De avond van 1 januari heb ik thuis gespendeerd, in alle rust, zoals ik het graag heb. Badje genomen, enkele afleveringen van dexter gezien en op een niet al te laat uur heb ik me teruggetrokken in bed. Ik geniet deze week en mogelijks ook de volgende van wat vrijaf, aangezien het rustig is in het bedrijf waar ik werk. Inmiddels bouwt de drukte in m’n ander beroep zich gestaag op, wat een heel goeie zaak is. Eergisteren was weinig noemenswaardig, maar als geheugen test voel ik me verplicht hem te vermelden; we zijn na het opstaan meteen naar de winkel gegaan. Vervolgens nog wat opgeruimd in het huis, en ’s avonds gasten ontvangen voor een etentje. Hoewel nogal ongepast, kwam het wel van pas dat 1 gast, die kok is, het koken overnam. Iedereen geeft wel eens blijk van beroepsmisvorming zeker? Gisteren heb ik het jaar goed ingezet door absoluut niks te doen. Gewoon wat thuisblijven, lezen, pc games spelen; de dingen waar ik anders weinig tijd voor heb. In de namiddag/avond zou ik naar een subtropisch zwemparadijs gegaan zijn. Maar omdat het nogal veraf lag, gingen ik en m’n vriendin om iemands GPS om vervolgens de weg verder te zetten. Onderweg bleek echter dat de batterij van de GPS leeg was. En ookal werd hij minstens 3 kwartier opgeladen in de auto, nog wilde het ding niet opstarten. We reden dus wat op goed geluk, hopend om de juiste aanduidingen te vinden, vertrouwend in ons intuïtie. Maar het heeft niet mogen baten, ons intuïtie heeft ons slechts correct de weg terug getoond. Het mocht niet zijn. Onderweg terug hebben we wel nog een maaltijd genoten, en ik ben weer wat rijervaring rijker. Bovendien kan een lange rit best gezellig zijn, mits het juiste gezelschap, een aantal CD’s en een goede verwarming. Ik ben niet de persoon om te tobben over dit soort mislukkingen. Alles heeft wel een positieve kant. Zelfs het diesel verbruik, dat mij dwingt om de komende week toch wat vaker de fiets te gaan gebruiken. Auto’s zijn overgewaardeerd.

Vandaag hoop ik opnieuw wat succes te boeken in m’n werk. Ik voer een zelfstandig beroep uit, met een eigen praktijk. Om toestemming hiervoor te krijgen moest ik van de belastingsdienst helaas verhuizen naar de plek waar ik werk. Op zich is dit niet slecht, het huis is vlakbij het centrum, maar ook vlakbij een groot bos. Het werk is fantastisch. Wat wel nogal knaagt is dat ik dit niet voor ogen had tijdens de studies. Ook in die periode woonde ik thuis. Maar vlak na mijn studies, beëindigd op een relatief prille leeftijd, moest ik dus meteen vaarwel zeggen aan het ouderlijk huis. Voor mezelf betekent dit enerzijds een hoop vrijheid en mogelijkheid tot zelfontplooïing, maar anderzijds ook de verplichting om nog heel wat te moeten bijverdienen in een andere sector. Het meest van al treft dit mijn ouders, die ook gisteren de kans niet onbenut lieten om hun lekkerste dessertjes boven te halen. En denk maar niet aan weigeren, eenmaal uitgehaald moeten ze wel opgegeten worden! Zo ziet mijn 2012 er dus tot nu toe uit: heel weinig actie, heel veel eten. Nice.

04-01-2012, 09:55 Geschreven door chiron  

Het zogenaamd apocalyptische jaar is begonnen. Al bijna 10 jaar tel ik af tot dit controversiële jaartal. Diverse meningen bestaan hieromtrent, sommigen doen het af als de zoveelste hoax, anderen halen wetenschappelijk en niet-wetenschappelijk gefundeerde argumenten naar boven om het ‘einde’ aan te kondigen. Ik geloof eerder in een niet al te apocalyptische overgang, want verandering in onze manier van denken en leven is sowieso nodig. Genoeg argumenten die dat bewijzen. Momenteel lees ik ook nog het laatste boek in de reeks van ‘De celestijnse belofte’ van Robert Redfield, wat duidelijkheid tracht te scheppen in wat er allemaal gaande is in de wereld en wat onze taak is als individu.

