Allereerst wil ik kort de beweegreden uitleggen van mijn experiment.

Ooit in een ver verleden kreeg ik economie van Erik Verhuizen. De man droeg zelfs bij toch al barre temperaturen rare Jezussandalen. Ik kom uit een gezin waarin een zelfstandige en een onderwijzeres hun best deden om toch een zekere status en weelde op te bouwen. Zo een, (achteraf bekeken) groene jongen, daar werd eens meewarig mee gegrinnikt en daar was de geitenwollen kous mee af. Toch bracht Erik in zijn lessen economie wat kritische noten en ecologisch bewustzijn binnen.

Het is het verhaal van het yoghurtpotje dat het keerpunt is geweest. Het was een les die handelde over marketing en de invloed van reclame. Dat ik het nog zo goed weet wil veel zeggen, vermits ik zowat mijn hele schoolcarriere heb 'weggestaard'. En de vraag was waarom we toch massal zo kleine yoghurtpotjes kochten die in twee happen op waren en dan weggegooid werden.

En toen ben ik beginnen kijken en denken en beseffen dat ons economisch principe van producten zijn schaars en behoeften oneindig eigenlijk bullshit is. Behoeften worden oneindig gemaakt. Als ik 1000 keer die ontzettend handige poetsdoek zie die het vuil vaak eigenhandig aantrekt en moeiteloos alles doet blinken... denk ik ook ...die   moet   ik   hebben. Helaas zijn de teleurstellingen altijd groot. Later las ik het rijk der schaarste van Hans Achterhuis, en ik besloot op kleine schaal anders te leven. Ik woonde toen in Gent en ging vaak met mijn eigen potjes winkelen en sloeg altijd onnodige verpakking af. Toen ik terug kwam naar Limburg, plots (allez daar zijn uiteraard wel 2 keer 9 maanden aan vooraf gegaan) met twee kinderen zat die ik alleen moest opvoeden bleef er van mijn goede voornemens om zo ecologisch mogelijk te leven niet veel meer over. Hoewel ik aan een aantal principes steeds trouw ben gebleven.

Na een burn-out voelde ik dat ik te ver verwijderd was geraakt van wie ik ben. En nu zoek ik mijn weg terug. En bewuster leven is daar voor mij een onderdeel van. Maar omdat gewoontes moeilijk te veranderen zijn, zeker de slechte, wilde ik experimenteren naar wat haalbaar was om op lange termijn aan alternatieven te ontdekken.

Vandaar dus mijn persoonlijke drijfveer. Mijn grote drijfveer is natuurlijk onze prachtige planeet van de vervuiling behoeden. We gedragen ons een beetje als marginale gasten in een prachtig huis die luid boerend de voeten op tafel gooien en sigarettengaten branden in de zetels. Tijd voor wat respect.

Morgen ga ik naar Prana bio bulk, mijn bevindingen zal ik morgen uit de doeken doen.