Beste bloglezers,

Eerst en vooral: niet vergeten te scrollen want af en toe zet ik er toe 2 verhalen op dezelfde dag op.

Het is zover: alles is ingepakt: mijn Olympisch avontuur zit er op.

De ganse ploeg heeft alles zitten uitdenken om te trachten mijn verblijf te kunnen laten verlengen maar wie mijn bazin kent, weet dat zoiets nooit lukt.

Het was afgesproken dat ik terug kwam en dus moet ik mij daar aan houden.

Om het dan toch maar leuk af te sluiten heb ik de ganse ploeg een afscheidsdrankje aangeboden op ons terras op donderdagavond vanaf 23u30. Het aanvangsuur weet ik nog, het sluitingsuur daarentegen minder goed maar ik weet wel dat het een superleuke avond was die het 3-wekelijks avontuur fantastisch heeft afgesloten.

Beste lezer,

De valiezen zijn gepakt, het vliegtuigticket ligt klaar en ikzelf heb in mijn hoofd een klik gemaakt: terug naar het regenachtige België maar vooral terug naar onze super de luxe maatschappij met veel groen en gezonde lucht.

Dit bezoek aan China was een cultuurshock voor mij waar ik nog zeer lang zal op teren.

En dan heb ik het niet alleen over de geweldige verhalen maar ook over de sfeer in de VRT-ploeg.

Ik heb nog eens beseft wat een geweldige ploeg we zijn: keihard werken maar ook veel plezier maken en ik kan alleen maar gelukkig zijn dat ik daar een deel van geweest ben.

Een pluim voor teamleader Jan en producer Leen die ik heb leren kennen als fantastische bekwame mensen. VRT mag fier op hen zijn.

Beste lezer,

Ergens rond september/oktober verlaat ik de VRT-Sportredactie voor een totaal nieuwe uitdaging aan de zijde van mijn bazin die directeur wordt.

Mijn laatste woorden zijn dus voor haar: dankzij haar heb ik China en de Spelen meegemaakt en ik ben er haar voor altijd dankbaar voor.

En jullie moeten haar dus ook dankbaar zijn want zonder haar had ik deze blog niet kunnen schrijven

Voilà, het vliegtuig wacht.

Guy (mijn echtgenoot) en Gwenneke (mijn hond): here I come.

No longer Chantal in Beijing maar terug Chantal in Lede en dat klinkt een stuk minder exotisch J

Chantal

15-08-2008, 11:39 Geschreven door Chantal in Beijing  

Beste bloglezers,

Het is nu officieel: bij de VRT-ploeg is het niet vrijdag de 13^de maar woensdag de 13^de. Die dag was één van de meest hectische dagen die we tot hiertoe hebben meegemaakt.

Ik vertel even:

In het holst van de nacht wordt onze teamleader, die amper 2 uur sliep, uit zijn bed gebeld door journalist X met de melding dat hij zijn accreditatie kwijt was.

Beste lezer, een accreditatie is hier alles: je moet die overal dragen, behalve in bed en onder de douche.

De Chinezen hebben nl. regels en die volgen ze: dus zonder accreditatie geraak je nergens. Onze journalist X mocht dus niet meer binnen in Mediavillage ook al kenden ze hem en lachten ze hem vriendelijk toe maar neen, zonder accreditatie geen toegang.

Enkel onze teamleader kon dit oplossen zodat de brave Jan ’s nachts de bus nam naar het IBC en een en ander probeerde te rekenen.

Met een copie van de accreditatie mocht journalist X wel al binnen in Mediavillage maar op de commentaarpositie de dag nadien, ho maar, daar was geen sprake van.

Onze teamleader dacht nog 2 uurtjes te slapen en dan in alle vroegte zijn Vlaamse charme te gebruiken om bij de Chinezen op enige goodwill te kunnen regelen.

