Ik ben Guy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Samoerai.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is museummedewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ESA snorrenclub, motorrijden, PC.
Over Judo, JuJitsu, Budo, Kendo, Iaido, Ninjitsu en Taichi,... ik heb er overal een beetje kunnen van 'proeven'...
Zoeken in blog
Budoka
Enkel indrukken van mijn gevechtssportloopbaan, besprekingen van bekende en onbekende gevechtssporten en krijgskunsten, technische fiches en een uitgebreide bibliotheek.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Een stel handboeien, een busje pepper-spray en vooral veel zelfbeheersing. Dat is wat de veiligheidsagenten van de spoorwegen in staat zou moeten stellen effeciënter op te treden tegen agressie in treinen en stations.
Niet minder dan drie vice-premiers (VandeLanotte, Dewael en Onkelinx) kwamen gisteren naar het station van Brussel-Zuid om het logo te onthullen van SECURAIL, na het opdoeken van B-Security, de nieuwe veiligheidsdienst van de Belgische Spoorwegen.
Toch geweldig die ambtelijk-creatieve naamgeving hier in België hé. Securail..nog net uit te spreken door de taalonkundige walen en hip genoeg voor de anglofiele Vlamingen. Net zoals bij Belgacom en de post moet de NMBS er voor zorgen dat haar produkten helaas in de beide landstalen lekker bekken, helaas wel ten koste van de creativiteit die je vaak in Nederland of Engeland hebt...maar soit, dit geheel terzijde.
(tussen haakjes : voor de goede verstandhouding : ik val niet op David de homo, Mourad kan zelfs een blauw oog krijgen en Sofie is mijn type helemaal niet) ... van een affichecampagne gesproken...
Vanaf nu wordt het weer een beetje veiliger op de trein dankzij de stoere mannen en vrouwen van Securail (cue trompetgeschal) die gewapend met hun kungfu en andere aziatische gerechten de pendelaar zullen beschermen tegen slapende voetbalsupporters, zwartrijders, zwartkijkers en ander gespuis. Denk volgende keer dus best twee keer na voor je de treinconducteur de huid volscheldt, want je zou wel een lading pepperspray in je smoel kunnen krijgen. Hopelijk denken ze er aan van dat spul niet te gebruiken in de airco dubbeldekkers die geen ramen hebben die open kunnen. Wat zouden ze doen in een overvolle trein trouwens ? Misschien kennen ze capoeira. Dat was ook ontwikkeld in de slavenschepen waarin gevangenen weinig plaats hadden om met elkaar te vechten : de vergelijking met de pendeltrein is niet helemaal ongepast.
Wel ongepast is dat ze geheel volgens de ambtelijke principes van ondoorzichtelijk bestuur gewoon een nieuwe eenheid hebben opgericht. We hebben nu dus B-security, securail en spoorwegpolitie. Leg dat maar eens uit aan een verdwaalde buitenlandse toerist. Och ja, meer is beter denken ze in dit land altijd he, we hebben tenslotte ook een regering voor elke dag van de week, dus waarom geen elfendertig beveiligingsteams ? Zo kan je tenminste altijd lekker de schuld op een ander steken ! Goe gezien.
Af en toe verschijnt mijn Kendo- en Iaido leermeester John Haecke eens in de pers, en dat is dan te wijten aan zijn kennis over deze Japanse Krijgskunsten. Ook Jujitsu, Judo en Karate staan op zijn lijstje van sportaktiviteiten. Enkele sfeerbeelden...
Atemi Jitsu is een mengeling van verschillende gevechtsporten (karate, jiu jitsu, aikido, kick-boxing,close-combat enz... ) waarbij het accent gelegd wordt op doeltreffendheid in een realistische gevechtssituatie. Hierbij moet men een stadium bereiken waarin het lichaam instinctief op een aanval kan reageren.Atemi Jitsu is uitsluitend op zelfverdediging gericht , het bevat systemen als Atemi waza, slagtechnieken die op de kwetsbare delen van het lichaam worden toegepast. Door het grote aantal technieken, kan iedereen de zelfverdedigingsmethode eruit halen die hem persoonlijk passen.
