Foei, foei, foei, wat is het lang geleden dat ik hier nog geschreven heb
Ik ga proberen dit toch wat vaker te doen, vooral voor me zelf dan. Als ik dit binnen 10 jaar eens herlees, weet ik weer hoe mijn leven er nu uit ziet.
Ondertussen zijn we alweer een half jaar verder. Jochen heeft zijn eerste kleuterklas beëindigd en ons Hanne wordt alweer bijna 22 maanden. Binnen 2 maanden verjaren mijn schatjes alweer. Wat vliegt een jaar toch voorbij!
Op het werk is het druk. Er staan grote plannen en veranderingen op til, die voor de nodige drukte zorgen. Maar binnen anderhalve week mag ik toch eerst van 3 weekjes welverdiende vakantie genieten. We gaan in die eerste week enkele dagen naar zee en voor de rest zalig thuis blijven! Ik ga zo genieten van mijn kindjes en van alles op het gemak te kunnen doen! 's morgens is zo door het jaar een echte uitputtingsslag. Zeker de weken als mijn man de morgenpost heeft. Iedereen op tijd uit bed en klaar krijgen voor school of nu de opvang, vraagt toch wat georganiseer.
De kindjes dan. Jochen is echt groot aan het worden. De conversaties die we met hem kunnen voeren zijn echt mooi. Laatst ben ik met hem naar de cinema geweest en op weg naar daar was hij me iets aan het vertellen. Ik begreep er eerlijk gezegd niks van. Toen vroeg hij 'Begrijpt ge dat, mama?' Eerlijkheidshalve heb ik hem maar gezegd dat ik er niks van begreep. 'Ah' was zijn antwoord 'dan vertel ik het straks wel aan papa' Op zo'n momenten kan mijn geluk niet op. Dan besef ik dat ik de gelukkigste mens op aarde ben omdat ik zonder problemen gekregen heb wat ik het liefst wou in heel de wereld. Twee prachtige, gezonde en gelukkige kinderen! Ik ben op momenten zelfs zo gelukkig met hun dat ik ook heel bang word. Bang dat dit geluk niet kan blijven duren, dat ik op een gegeven moment de rekening moet betalen en er iets met mijn kinderen zal gebeuren. Ik mag er niet bij stil staan en genieten van het hier en nu, maar soms ...
Ons Hanne is een ander paar mouwen. Zoals ik al schreef wordt ze komende zaterdag 22 maanden, maar onze meid wil nog altijd niet stappen! Ja, ze neemt haar tijd. Volgens de kinderarts heeft zij iets dat hyperlaxiteit heet. Ze is dus te soepel hetgeen haar heel onzeker maakt op haar beentjes. Enkele weken geleden zijn we dan in een speciaalzaak schoentjes gaan halen en sindsdien gaat het weer vooruit. We zien weer licht aan het einde van de tunnel Voor de rest is ze thans niet achter op haar leeftijdgenootjes, in tegendeel zelfs. Ik weet niet hoe ik Hanne moet omschrijven, maar het is een kapoen. Zo een guitig, eigenwijs, karaktervol kind heb ik nog maar zelden gezien. Een pracht van een dochter hebben we!
Op zo'n momenten kan mijn geluk niet op. Dan besef ik dat ik de gelukkigste mens op aarde ben omdat ik zonder problemen gekregen heb wat ik het liefst wou in heel de wereld. Twee prachtige, gezonde en gelukkige kinderen! Ik ben op momenten zelfs zo gelukkig met hun dat ik ook heel bang word. Bang dat dit geluk niet kan blijven duren, dat ik op een gegeven moment de rekening moet betalen en er iets met mijn kinderen zal gebeuren. Ik mag er niet bij stil staan en genieten van het hier en nu, maar soms ...
Voor de rest is ze thans niet achter op haar leeftijdgenootjes, in tegendeel zelfs. Ik weet niet hoe ik Hanne moet omschrijven, maar het is een kapoen. Zo een guitig, eigenwijs, karaktervol kind heb ik nog maar zelden gezien. Een pracht van een dochter hebben we!
