voor 1400 rupees huren we een taxi met chauffeur die ons van udaipur naar jodhpur brengt, 6 u rijden, 300 km verder, over een heel drukke, smalle, gebrekkige weg (maar 1 keer per jaar wegenwerken hier, maar het resultaat moet je er dan ook bijnemen), door het arravelli gebergte, heel mooi, heel groen, verse frisse lucht, heerlijk. om 7u ontmoeten we onze 'man voor de dag': een22-jarige, knappe, zachte indier, we zijn in ons nopjes. na een uurtje rijden bezoeken we het fort van kumbalghar waar reuze-apen ons komen tegemoetgesprongen od vestingen vh fort. anderhalf uur later stoppen we voor de lunch. gezien mijn darmen gisteren voor het eerst hevig protesteerden, besluit ik om wat slaap in te halen in de taxi ipv te eten. onder het geluid van kraaiekreten en middenin het groen doezel ik met mijn been half uit de taxi hangend heerlijk weg. daarna bezoeken we de tempels van ranakpur, helemaal in wit marmer met meer dan 1400 pilaren gekerfd met afbeeldingen van dieren,goden en godinnen, natuurelementen, enz... het is hier ondertussen 43 graden en we moeten even wennen ad temp. terwijl els de derde tempel gaat bekijken, kies ik ervoor om de wilde apen te bekijken die net voor de tempel ah spelen zijn, echt leuk om te zien hoe de jongste aapjes in bomen hangen, over elkaar rollen en heel vreemd opkijken als ik hen wil fotograferen. als ik mijn fototoestel richt op een grote aap die onder een boom zit, slaat hij 2 keer hard met zijn poot od grond en laat zijn tanden zien. hij wil dus liever niet gekiekt worden begrijp ik, dus ik ga weer de kleintjes bekijken. 4u later, na een helse rit door woestijnachtig, dor gebied en tegenliggers waaronder: auto s, kamelen,buffels, honden, koeien,hangbuikvarkens, indiers te voet, vrachtwagens, lokale bussen vol met mensen oh dak, brommers en lokale marktjes, komen we aan in jodhpur, waar het verkeer zo mogelijk nog gekker en drukker is. ik durf niet meer te kijken en leg me od achterbank vd taxi. even later ben ik weer in staat om foto s te nemen. maar het moet gezegd, hoe gek ook, de indiers weten waar ze mee bezig zijn, we zagen hier nog geen ongevallen! we worden afgezet aan een heel leuke guesthouse met zwembad en vluchten naarbinnen, want het is 19u s avonds en, jawel, nog steeds 43 graden, want we zijn ondertussen alweer 4u dieper de woestijn in vanaf ranakpur, dus morgen wordt het hier overdag nog iets warmer, ahum.... we proberen nog onze charmante taxi chauffeur te kidnappen voor een paar dagen, maar het lukt niet, haha, nadat we iets in zijn gastenboekje geschreven hebn, vertrekt hij.
dins 14 juli: vanmorgen wakker geworden en ik was echt bang, weer die drukte, te warm om buiten te komen, een vuile, vreemde stad, het onbekende ... terwijl els zich al buiten waagt met het opstaan vd zon, blijf ik wat op mezelf, neem een douche en doe een half uurtje vipassana meditatie om weer wat grond onder mijn voeten te voelen, uit mijn hoofd te komen en in mijn lijf te zakken. het werkt, voorzichtig waag ik me buiten en voel dat er niets is om bang voor te zijn, integendeel, als ik voorbij mijn westerse ogen kijk, voel ik met al mijn andere zintuigen hoe charmant, mooi, gezellig en grappig deze stad is. ik ga weer mee met de stroom van india en het ontroert me hoe vele kinderen en volwassenen me luidop goeiemorgen toeroepen op straat, ik groet hen terug en ben er weer helemaal. ik spreek een man aan en zeg dat ik een hippie broek zoek en kom na wat onderhandelen en praatjes over belgie terug met 2 rokken voor elk 3 euro en 3 kettinkjes in amethyststeen van elk anderhalve euro van een vriend van hem. tevreden keer ik naar mijn hotelkamer terug voor een siesta. vanavond gaan els en ik samen terug voor een uitgebreide shopping. ondertussen leer ik steeds beter hun spel van afbieden kennen en vind het een uitdaging om altijd weer nieuwe truken uit te vinden; zeggen dat ik dringend weg moet, de waar na het bekijken achteloos ad kant gooien alsof het mij niet interesseert, eindeloos zeuren over een of ander vlekje od kledij, hen eerst laten hun prijs zeggen en dan plots oh einde zelf de mijne noemen, mijn bedrag in gepast geld plots gedecideerd op tafel gooien, als ik geen korting krijg, zegn dat ik dan maar 1 stuk koop, want ik ben nog 5 weken in india en heb nog veel kansen om te kopen enz... het werkt, geloof me! 1 gouden regel: nooit je stem verheffen of geirriteerd raken, want het blijft een spel, geen gevecht ! wat eten betreft leven we hier al 2 dagen op bananen en droge koeken, want veel is er hier niet dat we verdragen onder deze hitte, maar we voelen ons goed, dus geen probleem. gisteren lagen we beiden ah gieren vh lachen in onze kamer met alle zottigheden van india. ondertusn heb ik ook een lijst aangelegd vd dieren die we op onze tocht tegenkomen, ik voeg ze toe en pas ze dan af en toe aan.
