Beste blogfans J

Zeker altijd eens naar onder scrollen want ik heb de gewoonte er soms meerdere berichten na elkaar op te posten J

Op woensdag 6 augustus is de CEO van VRT, de heer Dirk Wauters in Peking aangekomen. Hij is hier op uitnodiging van het BOIC maar brengt zijn vrije tijd door met de VRT-medewerkers. Hij was onder de indruk: niet alleen van Peking maar vooral van het VRT-kantoor en zijn leutige medewerkers. Hij stond er op dat er een groepsfoto genomen werd die binnenkort op VRT-intranet zal verschijnen. We hebben allemaal snel ons haar door elkaar gehaald, de make-up van ons gezicht en ons meest vermoeide gezicht opgezet. Ah ja, als we er iets te goed zouden uitzien, hebben mensen al snel de instelling om te denken dat hier niet gewerkt wordt en ik kan je verzekeren dat dat niet zo is: het zijn hier zeer lange, drukke dagen.

Ik wil jullie ook volgend verhaaltjes niet onthouden.

Volgens onze tolk Chi was het op donderdag 7 augustus Chinees Valentijn. Hij vond dat ik dat moest vieren en hij ging daar voor zorgen. Hij nam me mee naar een restaurantje ergens in Beijing (neen, ik kan jullie echt niet uitleggen waar) maar het was er superlekker en gezellig, alleen ze hadden enkel stokjes.

Chi zag mijn geklungel aan en besloot dat dit niet zou lukken, ging op pad en voorzag me iets later van een vork en lepel zodat ik mijn bamischotel opat alsof het spaghetti was. De Chinezen rond mij vonden mij echt wel een raar schepsel en namen zelfs foto’s van mijn actie.

Misschien gebruiken ze die foto wel bij de Chinese Weight Watchers met als opschrift “THIS IS WHAT YOU SHOULD NOT DO” J

Nadien trokken we nog op pad om een paar technische spullen te kopen want ons materiaal heeft hier serieus te lijden onder de vochtige hitte. Ook dat is alweer een hilarische toestand geweest. Want je moet hier dus afbieden, alleen in een taal die je niet spreekt is dat zeer geestig en vooral omdat je gelijk waar je komt buiten Olympic Green een echte bezienswaardigheid bent.

Dus ik zeg “too much” en wat zeggen zij? Juist ja, “yes”!!

Wie mij kan tips geven om dan af te bieden mag ze mij doorsturen!

Toen we nadien een taxi namen naar het IBC heb ik echter de grootste Chinese spraakverwarring tot nog toe meegemaakt.

Chi vroeg me of we onze spullen in de koffer gingen zetten van de taxi waarop ik antwoordde “nee gij, zet alles maar bij mij vanachter”

Chi, die toch al wat gewoon is, bekeek me met grote ogen waarop ik hem direct zei “vanachter is bij mij achteraan hé Chi, op de achterbank” waarop hij en ik in lachten uitbarstten en zo’n 5 minuten brullend op de stoep hebben gestaan.

En dan: op vrijdag kreeg ik te horen van onze teamleader dat er één ticket was voor de voltallige VRT-ploeg om de openngsceremonie in het stadion bij te wonen.

Blijkbaar is het de traditie dat wie zijn eerste Spelen bijwoont dit ticket krijgt en dus was ik dat!

Jawel, u leest het goed: IK, kleine perzik, mocht de openingsceremonie bijwonen!!!!

Omdat ik had vernomen dat, naast mijzelf, nog wat personaliteiten er gingen zijn, besloot ik om een bezoek te brengen aan een echt Chinees kapsalon.

Chi zei me dat hij me ging brengen want dat hij niet echt vertrouwde dat ik dat wel alleen kon J

Zogezegd zo gedaan: ipv een middagpauze met voeding koos ik voor een snelle kappersbeurt. Volgens Chi duurde dat hooguit een half uurtje. Enfin, ik vertrouwde hem volledig en volgde hem gedwee.

Binnen gekomen in het salon werd ik aangekeken alsof ik echt een rariteit was. Als u weet, beste lezer, dat alle Chinezen zwart haar hebben, val ik natuurlijk wel wat op met mijn blonde haren met bruine tinten erin.

Chi vertelde van alles in het Chinees en ik werd vriendelijk mee naar achter genomen. Ik heb hem wel tien keer gevraagd dat hij toch gezegd had “no cutting” maar hij lachte alleen maar. Ik wandelde dus maar mee en werd op een stoel gezet. Eerst kreeg ik nog een paarse satijnen schort aan en ondertussen werd er door tien verschillende Chinezen vriendelijk toegelachen.