De stijl Atemi jitsu werd officieel in België opgericht in 1983 door Sensei Hooreman Jean-Paul en was toen aangesloten bij de World British Federation of Martial Arts waarbij de leden hun dan graden in Birmingham ( U.K. ) moesten behalen. Dit is nu gelukkig veranderd dankzij aansluiting sinds 2003 bij de Belgische federatie AMAC.
Over het ontstaan van jodo doen zoveel verhalen de ronde dat een precieze weergave van de feiten niet meer mogelijk is. Het gebruik van de middellange stok (circa 130cm) vind je onder andere in klassieke jujutsu ryu, zoals de Shosho ryu,maar het is duidelijk dat die stoktechnieken niet zo hoog ontwikkelt zijn als de SHINDO MUSO RYU JODO-technieken.
Muso Gonnosuke (eigenlijk Hirano Kempei) wordt algemeen beschouwd als de stichter van het jodo. Hij was een meesterzwaardvechter in de lijn van de Katori Shinto Ryu en was een van de beste zwaardvechters van zijn tijd. Hij werd de zevende hoofdmeester van de Katori Shinto Ryu en doorgrondde daarnaast ook nog de geheimen van de Kashima Shin Ryu (zwaardtechnieken).
De reden voor het ontwikkelen van jodo lag in het feit dat hij in een duel met kensei (zwaardheilige) Miyamoto Musashi verslagen werd. Over zijn ontmoeting met ronin Miyamoto Musashi doen verschillende verhalen de ronde, drie versies ervan worden op deze jodo-page beschreven.
Versie uit Shimizu Takaji's "JODO KYOHON" (jodoleerboek) In de tijd dat Muso Gonnosuke in Edo (het huidige Tokio) verbleef, vocht hij vele duels uit met beroemde zwaardvechters en verloor niet eenmaal. Op zekere dag kwam het tot een duel met Miyamoto Musashi. In dat duel viel hij Miyamoto Musashi's jujidome (gekruiste wering met twee zwaarden) aan, maar hij kon noch vooruit, noch achteruit bewegen en werd door Musashi verslagen. Daarop trok Gonnosuke het land door om zich verder in de krijgskunsten te bekwamen (musa shugyo) en zijn gedachten waren verguld van slechts een ding: "Hoe kan ik Musashi's jujidome verslaan?" Na enkele jaren kwam hij in de huidige Fukuoka prefektuur aan, waar hij een heilige berg beklom en zich in kontemplatie terugtrok. Na zevenendertig dagen verscheen een kind in een droom en gaf hem een orakel: "Neem een ronde houten stok en denk aan suigetsu (plexus solaris)". Daarop maakte hij een hardhouten stok van vier shaku, twee sun en een bun (128cm) met een doorsnede van acht bun (26mm). Met dit wapen kombineerde hij de technieken van het kenjutsu (zwaard), sojutsu (speer) en naginata jutsu (hellebaard) en versloeg daarmee de jujidome van Musashi. Daarna kwam hij in dienst van de Kuroda Han (Japan was in die tijd opgedeeld in Han, een soort provincie met behoorlijke zelfstandigheid), waar hij het jodo aan tientallen leerlingen onderwees.