het is te heet om buiten te komen, du siesta-tijd ! zin om wat te schrijven.
8 uurtjes trein dus van mumbai naar ahmedebad, de thuishaven van ghandi. na een geanimeerde treinrit stappen we om 23u, 2u later op onze slaaptrein richting udaipur. de conducteur komt zeggen dat we de coupe voor ons alleen hebben, tof. nog geen minuut later komen 2 louche uitziende indiers ons zeggen dat we onze coupe niet mogen sluiten, dat zij straks bij ons komen slapen...euh...ik denk het niet ! inderdaad, een uurtje later voortdurend geklop op ons deur en gefriemel ad klink, ik ben bang en els krijgt de slappe lach. een beetje later wordt het stil en we slapen tot de ochtend. in de coupe naast ons sliep wel een vriendelijke jonge gast ui engeland die ons zei dat we hem altijd mochten wakker maken als het nodig zou zijn, dus we waren wel veilig. als we om 7u40 vd trein stappen, komen we in een andere wereld terecht, drukkende hitte, geen vocht meer, heel mooie mensen, minder armoede en riksja s voor het eerst. we springen erin en vinden dit veel leuker dan de taxi. na een dolle rit in nauwe straatjes vol riksja s, koeien met kalfjes, vrouwen met een groep ezeltjes die bakstenen dragen,wandelaars, brommers en karren vinden we een heel charmante guesthouse met een zalig rustige tuin en 2 dakterrassen voor 6 euro per nacht per kamer, dus nog delen door 2. we springen de douche in, eten een omelet, hersorteren onze rugzak en gaan city palace bezoeken, het verblijf van de maharana van rajastan en ook het grootste paleis van deze staat. we zeveren ook wat met de mannen aan de wachtpost en vragen wanneer we thee kunnen drinken met de maharana, 6 maand op voorhand te boeken, dit gaat dus niet door... ze nemen volop foto s van ons en wij van hen. na het bezoek gaan we eten en slenteren wat rond in het dorp rond de jagdish tempel. een man in de tempel wil wat met me praten en ik waag mijn kans, ik vraag hem waar de kamasutra afbeeldingen staan op de buitenkant vd tempel, had dit gelezen in de reisgids, haha. hij neemt mij direct mee naar de enige drie afbeeldingen die er zijn en ik neem foto s. daarna neemt hij me mee naar een atelier waar kamasutra tekeningen geschilderd worden, prachtig wek, maar duur, jammer, heel mooi.
deze morgen om 8u vertrokken met twee antwerpse toeristes voor een voormiddagje paardrijden in het arravali gebergte met lunch achteraf. els is bang van paarden en gaat dus de stad verkennen. prachtige tocht op kleine paadjes tussen groene velden die bewerkt worden door vrouwen met kleurrijke sari s. de mannen verkopen de oogst in de stad en verbouwen, de vrouwen oogsten. we rijden door hele primitieve dorpjes waar alle kinderen zwaaien en hi, hello, namaste roepen. we begroeten hen hartelijk terug. we gaan ook een meer bekijken waar wel water in is, want de meeste meren zijn hier helaas droog door de klimaatswijziging. wanneer we na een paar uur doodmoe van ons paard glijden maakt een vrouw op de grond eten voor ons klaar, het is heel lekker. nu even rusten en vanavond weer de drukte in om onze bus te boeken voor morgenvroeg. via ranakpur naar jodhpur of rechtstreeks, dat weten we nog niet, hangt ervan af of we een taxi kunnen delen met iemand die we in de stad vinden...
