Vandaag stapten we eens volledig een nationale weg, dit op aanraden van madame, uitbaatster van Le Gibergeon, s'zondags is er geen traffic in Frankrijk, beweerde ze, niet dat ze geen gelijk had, maar haar berekening liep goed fout. Een 17KM stappen naar Chateau Porcien, véél minder dan langs de pelgrimswegen of de GR-paden. Toch telde onze GPS s'avonds 27,2KM. En weer een snikhete dag, een parcours dat begon met een licht heuvelachtige weg, maar naar het einde toe wat pieken stak. En s'zondags in Frankrijk, heel juist, geen beweging. Het was eigenlijk een beetje van een off dag, daar we langs de grote weg liepen, was er ook weinig te beleven, wat bossen links en rechts, wat koeien, schapen met hun paaslammertjes, en dat was het ver. De grap was als we aankwamen in Chateau Porcien, In de plaatselijk school is er slaapruimte voorzien voor pelegrinos, een proper lokaaltje, met douche, toilet en slaapgelegenheid voor 6 personen. Zoals geschreven zijnde, ZONDAG = FRANKRIJK = STIL, moesten we volgens de boekjes de sleutel afhalen in een hotelletje, maar dit was op zondag gans de dag gesloten, toen we daar wat stonden rond te draaien voor de ingang, kwam er een plaatselijke schone van 80 jaar in het deurgat gestapt aan de overkant van de straat, die ons enkele honderden meters terug stuurde naar een PMU-kantoor (paarden gok bar) met de boodschap dat we daar de sleutel moesten afhalen, allee jongens terug naar af, met de goede boodschap kwamen we in het kantoor binnen, waar er gegokt werd, op de paarden, dat het kletterde, de patron van de bar zei, ik moet eerst efkes bellen naar de persoon van het hotelletje, waar we een kwartier daarvoor, voor gesloten deuren stonden, want, zei de arme man, het is geen sleutel, maar een code die jullie nodig hebben om binnen te geraken. Na zo'n half uurtje was de code gekraakt, en een kleine gamin van een jaar of 7 ging ons de weg wijzen naar de slaapplaats. Die kleine wist ook van geen wanten, en toen we daar aan die school wat stonden rond te draaien en te zoeken, stopte er een camionette naast ons, allez les gas, disparue, ja man, dat was den baas van het hotelletje waar we normaal de sleutel moesten afhalen, die eigenlijk een code was, die we dan nog eens eerst elders moesten halen, en toen stond die daarzelf om alles te wijzen. Een film met Louis de Funet ging minder enthousiast onthaald zijn dan de klucht die wij op een paar uur hebben meegemaakt die zondagnamiddag. Nu, we danken de mensen van Chateau Porcien, voor hun gastvrijheid die ze schenken aan de lopers van de camino.
Tweede dag dat we in Frankrijk stappen, gisteren hadden we nog een pak informatie meegekregen bij de dienst Info Tourisme in Rocroy. Aangeduide pelgrimswegen, die, op een paar honderden meter na, steeds GR-Paden bewandelden. Een prachtige natuurwandeling, langs bos, weiden, pittoreske dorpjes en vooral veel hellingen. De zon was terug van de partij, ik liep vandaag voor het eerst in korte broek, mouwen van de fleece omhoog gerold, petje vastgemaakt aan de rugzak, dit heeft me zuur opgebroken, s'avonds was het randje af van een zonneslag. Ook al omdat we langer onderweg waren dan was voorzien. Alles verliep vlot tot aan het dorpje l'Echelle, daar stond een 16e eeuws kasteel met een mooie toren, "Toren van het Bloedbad" genoemd, vraag ons niet waarom. Een beetje buiten l'Echelle moesten we de spoorweg oversteken, en daar ging het mis, taterend en tetterend over de mooie bezienswaardigheden onderweg liepen we van het parcours af en stapten we verkeerd. De Garmin GPS telde s'avonds
40KM rond toen we aankwamen aan Le Gibergeon, een plaatselijk, en er was er maar één, hotelletje waar al menig pelgrim zijn lijf te rusten legde.
