Vrijdag 2 september om 8u31, nog steeds koorts maar de nacht is goed verlopen.
's middags, komen wij toe in het ziekenhuis en er staan 2 verpleegsters in zijn kamer aan het praten en notities te nemen. De moment dat wij in de kamer komen opent onze pa spontaan zijn ogen...wij konden niet geloven wat we zagen. Ziet hij ons, weet hij wie we zijn...ja ja, hij weet het wel...hij knikt en maakt een tootje met zijn lippen om teken te geven dat hij ons verstaat. Wij stellen elkaar de vraag of hij onze naam zou weten en tuurlijk hij wijst naar zijn broers en aan de hand van zijn lippen konden we duidelijk de namen aflezen, Jean, Michel en çois... wat een verandering!!!
Telkens we zeggen het komt allemaal wel goed geeft hij een duidelijk teken met zijn mond om te zeggen: ja, het komt wel goed.
De verpleegster op dat moment vraagt of hij ons herkende en wij allemaal heel enthousiast: Ja ja, hij wist zelfs de namen! Zij stelde haar voor en hij kreeg zelfs een glimlach op zijn gelaat en deed zijn hand omhoog nr haar....
Man man....wat er toen allemaal door ons lichaam ging....
Natuurlijk is er nog wel die aanhoudende koorts dat helemaal niet goed is. En waar ze nog niets van gevonden hebben.... Wachten en hopen dat hij niet terug achteraat gaat.... We weten dat dit een sprong in de goede richting is maar zijn ons bewust van de ups en downs....
's Avonds terug goed contact met hem gehad. Clement zijn goeie maat was mee gegaan en hij deed zijn ogen open en maakte met zeer veel kracht een brutte beweging...wees met zijn duim nr zijn hoofd en maakte dan brut een vuist...volgens mij wou hij zeggen...een goei mot op mijne kop gehad...
Zijn koorts was nog steeds hoog...bloeddruk ook een beetje hooger en hartslag ook. Nu was hij wel zelfstandig aan het ademen waardoor hij veel meer inspanning moet doen.
Telefoon om 23u52, het gaat goed, beweegt zijn benen en heeft dafalgan gekregen voor de koorts.
Donderdag 1 september 8u19, toestand ongewijzigd, koorts minder.
'S middags werd een tracheotomie (een buisje in de luchtpijp via een snede in de hals) aangebracht, hierdoor kan hij makkelijker ademen en is beter dan die buis in de mond. Ook voor het slikken en spoelen. Pake was rustiger dan gisteren, volgens verpleegster hebben ze deze morgen terug contact met hem gehad en heeft hij in hun hand geknepen en heeft de dokter gevraagd om tong uit te steken wat ook lukte.
'S avonds zijn we met ons moeke naar het ziekenhuis gegaan. Of hij het besefte of niet, hij heeft toch lichtjes in haar hand geknepen. Voor de eerst keer hadden ze hem op zijn zijkant gelegd. bloeddruk was 15/8 en koorts was 39° als we toekwamen en bij het buitengaan 38,2°. Ze hebben allerlei testen uitgevoerd om te kunnen zien vanwaar deze koorts komt. Ondertussen zijn ze begonnen met een andere antibiotica toe te dienen voor ze zelfs weten wat de oorzaak is van de koorts. De dokter zei, indien er iets zou zijn hij toch al medicatie hiervoor krijgt.
Om 23u58 gebeld en koorts is gezakt door de medicatie.
From: roy hegreberg Sent: woensdag 31 augustus 2011 21:33 To: nathalie.vanhaesendonck@telenet.be Subject: Best regards
Hello Nathalia! My name is Roy Hegreberg. And I am the rider that chrased into your father. I am sorry to hear about your father. I hope he soon will wake up and come back to normal. It is a terrible actident and I am not sure how it could happen. I was sitting on the wheel from Stefan Van Dijke. A rider from Vacansoleil come on my outside and push me to the fens. I suddenly feel a pain in my head 150m before the finish, i stay on the bike and comes over the finsish line. And at that moment I am not sure what hit me. I see the ambulance and I go down to see, and then I saw your father, I ask someone but nowbody says anything. So I think it is not to dramatic. I have to leave beacause my plane was 1,5hour later. Next day I teksted a friend from Belgium how it was with you father. He says it stood in the newspaper that he was still on hospital but it seem to go ok. Soo I thougth it was ok. But now I feel bad when I hear he still on the hospital. I hop he soon wakes up and you all can come back to normal. I hope you can give me a message when he wakes up. Best regards Roy Hegreberg.
