanse vooroordelen overboord. Frisco heeft mijn hart veroverd, met zijn fantastische ligging, de charmante kleurige houten huizen , de heuvellange straten en de kabeltram als vervoermiddel voor ons. De straten zijn breed en niet druk, daardoor konden we via de 49 miles Scenic route langs 28 bezienswaardigheden ( gebouwen, cultuur en natuur) rijden en ons vergapen aan wat deze stad te bieden heeft: Zo konden we op de heuvels rond de stad genieten van de vergezichten en de grote parken, waar je met de auto doormag. De stukken tevoet vragen wel wat inspanning van de kuiten. Wel gek weer hier, in de ochtend koud en mist . Voor mij betekent dit 2 fleecen en een jas, op de middag komt de zon door en om 17u is de mist en wind terug daar. Rond 17 graden. Vandaag zijn we noordelijker gaan rijden : prachtige natuur en stranden. Deed ons aan Schotland denken. Deze eerste etappe van de reis was voor mij al een voltreffer. Het mag zo verder gaan. Lydia.
Een levensgroot Bloomingdales center en een nog groter, acht
verdiepingentellend Macys gebouw in het midden van Industrial district in San
Fransisco dat is het ook zoeken! Dag drie werd dus erg nuttig benut met
shoppen, shoppen en nog eens shoppen. (Met uitzondering op de man in het
gezelschap die al dit geshop niet aankon en zich dan ook wijselijk naar het Museum
Of Fine Art begaf). Omdat onze benen na al dat gewinkel en na 3 dagen wandelen
in de heuvelachtige straten van San Fransisco toch een beetje moe begonnen te
worden, kregen we het ingenieuze plan onszelf te laten vervoeren door de Cable
Car. Hét vervoermiddel voor de toeristen in deze indrukwekkende stad.
Deze vruchtbare dag werd afgesloten met een geweldig uitzicht op Twin Peak,
waar je heel San Fransiso in één oogopslag kon bewonderen.
When you brake the rules you go to prison, when you brake the rules in prison you go to Alcatraz!
08/07/10
Na de passieve dag van gisteren, gingen we vandaag voor the
ultimate danger in Alcatraz. Tot onze grootste verbazing was de best
beveiligde gevangenis van de wereld niet meer in gebruik en besloten we dus maar
gewoon een kijkje te nemen in de celblokken, douches, binnenplaats, en dit
allemaal terwijl we luisterden naar de verhalen van ex-gedetineerden en cipiers
(via een hoofdtelefoon uiteraard). Na deze uiterst spannende en gevaarlijke
belevenissen keerden we terug naar pier 39, waar we het gezelschap kregen van
een vijftigtal zeeleeuwen. Al beweerden sommigen onder ons (uit respect noemen
we geen namen, al kan ik wel zeggen dat de ene een baard heeft en de andere
veruit de oudste is) dat we sowieso een dolfijn of zelfs een haai zouden hebben
gezien
Ter afsluiting van de dag reden we sightseeinggewijs rond in onze witte Toyota
en leerden zo alle mooie, verbazingwekkende, idyllische, plaatsjes in San
Fransisco kennen.
Bij het schrijven van deze geweldig verrassende en
gevarieerde gebeurtenissen van dag 1 van ons tripje naar de US and A, liggen
de overige leden van de family Claessens we mogen gerust spreken van het
zwakkere deel -in de meest ingewikkelde
posities te slapen. Vreemd als je weet dat we vandaag niets anders gedaan
hebben dan als een bende passievelingen op een vliegtuig te hebben gezeten en
het buiten klaarlicht is. Minder vreemd als je weet dat het in België nu reeds
1u s nachts is en voorvernoemde familieleden niet de grootste helden zijn in
het laat opblijven. En al beperkt mijn kennis van lange afstandvluchten zich
tot geen, ik denk dat we hier toch mogen spreken van een zogenaamde jetlag
die parten speelt. Hopen datde schone
slaapsters ooit nog ontwaken en terug fris genoeg zijn om de huurauto op te
pikken, zodat de vakantie eindelijk echt kan beginnen. Zoals ik al zei: een
erg spannende en gevarieerde dag dus
Behoudens wat file op weg naar Zaventem is onze reis naar San Francisco nagenoeg probleemloos verlopen. Wel wat ellende met de US customs. Eén van hun sniffer dogs had het niet begrepen op onze bagage en na grondig onderzoek werden in beslag genomen: 4 appels ... Morgenvroeg staat Alcatraz op het programma !
Morgenvroeg vanuit Brussel via Philadelphia naar San Francisco. Van daaruit via Yosemite, Death Valley, Las Vegas, Zion National Park, Bryce Canyon, Momument Valley, Grand Canyon, route 66, Palm Springs en Los Angeles uiteindelijk naar San Diego van waaruit we op 28 juli terug richting Belgie vertrekken.
Wat ben ik blij dat San Francisco mijn eerste kennismaking met de States was. Alle Amerikaanse vooroordelen overboord. 