De overgang van oud naar nieuw was dit jaar weinig spectaculair voor mij. Al snel bleek alles vlot genoeg te verlopen in het restaurant en waren we zelfs overbemand. Dus om 10u ’s avonds was ik reeds in dromenland. Weinig vuurwerk, zeker de volgende dag. De typische verplichtingen, as always, van familiefeest naar familiefeest. Veel eten, geen beweging… Iets wat ik niet begrijp; waarom altijd eten? Is er iets te vieren, dan moet er gegeten worden, en liefst niet met gematigde porties. Gaat een relatie stuk, dan wordt het verdriet –door sommigen- weggegeten. Wordt m’n kitten gestrafd voor slecht gedrag, dan gaat ie vervolgens recht naar z’n voederbak. We eten al 3 maal daags, als het aan mij lag werd op zo’n dag het eten achterwege gelaten om iets origineler te doen.

Die laatste 2 situaties kunnen nog verklaard worden vanuit een primitief beschermingsgedrag, maar als je iets te vieren hebt, en je bent gelukkig, dan heb je toch eigenlijk geen honger? Ik weet nog, de laatste keer dat ik echt verliefd was, en ik bedoel vlinders-in-de-buik verliefd, was eten wel het laatste waar ik aan dacht. Het was in die onwereldlijke velden in het dorp waar ik opgroeide. Op een dag was ik gaan lopen door die velden, een flinke 10 km, zoals gewoonte was in die tijd. De gebruikelijke route grotendeels afgelegd kwam ik op een verlaten fiets- en wandelweg. Daar in de verte, doch heel erg onduidelijk omwille van de verblindende zonnestralen, zag ik een persoon te paard in mijn richting gaan. Gewoonlijk kom ik niet graag mensen tegen tijdens het lopen, het voelt aan alsof ze een klein beetje inbreuk maken op iets privé door te kijken hoe jij aan het lopen bent. Hoe dan ook, de ruiter bleek een meisje van mijn leeftijd te zijn, en naarmate ze dichter kwam waren mijn ogen steeds meer in staat om haar knappe gezicht te onderscheiden. Om niet als beschaamd over te komen, keek ik even op en glimlachte vriendelijk toen we elkaar kruisten. Dat was inderdaad een knap gezichtje… Even liep ik door en keek vervolgens om in een poging een laatste glimp op te vangen van de schoonheid die net mijn pad kruiste. Vervelend als je zo iemand tegen komt en niet weet of je die ooit nog gaat terug zien. Ik besloot er niet langer aan te denken en nog een deel toe te voegen aan de gewoonlijke looproute, gezien het toch zo’n zonovergoten zwoele zomerdag was. Ik kwam via een klein paadje terug de velden in en zag beweging in de verte. Kon het waar zijn? Daar, moeilijk te onderscheiden in de verte, leek een ruiter te staan. Niet veel later liep ik voorbij een veld waarin het meisje oefeningen deed met het paard. Ik wist niet of ze ergens van bewust was, en wist niet wat ik precies hoopte te bereiken, maar langzaamaan zakte ik wat terug qua tempo. Na een tijdje werd het duidelijk dat ze het veld had verlaten en nu in dezelfde richting ging op het pad waar ik liep. Zo ging het een aantal honderd meter door tot ik merkte dat ze me echt op de voet volgde met haar paard. Uiteindelijk besloot ik op een gegeven punt op het doodlopende pad te keren en terug te gaan. Eenmaal zover zag ik dat zij blijkbaar van het pad was gegaan en weer in een veld was gedraaid om oefeningen te doen. Zo genoot ik even van een kleine show terwijl ik opnieuw aan een laag tempo terugkeerde. Nog geen minuut later volgde ze weer op een aantal meter en vroeg ik haar, overbodig, maar om het ijs te breken, of ze me volgde. Zo raakten we wat aan de praat en na een half uurtje samen te hebben gelopen, zij te paard uiteraard, gingen we uiteen, met elkaars nummer opgeslagen in de GSM. Een aantal van die zwoele zomerdagen spraken we af om samen te gaan lopen, zonder paard dan, en eindigden we passioneel kussend, weggedoken in het hoge gras in het midden van de velden. We leefden van de liefde. Daarom brengen die velden nog steeds warme herinneringen zelfs in koude dagen, wanneer ik er passeer.