Woensdagmiddag 31 augustus, we hadden allemaal gehoopt op meer nieuws na de scan....maar niet dus... Er was geen achteruitgang te zien, maar ook geen vooruitgang. Wat natuurlijk verschrikkelijk hard aankwam. Pake lag er nogal gespannen bij vonden we allemaal dus hebben we ook niet te veel tegen hem gezegd. Na deze scan was zijn bloeddruk terug veel hoger en maakte hij terug koorts.
'S avonds kwamen we toe en hadden ze hem niet helemaal toegedekt omdat hij terug hoge koorts 38.7° had en om deze te doen zakken. Voor de bloeddruk hadden ze dan weer de nodige medicatie gegeven waardoor deze terug heel goed was. De verpleger die ons aansprak zei dat alles stabiel is maar dat we echt wel tegen hem moeten praten omdat patiënten met zulke trauma's meer gestimmuleerd worden door stemmen van familieleden. Hebben geen echt contact meer gevoeld met hem sinds gisterenavond wat ons heel zwaar valt.
Dinsdag 30 augustus om 8u17, geen verandering....toestand nog steeds stabiel.
's middags tijdens het bezoek hebben we geen reactie gekregen...krijgt pijnstillers waardoor hij volgens mij in een diepe slaap ligt. Heeft wel al meer reactie gehad met de verpleegsters.
's avonds, heeft hij heel kort zijn ogen opengedaan, en met weinig kracht in onze handen geknepen. Had koorts maar verder geen verandering van zijn toestand.
Zeer spijtig dat de scan vandaag niet is kunnen doorgaan...door een panne van 1 van hun toestellen hebben ze deze niet kunnen uitvoeren. Wij hopen dat deze morgen zal gebeuren....
Maandag 29 augustus om 7u41, toestand niet gewijzigd...niet slechter maar ook niet beter.
Tijdens het bezoek met de broers en wijzelf deze middag was het overduidelijk dat hij dus goed reageerd op ons. Wanneer wij vragen aan hem om zijn ogen te openen doet hij dat. Wanneer de vraag van de verleegsters komt doet hij dat niet. Ook op vraag om in het linker- en rechterhand te knijpen gaat ook goed. Hebben de vraag gesteld of hij pijn had en vroegen om met zijn hoofd ja of nee te knippen en dat kon hij ook. Waarna ze hem een pijnstiller hebben toegediend.
Bloedruk was toch iets gezakt maar die gaat regelmatig terug hoger. Morgen zullen ze een belangrijke magnetische resonantie test doen die waarschijnlijk een duidelijker beeld zal geven van de toestand en omvang van de mogelijke hersenschade.
'S avonds, net 5 min voor Maarten er was had een nederlandstalige verpleegster hem gevraagd om in haar hand te knijpen als hij pijn had. En deed dat ook. Zijn bloeddruk was terug hoger. Hij reageerd inderdaad beter op de nederlandse taal. Zij heeft hem een pijnstiller gegevevn en werd hier rustiger van. Hartslag rustig en bloedruk gezakt. Door de pijnstiller sliep hij duidelijk goed en hebben wij dus deze avond ook geen contact met hem gehad.
Zondagavond om 23u45, naar intensieve gebeld. En inderdaad ze hebben hem aangesproken met 'Charly' en heeft zijn ogen geopend. En reageert met de handen. Toestand stabiel.
Zondagmorgend 28 augustus om 7u27, De nacht is goed verlopen. En beweegt op vraag van de verpleegster.
Zondagmiddag, tijdens mijn bezoek constateerde ik dat zijn toestand nog steeds stabiel is... Blijft aan het beademingstoestel. Maar bijna elke keer als ik vroeg: 'pake, als ge mij hoort, knijp dan is in mijn hand?' Dan deed hij dat ook! Dit was voor mij het eerste contact waarbij ik dacht die hoort mij wel degelijk!
Zondagavond, we staan elk langs onze kant...hebben ondertussen al elk een kant naast zijn bed... Hier ook terug een goed contact. Heeft 2x op vraag van ons zijn ogen open gedaan. Hebben gevraagd of hij in onze handen kon knijpen als hij ons hoorde en deed dat heel goed. Dan hebben we gevraagd of hij het verschil wist tussen links en rechts door te vragen knijp in het linkse hand en daarna rechts en dat deed hij ook! Hebben dit gemeld aan zijn verpleegster en die zeiden...dat ze ons gingen aannemen omdat we toch veel van hem gedaan krijgen K'heb dan ook gevraagd hoe ze hem aanspreken en dan zeiden ze met de naam 'Karel'...oké... dit is zijn naam op identiteitskaart maar zijn echt naam is Charly... Misschien zullen ze hier dan wel reactie op krijgen in de toekomst.
We zijn er ons ook bewust van dat het nu allemaal positief is maar zoals de dokters zeiden..het is met 'ups' en 'downs'.
