Foei, foei, foei, wat is het lang geleden dat ik hier nog geschreven heb
Ik ga proberen dit toch wat vaker te doen, vooral voor me zelf dan. Als ik dit binnen 10 jaar eens herlees, weet ik weer hoe mijn leven er nu uit ziet.
Ondertussen zijn we alweer een half jaar verder. Jochen heeft zijn eerste kleuterklas beëindigd en ons Hanne wordt alweer bijna 22 maanden. Binnen 2 maanden verjaren mijn schatjes alweer. Wat vliegt een jaar toch voorbij!
Op het werk is het druk. Er staan grote plannen en veranderingen op til, die voor de nodige drukte zorgen. Maar binnen anderhalve week mag ik toch eerst van 3 weekjes welverdiende vakantie genieten. We gaan in die eerste week enkele dagen naar zee en voor de rest zalig thuis blijven! Ik ga zo genieten van mijn kindjes en van alles op het gemak te kunnen doen! 's morgens is zo door het jaar een echte uitputtingsslag. Zeker de weken als mijn man de morgenpost heeft. Iedereen op tijd uit bed en klaar krijgen voor school of nu de opvang, vraagt toch wat georganiseer.
De kindjes dan. Jochen is echt groot aan het worden. De conversaties die we met hem kunnen voeren zijn echt mooi. Laatst ben ik met hem naar de cinema geweest en op weg naar daar was hij me iets aan het vertellen. Ik begreep er eerlijk gezegd niks van. Toen vroeg hij 'Begrijpt ge dat, mama?' Eerlijkheidshalve heb ik hem maar gezegd dat ik er niks van begreep. 'Ah' was zijn antwoord 'dan vertel ik het straks wel aan papa' Op zo'n momenten kan mijn geluk niet op. Dan besef ik dat ik de gelukkigste mens op aarde ben omdat ik zonder problemen gekregen heb wat ik het liefst wou in heel de wereld. Twee prachtige, gezonde en gelukkige kinderen! Ik ben op momenten zelfs zo gelukkig met hun dat ik ook heel bang word. Bang dat dit geluk niet kan blijven duren, dat ik op een gegeven moment de rekening moet betalen en er iets met mijn kinderen zal gebeuren. Ik mag er niet bij stil staan en genieten van het hier en nu, maar soms ...
Ons Hanne is een ander paar mouwen. Zoals ik al schreef wordt ze komende zaterdag 22 maanden, maar onze meid wil nog altijd niet stappen! Ja, ze neemt haar tijd. Volgens de kinderarts heeft zij iets dat hyperlaxiteit heet. Ze is dus te soepel hetgeen haar heel onzeker maakt op haar beentjes. Enkele weken geleden zijn we dan in een speciaalzaak schoentjes gaan halen en sindsdien gaat het weer vooruit. We zien weer licht aan het einde van de tunnel Voor de rest is ze thans niet achter op haar leeftijdgenootjes, in tegendeel zelfs. Ik weet niet hoe ik Hanne moet omschrijven, maar het is een kapoen. Zo een guitig, eigenwijs, karaktervol kind heb ik nog maar zelden gezien. Een pracht van een dochter hebben we!
Zondag, 16u45. Jochen staat bij mij aan zijn werkbankje te spelen, Hanne ligt in bedje en Tom is met de hond wandelen. Het weekend loopt weer op zijn einde en morgen begint de heksenketel weer opnieuw.