LPM, was al wat de klok sloeg daar. Dit was het team neoprofs van La Pomme Marseillaise die ook overnachten in Le Gibergeon, die mannen fietsten daar een kleine plaatselijke ronde, die uiteindelijk gewonnen werd door een Waalse Belg, ene Vermeeren, een nogal Vlaamse naam, na dit vernomen te hebben via een plaatselijke krant. 19:00H etenstijd, 20:00H bedjes tijd, denkend aan de volgende tocht.
5 dagen na mekaar goed weer, dat zagen we al toen we de gordijntjes opentrokken deze morgen op ons kamertje bij de zusters. Een stevig ontbijt, idem dito als het avondmaal gisteren, zette ons op weg richting Frankrijk. De beentjes en de voeten voelden goed aan, alleen de linkerschouder speelde op, een brandend gevoel na een tien kilometer gelopen te hebben. Gelukkig had Fanny, aan Jean-Pierre drie paar epauletten meegegeven om onder de fleece te schuiven, zo werd het na nog een paar kilometer aangenamer onder de rugzak van toch bijna 13 kilogram.
We liepen weer een gemengd parcours, die zo wel over nationale wegen als GR-paden liep, Toch waren er qua verkeer heel rustige stukken te bewandelen. Daar we vanmorgen heel vroeg waren vertrokken liepen we dan ook vroeg, om 14:17H na een afstand van 27,4KM binnen. Dienst Info
Tourisme wist ons te vertellen, dat we op het gemeentehuis slaapplaats voor pelgrims konden verkrijgen. Dit kon maar vanaf 14:30H, niet dat dit hier het zuiden van Frankrijk is, maar bij warm weer is het gebruikelijk dat die gasten hier een siesta nemen. Nu, groot was onze verwondering dat de plaatselijke gemeente beambte ons meenam naar een huisje die we konden gebruiken, dit ook alleen maar, als je bewijs kon voorleggen als pelgrim.
Een keukentje, douche en slaapkamer. Vandaag was het wasdag, Jean-Pierre, die had inspiratie vandaag, op het binnenkoertje waar we logeerden,
stonden grote vuilcontainers, daar maakte hij een koord aan vast, en zo konden we onze was in het zonnetje te drogen hangen. Toen we terug kwamen van boodschappen doen, waren onze kleren droog genoeg om binnen te nemen. Dit was het moment om nog vlug wat notities te maken, de
reisweg voor morgen te bekijken, en te vertrekken richting, BED.
Deze morgen waren we al heel vroeg uit de veren, een beetje onconfortabel geslapen, niet dat we klagen, want onder een dak slapen is veel belangrijker dan in de open lucht. Het slapen alleen zorgde er niet voor, dat we vroeg opstonden, ook de magen gromden om een ontbijt. Het weer zag er heel voorspellend uit, mooie open lucht en het zonnetje zat al achter de kerktoren naar ons te loeren. Het beloofde, 37KM stappen, en het werd heel warm, zo warm zelfs dat ik 4 liter water slurpte onderweg. De weg deels GR-paden, dit door de streek waar we in liepen, deels langs nationalen. Voor we die namiddag Chimay binnenstapten, was er één groot terras, en ja, daar lieten we ons verleiden aan een Chimayke van 10°,
smaken dat het deed. Lang konden we niet blijven zitten, daar we afspraak hadden bij les soeurs, om onze slaapplaats voor de komende nacht veilig te stellen. Verplichting in Abbaye N.D. de la Paix, lidkaart van de genootschap en crédencial voorleggen, maar vooral om 17:45H stipt aan tafel, na de vespers. De zusters zagen blijkbaar dat we waren uitgehongerd, er werd een tafel gedekt, waarvan ik dacht, hier gaan er nog een paar bij komen om aan te schuiven, niets was minder waar. We waren alleen. Dat beloofde voor het ontbijt de volgende morgen, voor ons vertrek naar Rocroy, Frankrijk. Hier een dankwoordje voor de zusters, Merci les soeurs Trappistines.