01-01-2012, 18:21 Geschreven door chiron  

Gisteren was een betaald dagje vrijaf, zonder verplichtingen of geplande activiteiten, precies zoals ik het graag heb. Ik ben dan maar eens, na een lang gerekt ochtendritueel, naar m’n ouders vertrokken om het contact te onderhouden. Het brengt steeds een dualiteit met zich mee; enerzijds wil ik hen frequent opzoeken om bij te praten (zij zijn als een tussenstation dat contact houdt met mijn broer en zussen, m.a.w. ze kennen altijd de laatste nieuwtjes), anderzijds weet ik dat ze me steeds trachten vol te proppen. Ik ben nogal vroeg van huis moeten gaan, dat is een verhaal voor een andere keer, en sindsdien vinden ze me steeds te mager. Toegegeven ik ben nogal lang en dat oogt al snel slank, maar ze hoeven zich zeker geen zorgen te maken! Niettemin trakteren ze me steeds op stevige maaltijd, thuis bereid of op restaurant. Dus daar zat ik dan gisteren, met een volle maag en nog een half bord warm eten en een kilo koekjespudding te gaan. Moeders hé…

Uit schuldgevoel voor de vele opgedane caloriën heb ik dan besloten een stevige wandeling te maken door het dorpje waar ik opgroeide, en in de velden waar zovele goede herinneringen aan verbonden waren. Het begint met een klein aarden wegje verscholen tussen 2 huizen, dat leidt doorheen 2 velden met herten, paarden en geiten, langs 1 kant gescheiden met een donkere beek. Naarmate je verder gaat wordt het beekwater meer helder, en kom je uit op een groot weiland, in de verte begrensd door een boomrand die een kasteel verbergt. De zonovergoten velden vertellen je meteen dat je in een andere wereld bent beland. Het hoeft geen wonder te zijn dat vele uren van mijn tienerleven hier werden gespendeerd. De weg is bezaaid met steentjes en zo viel het me plots op dat ik de weinig beschermende converse-achtige schoenen aanhad die ik 5 jaar geleden ook droeg om hier te gaan lopen of wandelen met de hond. Ze zien er tegenwoordig maar armtierig uit met de vele gaten en scheuren, maar ze zijn van grote nostalgische waarde. Hier in deze velden hebben we samen kunnen ontsnappen aan een horde kwade koeien. Er was een zomer dat ik het gewone joggen over de zo gekende wegen niet meer spectaculair genoeg vond en besloot om een kick te zoeken tijdens het lopen. Een looptocht door de versgezaaide velden of de afgesloten stukken verlaten bos rond het kasteel waren niet genoeg om de nood aan adrenaline te bevredigen, dus zocht ik reeël gevaar op. Ik ging langs 1 van de velden met jonge, in lengte volgroeide koeien staan en wachtte tot ze allen verzameld waren aan die kant van het veld. Vervolgens zocht ik een opening om onder de prikkeldraad te rollen en in een vlotte beweging langs de groep koeien te snellen. Eenmaal zover ging er slechts 1 ding door mijn hoofd: zo snel mogelijk aan de andere kant van het veld geraken zonder ingehaald te worden door de reuzen die me inmiddels achtervolgden. Dát was een kick. De grond daverde en ongeziene hoeveelheden adrenaline pompten door mijn systeem. Je mag nog een getraind loper zijn, en dat was ik ongetwijfeld, een jonge koe haalt je sowieso in. Zelfs een toenmalige vriend van me die kapitein in zijn voetbalteam was, heeft dit meegemaakt, samen met mij. Wanneer ik bijna aan de ander kant was, zo’n 100 meter ver van het beginpunt, was er 1 koe losgeraakt van het ‘peloton’ en gevaarlijk dichtbij kunnen raken. Dat bracht een praktisch probleem mee; hoe kon ik voorzichtig genoeg langs de prikkeldraad geraken zonder die achtervolger té dicht te laten komen. Uiteindelijk ging het zonder nadenken. Ik rolde onder de draad heen, in een half opgedroogd beek, terwijl de koe afremmend op zijn 4 poten juist voor de omheining tot stilstand kwam. Op zo’n moment ben je blij dat je leeft. En veel beter nog, op zo’n moment besef je pas echt dat je leeft.

