Ik ben ondertussen al drie weken in centraal azie, de tijd vliegt. Ondertussen heb ik de meeste monumenten van Samarkand wel gezien. Zeer mooi allemaal en heel groots. Het registan plein blijft het mooiste. Ik heb nog geen tijd gehad om de stad te verlaten en om op terrein te gaan. Meestal zit ik op de unif met data te werken. Het is eigenlijk ook veel te warm om wat in een schaduwloze woestijn te gaan rondlopen. De zon is hier verschroeiend, bruinen is er dan ook niet bij. Je loopt automatisch in de schaduw als je in de stad rondwandelt. De temperatuur loopt hier de laatste dagen op tot 40 graden. Maar ik word de hitte langzaam gewoon. Mijn kamer van 30 graden voelt zelfs fris aan. Vorige week heeft het hier geregend, een heus onweer. Nogal zeldzaam deze tijd van het jaar, de kans op een droge maand is zo'n 70%. Wat mij het meest blijft verbazen is hoe men hier met water omgaat. Dit zou een schaars goed moeten zijn in deze streken maar daar is niet altijd veel van te merken. In de stad lijkt er genoeg water te zijn. Het is hier de gewoonte om regelmatig het terras en de omgeving van het huis nat te maken. Dit zorgt voor wat afkoeling, de stenen blijven in deze droogte echter nooit lang nat. Na een kwartier is er van het water niets meer te merken. Verder vindt je in de stad wel altijd ergens een kraan die openstaat en dienst doet als lokale drinkplaats. Binnen een maand is het ramadan, wat hier hetzelfde is als tijd om te trouwen. Een trouw duurt hier verschillende dagen. De gastenlijst bedraagt zo'n 500 tot soms zelfs 1000 man. In de stad zijn er verschillende restauranten die niet anders doen. Ik heb er ondertussen al 2 meegemaakt. De eerste keer heb ik het ochtend gedeelte bijgewoond. Het is een beetje te vergelijken met wat bij ons een receptie is. Rond 7 uur smorgens wordt er plov geserveerd. Het nationale gerecht dat bestaat uit rijst met wortelen en wat stukjes schapen vlees. Best wel lekker maar nogal vet, zoals al het eten hier. Een zeer volledig ontbijt. Gisteren had ik de eer het avond gedeelte mee te maken. Een groot feest met luide muziek en veel eten. Vooral veel vlees iets wat eerder zeldaam is in Oesbekistan. Vegetarisch eten is hier niet al te vreemd. Niet omdat ze niet graag beestjes doden maar gewoon omdat vlees duur is. Trouwen is dan ook nogal duur. Vodka kan natuurlijk ook niet ontbreken op een trouw. Alhoewel er ook wijn is wordt er practisch enkel vodka gedronken, puur en niet koud. Maar de vodka hier is best wel te smaken. Het is de gewoonte om elke keer te drinken als er gast aan tafel komt zitten. Wat het aantal shots stevig doet stijgen. Er wordt veel gedanst op een trouw. Men wacht niet tot men gedaan heeft met eten. De hele tijd wordt er gedanst op traditionele muziek in en modern kleedje. Alleen de drum en de zang zijn live. Heel ritmische muziek. En de bruid die is gewoon in het wit.
Ik ben ondertussen al drie weken in centraal azie, de tijd vliegt. Ondertussen heb ik de meeste monumenten van Samarkand wel gezien. Zeer mooi allemaal en heel groots. Het registan plein blijft het mooiste. Ik heb nog geen tijd gehad om de stad te verlaten en om op terrein te gaan. Meestal zit ik op de unif met data te werken. Het is eigenlijk ook veel te warm om wat in een schaduwloze woestijn te gaan rondlopen. De zon is hier verschroeiend, bruinen is er dan ook niet bij. Je loopt automatisch in de schaduw als je in de stad rondwandelt. De temperatuur loopt hier de laatste dagen op tot 40 graden. Maar ik word de hitte langzaam gewoon. Mijn kamer van 30 graden voelt zelfs fris aan. Vorige week heeft het hier geregend, een heus onweer. Nogal zeldzaam deze tijd van het jaar, de kans op een droge maand is zo'n 70%.
