Donderdag is m’n vriendin uiteindelijk niet naar de garage gegaan. Ze zou eerst wat zaken regelen met de verzekering en zou daarvoor naar haar pa gaan. Maar eerst werden we verwacht voor een etentje met mijn ouders. Na dat gezellig etentje zetten we koers naar haar ouders. Aangekomen bij haar thuis was er niemand te bekennen, dus besloten we dat haar vader hout aan het sprokkelen was in een bosje verderop, dat recent in zijn bezit was gekomen. Onderweg, op een pad langs de rivier dat leidde naar het bos, viel ons op dat aan de andere oever een politie combi stond. Wat we vervolgens zagen was niet zo fraai; er lag een man bewegingsloos op de oever, juist boven het water. Er kwamen nog een heel aantal instanties toegestormd en al snel bleek de man niet meer in leven. We zetten, na wat aansporing van mezelf, ons weg verder en kwamen niet veel later aan in het bos, waar haar vader druk in de weer was met hout inladen in zijn legertruck. Ondertussen cirkelde zijn hond (de beerhond zoals ik hem noem, omwille van zijn grootte) rond in het bos en kwam kwispelend aan toen hij ons bemerkte. Na een half uurtje gingen we weer terug en regelde ik nog wat zaken met een interim kantoor, aangezien ik op zoek ben naar betrouwbaarder werk. Met het vallen van de avond gingen we huiswaarts en eens aangekomen begonnen we onmiddellijk met het eten, gevolgd door een aflevering van 'Dexter'.

Vrijdag is m’n zieke meid meteen teruggekeerd van de garage met haar auto, weinig aan te repareren blijkbaar. Zo is ze nog een uurtje thuis gebleven en hebben we samen gezellig in de zetel, gewikkeld in fleece dekens, naar een Engelse zender zitten kijken. Weinig keuze als je rond 10u ’s ochtends TV kijkt. Ook hebben we nog een stukje 'The Simpsons' gevolgd. Het was blijkbaar een nieuwere aflevering, want, ofwel herinner ik het me verkeerd, het lijkt er op dat hun stijl wat veranderd is ten opzichte van vroeger; sneller opeenvolgende situaties, minder subtiele humor, meer absurde situaties, … Op zich niet slechter maar ik mis toch de subtielere humor van vroeger.

Dus uiteindelijk moest ze gaan werken en bleef ik over, om even naar mijn grootouders te gaan vooraleer ik terug wat werk moest verrichten in de praktijk. ’s Avonds in de praktijk ontving ik een man waarmee ik samenwerk op de plek van mijn huidig interim werk. Hij wist mij te melden dat het werk nog tot Pasen zou terugvallen tot een laag pitje. Dat bevestigde nog meer dat een verandering van werk nu imminent was. Die avond keek ik nog wat verder voor werk en solliciteerde voor een vacature.

Gisteren  ben ik meteen in het werk gevlogen; eerst wat huishouden en vervolgens mijn loon storten op de bank en een brief posten naar enkele collega’s. Vervolgens maakte ik een omwegje op weg naar huis om nog iets langer te genieten van de schaarse zonnestralen. Eenmaal thuis begon ik meteen aan een gezond kostje en net voor ik klaar was, was mijn al heel wat minder zieke meid er. Samen hebben we nog uitgebreid gegeten en dan moest zij studeren. Dus deed ik ook wat studie, in mijn vakgebied dan. Zo werd het al snel avond en tot slot hebben we nog gekeken naar de actiefilm ‘Outlander’.

15-01-2012, 11:27 Geschreven door chiron  

Aiai, bijna een week zonder post. Een uitdaging voor het geheugen dus! Zaterdag ben ik, denk ik, laat ontwaakt, om dan  te gaan uit eten over de middag. ’s Avonds moest ik terug thuis zijn om in de praktijk te werken en meer weet ik niet meer. Zondag zijn we na het opstaan, eten en klaarmaken meteen (een gat in de namiddag) vertrokken naar mijn grootouders die ik al lang niet meer gezien had. Echt fantastisch, wanneer m’n oma de deur opent, de schittering in haar ogen bij het zien van haar kleinkind! M’n opa is dan eerder het gesloten type, dat weinig emotie toont, maar ook hij kan een glimlach niet onderdrukken. Het was ook de eerste keer met m’n vriendin erbij, dus het was wel een speciale gelegenheid. Daarom brachten we dan ook een flesje wijn mee en 12 eitjes van ons eigen kippen. Oma houdt van bereidingen, en wij houden van haar bereidingen.

