Gisteren was een betaald dagje vrijaf, zonder verplichtingen of geplande activiteiten, precies zoals ik het graag heb. Ik ben dan maar eens, na een lang gerekt ochtendritueel, naar m’n ouders vertrokken om het contact te onderhouden. Het brengt steeds een dualiteit met zich mee; enerzijds wil ik hen frequent opzoeken om bij te praten (zij zijn als een tussenstation dat contact houdt met mijn broer en zussen, m.a.w. ze kennen altijd de laatste nieuwtjes), anderzijds weet ik dat ze me steeds trachten vol te proppen. Ik ben nogal vroeg van huis moeten gaan, dat is een verhaal voor een andere keer, en sindsdien vinden ze me steeds te mager. Toegegeven ik ben nogal lang en dat oogt al snel slank, maar ze hoeven zich zeker geen zorgen te maken! Niettemin trakteren ze me steeds op stevige maaltijd, thuis bereid of op restaurant. Dus daar zat ik dan gisteren, met een volle maag en nog een half bord warm eten en een kilo koekjespudding te gaan. Moeders hé…

Uit schuldgevoel voor de vele opgedane caloriën heb ik dan besloten een stevige wandeling te maken door het dorpje waar ik opgroeide, en in de velden waar zovele goede herinneringen aan verbonden waren. Het begint met een klein aarden wegje verscholen tussen 2 huizen, dat leidt doorheen 2 velden met herten, paarden en geiten, langs 1 kant gescheiden met een donkere beek. Naarmate je verder gaat wordt het beekwater meer helder, en kom je uit op een groot weiland, in de verte begrensd door een boomrand die een kasteel verbergt. De zonovergoten velden vertellen je meteen dat je in een andere wereld bent beland. Het hoeft geen wonder te zijn dat vele uren van mijn tienerleven hier werden gespendeerd. De weg is bezaaid met steentjes en zo viel het me plots op dat ik de weinig beschermende converse-achtige schoenen aanhad die ik 5 jaar geleden ook droeg om hier te gaan lopen of wandelen met de hond. Ze zien er tegenwoordig maar armtierig uit met de vele gaten en scheuren, maar ze zijn van grote nostalgische waarde. Hier in deze velden hebben we samen kunnen ontsnappen aan een horde kwade koeien. Er was een zomer dat ik het gewone joggen over de zo gekende wegen niet meer spectaculair genoeg vond en besloot om een kick te zoeken tijdens het lopen. Een looptocht door de versgezaaide velden of de afgesloten stukken verlaten bos rond het kasteel waren niet genoeg om de nood aan adrenaline te bevredigen, dus zocht ik reeël gevaar op. Ik ging langs 1 van de velden met jonge, in lengte volgroeide koeien staan en wachtte tot ze allen verzameld waren aan die kant van het veld. Vervolgens zocht ik een opening om onder de prikkeldraad te rollen en in een vlotte beweging langs de groep koeien te snellen. Eenmaal zover ging er slechts 1 ding door mijn hoofd: zo snel mogelijk aan de andere kant van het veld geraken zonder ingehaald te worden door de reuzen die me inmiddels achtervolgden. Dát was een kick. De grond daverde en ongeziene hoeveelheden adrenaline pompten door mijn systeem. Je mag nog een getraind loper zijn, en dat was ik ongetwijfeld, een jonge koe haalt je sowieso in. Zelfs een toenmalige vriend van me die kapitein in zijn voetbalteam was, heeft dit meegemaakt, samen met mij. Wanneer ik bijna aan de ander kant was, zo’n 100 meter ver van het beginpunt, was er 1 koe losgeraakt van het ‘peloton’ en gevaarlijk dichtbij kunnen raken. Dat bracht een praktisch probleem mee; hoe kon ik voorzichtig genoeg langs de prikkeldraad geraken zonder die achtervolger té dicht te laten komen. Uiteindelijk ging het zonder nadenken. Ik rolde onder de draad heen, in een half opgedroogd beek, terwijl de koe afremmend op zijn 4 poten juist voor de omheining tot stilstand kwam. Op zo’n moment ben je blij dat je leeft. En veel beter nog, op zo’n moment besef je pas echt dat je leeft.