Op woensdag 24/08/2011 ging onze pa nr de Druivenkoers te overijse. Om de arrivé beter te kunnen zien ging hij op 150m van de finish staan. Hier werd hij tijdens de sprint van de wielrenners aangereden door een wielrenner bij het 2 de peloton. Zie filmpje in bijlage. Op 5min42 zie je het links in beeld dat die renner met witte helm onze papa raakt!
Met een hoge snelheid botste deze met zijn helm tegen het hoofd van onze pa. Door de zware klap is hij achterover gevlogen zonder zijn val te kunnen breken. Hij viel met zijn hoofd hierdoor nog is tegen de grond.
Toeschouwers naast hem hebben hem gereanimeerd en hartmassage toegepast. Waar wij hen verschrikkelijk dankbaar voor zijn. Dit was zijn 1ste redding.
Hij kwam terug bij bewustzijn maar die was niet van lange duur. Pake werd in spoed nr het ziekenhuis gebracht waar hij direct geopereerd werd aan het hersentrauma achteraan. Waar ook zichtbare schade was door bloed. Zijn toestand was zeer kritiek en lag in coma. Zovele uren later werd zijn toestand slechter en ontdekten ze een hersentrauma vooraan zijn hoofd. Daar waar de wielrenner hem geraakt heeft.
Aangezien de dokter niet op de hoogte gesteld was van wat er precies gebeurd was konden zijn ook niet begrijpen hoe hij aan een 2 trauma's geraakt was, vooraan en achteraan. Hier is volgens ons weeral is het talenprobleem de oorzaak. Geen van beide heeft echt verstaan of kunnen uitleggen wat er was voorgevallen met onze pa.
Pas de dag erna werden wij als familie op de hoogte gebracht dat onze pa in coma lag.
Donderdag 25 augustus zijn wij in het ziekenhuis toegekomen samen met zijn broers en het was verschikkelijk om hem daar zo te zien liggen aan al die toestellen en kabels overal...geluiden waar je nerveus van wordt.
Ondertussen lieten de dokters weten dat ze reeds 2 zware operatie hebben moeten doen en hij momenteel nog in coma ligt. Ze konden niet zeggen of hij in kunstmatige coma of zelf in coma lag. Het enige wat we konden doen is wachten.......
Donderdagavond om 23u10 heb ik gebeld nr intensieve om naar zijn toestand te vragen. Verpleegster liet weten dat ze net 10min gestopt waren met het toedienen van de medicatie die hem in coma houdt. Ofwel wordt hij wakker ofwel direct terug onder de scanner...
Vrijdagmorgend 26 augustus om 6u30, hij is wakker geworden...heeft zijn naam Charly kunnen zeggen, heeft zijn ogen open gedaan en kon op vraag handen en voeten bewegen.
Vrijdagmiddag tijdens ons bezoek was alles stabiel....ademde zelf...was vrij rustig...hartslag tss 75 en 85, tenzij wij iets vroegen of zeiden ging de hartslag hoger. Grijpt steeds met zijn rechterhand nr zijn hoofd. Dokters maken zich wel zorgen om de zeer hoge bloeddruk.
Vrijdagavond kwamen we toe en hij maakte lichte koorts 37,5°, k'weet uit het verleden dat onze pa niet hoge koorts moest hebben om zich al koorstserig te voelen...dus 37,5° is voor hem hoge koorts. Hij krijgt nog een baxter met Dafalgan. Was heel onrustig, hartslag heel hoog en was net of hij zich druk maakte...Dokters zeiden dat zij niets konden, operaties zijn geslaagd en nu is het enkel wachten... De ene dag kan het goed en stabiel zijn maar de andere dag kan hij terug heel slecht zijn zeiden ze.
Vrijdagavond om 23u17 heb ik gebeld nr intensieve. Toestand was nog steeds hetzelfde als in de vroege avond...geen beterschap.
Zaterdagmorgend 8u09, tijdens de nacht is hij terug slechter geworden en werd terug aan het beademingstoestel gelegd. Het was voor mijzelf een serieuse slag in mijn gezicht...die slag waar de dokters ons voor waarschuwde de avond voordien.
Tijdens ons bezoek op zaterdagmiddag waren was hij wel terug rustiger...bloeddruk nog steeds veel te hoog. Hij beweegt zijn benen en armen...en knijpt toch in onze handen maar ligt nog steeds aan het beademingstoestel.
Zaterdagavond hebben we volgens ons toch contact kunnen maken met hem. Hij beweegt armen en benen. Zijn armen zijn wel vastgebonden zodat hij zichzelf niet kan verwonden en de draden niet uit te kunnen trekken. We hebben gevraagd om zijn ogen open te doen, die hij dan toch half open heeft gedaan...dat is voor ons toch een teken.
Zaterdagnacht 23u50, is nog steeds stabiel, heeft daarnet bij de verpleegsters zijn ogen nog is geopend.
