Woensdag ben ik weer laat ontwaakt, samen met mijn vriendin, die tegen de middag vertrok om te werken. Vervolgens werd ik zoals verwacht gevraagd door mijn ouders om samen te gaan eten. Altijd leuk om even bij te kletsen. Ik moest wel een oogje houden op het uur, omdat ik die namiddag nog even moest werken thuis. Ik ontving een man die blijkbaar een eigenaardige link met mijn familie heeft. Hij kende mijn moeder en was heel close met mijn tante. Hoe close precies is mij onduidelijk. Ik was ook niet in de positie om te gaan uitweiden op dergelijke details. Meestal tast ik af waar mensen over wensen te praten en in welke mate, om vervolgens als een aangename gesprekspartner over te komen. In elk geval waren hij en mijn tante in een ver verleden geliefden. Om welke reden ook zijn ze uiteen gegaan en is hij daar nooit overheen geraakt. Uiteindelijk is hij opnieuw in contact gekomen met haar zo’n dikke 30 jaar later en is hij aan haar blijven plakken. ‘Figuurlijk, neem ik aan’ zei ik terloops, waarop hij onmiddellijk reageerde ‘letterlijk’. Directer kan niet, geloof ik. Het valt hier op te merken dat haar man sinds enkele jaren Alzheimer patiënt is, wat maakt dat hij al jaren niet dezelfde is. Dit plaatst een tamelijk grote emotionele druk op mijn nichten, die blijkbaar weet hebben van de escapades van mijn tante. Sindsdien stel ik mij al steeds de vraag; wat moet ik hiervan denken? Is dit wreed tegenover mijn (aangetrouwde) nonkel? Geen twijfel. Is het verkeerd? Enige twijfel. We zijn het in zekere mate aan onszelf verplicht om geluk na te streven, om af te gaan op ons eigen intuïtie, wat niet altijd hoeft te stroken met allerlei mogelijk regeltjes. We moeten ons slechts afvragen of we zodoende niets of niemand schade berokkenen. Maar in welke mate kunnen we dergelijke zaken verzwijgen? Gelukkig is het mijn taak niet om hierover te oordelen. Zolang iedereen gelukkig is, denk ik dan maar.

Gisteren ben ik terug begonnen met interim werk. Hiermee kan ik spreken van geluk, aangezien zelfs sommige vaste werkers in het bedrijf niet genoeg werk hadden en op andere afdelingen moesten helpen, en bijgevolg heel weinig interim werkers werden opgeroepen. In de namiddag hadden ik en mijn vriendin ons voorgenomen om het nog eens te proberen met de GPS koers te zetten naar het zwemparadijs. Ik kwam kwart na 2 thuis toe, om verwelkomd te worden door mijn vriendin, nog steeds gekleed in pyjama. Grappig aan mijn vriendin is dat ze zo’n kinderlijke trekjes heeft, zoals het dragen van een pyjama tot een gat in de dag. Slapen tot een gat in de dag. Kampen met een verslaving aan snoep. Zich onttrekken aan huishoudelijke taken. Geen tijdsbesef hebben. De lijst loopt eindeloos door. Tegen 3 uur konden we vertrekken. We pikten eerst de GPS op en ik voerde meteen het adres is. De GPS was deze maal opgeladen en startte op. Zodra het adres was ingevoerd, begaf het ding het helaas weer. Gelukkig waren we deze keer nog niet zo ver geraakt, en we wisten ditmaal beter dan op onze intuïtie zo’n traject te proberen afleggen. Op de weg terug naar huis kon ik het echter niet verdragen dat mijn vriendin daar zat met een pruillipje, getroffen door teleurstelling. Daarom besloot ik er nog een gezellig winkeldagje van te maken, nu de koopjes toch begonnen zijn. Bij deze gedachte klaarde haar gezicht al meteen op. Na deze urenlange kwelling (waarom reageerde ik ook zo impulsief op dat pruillipje) maakten we het gezellig in huis, met de film ‘Poltergeist’. Weinig horror films slagen er in om niet zwak te eindigen. Poltergeist, hoewel een tamelijk oude film, slaagt daar wel in. De inhoud van de film is een andere zaak, maar het hoeft niet altijd geloofwaardig en minutieus uitgewerkt te zijn. Zeker niet met de toestand van slaperigheid waarin ik me na 8 uur telkens bevind.