Met dezelfde versleten schoenen in dezelfde velden was ik ook eens op de vlucht voor een meisje te paard, maar dat is een stomend verhaal voor een andere keer. Nu moet ik stilaan vertrekken naar een restaurant van familie van me en daar gaan helpen tot een gat in de nacht, om samen met 6 gangen tussen de kiezen te klinken op het nieuwe jaar!

31-12-2011, 12:37 Geschreven door chiron  

Zo’n 8 jaar terug had ik al eens een blog, waarin ik dagelijkse fragmenten uit mijn tiener leven zette. Helaas waren deze nogal droevig getint, met een sterke drang om de tijd sneller te laten gaan en een einde te maken aan m’n schoolcarrière, te ontsnappen aan m’n sociale cirkel van toen en een leven te leiden precies zoals ik wilde.

Welnu, die tijd is sinds kort aangebroken, dus geen droevig tienerlijk gejammer hier. De reden waarom ik terug wilde bloggen was voornamelijk de nood aan wat geheugentraining. Het is opvallend hoe snel het geheugen steken laat vallen wanneer het niet meer op dagelijkse basis wordt uitgedaagd. In een leven,  gevuld met schoolse verplichtingen en stricte planning, valt het niet zo zwaar om even te recapituleren wat je enkele dagen eerder allemaal hebt gedaan, met wie je hebt gesproken, enz.  Ik herinner me eens te hebben gelezen, geen idee waar, dat er een gezagsdrager, geen idee wat voor iemand, de vrouwen, ergens, opdroeg om een dagboek bij te houden, om hun geheugen te trainen(als je dergelijke zinnen samenstelt weet je hoe ver het is gekomen) . En dit had effect. Het is allemaal maar een kwestie van training. De hersenen passen zich uiteindelijk wel aan.

Dus hier gaat ie…

Gisteren werd ik wakker om 5u ’s ochtends. Even terug gaan liggen in het warme bedje bij m’n wederhelft. Gewoon genieten van de enkele minuten die je jezelf nog kan permitteren is veel intenser dan wanneer je gewoon kan blijven liggen. Warme dekens die je omhelzen en verleiden om nog wat langer te blijven liggen… Nee, ik moest toch maar eens opstaan, tijd om te gaan werken! Na een kattenwasje was ik alweer onderweg voor een 8tal uurtjes zwoegen, want dat was het ook. Zo’n 4 uur lang werkte ik aan bovenmenselijk tempo, gesteund door een opwelling van testosteron bij het zicht op een knappe blonde interim die vlakbij me stond. Zelf werk ik ook als interim, in afwachting dat ik het druk genoeg krijg in m’n 2^de job. Vervolgens werd ik gevraagd een onbekwame werkkracht te vervangen in een functie met slopend repetitieve taken. Maar al liedjes zingend vlogen die 4 uren snel genoeg voorbij. Nog even staan babbelen met de collega interims, met enige moeite de ogen van een knappe blonde verschijning weghouden en naar huis ging deze jongen, met het oog op wat eenzame ontspanning. Een aantal delicatessen uit de Mc Donalds rijker was m’n lichaam klaar voor wat rust voor de computer. Hier komt de typische lijst van verplichtingen: é-mails beantwoorden, facebook checken, beroepsgerelateerde opzoekingen en voor ik het wist was ik niet meer alleen. Daar was m’n wederhelft om me nog een half uurtje gezelschap te houden voor ik me naar m’n 2^de job moest wenden. Eenmaal vrij van verplichtingen kon ik nog genieten van een warme maaltijd om tenslotte heerlijk vermoeid te mogen crashen in een warm bed, zonder wekker te hoeven instellen; vandaag is een betaald dagje vrijaf! Tijd om er van te gaan genieten!  

30-12-2011, 15:15 Geschreven door chiron