Vandaag op weg van Mons naar Beaumont heeft ons geleerd, dat tijdens de voorbereidingen met routeplanner via seniorennet, de theorie niet altijd vasthoud aan de realiteit, potverdorie, die mannen weten niet wat te voet gaan is zeker, we hebben na drie dagen stappen ondervonden, met ons Garmin GPS systeem, dat we gemiddeld 3,9KM per dag meer lopen dan we op het computerscherm konden aflezen. Maar daarover geen geklaag, zijn we wandelaars of niet. De rusttijden onderweg werden niet opgetrokken, een tien minuutjes per stop, de wandeltijd daarentegen wel, de eerste twee dagen werd er een stop ingelast na anderhalf uur stappen, vandaag pas, na twee uren stappen. Na 35,2KM lopen stapten we Beaumont binnen, op zoek naar het info tourisme bureau, slecht nieuws kregen we daar te horen, in het dorp waren geen hotels, geen chambres d'hotes, de dichtste slaapplaats was nog eens 4KM stappen. Daar het in het verloop van de dag warm geworden was om te stappen, zakte de moed iets naar beneden, doch na wijs beraad trokken we richting monsieur le curé. De vriendelijke man bood ons een slaapplaats aan in een voor normale omstandigheden, vergaderzaaltje, toilet en wasgelegenheid waren wel voorzien, dit ging de eerste nacht worden op het matje in de slaapzak.
Aha, het hotelletje is open deze morgen, dit was de ideale gelegenheid om de keet eens vanbinnen te zien. De Patron, even vriendelijk als toen hij gisteren uitlegde waar we onze slaapplaats moesten vinden, wees ons nu de weg naar de Boulangerie, haal daar jullie croissants, dan kunnen jullie hier ontbijten, zo gezegd, zo gedaan, na een twee croissants en evenveel koffie's, stapten we verder richting Reims, om te stranden in Bazancourt. We bewandelden een typische voor deze streek, heuvelachtige wandelwegen met tal van kleine dorpjes. Wat ons wel opgevallen is, dit sinds we in Frankrijk de camino belopen, dat is, het respect en het meebeleven van de caminogangers. Zoals we in België op televisie in Man Bijt Hond konden
zien, is dus wel echt, de mensen staan steeds klaar om te helpen de juiste weg te vinden, of bij dit warme weer zoals vandaag, 27°C, regelmatig de drinkbus bij te vullen. Juist op de middag, werden we zelfs binnen geroepen om een tas koffie te gaan drinken met een koekje, bij madame Sofia Doyen in Saint Loup En Champagne, een weduwe die samenwoont met haar kat en waterschildpad. Na deze dame te hebben bedankt voor haar gastvrijheid, kregen we nog een appelsien mee, en de goede wensen voor onze komende tochten. Nog een foto geshoot van Sofia, Jean-Pierre en de waterschildpad, en weg waren wij.
Waarom niet naar Reims en stoppen in Bazancourt na 23,4KM. In Bazancourt kreeg ik te horen dat mijn 87 jarige vader na een ongeval overleden is in het rusthuis waar hij verbleef. Jean-Pierre, een man van daad, maar zeker van woord, heeft beslist om samen met mij terug naar België te keren, mijn zoon Björn is ons om 23:40H komen ophalen in Bazancourt, en om 2:30H dinsdagmorgen stonden we terug in Oudenaarde.
Aan alle bloglezers van camino2011, bedankt om ons te volgen via dit blog, wij hopen zo spoedig mogelijk de weg te kunnen hervatten.
Om 6:15H opgestaan, rugzak samengepakt, ontbijtje genomen en om 7:30H na een verfrissende douche, waren we al op stap richting Mons, onderweg stapten we op een heel bekend parcours, Chièvre, Brugelette en tal van andere bekende dorpjes kruisten ons pad. Het weer was niet te denderend, eerder aan de frisse kant, en zoals we hadden gepland voor ons vertrek, heel weinig GR-paden, zodat we meestal langs nationale wegen liepen, waar menige camion ons er ferm wat winddruk op na smeet. Na 31,6KM bereikten we rond 14:00H Mons. Richting jeugdherberg om te kunnen overnachten, alhoewel, we wisten al van vorige maand dat alles volzet was. Riskeren dan maar, patat, geen geluk, er was iets te doen met schoolkinderen, het alternatief was chambres d'hotes. Jean-Pierre had bij het tweede telefoontje prijs, we konden overnachten bij twee heel sympathieke mensen, naar hun verhaal, ook compostellagangers in het verleden, chez madame Françoise Menier Compagnons 11 Mons www.compagnons11.be 065/334414, alles er op en er aan. Deze chambre d'hotes is een aanrader voor elke pelgrim. Na een bezoekje aan een Italiaans restaurant op de markt in Mons, lagen we al om 9:00H te dromen van onze volgende trip, richting Beaumont.