Versie uit Hamaji Koichi's "SHINDO MUSO RYU JO en haar traditie"Muso Gonnosuke wordt in enkele klassieke werken genoemd als een ongeevenaard zwaardvechter (muso, geschreven met ander karakters kan ook "ongeevenaard" betekenen). In het klassieke werk "Kaijo no Monogatari" (verhalen van op de zee) is een verhaal opgenomen waarin een monnik die de oversteek maakt van Nagasaki naar Satsuma, aan zijn medepassagiers een boeddhistisch verhaal vertelt over de ontmoeting tussen Gonnosuke en Musashi. In dit verhaal wordt Gonnosuke beschreven als een ongelovige, brute kracht die een enorm houten zwaard met zich meedroeg en altijd vergezeld ging van acht van zijn leerlingen. Op zijn "haori" (Japanse overjas) had hij in goudkleurige karakters geschreven: "De in heel Japan ongeëvenaarde Gonnosuke". Het duel met de gelovige en reeds verlichte Musashi wordt als volgt beschreven:"In het begin slaagde Gonnosuke erin de mouw van Musashi lichtjes aan te raken, maar daarop werd hij door Musashi in het nauw gedreven en geslagen op het punt tussen de wenkbrauwen. Na dit duel kwam Gonnosuke tot inkeer en werd hij de volgeling van Musashi. Musashi had het volgende te zeggen over de heidense Gonnosuke: "Hoe sterk iemand ook is, hij die de kracht van de wet van Boeddha niet bezit, zal uiteindelijk op het schavot belanden en vergeten worden". Gonnosuke, die ook wel "de meest ongelovige man van het land" werd genoemd, werd bekeerd en zo veranderden zijn gedachten over vechtkunst volledig. In die tijd verkeerde Japan in een overgangsfase van een periode van oorlog en chaos naar een periode van vrede en stabiliteit. Deze lange periode van vrede, de zogenaamde Edo tijd (1600-1868) volgde op de slag bij Sekigahara (1600) en het winter- en zomerbeleg op het kasteel van Osaka (1614-1615).
Wat er in die tijd omging in het hoofd van de bekeerde Gonnosuke, staat duidelijk beschreven in de schriftelijke overleveringen van de SHINDO MUSO RYU. Uit de "Shomokuroku" blijkt dat Gonnosuke vond dat in Japan, het land der Goden, een vechtmethode (heiho) die tot doel had mensen te doden, geen heiho van het land der Goden kon zijn. Hij wilde een heiho bedenken die het eigen lichaam beschermde tegen een zwaard en toch de tegenstander niet zou doden. Zo kwam het jodo tot stand en Gonnosuke was ervan overtuigd, dat juist zijn methode de ideale Japanse Bujutsu weergaf. Hirano Jiro geeft dat idee in een gedicht als volgt weer: "Kizu tsukezu, hito o korashite imashimuru, oshie wa jo no hoka ya wa aru (mensen kastijden zonder ze te verwonden, niets is zo'n goed leermiddel als de jo).
Derde versie uit "MUSASJI" door Yoshikawa Eiji (1892-1962). De derde versie is misschien historisch niet zo verantwoord, maar het is wel de versie die de meeste Japanners kennen. Yoshikawa Eiji, een van de bekendste twintigste eeuwse Japanse romanschrijvers, beschrijft de ontmoeting tussen Gonnosuke en Musashi in zijn boek "Miyamoto Musashi", dat model stond voor vele films en televisie-series en dus bij de meeste Japanners bekend is. In Yoshikawa's boek woont Gonnosuke samen met zijn moeder op het platteland. Per abuis beschuldigt Musashi hem ervan zijn geliefde te hebben ontvoerd, waarop het tot een gevecht komt. Al vloekend valt de met een stok bewapende Gonnosuke, Musashi aan en na een moeizaam verlopen gevecht weet Musashi, Gonnosuke te overmeesteren. Het komt nogmaal tot een duel waarbij Musashi lijkt te winnen, maar na afloop blijkt hij een wond op zijn plexus solaris te hebben. Musashi en Gonnosuke geven beiden toe dat ze verloren hebben en veel geleerd hebben.
KARAKTERISTIEKEN VAN HET JODO" Motoba tachi, tsukeba yari, haraeba naginata". D.w.z., als je de jo vasthoudt is het een zwaard, als je ermee steekt is het een speer en als je ermee slaat is het een naginata (hellebaard). Gonnosuke combineerde dus de technieken van drie wapens en gaf het de naam SHINDO MUSO RYU JO. Wat maakt een jo nu toch zo een bijzonder wapen ? Op het eerste gezicht is het niet meer dan een stok, maar als je de jo beweegt wordt het een zwaard, speer of hellebaard. Omdat een jo geen voor- en achterkant heeft en je alle technieken zowel links als rechts kan doen, is het aantal toepassingen oneindig. Door training moet je de jo leren gebruiken als je eigen ledematen. Met de jo wordt in het algemeen gestoken of geslagen naar de zogenaamde "kyusho", de zwakke plakken op het menselijk lichaam. De belangrijkste atemi (plaatsen waarnaar geslagen wordt) in de SHINDO MUSO RYU zijn:
Tendo - boven op het hoofd
Odoriko - tussen tendo en kasumi
Kasumi - slaap
Uto - midden tussen de ogen
Jinchu - vlak onder de neus
Suigetsu - plexus solaris
Inazuma - de zij, vlak onder het heupbeen (ook wel "hibara" genoemd)
Kurobushi - enkel
Omdat slaan of steken naar deze punten innerlijke bloedingen of bewustzijnsverlies kan veroorzaken, moet er tijdens de training nauwkeurig gecontroleerd geslagen worden.