De brave man ligt in bed wanneer hij op zijn mobiel Chinees nummer wordt wakker gebeld door een vriendelijke Chinees die hem een ganse uitleg doet waar hij niks van snapt, ah neen, ’t was in ’t Chinees J

Gelukkig is hij slim en had hij onmiddellijk door dat het met de accreditatie te maken had. Blijkbaar had de Chinese taxichauffeur de accreditatie gevonden in zijn taxi waar journalist X die had achter gelaten en door middel van de hulp van onze tolk Chi konden we de plaats localiseren waar de accreditatie van journalist X zich bevond, op een uurtje rijden van Beijing. Productieassistent Koen werd op pad gestuurd en met wat vertraging kon de ploeg van journalist X toch vertrekken …

Nog op woensdag de 13^de vertrok een van onze cameraploegen vanuit Mediavillage naar het IBC om van daar naar het beachvolley te vertrekken alleen vergeten ze iets… de journalist J

Die kon daar niet mee lachen natuurlijk maar wij allen des te meer!

En nog die woensdag kwam onze journalist Inge binnen in het IBC na uren commentaar te geven bij het turnen.

Ze vertelde dat ze een hilarisch moment had meegemaakt. Midden in haar commentaar kreeg ze via de intercom de eindredacteur Els te horen die haar opriep.

Els: Els voor Inge

Inge kan niet antwoorden want is live op antenne

Els blijft Inge zo’n 10 minuten oproepen zodat Inge ten einde raad zegt OP ANTENNE: Ja Els

Koen gaf haar de raad om dat voortaan in te kleden als een of andere Russische turnster zo van “Jaelssovitsch”. Iedereen plat van het lachen zodat Inge zelf ook kalmeerde en waarmee zo onze woensdag de 13^de ten einde liep.

Na zo’n helse dag hadden we het lumineuse idee om rond 21u30 te gaan eten in het meest fancy restaurant van Beijing: The Green Tea House.

Ikzelf deed een reservatie via telefoon : ik in Engels, zij in Chinees met Engelse klanken maar zowaar het lukte en dus gingen we per taxi op pad.

Eén van onze journalisten vertelde ons dat we daar sjiek gekleed moesten zijn maar sjiek gekleed zijn is hier niet aan de orde en we hebben al zeker geen tijd om daar veel aandacht aan te besteden met werkdagen van 12 uur en meer.

Tot we daar binnen stapten: een super fancy restaurant met super design meubelen en een volledig Westers (lees: rijk) publiek.

We gaan zitten aan de gereserveerde VRT-tafel en krijgen een menu in onze handen geduwd “because tonight we only have menus”

We bekijken de prijs en kijken elkaar aan: ¥ 2600 per person

Dat is, beste lezer, € 260

Zowel ikzelf als een paar tafelgenoten vragen een paar keer of dat echt wel per persoon is. Dat neemt toch nogal wat tijd in beslag en ondertussen worden we wel een paar keer aangekeken door het rijke, fancy publiek.

Wanneer blijkt dat het echt zo duur is, besluiten we weg te gaan. Het is intussen 22u30 en niemand wil zoveel geld geven om nog iets te eten.

En ga nu niet zeggen, beste lezer, dat we krenterig zijn hé J

Natuurlijk staan we dan buiten: dood van de honger en het wordt steeds later.

Gelukkig is er naast het Green Tea House ne gewone Chinees en we besluiten daar binnen te vallen.

Stef Wijnants heeft er nu stilletjesaan genoeg van en vindt dat het nu snel moet gaan. Hij neemt de menu, duidt een paar foto’s aan en zegt er bij “6 times”.

Gevolg: hij heeft telkens 6 porties van een gerecht besteld en als u weet dat hij zo’n 5 gerechten besteld heeft, dan kan u zich voorstellen dat onze tafel vol stond.

Vooral de 6 porties spinazie waren voor hem zeer belangrijk: “gezond eten is belangrijk”

Gelukkig konden we er mee lachen en we sloten onze woensdag de 13de af op het terras van Mediavillage voor ons dagelijks biertje. En dat is het einde van dit verhaal want vergeet niet: "What happens in Beijing, stays in Beijing"

Chantal

15-08-2008, 11:29 Geschreven door Chantal in Beijing  

Beste bloggers,

Tussen harde werken door lach ik me soms hier te pletter: niet alleen met hilarische toestanden maar ook inside-jokes.

Uiteraard : “What happens in Beijing, stays in Beijing” maar volgende anekdotes wil ik jullie niet onthouden.

