Kagan, R. (2008). The Return of History and the End of Dreams. Alfred Knopf.

Zie ook:

Burleigh, M. (2008). Return of the Dog Pack. Literary Review.

Gordon, D. (2008). The Return of History and the End of Dreams. Robert Kagan. The Mises Review. Summer 2008, Vol.14. No. 2.

Hutton, W. (2008). West Versus the Rest. The Observer. June, 8, 2008.

Kirchik, J. (2008). History's Comeback. City Journal. August 1, 2008.

Wolfowitz, P. (2008). Democrats versus Autocrats. Standpoint.Online.

Sanger, D. (2008). Democracy, Limited. New York Times. May, 18, 2008.

Schoenfeld, G. (2008). The Return of History and the End of Dreams by Robert Kagan. Commentary. May 2008.


Vedrine, H. (2008). History Strikes Back, How Nations, And Conflicts Are Shaping the Twenty-First Century. Brookings Institution Press.

33 daagse oorlog zuiden van Libanon in de zomer van de 2006

Poging van Israël om Hezbollah uit te schakelen => mislukt

Consequenties:

1. Toename van het prestige van Hezbollah leider Nasrallah =>> Arabische Che Guevarra
2. Aantasting van de geloofwaardigheid van de regering Olmert => toename van de invloed van radicalen in Israel (Likoed)
3. Toename van het Arabische anti-Amerikaanse wegens steun van G.W. Bush aan Israël.
4. Toename van de invloed van Shiieten in Libanon na een samenwerking met de christelijke maronieten.
5. Versterking van de positie van Shiieten in het Midden Oosten => onrust en angst bij soennietische monarchen en leiders in Egypte en Jordanie.

Shiietische as:

1. Iran: Ahmadinejad.
2. Iraakse regering van Maliki.
3. Mahdi leger van Moqtada al Sadr
4. Hezbollah van Nasrallah

Reactie Al Qaeda ??

De 29 jarige journalist Muntadhar al-Zaidi is op een week tijd uitgegroeid tot een ware volksheld in de Islamitische wereld (DM 20/12). Het enige dat de journalist van de Iraakse tv-zender Al-Baghdadia daarvoor moest presteren was het smijten van zijn twee schoenen naar de uittredende Amerikaanse president G.W. Bush tijdens een persconferentie op zondag 14 december 2008 in Irak. Op de online encyclopedie Wikipedia wordt ondertussen reeds geschreven over een schoenenintifada. Het tonen van de schoenzool betekent in de Arabische wereld een zware belediging. Daarenboven riep al-Zaidai G.W. Bush het Arabische scheldwoord hond toe, een andere zwaar predicaat waar Arabieren schaars mee omspringen. De reactie in de islamitische wereld is overweldigend positief voor de schoenengooier. Een duizendtal advocaten bieden zich aan hem om hem te verdedigen voor het gerecht. De Egyptische folkzanger Shaaban Abdel Rehim schreef reeds een lied ter ere van Muntadhar al-Zaidi. In de thuishaven van de journalist Sadr City kwamen duizenden sjiiten de straat op om de naam van hun nieuwe held te scanderen.

Deze steunbetuigingen aan het adres van al-Zaidi zijn een nieuw bewijs van het wijdverbreide anti-Amerikanisme in de Arabische wereld. De Venezolaanse president Hugo Chavez begrijpt dit als geen ander en biedt al-Zaidi en zijn hele familie onderdak aan in zijn land. Rechtse commentatoren zullen dit fenomeen aangrijpen om te hameren op het occidentalisme in de islamitische wereld. Dat blijkt bijvoorbeeld al uit de commentaren van de conservatieve Britse krant Daily Mail. De Arabische reacties op het voorval wordt vergeleken met de reactie van de Arabische wereld op het boek de Duivelsverzen van Salman Rushie of met de reacties op de Deense cartoons aan het begin van 2006. Experts zullen wijzen op de salafistische jihad die sinds ayatollah Khomeini wordt gevoerd tegen de westerse wereld. Dit is gedeeltelijk terecht maar ook kortzichtig. Zoals blijkt uit de eerste biografische gegevens van Muntadhar al-Zaidi is hij alles behalve een fundamentalist of een jihadist. Zo keerde hij zich bijvoorbeeld expliciet af van de haatcampagnes van de radicale sjiitische geestelijke Moqtada al-Sadr. Hij verzet zich tegen iedere vorm van opruiende taal die aanzet tot het stoken van een burgeroorlog in Irak of het aanwakkeren van een islamitische koude oorlog tussen soennieten en sjiiten. Hij is een man die oprecht gekrenkt was door het wanbeleid van de Amerikaanse president G.W. Bush en zijn neoconservatieve basis.

In plaats van de reacties op het schoenenincident te kaderen binnen een Huntingtoniaans paradigma van een botsing tussen beschavingen moet er aandacht worden geschonken aan de gevolgen van het dramatische beleid van de uittredende Amerikaanse administratie. Het is een belangrijk signaal voor de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama dat hij zijn positief imago dat hij reeds heeft verworven in de westerse wereld slechts met veel moeite zal kunnen uitdragen naar de Arabische wereld. Nochtans is dit een noodzakelijk iets in een wereld die schreeuwt om kosmopolitische samenwerking voor een adequate aanpak van de uitdagingen van de 21^ste eeuw.