Met dezelfde versleten schoenen in dezelfde velden was ik ook eens op de vlucht voor een meisje te paard, maar dat is een stomend verhaal voor een andere keer. Nu moet ik stilaan vertrekken naar een restaurant van familie van me en daar gaan helpen tot een gat in de nacht, om samen met 6 gangen tussen de kiezen te klinken op het nieuwe jaar!

31-12-2011, 12:37 Geschreven door chiron  

Zo’n 8 jaar terug had ik al eens een blog, waarin ik dagelijkse fragmenten uit mijn tiener leven zette. Helaas waren deze nogal droevig getint, met een sterke drang om de tijd sneller te laten gaan en een einde te maken aan m’n schoolcarrière, te ontsnappen aan m’n sociale cirkel van toen en een leven te leiden precies zoals ik wilde.

Welnu, die tijd is sinds kort aangebroken, dus geen droevig tienerlijk gejammer hier. De reden waarom ik terug wilde bloggen was voornamelijk de nood aan wat geheugentraining. Het is opvallend hoe snel het geheugen steken laat vallen wanneer het niet meer op dagelijkse basis wordt uitgedaagd. In een leven,  gevuld met schoolse verplichtingen en stricte planning, valt het niet zo zwaar om even te recapituleren wat je enkele dagen eerder allemaal hebt gedaan, met wie je hebt gesproken, enz.  Ik herinner me eens te hebben gelezen, geen idee waar, dat er een gezagsdrager, geen idee wat voor iemand, de vrouwen, ergens, opdroeg om een dagboek bij te houden, om hun geheugen te trainen(als je dergelijke zinnen samenstelt weet je hoe ver het is gekomen) . En dit had effect. Het is allemaal maar een kwestie van training. De hersenen passen zich uiteindelijk wel aan.

Dus hier gaat ie…

Gisteren werd ik wakker om 5u ’s ochtends. Even terug gaan liggen in het warme bedje bij m’n wederhelft. Gewoon genieten van de enkele minuten die je jezelf nog kan permitteren is veel intenser dan wanneer je gewoon kan blijven liggen. Warme dekens die je omhelzen en verleiden om nog wat langer te blijven liggen… Nee, ik moest toch maar eens opstaan, tijd om te gaan werken! Na een kattenwasje was ik alweer onderweg voor een 8tal uurtjes zwoegen, want dat was het ook. Zo’n 4 uur lang werkte ik aan bovenmenselijk tempo, gesteund door een opwelling van testosteron bij het zicht op een knappe blonde interim die vlakbij me stond. Zelf werk ik ook als interim, in afwachting dat ik het druk genoeg krijg in m’n 2^de job. Vervolgens werd ik gevraagd een onbekwame werkkracht te vervangen in een functie met slopend repetitieve taken. Maar al liedjes zingend vlogen die 4 uren snel genoeg voorbij. Nog even staan babbelen met de collega interims, met enige moeite de ogen van een knappe blonde verschijning weghouden en naar huis ging deze jongen, met het oog op wat eenzame ontspanning. Een aantal delicatessen uit de Mc Donalds rijker was m’n lichaam klaar voor wat rust voor de computer. Hier komt de typische lijst van verplichtingen: é-mails beantwoorden, facebook checken, beroepsgerelateerde opzoekingen en voor ik het wist was ik niet meer alleen. Daar was m’n wederhelft om me nog een half uurtje gezelschap te houden voor ik me naar m’n 2^de job moest wenden. Eenmaal vrij van verplichtingen kon ik nog genieten van een warme maaltijd om tenslotte heerlijk vermoeid te mogen crashen in een warm bed, zonder wekker te hoeven instellen; vandaag is een betaald dagje vrijaf! Tijd om er van te gaan genieten!  

30-12-2011, 15:15 Geschreven door chiron