Shengyang – Shangai

Journalist Wouter bevond zich in Shengyang tijdens de start van het Olympisch voetbaltornooi en vloog daarna door naar Shangai.

Op 14 augustus moet hij van Shangai terugkomen en ik boekte in het Travel Agency in het IBC zijn vlucht.

Dat doe je niet zo maar natuurlijk: je gaat zitten, legt in je beste Engels uit wat je wil en zo’n 3 Chinezen staan je te woord. Eéntje daarvan spreekt Engels, de andere niet. Maar die ene overlegt wel constant met haar collega’s… in ’t Chinees. Na hun overleg lachen ze je vriendelijk toe en ik lach vriendelijk terug natuurlijk.

Toen ik zijn vlucht geboekt kreeg belde ik Wouter.

Chantal: Wouter, ’t is Chantal. Ik bevestig hierbij je terugvlucht vanuit Shenyang naar Beijing om bla bla uur, in terminal bla bla

Stilte aan de andere kant.

Chantal: Wouter? Is ’t niet ok? Is het te vroeg?

Wouter (op een droge toon): bedankt Chantal maar kan je mij dan nu zeggen wanneer mijn vlucht uit Shangai vertrekt want ik ben nu wel in Shangai

Gelukkig had ik wel de vlucht vanuit Shangai geboekt.

Toen ik Wouter zo’n uurtje later opnieuw belde nam hij op met de melding “Hallo vanuit Shangai”. Ik heb hem gezegd dat hij ne slechterik was J

Chinese helpdesk

We hebben hier een ongelooflijk groot Panasonic-copiemachine maar echt werken doet het niet altijd.

Bij een akkefietje bellen we dan naar de helpdesk in het IBC. Altijd leutig want dat zijn zeer bereidwillige Chinezen. Chinezen dus wiens Engels niet van die aard is dat het veel helpdesk vertegenwoordigt J

Ik geef jullie graag een dagje IBC helpdesk mee.

Ik bel om te melden dat er een probleem is maar ze begrijpen mijn vlekkeloos Engels niet en ik begrijp hun fantastisch Chinees niet.

Wanneer ik gefrustreerd de hoorn toegooi en ik zeg “godverd… wat doen die hier als ze geen Engels kunnen”

Koen antwoordt : “die wonen hier” waarop ik een nietjesmachine naar zijn hoofd gooi J

Hij biedt zich daarop aan om zelf eens te bellen.

Beste lezer, onze teamleader heb ik nooit zo horen lachen als tijdens dat hilarisch gesprek maar onze Koen bleef er rustig en kalm bij.

Ik probeer het te herhalen:

“Hello, this is Koen from VRT. We have a problem with our copy machine”.

Hij probeert het probleem uit te leggen en moet dan uiteindelijk nog eens zeggen over welke omroep het gaat.

“VRT – yes, I’ll spell it for you – VRT – V from Victoria Waterfalls – No, not B but V from Victory – No, not Z but V, V from Victoria”

Enfin, uiteindelijk hebben ze het blijkbaar door aan de andere kant van de lijn

Vervolg:

“My problem number? Well, number 1 as it is my first problem”

Op dat ogenblik ligt het ganse kantoor plat van het lachen maar Koen blijft onverstoorbaar door gaan.

En vooral het einde wil ik u niet onthouden:

“So are you going to send someone? Oh, you’re not going to send someone”

Op dat moment, beste lezer, loopt het kantoor leeg en staan we met z’n allen te brullen op de gang en zelfs Koen gaf het dan toch op.

Mààr een paar minuten later komen 4 glimlachende Chinezen binnen en herstellen zowaar de machine J

Starbucks van NBC

Wanneer je de shuttle neemt van IBC naar Mediavillage kom je nogal wat volk tegen. Zo hebben Leen en ik een Canadese vriend nu bij NBC, Bob.

Bob is een grijze man met grijze snor die smakelijk kan vertellen en medelijden heeft met ons omdat wij gek zijn van Starbucks coffee maar we kunnen dat in het IBC niet kopen.