dinsdag 7/7/09: om 3u loopt de wekker af. ik schrik wakker, waarom? ... mijn hersenen schieten in actie! juist, ik ga vandaag naar india !!! Een veilige rit naar zaventem, dankje Marnix, en even later een uurtje vliegen naar frankfurt. Voor we daar weer inchecken voor onze vlucht naar india nog vlug een toiletbezoek waar we ons door een groep indische vrouwen wringen die aan de lavabo s hun tanden poetsen en gezicht en hals wassen, een kleurrijk zicht. even een recordpoging snelplassen, want de geur van de toiletten is een prima voorproefje van de geuren die ons in mumbai opwachten. 21u30 mumbai, plaatselijke tijd, 3,5 u later als in belgie. een zachte landing na een aangename vlucht van drinken,eten,tv kijken, muziek beluisteren, roddelboekskes lezen, foto s nemen, een paar toiletbezoeken, wandelingen op en af (mannen keuren),stretchen, slapen en weer eten.
ons eerste avontuur: de taxirit vd luchthaven naar colaba wijk ih centrum v mumbai. de regen valt met bakken uit de lucht, het regent binnen in de taxi, het is pikdonker en het verkeer is hels. rechts en links v ons overal bedelaars die slapen op de stoep, onder tentzeilen, op deurdrempels, op monumenten, naast afvalcontainers. het is stil in de taxi, geen van ons die nog spreekt, enkel een paar veelzeggende blikken worden uitgewisseld. drie bijna-botsingen en een wervelstorm aan gevoelens later zet de taxi ons af in het zuiden van de stad waar we op zoek gaan naar een bed. eerste kamer die we te zien kregen tartte alle verbeelding, dus snel een andere zoeken. de tweede is raak. doodmoe in bed en knor! slaapwel
de volgende ochtend...allebei wakker met een kater als 2 gedropte katten in een bad vol water. nog steeds niet bekomen van de shock staar ik voor me uit en mijn hoofd slaat ah denken; wat doe ik hier in godsnaam? ik ga niet buiten en blijf 2 dagen op de kamer... de hele voormiddag was er bij ons beiden nog steeds veel beeld, weinig klank terwijl we op automatische piloot onze praktische zaken afhandelen: geld afhalen, wisselen, trein boeken naar udaipur, eten kopen (mijn eerste en enige aankoop is een tros bananen, want ik durf niets anders te eten) Na de middag leren we 2 leuke indische meisjes kennen die de rest vd namiddag onze gids willen zijn. het was tof, veel gezien en veel gebabbeld over hun land, geloof, gebruiken...
s avonds gaan we naar leopolds cafe waar we heerlijke indische currys eten met hun befaamde chapati brood met kaas en look, mmm, smullen. darna voor de eerste keer ons muggennet geinstalleerd boven ons bed, hilarische momenten met veel creativiteit.
vandaag de grootste wasplaats van mumbai bezocht, waar de armoede onbeschrijflijk is, er is geen verwoorden aan. onze busrit van een uurtje ernaartoe dwars door het centrum v mumbai en terug op het middaguur was een belevenis op zich. de files bij ons zijn een luxe hierbij vergeleken. daarna de indian gateway en het taj mahal hotel bezocht en er in de dure winkels rondgelopen, sjieke, rijke arabieren ea logeren in de straat achter die waar wij slapen, waar hele gezinnen met baby en kind op de stoep voor ons deur liggen te slapen op een deken en verder onbedekt, niet te vatten, ook dit is india. daarna weer met onze meisjes gaan shoppen voor een indische outfit voor mij, ik heb er een paar hele mooie gepast, maar te duur. in de woestijn zoek ik nog s, mumbai is wat commercieler. we vragen of we hen mogen trakteren op een ijsje, maar daar is het nu te koud voor klinkt het, ze eten enkel ijs als het warm is, het is hier 30 graden ...! koud dus. we gaan een thee drinken en snacks eten en ze staan erop dat we niet betalen, ik geef ze dan maar een zak belgische snoep die ik meebracht. ondertussen stroomt het weer regen en lopen we in sommige plassen tot onze enkels in het warme water en de warme regen, ik voel me weer kind, zalig is dit.