Vandaag zijn we naar een feestje van mijn bomma geweest. Het is haar gewoonte om elke 5 jaar een verjaardagsfeest voor de hele familie te geven, maar omdat ze reeds 82 is en vreest dat ze de 85 niet meer haalt, heeft ze besloten om de 2,5 jaar te feesten. Je hoort mij niet klagen natuurlijk. Elke reden tot een feest vind ik plezant
Hier komt dan de reden van mijn bericht vandaag. Jochen luisterde weer niet. Honderd keer moesten we hem hetzelfde vragen en vijf minuten later deed hij weer hetzelfde. Hij heeft wel in zijn voordeel dat er nog kindjes waren die verder gingen dan ze mochten. Het is dan niet gemakkelijk om als driejarige te beseffen van hij mag dat wel en ik niet. Maar toch vind ik dat hij van de eerste keer moet luisteren als we hem iets vragen of verbieden. Ook thuis komen we steeds dikwijler in conflictsituaties. Hoe dwing je dit gezag af is dan de vraag zonder slaan en zonder dat je kinderen schrik van je krijgen. We proberen hem als hij braaf is zo veel mogelijk te belonen en prijzen. Stout gedrag negeren, zoals de boekjes schrijven is echter niet altijd evident. De opvoeding van onze zoon en binnenkort ook ons dochtertje zal onze grootste uitdaging zijn de komende 20 jaar. Ik hoop dat we tegen deze tijd kunnen terug kijken en zeggen 'We hebben het er toch niet zo slecht van af gebracht'
hier ga ik dus proberen op regelmatige basis een relaas te geven van mijn leven. Op deze manier kunnen de personen die geïnteresseerd zijn, op de hoogte blijven wat er allemaal zoal gebeurt in ons stulpje.
Ik zal me eerst nog even voorstellen voor diegenen die mij persoonlijk nog niet zo goed kennen. Ik ben dus Cindy, 28 jaar, getrouwd met Tom sinds 2005 en de trotse moeder van Jochen (3 jaar) en Hanne (13 maanden). Ik werk als zelfstandige in de projectontwikkeling van vastgoed. Het is een bedrijf dat mijn vader uit de grond heeft gestampt, hetgeen ik nu heb kunnen overnemen. Samen met zijn advies en hulp, doe ik mijn best om dit zo goed mogelijk te runnen. Daarnaast heb ik nog een eigen klein bedrijfje dat zich bezig houdt met de verzorging van de administratie van zelfstandigen en kleinere KMO's. Ik doe mijn werk zeer graag waardoor het geen optie is voor mij om huismoeder te worden. Ik ben van oordeel dat ik een betere moeder ben voor mijn kinderen als ik kan gaan werken, dan moest ik de hele dag thuis zitten. Het huishouden wordt dan ook uitbesteed zodat ik mijn weekends voor de kinderen kan vrij houden. Nu ja, vrij houden is een groot woord. Er is altijd wel werk natuurlijk, maar de poetsvrouw neemt mij het kuisen en het grootste deel van de strijk toch uit handen.
Mijn grootste hobby is paardrijden. Ik ben hier op twaalfjarige leeftijd mee begonnen en ben echt gepassioneerd door deze prachtige dieren. Door tijdsgebrek heb ik een half jaar na de geboorte van Jochen, Calimero, mijn paard moeten verkopen. Dit is een heel moeilijke keuze geweest voor mij en ik mis hem nu nog steeds, maar het idee dat hij het nu beter heeft, maakt het draaglijk. Ooit koop ik toch nog een nieuw paard en hoop ik mijn passie terug te kunnen opnemen. Verder ga ik regelmatig lopen om mij te ontspannen. Even een halfuurtje of uurtje niks in je hoofd is gewoonweg zalig. Ik probeer 2 à 3 keer per week te gaan en wil graag binnen dit en een jaar 15 km lopen in een aanvaardbare tijd.
Over mijn bestaansreden, de kindjes en de man van mijn leven vertel ik volgende keer wat meer. Nu is het hoogtijd om mijn bedje in te duiken! Nog 1 dagje werken en het weekend is weer in zicht!
Op zo'n momenten kan mijn geluk niet op. Dan besef ik dat ik de gelukkigste mens op aarde ben omdat ik zonder problemen gekregen heb wat ik het liefst wou in heel de wereld. Twee prachtige, gezonde en gelukkige kinderen! Ik ben op momenten zelfs zo gelukkig met hun dat ik ook heel bang word. Bang dat dit geluk niet kan blijven duren, dat ik op een gegeven moment de rekening moet betalen en er iets met mijn kinderen zal gebeuren. Ik mag er niet bij stil staan en genieten van het hier en nu, maar soms ...
Voor de rest is ze thans niet achter op haar leeftijdgenootjes, in tegendeel zelfs. Ik weet niet hoe ik Hanne moet omschrijven, maar het is een kapoen. Zo een guitig, eigenwijs, karaktervol kind heb ik nog maar zelden gezien. Een pracht van een dochter hebben we!