IS NIET ALLEEN JODO WAT DE KLOK SLAAT.
Voor het behalen van het Shindo Muso Ryu jodo menkyo (het hoogst haalbare diploma), is niet alleen kennis van het jodo vereist. Zoals in zoveel andere ryu-ha (scholen) is er sprake van fuzoku budo (budo "die erbij horen"). In het geval van Shindo Muso Ryu jodo bestaat deze fuzoku budo uit:
Shinto Ryu kenjutsu (zwaardvechten)
Ikkaku Ryu Jitte jutsu (de jitte is een metalen staf met 1 haakvormig uitsteeksel)
Uchida Ryu Tanjo jutsu (korte stok)
Isshin Ryu Kusarigama jutsu (de kusarigama is een sikkel waaraan een touw of ketting bevestigd is, verzwaard met een balletje)
Ittasu Ryu Hojo jutsu (het vastbinden van een tegenstander)
Het Ikkaku Jitte Jutsu, waarvan Shimizu sensei tevens de hoofdmeester was, stond model voor het keibo soho en het tokushu keibo soho: korte staf en uitschuifbare staf technieken. Zowel bij het keijo jutsu als bij keibo soho is kennis van de zwakke plekken van het menselijk lichaam, de zogenaamde kyusho, van groot belang. Daarnaast spelen inzicht in afstand (maai) en het wegdraaien met het lichaam (taisabaki) een grote rol.
INDELING VAN HET JODO.
De kata van de traditionele Shindo Muso Ryu Jojutsu zijn ingedeeld in groepen. Deze groepen zijn:
Omote waza (12 kata)
Chudan waza (12 kata)
Ranai waza (2 kata, 1 met lang en 1 met kort zwaard)
Kage waza (12 kata)
Samidare waza (6 kata)
Gohon no midare (5 kata)
Okuden (14 kata)
Gomuse no jo -of- Hitsuden gokui (5 kata)
Wat de laatste twee groepen betreft: pas na vele jaren training onder leiding van een sensei die het hoogste jodo diploma bezit, worden deze kata aan de jodoka onderwezen. De vijf kata van de Hitsuden gokui (lett.: verborgen diepste betekenis c.g. geheime overlevering) worden alleen onderwezen aan degene die het hoogste jodo diploma ontvangt. Bij die gelegenheid sluit de hoofdmeester zich met zijn leerling op in de dojo, blindeert alle ramen en doet de deuren op slot, waarna hij deze vijf geheime kata onderwijst. Volgens Hiroi sensei zijn er nog maar vier mensen in Japan die deze geheime kata kennen, waaronder hijzelf. Hij vertelde dat na 42 jaar harde training (vier a vijf keer per week) Shimizu sensei de tijd rijp achtte om aan hem en Yoneno sensei de geheimen van het jodo te openbaren !
ONTSTAAN ZEN NIHON KENDO RENMEI SEITEI JODO KATA.