Vervolgens kwam ook mijn tante, en meter, toe. Zij is een spring in het veld. Een spraakwaterval vol energie. Ook haar had ik al lange tijd niet meer gezien. En met lang niet gezien bedoel ik, in het geval van familie, meestal een aantal maanden tot een half jaar. Voor sommige van mijn vroeger medestudenten zou dat totaal absurd klinken. Zo was ik goed bevriend met een duitser die hooguit 2 keer per jaar zijn ouders zag. En van tante of nonkels was er al helemaal geen sprake, laat staan familiefeesten! Hij vond het natuurlijk vreemd dat wij Vlamingen zo gehecht waren aan ons familie. Ik begreep zijn redenen wel; hij ging na zijn middelbare opleiding zijn eigen weg in het leven, ging zelfs in het buitenland studeren. Hij gaat waar het leven hem brengt, leeft met de mensen die zijn pad kruisen. Op die manier kan hij natuurlijk het één en ander te vertellen over zijn leven.

Wij Vlamingen anderzijds gaan meestal studeren in eigen regio, keren bijna ieder weekend terug naar huis (want waar de ouders wonen, dat is ons thuis). We blijven graag op de hoogte van wat er gebeurt in de familie en gaan meermaals per jaar naar familiebijeenkomsten. Wij hebben standvastigheid, familiebanden die niet verslijten. Ik vind beide levenswijzen wel iets hebben, maar verkies toch ons Vlaams model. Dus als de brave Vlamingen die we zijn, gingen we tenslotte nog eens avondeten bij mijn ouders. Het is er steeds gezellig op zondagavond; kaarslichtjes, de warmte van de kachel, overvloed aan eten, meestal enkele niet alledaagse delicatessen om eens te proeven. Tot slot gingen we thuis nog wat afleveringen van Dexter zien.

Maandag werd m’n vriendin ziek wakker, dus we hebben weinig geaarzeld en zijn meteen naar een collega van me gegaan die dokter is. Vervolgens heb ik haar verzorgd en bemoederd als een kindje (what’s new?). Daar lag ze dan, opgerold in warme dekens op de zetel voor de TV, met een kopje warme melk met honing en haar medicamenten in handbereik. En zo gingen we tegelijk ons eerste dag in van het Dukan dieet. Het was even zoeken welke gerechten we konden klaarmaken. Maar het was wel interessant om dan gericht te gaan shoppen naar proteïne rijk eten. Nu hebben we een voorraad aan zalm, tonijn, sardientjes, ansjovis, kaas, etc.

Dinsdag was niet zo spannend; de zieke bleef opnieuw thuis gestationneerd in de zetel. Ondertussen deed ik wat huishouden en een aantal zaken voor de praktijk. Ondertussen had ik nog geen uitzicht op interim werk deze week, en nog steeds niet, dus ben ik opnieuw gaan zoeken naar een betrouwbaardere betrekking. De rest van de dag keken we samen nog wat TV.

Gisteren was een eigenaardig dagje; ik ging ’s ochtends meteen aan het werk voor mijn praktijk, een beetje naambekendheid vergaren onder andere zelfstandigen in de stad, en vervolgens nog wat werk in de praktijk zelf. Ondertussen ging mijn vriendin er zelf ook op uit om een aantal zaken te regelen. Ze was al tamelijk laat dus toen mijn werk gedaan was besloot ik al wat huishouden te doen en met het eten te beginnen. Ik kreeg nog een telefoontje van mijn vader die blijkbaar connecties heeft binnen een opleidingscentrum waar ik eerder al eens solliciteerde om volgend schooljaar leerkracht te worden. Als alles goed gaat worden mijn kansen nu een stuk groter! Uiteindelijk kwam m’n vriendin thuis met het nieuws dat ze aangereden was. De arme – zieke – schat was bruut aangereden door een man die zonder kijken achteruit reed op haar. Met een lichte haast speelden we ons eten binnen, om uiteindelijk zelfs een deel van het eten nog in de auto te verorberen want we werden verwacht aan de cinema om samen met een ander koppel een filmpje te zien. Het was een amusant filmpje: Holmes.

En vandaag ga ik eens solliciteren voor ander interim werk, de zieke gaat haar auto naar de garage brengen en de rest van de dag vult zich nog wel intuïtief in!

12-01-2012, 09:20 Geschreven door chiron