Het is mijn nichtje

Zij schrijft een gedichtje

En in haar zog

maak ik een blog

Ik kom net terug van een ecologisch (ahum) verantwoorde rit naar Antwerpen. Ik moest door de jodenbuurt en vroeg me af of er karma mee gemoeid was gezien mijn laatste schrijfsel.

Wat mij opvalt is dat heel veel mensen niet van plastiek houden. Ge ziet dat onmiddelijk, ze willen zodra ze het hebben er weer liefst zo snel mogelijk van af. Of hoe verklaar je anders die massa's langs de kant van de weg. Zelfs een vuilbak is nog te ver. Nee, weg moet het en wel direct. Wie graag eens een kleine analyse doet van het zwerfvuil gaat moeten constateren dat er een verband is tussen energiedrankverbruikers en zwerfvuilcriminaliteit. Want 80 procent van de achteloos weggegooide blijkjes zijn redbull of zijn goedkope varianten. Wetenschappelijk onderzoek dringt zich op. En kletsen, rond de oren van die viespeukjes die achteloos hun rommel in het rond smijten. Maar uiteraard ook al gooi je je afval netjes in de vuilbak, sorteer je als een bezetene echt weg is het niet. Recycleren is goed maar niet zaligmakend. Zo weinig mogelijk afval produceren is de echte uitdaging. En ik krijg steeds vaker respons van mensen die leuke tips hebben. Een vriendin gaat zo bijvoorbeeld fruitzakjes haken, een ander speelt een leuke link door. En nog iemand anders gaat speciaal voor mijn experiment de menstruatiecup proberen. Wat ikzelf een brug te ver vond, Maar als ik denk wat een massa's afval dat op een mensenleven zou uitsparen... En nu moet ik dus gaan slapen met op mijn netvlies een hoop gebruikt maandverband en een telsom van x aantal verbanden x12maandenx40 jaar....Ik hoop dat dat geen nachtmerrie wordt 

Ik had zo leuke foto's van een plaatsje waar de tijd heeft stilgestaan. Zowel vanbuiten als vanbinnen lijkt het alsof je een oude postkaart binnenstapt. 

Ik ben er honderden keren langsgereden, altijd dacht ik dat zal hier dadelijk wel weg zijn, opgeslokt door de vooruitgang. Maar niets is minder waar. Het winkeltje is echt die zeldzame dinosaurus onder de winkels.

Je kan er alle soorten bloem kopen die je in je eigen potten kan doen, zelfs moet doen. Enkel papieren zakken. 

Ik hoop deze week nog iemand te vinden die de foto's kan uploaden, want jullie moeten dit pareltje bewonderen.

Op mijn havermoutmissertje na heb ik nog steeds geen plastiek gekocht. En tot nu toe nog niet al te ernstige ontberingen geleden...

Wel had ik even een moedeloos gevoel toen ik vandaag snel iets om te eten wilde halen en mijn keuze zo extreem beperkt werd. Letterlijk alles binnen handbereik maar verboden. Plots viel mijn oog op een plastieken doosje waar twee gepelde eitjes in zaten. I KID YOU NOT. Dus de logica is; we ontdoen een product van zijn perfect afbreekbaar, supermakkelijk te verwijderen verpakking en we steken het in plastiek. Wie heeft er ooit gedacht "ge-wel-dig idee".? En dan ook nog anderen gevonden die zeiden; 'Ja superidee, dat we daar niet zelf opgekomen zijn'. Kom gaan we produceren, GENIAAL. Ik probeer mij dan echt voor te stellen hoe zoiets in zijn werk gaat. Met mijn nogal levendige fantasie moet ik wel altijd opletten dat ik niet afdwaal naar de knappe manager van het eierteam.... Maar ik dwaal af.

En toch, als ik zo dingen zie voel ik haast dezelfde soort verslagenheid die ik voel als ik bv moeders rook zie uitblazen in het gezicht van hun kinderen. Want ondertussen is het toch algemeen geweten dat het niet goed is. Of zouden er nog veel mensen rondlopen die niet weten of toch tenminste iets opgevangen hebben over het feit dat het 5 voor 12 is wat ons klimaat betreft? Zoals veel Duitsers na de oorlog zeiden 'wir haben es nicht gewust' over de holocaust. Terwijl ik zou denken, jullie moeten toch een vaag vermoeden hebben gehad? Nee? Waar zijn plots de Joodse Buren? Keine ahnung...  . Datzelfde gaan misschien onze achterkleinkinderen denken over ons als ze vanop wat ooit de Noordpool was kijken naar een foto van een glimlachende klant met een doosje gepelde eitjes in plastiek...

Deze morgen werd ik begroet met een 'ik volg u'. Gelukkig viel mijn frank alvorens de paranoia de kop opstak. Vorige vrijdag werd ik op een vergadering onthaald met een vrolijk 'ik ben blij dat gij uw verpakking nog aan hebt'. Mijn voorhoofdsfrons werd beantwoord op een 'ik dacht dat ge hier zonder verpakking ging aankomen'. Ok toen had ik door dat er op mijn experiment gedoeld werd. Of daarstraks 'ik heb ook koekjes gebakken'  Maw het brengt toch iets teweeg in mijn omgeving. Licht corpulente dame wordt hippe influencer, eindelijk een doorbraak . Nou ja, alvorens ik doorkrijg hoe ik dit hier opleuk met foto's en filmpjes zal het eerder vrouw met influenca worden die al blij is dat ze door heeft hoe ze de emoticons kan verslepen. Maar toch, ik ga mijn best doen. Mijn nicht (de eerder genoemde koekjesbakimitator) maakte me er op attent dat het leuk zou zijn om wat recepten enzo te posten. Daar ga ik dan ook werk van maken. Maar voorlopig heb ik na 3 glazen wijn gewoon zin om languit ecologisch te liggen wezen. Mijn mama was jarig en ik wilde een etentje maken en omdat op de rijst die ik had gekocht in prana biobulk geen gebruiksaanwijzing stond, er langer over deed dan ik had ingeschat waren mijn lamskoteletjes ondertussen zo taai als kauwgum geworden. in tussentijd probeerde ik nog snel een puddingtaart te maken omdat. Aangebrand, maar enkel papierafval... Soms moet ge een beetje inboeten aan smaak, maar dat lag geheel aan mijn gebrekkige tijdsinschatting dan aan de producten zelf.

Maar nog even dit, vandaag een uitschuiver; Ik koop mijn havermout in de lidl omdat die daar als een pak bloem verpakt is met enkel papier, maar omdat ik net in de aldi was dacht ik hier een pak mee te nemen. Nadat ik de rekken had afgespeurd en verschillende pakken had afgeschreven zag ik een kartonnen doosje staan. Ik had het nog langs mijn oor gehouden en geschud. In de hoop dat ik het geluid van los havermout tegen karton wel zou herkennen. Helaas bleek mijn gehoor toch niet het plastiek zakje in de karton te hebben waargenomen. Op mijn gehoor kan ik dus ook al niet meer vertrouwen 

Gelukkig kan ik wel nog steeds Yoko Ono en John lennon gewijs, languit liggen, voor een betere, schonere wereld, wereldvrede, en andere stuff