Politici durven nogal eens klagen over hun imago. Ze steken jammerklachten af dat velen hun aanzien als een machtsgeile elite enkel bekommerd om hun eigen positie. In tijden van toenemend populisme en antipolitiek is dit inderdaad een vaak gehoorde gemeenplaats. Het is zorgwekkend dat steeds meer mensen een afkeer ontwikkelen van de politiek want politici zijn wel degelijk belangrijke figuren die een belangrijke rol te vervullen hebben. Het is belangrijk dat er in deze tijden van massamedia personen zijn die zich dagelijks willen inzetten om het algemeen belang te verdedigen.  Geen gemakkelijke opdracht. Een modern vloeibare samenleving zoals deze zich in het westen aandient aan het begin van de 21^ste eeuw heeft nood aan gedreven en vakkundige leiders die belangrijke knopen doorhakken.  Ook globale kosmopolitische uitdagingen schreeuwen om een volwassen en verantwoordelijke politiek klasse. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat politici zelf grotendeels bijdragen aan hun slechte imago. Neem nu het nieuwe rondje moddergooien rondom de instorting van Vlaams Progressieven. Dolksteken, verdachtmakingen en interne afrekeningen vieren hoogtij. Het is een schabouwelijk schouwspel dat koren op de molen is van de sensatiepers en een voedingsbodem biedt voor de populisten. Enkele jaren geleden was er in België sprake van een nieuwe politieke cultuur. Onder invloed van racistische, nationalistische en populistische partijen is de sfeer opnieuw aan het verzieken. Het aantal schandalen dat zich de laatste jaren hebben voorgedaan zijn niet meer op  één hand te tellen. De animositeit neemt toe en het politiek politicienne dreigt weer de bovenhand te nemen op de inhoudelijke agenda. Het is niet toevallig dat er net op dit moment een interessant boek is verschenen over het malgoverno aan het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw. De Belgische politiek dreigt ook nu weer weg te zakken in een modderpoel van afgunst en nijd.  Politiek is een harde wereld. Het is geen plaats voor doetjes. Het machismo dat echter overheersend is binnen de hedendaagse politiek staat haaks op de uitdagingen waarmee de wereld geconfronteerd wordt. Er is nood aan globale samenwerking, kosmopolitische akkoorden, interculturele dialogen en diets meer. De Amerikaanse filosofe Martha Nussbaum betoogt overtuigend dat een gezonde democratie alleen maar kan werken wanneer er ook sprake is van een stabiele, vreedzame en transparante politieke cultuur. In België zijn deze kenmerken aan het einde van 2008 ver zoek. Politici zullen nog veel kunnen klagen over het slechte imago dat ze genieten binnen brede lagen van de bevolking, zonder een greintje introspectie en een stopzetting van de idiosyncratische oorlogjes zal het populisme de komende jaren alleen maar toenemen. Wat bijdraagt aan deze Belgische toestand is de moordende opeenvolgingen van verkiezingen. Politieke partijen en hun vertegenwoordigers bevinden zich zo goed als permanent in electorale campagnes. Dit is niet bevorderlijk voor het lange termijn denken of voor het ontwikkelen van een rationele publieke sfeer met kosmopolitische kenmerken.  Politici hebben de toekomst van hun eigen professie zelf in de hand. Of ze nemen afstand van persoonlijke vetes en verzuurd moddergooien, of ze worden overspoeld door een golf van anti politiek en populisme. Het is de geschiedenis die met hen zal afrekenen. Hopelijk verschijnen er binnen 20 jaar geen boeken over Belgisch malgoverno in het kwadraat.  Daarvoor bevindt dit land en de hele wereld zich op een te belangrijk kantelpunt. De gevolgen zullen catastrofaal zijn.