Een Chinees jong meisje kwam naar me toe en spoot iets op mijn hoofd en begon vervolgens mijn haar in te zepen. Jawel, inzepen maar zonder water!!!!!!!!

Ik onderging het en begon me zorgen te maken want zo om de 2 minuten spoot ze er bij en begn ze opnieuw in te zepen. Intussen zei ze af en toe iets tegen mij, in ’t Chinees natuurlijk, en het enige wat ik daarop zei was “ok thank you”.

Na zo’n kwartiertje werd ik meegenomen naar een wasbak. Groot was mijn verbazing toen bleek dat ik hier moest gaan liggen, jawel liggen, aan de wasbak.

Maar ik moet zeggen: het was zalig: mijn haren werden gespoeld en intussen kreeg ik een zalige nekmassage.

Toen werd ik opnieuw meegenomen en werden mijn haren geföhnd. De kapper bleek blijkbaar een belangrijk man te zijn want rond mij stonden permanent een paar jonge Chinese meisjes die hem af en toe iets moesten aanreiken zodat hij zich kon concentreren op het föhnen.

Het resultaat was écht prachtig. Ik zei dan ook tien keer “thank you very much” en lachte hen vriendelijk toe. Toen ik aan de kassa kwam werd mij de ronde som van € 3 aangerekend. Ik heb dan ook besloten om te emigreren naar Peking. Hier kan ik elke dag naar de kapper zeg!!!!

Volgens mijn collega’s zag ik er dan ook stralend uit en ik? Ik voelde me helemaal klaar voor de grote openingsceremonie. Let the Games begin!

Chantal 

10-08-2008, 08:28 Geschreven door Chantal in Beijing  

Beste bloglezers,

U heeft zich waarschijnlijk al afgevraagd of ik al ergens door de Chinese maffia was vermoord? Niets is minder waar! De dagen zijn hier gewoon té kort.
Omwille van het tijdsverschil van 6 uur met Brussel betekent dit dat wij hier al lang avond zijn wanneer België ontwaakt en dus allerlei zaken van de VRT-ploeg nodig heeft.

Zal ik even een chronologisch overzicht geven van wat er zich vanaf vrijdag heeft afgespeeld?

Vrijdag was een vrij drukke dag. De VRT-ploeg werd verwacht op zondag 3 augustus om 5u10 ’s ochtends (!) en dus moest toch nog een en ander worden voorbereid.

Onze teamleader was daarbij zo vriendelijk om ons te melden dat we op zaterdag een paar uur vrij mochten nemen.

Héél snel werd besloten dat we allemaal samen de befaamde Muur gingen bezoeken.

We hadden super veel geluk: de eerste stralend blauwe hemel dag in Beijing!!!

En dan: het Muur-avontuur!!

Het begon al bij het nemen van de taxi. Iedereen zei ons dat we moesten onderhandelen over een goeie prijs. Dus wij in ons beste Chinees (u moet zich dat vooral voorstellen met héél veel gesticuleren en wijzen op plannetjes en zo.

En de Chinezen antwoorden “yes”, lachen hun tanden bloot en bespreken dan een ander onder elkaar.

Het enige wat je dan kan doen is hopen dat ze echt begrepen hebben waar je wil zijn.

Uiteindelijk geraken we in 2 taxi’s met de afspraak dat ze ons naar de Muur brengen, op ons wachten en ons nadien naar het IBC brengen.

We gaan op pad: helemaal door Beijing : straat in, straat uit, hoek om, hoek achter. We zien echt alles: het rijke Beijing en de achterbuurten van Beijing.

Wist u trouwens beste lezer dat pampers in China niet bestaan? De kinderen lopen hier in een soort kruippakje met bloot achterwerk en wanneer ze hun behoefte moeten doen, gaat ze op hun hurk zitten ergens midden op de straat. Meteen is een en ander duidelijk waarom de Chinezen zo goed zijn in hurk zitten J

Onze monteur Jan vertrouwt de zaak niet en vraagt diverse keren met zijn vinger op de kaart: de weg naar de Muur.

Zijn Chinees moet héél goed zijn want de chauffeur lacht en zegt “yes, yes”

Diverse keren stoppen beide taxi’s en beginnen een geanimeerd gesprek met elkaar waarop ze verder rijden, zich draaien in het midden van drukke straat met het nodige getoeter. Stilaan wordt het duidelijk dat onze chauffeurs niet echt de weg kennen maar we hebben geen keuze en vertrouwen op een goeie afloop.

Na enige tijd bereiken we de snelweg en gaan we, alweer volgens onze slimme Jan, richting de Muur.

De rit duurt zo’n anderhalf uur en het is adembenemend hoe je vanuit een superdrukke, smoggy stad opeens midden door de natuur door het land rijdt.