India begint te wennen. en hoe shockerend het ook is, op een vreemde manier geniet ik met volle teugen. ik probeer wat fotos te laden.
morgen om 13u45 hebben we 18 u trein voor de boeg naar Udaipur, onze eerste halte in de woestijn, een combinatie van dagtrein waar we het landschap zullen zien veranderen gaandeweg de rit naar boven en slaaptrein om daar aan te komen zaterdagochtend vroeg bij 50 graden, laat die zonnecreme maar komen!
Onderstaand bericht vond ik op de website van een krant ... denk dat we de woestijn zullen moeten overslaan en een beetje eerder de bergen intrekken ... Ik begin het door te hebben, onze stoere route die we uitgestippeld hebben zal tot niets dienen. Mijn Europese mentaliteit draait stilletjes verder naar de Indische. India vertelt ons blijkbaar waar we mogen/kunnen gaan, de grillen van de natuur, zaalig vind ik het. Ik las bijvoorbeeld dat op 24 juli2009 de moesson op z'n hevigst verwacht wordt in Mumbai en dat je er rond die datum best niet bent, gezien levengevaar door overstroming en storm. En gisteren zag ik in het nieuws dat er momenteel hevige overstromingen zijn onderaan China en in het oosten Noord-oosten van India ... en we hebben nu wel een paraplu bij, maar dit is iets teveel van het goeie. Ik wil geen paniekvoetbal spelen, maar ik vind dat je toch een beetje op de hoogte moet zijn van het klimaat en de politieke toestand van het land waar je naartoe reist, we willen natuurlijk wel een beetje veilig reizen.
Tientallen doden door hittegolf India
(Novum/AP) - Een verzengende hittegolf heeft de afgelopen anderhalve week in India aan zeker 24 mensen het leven gekost. Er werden temperaturen gemeten tot 49 graden Celsius.
Er worden nog 39 andere sterfgevallen onderzocht waarvan wordt vermoed dat ze te maken hebben met de extreme temperatuur. De doden vielen in het midden en het noordoosten van het land. De meeste sterfgevallen waren het gevolg van zonnesteken.
De hitte en de droogte leiden in delen van India ook tot watertekorten en het uitvallen van elektriciteitscentrales. Volgens de meteorologische dienst houden de extreem hoge temperaturen nog zeker twee dagen aan.
ja, het is zover. De angst is definitief en genadeloos toegeslagen bij mij. Meestal, als ik heel bang ben, dan ren ik rond als een kip zonder kop, doe 100 dingen tegelijk en werk niets af, krijg niets gedaan, zoals de afgelopen week. Als ik dan nog banger word, dan val ik stil en doe helemaal niks, zoals vandaag ... Ik voel telkens de neiging om er weer bij te gaan zitten of andere dingen te beginnen dan met de reis bezig te zijn, zoals plots mijn keukenkasten willen afwassen, mijn living herschilderen ... ik trek mezelf telkens weer in gang om verder te doen.
Grappig is ook dat ik ah eten ben alsof ik in geen 5 weken nog zal eten hebben, dat ik nog vlug alles voor de laatste keer wil doen: laatste keer naar Delhaize, laatste keer fietsen, laatste keer met de auto rijden, vlug nog van mijn proper toilet genieten, van mijn propere douche ... Angst doet rare dingen met mij
En ik zie dit allemaal gebeuren en kijk glimlachend toe, omdat ik weet dat zodra ik op het vliegtuig zit, dit alles wegvalt en deze angsthaas de meest energieke, creatieve, genietende, zelfzekere, nieuwsgierige trotter word.