Vandaag was opnieuw een flink werkdagje. Van 6 tot 2 alles geven, dan even uitbollen thuis en ’s avonds nog wat werken in de praktijk. Nu ga ik nog even een brief naar een collega posten, dan misschien nog een filmpje, en dan recht naar bed!

06-01-2012, 20:46 Geschreven door chiron  

De avond van 1 januari heb ik thuis gespendeerd, in alle rust, zoals ik het graag heb. Badje genomen, enkele afleveringen van dexter gezien en op een niet al te laat uur heb ik me teruggetrokken in bed. Ik geniet deze week en mogelijks ook de volgende van wat vrijaf, aangezien het rustig is in het bedrijf waar ik werk. Inmiddels bouwt de drukte in m’n ander beroep zich gestaag op, wat een heel goeie zaak is. Eergisteren was weinig noemenswaardig, maar als geheugen test voel ik me verplicht hem te vermelden; we zijn na het opstaan meteen naar de winkel gegaan. Vervolgens nog wat opgeruimd in het huis, en ’s avonds gasten ontvangen voor een etentje. Hoewel nogal ongepast, kwam het wel van pas dat 1 gast, die kok is, het koken overnam. Iedereen geeft wel eens blijk van beroepsmisvorming zeker? Gisteren heb ik het jaar goed ingezet door absoluut niks te doen. Gewoon wat thuisblijven, lezen, pc games spelen; de dingen waar ik anders weinig tijd voor heb. In de namiddag/avond zou ik naar een subtropisch zwemparadijs gegaan zijn. Maar omdat het nogal veraf lag, gingen ik en m’n vriendin om iemands GPS om vervolgens de weg verder te zetten. Onderweg bleek echter dat de batterij van de GPS leeg was. En ookal werd hij minstens 3 kwartier opgeladen in de auto, nog wilde het ding niet opstarten. We reden dus wat op goed geluk, hopend om de juiste aanduidingen te vinden, vertrouwend in ons intuïtie. Maar het heeft niet mogen baten, ons intuïtie heeft ons slechts correct de weg terug getoond. Het mocht niet zijn. Onderweg terug hebben we wel nog een maaltijd genoten, en ik ben weer wat rijervaring rijker. Bovendien kan een lange rit best gezellig zijn, mits het juiste gezelschap, een aantal CD’s en een goede verwarming. Ik ben niet de persoon om te tobben over dit soort mislukkingen. Alles heeft wel een positieve kant. Zelfs het diesel verbruik, dat mij dwingt om de komende week toch wat vaker de fiets te gaan gebruiken. Auto’s zijn overgewaardeerd.

Vandaag hoop ik opnieuw wat succes te boeken in m’n werk. Ik voer een zelfstandig beroep uit, met een eigen praktijk. Om toestemming hiervoor te krijgen moest ik van de belastingsdienst helaas verhuizen naar de plek waar ik werk. Op zich is dit niet slecht, het huis is vlakbij het centrum, maar ook vlakbij een groot bos. Het werk is fantastisch. Wat wel nogal knaagt is dat ik dit niet voor ogen had tijdens de studies. Ook in die periode woonde ik thuis. Maar vlak na mijn studies, beëindigd op een relatief prille leeftijd, moest ik dus meteen vaarwel zeggen aan het ouderlijk huis. Voor mezelf betekent dit enerzijds een hoop vrijheid en mogelijkheid tot zelfontplooïing, maar anderzijds ook de verplichting om nog heel wat te moeten bijverdienen in een andere sector. Het meest van al treft dit mijn ouders, die ook gisteren de kans niet onbenut lieten om hun lekkerste dessertjes boven te halen. En denk maar niet aan weigeren, eenmaal uitgehaald moeten ze wel opgegeten worden! Zo ziet mijn 2012 er dus tot nu toe uit: heel weinig actie, heel veel eten. Nice.

04-01-2012, 09:55 Geschreven door chiron