Ik denk echt, of beter ik hoop echt, dat het een kwestie van tijd en gewenning is alvorens er nog ander kommen vrolijk anders staan te wezen. En Misschien komt er ooit een tijd dat er allemaal kommen staan. (Los van het feit dat nog niet heel lang geleden die tijd er nog was)

Gisterenavond hebben de kinderen en de buurmeisjes veel lol gehad met het bakken van koekjes, 2 moesten de chocolade/suikerbommekes maken en twee de gezonde havermout/noten en minder suiker variant. Stel dit nu niet voor als een idylissch tafereel. Nee, want kind 1 moeide zich teveel met kind 2. Waarop kind 2 een keukenban aanvroeg voor kind 2. Na wat geduw, getrek en gesmeer met deeg werd het pleit beslecht. Buiten mijn keukenvloer waren er geen slachtoffers en slaagden ze erin ongeveer 50 koekjes te maken. Totale kostprijs 2.5 euro. Buiten 1 bakvel geen afval.  Een dikke 10 voor smaak en de gezonde vind ik zelfs de lekkerste. Dus een klein succes kan ik het wel noemen.

Momenteel is kind 1 bezig met het maken van een masker van aloe vera. Zet dat maar op uw blog mama, net voordat ze de schaar zet in mijn mooie kamerplant....Ik verdenk haar ervan mijn experiment aan te grijpen om zoveel mogelijk you tube DIY filmpkes na te doen. En ik kan geen nee zeggen, Ah nee want tenslotte doet ze dit ommij te helpen. 

Vandaag ben ik voor het eerst 'anders' gaan winkelen.  Ik moest eerst nog het euvel van een platte batterij oplossen dus het was al vrij laat en heb maar de helft van mijn geplande trips kunnen waarmaken.Op zondag neem ik in het carrefourke in mijn buurt al eens een gebraden kip. Die zit altijd in een plastiek zak. Dus wilde ik vandaag met een grote kom gaan vragen of ik een kip kon reserveren in mijn eigen kom. De kassiere moest er toch eens de baas bijroepen. Op zo momenten krijg ik het toch effe Spaans benauwd omdat het beeld van terug afdruipen met mijn kom onder de arm me niet zo aanlokkelijk lijkt.Gelukkig mocht het en kon ik dus morgen mijn kip in de kom gaan halen. Met saus? vroeg de kassiere droog. Uiteraard. 

Dan verder naar de Turkse slager, helaas verstond de verkoopster geen bal van wat ik zei. Gelukkig gebruiken ze bij de meeste Turkse slagers, de roze-wit geruite velletjes papier waar ik altijd een beetje nostalgisch van word. 

OP naar de budgetslager, de moed was mij echter al wat in de schoenen gezonken dus liet ik mijnpotjes in de auto liggen. Ik deed mijn boodschappen en eigenlijk is het simpel. Is er plastiek mee gemoeid dan koop ik het niet. Ik moet niemand vertellen dat de keuze op die manier beperkt wordt. Ooit vroeg ik aan een veganist of dat niet ongelooflijk moeilijk was. Die antwoordde dat het juist heel simpel was. Iets half doen is moeilijker omdat ge dan vaker in een grijze zone blijft hangen. Ik moet hem gelijk geven. Door deze maand heel extreem mijn keuzes te maken is het op zich ook wel simpel. Bij het buitenkomen van de Aldi zag ik dat er geen klanten aanwezig was en stapte ik toch nog even binnen om te vragen of het ok was als ik met eigen potjes mocht komen. En ja. Maandag ga ik dan maar beleg halen en hopelijk vind ik voor die tijd thuis nog genoeg kleine potjes. Tupperwaredemonstratie? Iemand?

kind 2 laat het allemaal nogal Siberisch koud... het is dan ook kind 2, fluisterde kind 1 me toe, die stiekem verpakte koeken op school koopt.

Niet erg, ze hoeven ook niet echt mee te doen. Ik dring hun niet graag iets op maar zoveel mogelijk meedoen is aangeraden. Ik ben ook weer niet vies van een beetje lichte dwang. Ik heb me nog net kunnen inhouden geen kruisverhoor te doen of nagels uit te trekken. Soms moet een mens zijn middeleeuws kantje onder een laagje vernis houden. Ik heb me gewoon voorgenomen home made koekjes te maken zo lekker zijn dat de concurrentie spontaan verkruimeld. Dus bakken staan dit weekend op de to-do lijst. Ik ben mijn inkopen gaan doen in prana bio bulk. Een verpakkingsvrije winkel in Heusden Zolder. Als je hier boodschappen doet kom je dus beter als een voorbereid man/vrouw. Ik had dan ook een hele zak potjes bij. De zaak is van de weg niet zo goed zichtbaar maar 1 keer binnen werden we goed geholpen. Ik heb mij beperkt tot wat absolute basismiddelen zoals rijst, pasta, bloem en ....chocolade (ah ja). Een kameraad die mee op expeditie was, en mij al 3 keer had gewaarschuwd dat hij NIKS ging kopen wat hij niet ECHT nodig had, is naar huis gegaan met scheerzeep, bonenmix (dat zal een explosief resultaat geven), en nog wat pottekes die hij uiteraard echt nodig had. In ieder geval, ik vond het de moeite. Vooral fijn om te zien dat het ook op deze manier kan. Of zoals de vrouw het zelf verwoordde; Zoals vroeger bij de kruidenier. Inderdaad, soms is vooruitgang eigenlijk gewoon achteruitgang. Of de producten lekker zijn laat ik nog weten.