Traditioneel jodo bestaat uit vele kata die oplopen in moeilijkheidsgraad. Dit betekende een handicap voor degenen die graag jodo wilden leren en het aantal jodo beoefenaars bleef tot voor kort zeer beperkt. Shimizu sensei vond echter dat budo met zijn tijd mee moest gaan en wilde het jodo voor meer mensen toegankelijk maken. Op zijn advies werd in 1956 besloten het jodo onder te brengen bij de Japanse Kendo Federatie, de ZNKR (Zen Nihon Kendo Renmei). Niet alle jodo sensei sloten zich aanvankelijk aan bij de ZNKR, maar toen Shimizu sensei dreigde alle contacten met die sensei te verbreken, sloten zij zich toch aan bij de ZNKR. Aan het einde van de vijftiger jaren kwamen er stemmen op om een aantal seitei kata samen te stellen zodat jodo onder een groter publiek beoefend kon worden. In mei 1963 werd een studiekommissie voor seitei jodo kata gevormd, met aan het hoofd Shimizu sensei. Deze kommissie kwam vele malen per jaar bijeen en in februari 1968 deden zij bij de ZNKR een voorstel dat bestond uit twaalf seitei jodo kata. Deze 12 kata hadden zij gekozen uit de kata van SHINDO MUSO RYU JODO en ze werden gekompleteerd door twaalf basistechnieken, de zogenaamde kihon. De seitei kata werden voor het eerst in het openbaar gedemonstreerd in Kyoto (mei 1969) door Shimizu sensei en Otofuji sensei. De seitei kata zijn:
Tsuki zue
Suigetsu
Hissage
Shamen
Sakan
Monomi
Kasumi
Tachi otoshi
Raiuchi
Seigan
Midare dome
Ranai
Net als in iaido dienen deze seitei kata tegenwoordig als een basis voor verdere studie van het SHINDO MUSO RYU jodo. Hiroi sensei benadrukt altijd dat het uitsluitend beoefenen van Koryu kata (oude kata) niet bevorderlijk is voor de ontwikkeling van het jodo. De seitei kata worden door alle bij de ZNKR aangesloten organisaties beoefend en in Japan en Europa worden stages gehouden onder leiding van o.a. Hiroi sensei en Ishido sensei.
Van 8 t/m 15 augustus 1999 is er een jodo- en iaidoseminar in Brighton, Engeland, met aansluitend de Europese Kampioenschappen Iaido.
Van 6 t/m 13 augustus 2000 wordt de jodo- en iaidoseminar in Sporthallen Zuid te Amsterdam. Aansluitend vinden de Europese Kampioenschappen jodo en iaido plaats. Voor jodo is deze EK de eerste officiele. Aan het evenement, zal in het kader van het 400-jarig bestaan van de betrekkingen tussen Nederland en Japan, de nodige aandacht worden gegeven.
HET DOEL EN NUT VAN JODO
In Shimizu Takaji sensei's boek "Jodo Kyohon" staat het volgende over het doel en nut van jodo: "Het belangrijkste principe van jodo is training van geest en lichaam". Jodo is beslist geen techniek van alleen handen en voeten, het is de techniek van je hart (kokoro). D.w.z., ook al heb je de volgorde van de kata geleerd en precisie en snelheid geperfektioneerd, als je training niet vergezeld laat gaan van de juiste mentale instelling kun je nooit de geheimen van jodo doorgronden. Jodo is iets dat wordt doorgegeven d.m.v. "Ishin denshin" (het kommuniceren zonder woorden te gebruiken). Letterlijk betekent het: "Wat in de geest zit, geeft het hart door". De jodo kata zijn het resultaat van de inspanningen van de stichter, Muso Gonnosuke. Het aanleren van deze kata is natuurlijk zeer belangrijk, maar de laatste tijd bestaan er veel meningsverschillen omtrent de vraag: "budo en lichamelijke opvoeding". De oplossing van dit probleem is nog lang niet in zicht, maar zowel budo als lichamelijke opvoeding moeten zich niet van het dagelijkse leven verwijderen. Dit geldt natuurlijk ook voor jodo: jodo dat niet in deze moderne maatschappij aktief is, kun je geen budo meer noemen. Zoals bekend is jodo een uiterst rationele vorm van budo en kan het door oud en jong, man en vrouw, beoefend worden, hetzij als lichamelijke oefening op scholen, hetzij in het kader van dans, theater, zwaard-dans en dergelijke. De gebruikswaarde van jodo is schier onbeperkt. Verder wordt de jo gebruikt door het leger, de politie en de brandweer (in Japan) bij het bewaren van de openbare orde. Het aanleren van jodo is uitstekend geschikt voor zelfverdediging, zonder veel inspanning en zonder dat de ander zwaar letsel wordt toegebracht.
DE DEUGDEN VAN JODO
Het trainen van de geest in correcte omgangsvormen, vertrouwen, oprechtheid en eenvoud.
