Woensdagmorgen en ik zit weer op werk voor (of achter) mijn laptop. Zoveel te doen, maar totaal geen fut. Het gaat dus nog steeds niet beter met me. Deze morgen even langs de huisarts gereden om bloed te laten trekken, maar de wachtzaal zat stampvol. Ik ben dan maar omgedraaid. Morgenvroeg maar eens bellen om op de middag snel even langs te gaan.
Ik voel me nog het meest schuldig over mijn werk. Ik sta op het punt om volledig alleen verder te gaan met mijn zaak. Er is zoveel werk, maar ik kan me er maar niet op toeleggen. Het meeste van de tijd zit ik suf achter mijn bureau en moet ik alle moeite van de wereld opbrengen om de meest dringende zaken af te werken. Ik kan me ook absoluut niet concentreren, wat maakt dat alles dubbel zo lang duurt. Ik neem het mezelf enorm kwalijk dat ik geen energieke zakenvrouw ben die overal bovenop zit. Ik heb echt het gevoel dat ik mezelf en mijn vader teleurstel op dat gebied. Maar 's morgens uit mijn bed geraken, kost al alle moeite van de wereld. Van het moment dat ik mijn ogen opendoe gaat er een misnoegd gevoel door mij heen. Bah, weer een dag! Erg he? Alleen in de weekenden niet omdat ik dan bij mijn kinderen kan zijn. Tot nu toe voel ik me gelukkig wel nog altijd goed in hun bijzijn. Zij doen die futloze, misnoegde kant volledig verdwijnen door hun onschuldige gezichtjes. Mijn lieve kindjes, wat zie ik ze toch graag!
Ik hoop dat ik morgen de moed vind om mijn verhaal aan de huisarts te vertellen zodat hij mij kan verder helpen. Ik ben het zo moe! Ik wil 's morgens vol goede moed opstaan, klaar om de dag te beginnen en erin te vliegen. Waar blijft mijn reddende engel die me begrijpt zonder woorden? Ik ben zo slecht met woorden
