Deze week lijkt het alsof alle fut uit mij gezogen is, bah. Ben ik nu ziek aan worden of waar ligt het aan, ik weet het niet. Gisteren zelfs een dagje moeten thuisblijven van werk omdat ik me zo slecht voelde. Ik was zo duizelig dat ik nauwelijks kon rechtzitten, dus ben ik maar een dagje in bed blijven liggen.
Morgen gaan we nog eens op stap. Fijn, ik verheug mij al!! De kindjes gaan naar mijn schoonma zodat we zondag eens wat kunnen uitslapen. Zalig gewoon. De vorige weken zijn ook nogal druk geweest. Mijn 2 schatjes zijn allebei verjaard en vorige weekend was dan hun gezamelijk verjaardagsfeestje. Gezellige dag, maar zo druk en vermoeiend! En ondertussen loopt mijn kleine schat ook. De dag voordat ze 2 werd begon ze ineens lange stukken alleen te stappen. Ik ben zo fier op mijn kleine meid Sinds ze kan stappen is ze ook weer verder opengebloeid! We staan er dagelijks van versteld hoe expressief ze is. Overlaatst zij mijn vader dat ze gerust als actrice kon gaan als ze volwassen was, en eerlijk gezegd, ben ik ervan overtuigd dat ze het er goed vanaf zou brengen!
Onze oudste wordt dan weer zo slim. 4 jaar alweer en de conversaties zijn echt de moeite waard.
Allemaal dingen waar ik zo gelukkig van kan worden! Maar toch knaagt er iets en ik weet niet wat. Ik voel me soms zo alleen. Ik ben serieus aan het twijfelen om eens terug naar een psycholoog te gaan, gewoon om mijn verhaal eens te vertellen. Maar ja, mijzelf kennende, moet die persoon het al echt eruit gaan sleuren. Ik heb soms even een schouder nodig waar ik volledig egoïstisch van gebruik kan maken. Klinkt erg, he. Eens even iemand die naar mij luistert zonder zelf zijn/haar levensverhaal te beginnen vertellen. Och ja, ik zal zeker niet de enige zijn met dat gevoel. Ik heb alles om gelukkig te zijn, heb tot nu toe (fingers crossed!!) nog geen erg verdriet gekend en alles loopt op wieltjes. Ik zal mijn tijdelijke dipje maar wijten aan najaarsvermoeiheid en straks even langs de apotheek gaan voor wat vitamientjes.
Ik moet trouwens mijn nieuwe bril ook nog gaan halen dadelijk. Zo stom als ik ben, ben ik mijn bril kwijtgeraakt! 11 jaar had ik hem al en nu doe ik hem kwijt. Ik snap er niks van! Meestal heb ik hem zelfs niet nodig, maar hier zit ik dan met barstende hoofdpijn en vermoeide ogen omdat juist nu, ik die verdomde bril niet meer vind!
Sinds ze kan stappen is ze ook weer verder opengebloeid! We staan er dagelijks van versteld hoe expressief ze is. Overlaatst zij mijn vader dat ze gerust als actrice kon gaan als ze volwassen was, en eerlijk gezegd, ben ik ervan overtuigd dat ze het er goed vanaf zou brengen!