Dus wat doet Bob? Zo om de 2 dagen wandelt hij ons kantoor binnen met 2 Starbucks koffie’s “for my friends, Chentel and Lien”

En onze journalisten kijken stikjaloers maar of dat nu voor de koffie is of omwille van Bob laat ik in het midden

Urenlang commentaar geven

Beste lezer, onze commentatoren moeten nu ook commentaar geven voor ons HD-kanaal wat betekent dat ze soms urenlang aan de gang zijn.

Petje af voor hen, echt waar

Maar een leuk verhaal wil ik jullie niet onthouden.

Dinsdagochtend zitten Jan, Leen, Koen en ik rustig te werken in stilte (ja, ik kan stil zijn als ik werk!) wanneer een journalist (vanaf nu is hij X want “what happens in Beijing, stays in Beijing”) die urenlang was doorgegaan op HD de commentaarcabine uitwandelt met een volle koffiebeker in zijn hand die hij nogal voor zich houdt en zegt: “dat is de eerste keer dat ik tijdens het commentaar geven in een beker pis”

We lachen ons te pletter en tegen het moment dat hij terug binnenkomt hangen er al 2 papieren: het ene hangt op de deur van de commentaarcabine en er staat op “BEKERTJE NIET VERGETEN” en het andere hangt in het midden van de redactie en er staat op “VERZAMEL HIER LEGE KOFFIEBEKERS VOOR X”

Gelukkig kan X er mee lachen J

Et voilà, tot later!

Chantal

P.S. U mag altijd reageren, dan ben ik een beetje fier  

13-08-2008, 12:30 Geschreven door Chantal in Beijing  

Beste blogfans,

Intussen zijn de Spelen nu écht begonnen en is dus ook de arbeidsintensiteit bij de VRT-ploeg helemaal ten top gedreven.

Werkdagen van 9u ’s ochtends tot minimum middernacht zijn geen uitzondering meer. Wanneer de teamleader de planning voor de dag nadien af heeft, verspreid ik die aan onze mensen in hun appartementen.

Neen, ik ga niet elk appartement binnen. Ik heb een systeem van brievenbussen bedacht waar ik dus de noodzakelijke informatie in drop.

Zo’n planning is zeer afhankelijk van de actualiteit en bijgevolg dus zeer laat klaar.

De Chinezen in onze appartementsblok kijken wel raar wanneer ik doorheen de gang dwaal met mijn stapel papieren maar dat hebben ze intussen nu wel al door.

Onze receptionist bezorgde me trouwens al een papiertje met informatie van een Chinese dokter, zo’n medelijden had de jongen met mijn verkoudheid.

En beste lezer, ik moet jullie natuurlijk nog vertellen hoe overweldigend de openingsceremonie was. Alleen is het gewoon niet mogelijk hoe het voelde om live in het stadion te zitten tijdens zo’n openingsceremonie. Woorden schieten echt te kort en met 2 ogen kwam ik ook absoluut niet toe. Ik denk dat ik soms Alice in Wonderland was die met open mond zat rond te kijken.

Het idee dat zowat alle groten der aarde in hetzelfde stadion zaten als waar ik mij bevond, gaat eerlijk gezegd mijn petje te boven.

Het enige nadeel, al durf ik absoluut niet zagen natuurlijk, is dat het bloedheet was. Ik heb nog nooit zo naar een douche verlangd als na die avond. Maar het blijft absoluut een avond waar ik mijn hele leven zal op teren.

Na de opening zijn de Games natuurlijk helemaal van start gegaan en het valt me nu op hoe zwaar onze mensen, en dan vooral onze commentatoren, het toch wel hebben. Het zijn superlange werkdagen en het enige wat je kan doen is meedoen. Dus inderdaad: op kantoor zijn rond 10u (wat laat is naar mijn gewoonte) maar doorwerken tot minstens 2à à 21u en dan zeer laat nog de briefing rond brengen. Al was het de voorbije dagen dikwijls zo laat (1 à 2 uur ’s nachts) dat producer Leen het van mij heeft overgenomen. Thanks Leen!

Tot zover de Opening, later nog een paar Chinese avonturen!

Chantal

12-08-2008, 14:25 Geschreven door Chantal in Beijing