Het versterken van het lichaam en het snel en aktief leren bewegen.
Het aanleren van een juiste lichaamshouding en correct gedrag.
Het verbeteren van het beoordelingsvermogen en de besluitvaardigheid en het leren benaderen van de dingen met zelfvertrouwen.
Het verbeteren van relaties met andere mensen.
NUT VAN KATA
Jodo is een traditionele vorm van Japanse budo. Het kent geen vrij gevecht, zoals het kendo, doch alleen kata, vormen waarbij de volgorde van de bewegingen reeds vast ligt. Door het steeds maar weer herhalen van de kata (uiteraard op de juiste manier en altijd met een flexibele open instelling zodat het leerproces niet geblokkeerd wordt) leer je de volgende dingen:
Je lichaamshouding wordt correct en je kweekt karakter.
Je technieken worden preciezer en je slagen nauwkeuriger.
Je leert slechte gewoontes af en je kigurai (trots, waardigheid) neemt toe.
Je bewegingen worden sneller, je inzet wordt completer.
Je leert afstand en timing kennen.
Ontwikkeling NKR
Jodo Louis Vitalis sensei, leerde in Japan de jodo-beginselen van zijn kendoleraar Edo Kokichi sensei. Deze leerde het op zijn beurt van Hamachi sensei. In het begin gaf Louis op kleine schaal in Nederland les, o.a. in Zaandam. De 1e grote NKR-jodo-stage vond plaats op 17-11-1984 bij dojo Fumetsu Rotterdam. Circa 50 aspirant jodoka hadden hun 1e les o.l.v. Louis Vitalis geassisteerd door Wil Abels. Regelmatige bezoeken van Louis en Jolanda Dekker aan Japan droegen bij tot de ontwikkeling van NKR-jodo. Jodoka van het eerste uur herinneren zich nog wel de lessen van Louis en Jolanda in Uchida Ryu Tanjo jutsu en Shinto Ryu Kenjutsu (fuzoku budo).
Rond 1983-1984 nodigde ISHIDO sensei zijn jodo-leraar HIROI sensei uit voor een bezoek aan Engeland om samen met BKA- (British Kendo Association) jodoliefhebbers onder de iaidoka te trainen. Dit werd een succes. Omdat ISHIDO sensei ook de NKR-iaidohoofdleraar is, bezocht kort daarna een Japanse delegatie bestaande uit o.a. HIROI en ISHIDO sensei Nederland en werd de 1e gecombineerde iaido- en jodostage gehouden onder auspicien van de NEDERLANDSE KENDO RENMEI. Officiele examens volgden en momenteel is er binnen de NKR een uistekend kader (hoogste dangraad 6e dan renshi - assistent leraar). Een aantal kaderleden zijn ook Nederlands gediplomeerd jodo-leraar (leraar martial arts FOG/NCS). Het jodo binnen de Nederlandse Kendo Renmei is springlevend.
Capoeira is het verhaal van slavernij, onderdrukking, maar vooral het verzet hiertegen. Het ontstond zo'n 400 jaar geleden bij de Afrikaanse slaven in Brazilië en evolueerde tot op heden als uitdrukking van een cultuur en identiteit.
Wat is Capoeira? Een gevecht, een dans, een spel? Eigenlijk is het al dat en nog veel meer. De capoeirist gebruikt tijdens het gevecht geen brute kracht maar wel lenigheid, valstrikken, het spel van lichaam in verdediging.
Als hij danst dan zijn elegantie, gratie en de natuurlijkheid van bewegingen aan de orde. Het is in het spel dat gevecht en dans samen komen, begeleid door de hypnotiserende tonen van berimbaus. Het wordt beoefend in een kring van capoeiristas, die de spelers aanmoedigen met muziek, handgeklap en traditionele liederen.
Capoeira kent in principe geen regels of verboden. De winnaar of verliezer wordt bekend aan de hand van het aantal vlekken op zijn of haar witte kleding als gevolg van contact met de grond of de voet van de tegenstander.