Vertrokken op 4 april 2011 op de markt in Oudenaarde, richting Ath, Jean-Pierre en ik werden uitgezwaaid door Martine, Ingeborg, Yvan, Marianne en Andre, Nelly, Dirk en Marleen, Julien, Freddy en Agnes, Fanny, de zussen en schoonbroer van Jipi, Roy en Ludo van de Duintrappers Westende.
Onderweg werden we al na een kwartiertje aangesproken door een automobilist die geïnterresseerd was naar onze bedoelingen. Zeker bij het zien van de zware rugzak met de sint jakobsschelp, de man bleek ook een caminoganger te zijn geweest. Het wandelingetje van de eerste dag verliep vlotjes, tot juist iets na de middag, in Flobecq namen we de Rue Planche, maar er waren er daar meerdere kleine plankjes van, en waren van onze weg af, na enkele kilometers kwamen we terug op onze vooruitgestippelde route om Ath binnen te lopen, dit na 37,8KM.
De slaapplaatsen waren al gereserveerd bij Les Amis de la Nature, een douche genomen, nog iets gaan drinken met de vrouwkes ( die ons achterna
gereden waren met de auto ) eten, en vroeg in bed om s'anderendaags aan te zetten naar Mons.
We Vertrekken op maandagmorgen 4 april 2011, tussen 8:00H en 8:30H op het marktplein te Oudenaarde om aan te komen in Ath, over een afstand van 30,8KM.
het begin van de realiteit van een droom. Een doodgewone wandeling onder twee kameraden word de start van de Camino. Die dag waren de dromen nog een eind weg. Jean-Pierre en Dirk, tussen pot en pint, word er gesproken over Compostella, twee enthousiaste stervelingen die niet beseffen waar ze aan zullen beginnen. Dirk, ikzelf moet nog een eind doorgaan met het gewone leven, opstaan, werken, wandelen, slapen, opstaan.... het gezin onderhouden, Jean-Pierre, gelukkig einde carriere, maar met dezelfde bezigheden. Vandaag de dag, zitten we op een tachtigtal dagen van de oorspronkelijke start naar Compostella, een gewaagd avontuur, expeditie, een ommetje, noem het zo als je het wil. De dag van vertrek, komt dichter en dichter. Op 19 januari worden we onder gedompeld onder de kaarten met de vele wegen die leiden langs de Camino di Compostella, Rene, een collega wandelaar op de longue distance , en bewandelaar van de Camino gaat ons die dag goede raad brengen.
Dirk
Er was eens.....
zo beginnen de meeste sprookjes, en zo ook, begint ons verhaal, die wel geen sprookje is, maar (zo hopen wij), een realistiche uitdaging. Jawel, wij Dirk en Jean-Pierre, hebben tussen pot en pint, na een midweekse wandeling, besloten de camino naar Santiago de Compostella te voet af te leggen. Die beslissing (met goedkeuring van de vrouwtjes) hebben zowat een 14 maand in beslag genomen. Ondertussen hebben we de eerste papperassen ontvangen, en de routes besproken. De vertrekdatum is 4 april 2011 en die staat vast als een paal boven water. Wat bezield een mens toch om zo'n onderneming aan te vatten? De vroomheid van ons beide (?) zal het waarschijnlijk niet zijn, een vorm van eens onze gedachten op orde te brengen zou kunnen, maar het meest logische is het avontuurlijke en toeristische aspect van deze pelgrimstocht. Tot hier mijn bescheiden interpretatie. Later nieuws volgt op het blog.....