Ik zou met Els samenzitten om onze eerste trein te boeken van Mumbai naar Udaipur, ons eerste stadje in de woestijn ... We hebben allebei de website van de Indische spoorwegen bekeken en zien het niet zitten om te boeken omdat het er zo ingewikkeld uitziet obstakel opgelost, voila, zo doen we dat, we krijgen de Indische mentaliteit al in de vingers, het sluipt gewoon binnen. Niet al te veel plannen met het kopke, maar go with the flow ... In India kun je nl. ook net zo goed een trein reserveren die dan pas een halve dag later vertrekt dan het voorziene vertrekuur hoorde ik van een vriendin of je kunt voorzien om 2 dagen in Mumbai te blijven en de eerste week ziek zijn van de aanpassing aan alles, dus ja, wat is planning in zo'n land ? .... Ook voor onze eerste 2 overnachtingen daar die we vooruit zouden boeken geldt hetzelfde, ze boeken de kamer voor je en als je er aankomt zit de keet vol, dus we zien wel als we van het vliegtuig stappen waar we gaan slapen, net zo makkelijk. We gaan gewoon mee op het ritme van India en zien wel, leven en laten leven.
Als vervolg in de reeks 'afscheid van de vrienden' zat ik afgelopen dinsdagavond met een vriendin op een terrasje die al 8 keer langere tijd in India verbleef. Ik kreeg van haar een 'ik heb in India geleefde' Lonely Planet reisgids , DE Bijbel voor een trotter, namen en adressen van vrienden van haar in Varanasi en leuke fotootjes van die mensen, dus die gaan we mss opzoeken. Het deed deugd met iemand samen te mijmeren die liefde voor dit land uitstraalt en me kon laten voelen hoe het er aan toe gaat. Leuke en minder leuke verhalen gehoord en wat ik er voor mezelf uithaal is dat ik mag "vertrouwen", dat was ik even vergeten, maar ik her-inner het me nu weer en het doet goed. Dankjewel Cathérine !
Vandaag terrasje gedaan met een vriend en echt gekletst, nieuwtjes uitgewisseld maar ook van de zon, de stilte en de rust genoten.
Morgen ga ik dan met 2 vriendinnen naar ... jawel ... Bellewaerde !!!! Nog even alle spanningen losgooien in het piratenschip of één of andere wilde attractie waar ik eens luid mag schreeuwen. Een zeer welkome uitnodiging op een uitstekend moment, dankjewel Annie ! Foto's volgen.
Vanavond naar de dokter geweest om 2de inspuiting Hepatitis AenB, een antibioticum, pillen tegen buiktyfus en een paar staaltjes immodium. Hij zei me nog dat hij het zo opmerkelijk vond dat hoewel de mensen in India 'niets' hebben, ze toch zo gelukkig zijn, dat je toch eerder zou verwachten dat er daar aan iedere boom 10 "hangen" onder hun levensomstandigheden, bij wijze van spreken ... en hij verwees dan naar de dood van Yasmine en dat wij Belgen onderdoor gaan aan stress... Tja, ik zal het aan die mensen eens vragen waar ze hun kracht halen en het antwoord voor hem opsnorren, mijn eerste missie. In ieder geval doen ze elke morgen om 5u in Mumbai een ochtendlachmeditatie op straat met heel veel mensen en dat sterkt hen om de dag door te komen zeggen ze, ik zal het in elk geval eens met hen uitproberen en gaan proeven, kijk ernaar uit !
Ondertussen is mijn lijf zich al aan het instellen op het nieuwe land. Ik word al een paar dagen om 6u wakker, in de namiddag loop ik wat slaperig rond en 's avonds ben ik weer kipfit ... of zijn het gewoon de zenuwen ...? moooojaaaaaagij !
Ik durf op mijn tellerke van mijn blog bijna niet meer kijken ... de dagen gaan nu razendsnel voorbij en het voelt alsof er nog zoveel te doen is, maar eigenlijk ben ik heel goed op schema en voorbereid. Deze laatste uitspraak kan nog hilarisch en memorabel worden, alsof je je kan voorbereiden op India ...!
ik trek mezelf telkens weer in gang om verder te doen.
, DE Bijbel voor een trotter, namen en adressen van vrienden van haar in Varanasi en leuke fotootjes van die mensen, dus die gaan we mss opzoeken. Het deed deugd met iemand samen te mijmeren die liefde voor dit land uitstraalt en me kon laten voelen hoe het er aan toe gaat. Leuke en minder leuke verhalen gehoord en wat ik er voor mezelf uithaal is dat ik mag "vertrouwen", dat was ik even vergeten, maar ik her-inner het me nu weer en het doet goed. Dankjewel Cathérine !