Aikido (合気道 aikidō), letterlijk vertaald "de weg van harmonie met Ki" is een Japanse krijgsdiscipline (zie onder) die in het begin van de 20e eeuw door Morihei Ueshiba ontwikkeld werd. Ueshiba, door aikidoka's O'Sensei (de grote meester) genoemd, liet zich hierbij inspireren door de technieken van de Japanse samoerai en krijgskunsten en/of vechtsporten als Daito ryu jiu jitsu, jiujitsu en kenjutsu. Ueshiba voegde ook een morele waarde toe aan de kunst van aikido, die ontleend werd aan de toen nieuwe Japanse religie Omoto-kyo.
Krijgskunst of vechtsport
Vechtsport: het doel is om te winnen in een wedstrijd, er zijn regels en scheidsrechters, een winnaar en een verliezer.
Krijgskunst: doel is het leren uitschakelen van de tegenstander (dualiteit).
Krijgsdiscipline: doel is in een martiale context met een partner de basisprincipes eigen maken.
Het grote verschil met vechtsporten als karate en judo is dat er in Aikido (op de Tomiki stijl na), geen nadruk ligt op het competitie-element. Sterker nog, iedere vorm van competitie is afwezig in Aikido. Aikido is defensief, echter niet in de absolute zin des woords. De beoefenaar neemt het initiatief om de situatie onder controle te krijgen.
Citaten van Morihei Ueshiba
Nog voor het moment dat de aanvaller heeft besloten mij aan te vallen, heeft hij reeds verloren.
Als een vijand komt om je te treffen, stap terzij en klief hem ogenblikkelijk (iri mi nage in het Japans).
(iri mi nage werd door Ueshiba als 20 jarige worp omschreven, dit om aan te geven hoe belangrijk commitment is in deze.)
Alleen diegene die onafgebroken oefenen, valt vooruitgang ten deel.
De beoefenaar (aikidoka) traint zijn of haar lichaam en geest ter verbetering van zichzelf, om zichzelf te overwinnen. Iemand die een aikidoka aanvalt, wordt niet in de eerste plaats gezien als tegenstander, maar als iemand met wie men in harmonie moet proberen te komen. Deze harmonie kan bereikt worden, door de aanval op een gepaste wijze onschadelijk te maken. Gesteld kan worden dat de Aikido beoefenaar leert wat op welk moment de juiste handeling is (om de situatie te overzien en te controleren).
Techniek
Aikido wordt zowel ongewapend als gewapend beoefend. Ook wordt er met meerdere aanvallers geoefend, hoewel dit pas op hoger niveau regelmatig gebeurt. Er wordt gebruik gemaakt van een houten zwaard (boken), stok (jo) en mes (tanto).
De ongewapende technieken leren de beoefenaar de basisprincipes onderkennen en verbeteren:
kamae (lichaamshouding)
ma-ai (ruimtelijk bewustzijn en afstand)
sen (timing)
ki no nagare (vloeiende beweging)
Het gebruik van wapens is vaak bedoeld als lesinstrument om de beoefenaar bepaalde basisprincipes te leren verfijnen. De beoefenaar leert duidelijk géén zwaard-, stok- of mesvechten.
Het merendeel van de ongewapende aikidotechnieken maakt gebruik van klemmen en/of worpen ter verdediging tegen een gewapende of ongewapende aanval. Klemtechnieken richten zich doorgaans op het pols-, elleboog- of schoudergewricht van de tegenstander om dit zodoende onder controle te kunnen houden. Een belangrijk element bij zowel klem- als werptechnieken is de balansverstoring van de aanvaller, in veel gevallen door gebruik te maken van diens eigen aanvalskracht en -beweging. Slechts bij een minderheid van de aikidoworpen is er echt sprake van het optillen van de tegenstander, aangezien de meeste worpen relatief "laag" blijven.
Afhankelijk van de sensei kan het accent meer liggen op soepelheid en ruime bewegingen, of daarentegen juist op een snelle, scherpe uitvoering van de techniek. Voorts leggen sommige richtingen een grotere nadruk op wapentechnieken, terwijl andere zich vooral toespitsen op de ongewapende technieken. Nog andere zullen zich minder met het zuiver martiale aspect inlaten, om meer aandacht te kunnen besteden aan de achterliggende filosofische principes. Een meer traditionele benadering van het Aikido vraagt van de beoefenaar een diepgaandere studie van de technieken, voorbij aan de technieken, naar de werkelijke inhoud. De techniek is daarbij dus slechts een middel en niet het doel op zich.