Kind 1 heeft zich opgeworpen als de proefpersoon en DIY'er van schoonheidsproducten. Dus gisteren zag ik s avonds iets voorbij wandelen dat verdacht veel weg had van Michael uit Halloween of hoe heten die films? Haar project van de dag was een Peel off masker voor het gelaat en een haarmasker. Geen plastiek enkel een geplunderde frigo... Het masker voor het gezicht bestond uit een paar velletjes wc-papier met daarover geklopt eiwit. Haarmasker was yoghurt gemengd met wat honing en citroensap. Resultaat...om op te eten. Volgens Kind 1 voelde haar huid zachter.

Toen ik deze morgen met mijn potjes bij de winkel stond voelde ik me wel wat ongemakkelijk. Raar toch eigenlijk als je bedenkt dat je iets doet waar je eigenlijk niemand kwaad mee doet, integendeel... Soms is het gemakkelijker om met velen iets stoms te doen dan in je eentje iets "goeds" te doen. Hoezeer we ook allemaal graag "uniek" zijn, uiteindelijk conformeren we toch ook graag. Dingen veranderen pas echt als we met steeds meer anders gaan leven. Dan wordt anders de nieuwe norm... Tot er een nieuwe norm is zal ik me opofferen me belachelijk te maken voor het "hoger doel". Mensen die me kennen weten dat me belachelijk maken een tweede natuur is.

Allereerst wil ik kort de beweegreden uitleggen van mijn experiment.

Ooit in een ver verleden kreeg ik economie van Erik Verhuizen. De man droeg zelfs bij toch al barre temperaturen rare Jezussandalen. Ik kom uit een gezin waarin een zelfstandige en een onderwijzeres hun best deden om toch een zekere status en weelde op te bouwen. Zo een, (achteraf bekeken) groene jongen, daar werd eens meewarig mee gegrinnikt en daar was de geitenwollen kous mee af. Toch bracht Erik in zijn lessen economie wat kritische noten en ecologisch bewustzijn binnen.

Het is het verhaal van het yoghurtpotje dat het keerpunt is geweest. Het was een les die handelde over marketing en de invloed van reclame. Dat ik het nog zo goed weet wil veel zeggen, vermits ik zowat mijn hele schoolcarriere heb 'weggestaard'. En de vraag was waarom we toch massal zo kleine yoghurtpotjes kochten die in twee happen op waren en dan weggegooid werden.

En toen ben ik beginnen kijken en denken en beseffen dat ons economisch principe van producten zijn schaars en behoeften oneindig eigenlijk bullshit is. Behoeften worden oneindig gemaakt. Als ik 1000 keer die ontzettend handige poetsdoek zie die het vuil vaak eigenhandig aantrekt en moeiteloos alles doet blinken... denk ik ook ...die   moet   ik   hebben. Helaas zijn de teleurstellingen altijd groot. Later las ik het rijk der schaarste van Hans Achterhuis, en ik besloot op kleine schaal anders te leven. Ik woonde toen in Gent en ging vaak met mijn eigen potjes winkelen en sloeg altijd onnodige verpakking af. Toen ik terug kwam naar Limburg, plots (allez daar zijn uiteraard wel 2 keer 9 maanden aan vooraf gegaan) met twee kinderen zat die ik alleen moest opvoeden bleef er van mijn goede voornemens om zo ecologisch mogelijk te leven niet veel meer over. Hoewel ik aan een aantal principes steeds trouw ben gebleven.

Na een burn-out voelde ik dat ik te ver verwijderd was geraakt van wie ik ben. En nu zoek ik mijn weg terug. En bewuster leven is daar voor mij een onderdeel van. Maar omdat gewoontes moeilijk te veranderen zijn, zeker de slechte, wilde ik experimenteren naar wat haalbaar was om op lange termijn aan alternatieven te ontdekken.

Vandaar dus mijn persoonlijke drijfveer. Mijn grote drijfveer is natuurlijk onze prachtige planeet van de vervuiling behoeden. We gedragen ons een beetje als marginale gasten in een prachtig huis die luid boerend de voeten op tafel gooien en sigarettengaten branden in de zetels. Tijd voor wat respect.

Morgen ga ik naar Prana bio bulk, mijn bevindingen zal ik morgen uit de doeken doen.