De weg naar de Muur was op zich vrij kort en opeens duikt het overweldigend bouwwerk voor ons op.

De chauffeurs droppen ons op een parking en Michel (technisch verantwoordelijke) spreekt (ook alweer in zijn beste Chinees) af dat we om 13u terug bij hen zijn.

Het bezoek start met een goeie stevige wandeling bergop… en wie mij kent, weet dat wandelen niet mijn sterkste kant is en vooral niet mijn leutigste bezigheid…

Onderweg naar de Muur werd van ons alle kanten water aangeboden en ja, beste lezer, dat was ook wel nodig want het was bloedheet en stralende zon.  Dus heb ik gedaan zoals alle Chinezen: een wandeling onder een echte parasol!

De ploeg vond dat we maar wat avontuurlijk moesten zijn: een bezoek aan de Muur met de kabellift omhoog en met de bobslee naar omlaag!!!!!!!!!!!

Ik heb geprotesteerd, gejammerd en geweend maar te laat, ik moest en zou mee. En aangezien ik mij niet wou laten kennen, stapte ik dus even later al met een bang hartje in de kabellift.

Gelukkig was er monteur Jan die mij omhoog bracht naar de Muur.

Beste lezer, ik kan écht niet beschrijven hoe die er uit ziet: adembenemend mooi, overweldigend, buiten alle proportie.

Het feit dat ik daarop gestaan heeft, geeft me nog altijd een high feeling.

Toen we boven kwamen besloten we toch nog een tocht naar boven aan te vatten: trapje voor trapje tegen een tempo van niks want het is sowieso zwaar in die hitte. En zoals het het zwakke geslacht past, hebben Leen en ik onderweg opgegeven en even gestopt in een tempeltje waar het gelukkig iets frisser was. Tussendoor zie je zowat alle nationaliteiten voorbij gaan en op zich is dat al een belevenis!

Een kleine anekdote: Leen en ik zitten rustig te wachten op ons mannelijk gezelschap toen we opeens in een tempeltje hogerop een bende gillende Chinese meisjes horen. Wie komt daar buiten gewandeld? Monteur Jan!!!

We kwamen niet meer bij moet ik zeggen. En tot op vandaag probeer ik uit te vissen wàt Jan tegen die meiden heeft gezegd maar hij blijft mysterieus lachen en mij wijs maken dat hij met hen enkel en alleen op de foto is gegaan.

En dan met de bobslee naar beneden: ik heb op zijn Chantals de ganse weg gegild en dus ben ik serieus bekeken door de Chinezen

Maar op zich was het een aparte ervaring en ik heb ze dus onmiddellijk aangeraden aan de VRT ploeg die de dag nadien is aangekomen.

Zoals een echte gids dus J

De terugweg naar het IBC dan: we vertrekken in alle rust en toen we zo’n uurtje gereden hadden, stopte onze chauffeur, lachte naar ons en stapte uit. Een paar minuten later stapte een andere chauffeur in, lachte ook naar ons en begon te rijden. Beste lezer, ik vreesde al dat ik ontvoerd werd en ik zag mezelf al als blanke slavin in een of ander Chinees baancafé J

Toen monteur Jan aan de man vroeg of hij wist waar we moesten zijn, lachte hij zijn tandjes bloot en zei “no” en lachte zelfs nog eens.

Gelukkig stak de andere taxi ons even later voorbij en konden we aan onze Chinese chauffeur vertellen dat ja, het die taxi was die we moesten volgen.

Dan aangekomen aan het IBC zijn we nog beginnen te werken, ja, toch wel op zaterdagnamiddag en dat tot zaterdagavond !!!!!!!!

Dus beste lezer, als u durft te denken dat ik hier ben om sightseeing te doen, heeft u het wel degelijk mis.

De nacht van zaterdag op zondag durfden noch Leen, noch ik slapen want jawel, om 5u10 kwam de rest van de VRT-ploeg aan en die wilden we toch wel een gepast welkom geven.

Gelukkig hebben Leen en ik dat perfect kunnen regelen: het transport van de luchthaven naar Media Village, de incheck in de kamers enz… het lukte allemaal prima en dus konden we onze ploeg fier verwelkomen als echte volleerde Chinezen. Ze stelden ons allerlei “domme” vragen natuurlijk als waar is er een supermarkt, waar is dit, waar is dat en zowel Leen als ik konden als echte madammen antwoorden.

Of course hebben we hen niet alles wijs gemaakt: we lieten ook nog iets aan hun persoonlijke ontdekking over J

Voilà, volgend verhaal gaat verder vanaf maandag 4 augustus, het moment waarop de voltallige VRT-ploeg Peking onveilig maakt!

Chantal

09-08-2008, 00:00 Geschreven door Chantal in Beijing