Organisaties
Na de dood van Morihei Ueshiba is zijn school overgenomen door zijn zoon. De organisatie die hij opzette en ontwikkelde wordt tegenwoordig voortgezet door de Hombu Dojo in Tokyo en wereldwijd vertegenwoordigd door de International Aikikai Federation. De stijl die zij beoefenen wordt doorgaans Aikikai Aikido genoemd. Naast deze organisatie, bestaan er diverse andere organisaties die een andere stijl vertegenwoordigen. Naast het Aikikai Aikido wordt Ki Aikido het meest beoefend.
Stijlen
Er zijn grofweg drie verschillende stijlen:
Aikikai Aikido, het Aikido zoals Morihei Ueshiba dat na de Tweede Wereldoorlog overbracht aan zijn leerlingen
Ki Aikido, het Aikido dat Koichi Tohei heeft ontwikkeld na les te hebben gehad van Morihei Ueshiba. Bij Ki Aikido ligt meer nadruk op het ontwikkelen van Ki
Aikijitsu of Aikibudo, het Aikido zoals dat door Morihei Ueshiba werd beoefend in de jaren twintig en dertig. Bij deze vorm zijn de technieken over het algemeen harder en hebben meer overeenkomsten met Daito ryu jiujitsu.
Vrijwel alle stijlen zijn ontwikkeld door directe leerlingen van Morihei Ueshiba. Zo zijn er het Klassiek Aikido (door Rinjiro Shirata), het Aikido Tendo Ryu (door Kenji Shimizu), Ki-Aikido (door Koichi Tohei), Aikibudo (door Minoru Mochizuki), Yoshinkan-aikido (door Gozo Shioda) en Tomiki-aikido (door Kenji Tomiki).
Graden
Net als bij Judo en Karate, kent Aikido kyu graden en dan graden. Doorgaans zijn er zes kyu graden waarvoor men examen kan doen en vervolgens tien dan graden. Het is gebruikelijk dat bij alle kyu graden een witte band wordt gedragen (hoewel sommige scholen vanaf de derde kyu een bruine band gebruiken). Vanaf de eerste dan wordt een zwarte band gedragen.
Vanaf een vastgesteld niveau, dat per organisatie verschilt, mag de aikidoka een hakama dragen. Dit is een traditionele wijde broekrok, die meestal in het zwart of donkerblauw is uitgevoerd. De hakama is een traditioneel kledingstuk, dat over de eigenlijke witte broek van het pak wordt gedragen. Het heeft zeven plooien, 5 vooraan en 2 achteraan waarbij elke plooi naar één van de zeven samoeraideugden verwijst. De meeste scholen gebruiken het als aanduiding dat de drager een bepaald niveau heeft bereikt. In Japan draagt men hem meestal vanaf de 1e dan. Binnen de JBN is het dragen vanaf de 2de kyu, te vergelijken met de blauwe band bij judo, algemeen aanvaard. In andere scholen mag men de hakama dragen wanneer de leerling zich daar goed bij voelt en de studie van Aikido serieus neemt. Het dragen van de hakama was voor de Tweede Wereldoorlog verplicht. Pas na de oorlog toen Japan zich in een economische crisis bevond werd het toegestaan de les bij te wonen zonder de hakama. Westerlingen die deze ontwikkeling zagen dachten dat de gevorderde alleen de hakama mochten dragen en beginners niet.
Het is een onderdeel van het JuJitsu en een vechtsport waarbij balans een essentiële rol speelt. Met balans wordt zowel psychisch als lichamelijk bedoeld. Aiki-jitsu wordt aanzien als zeer effectief om jezelf te verdedigen. Het is een kruising tussen aikido en jiu jitsu.
Met deze vechtsport leer je hoe je jezelf kan verdedigen tegen grotere en sterkere tegenstanders. Hierbij maak je gebruik van worpen, klemmen, drukpunten, verwurgingen, stoten en trappen.
Ook het verdedigen tegen wapens is hierbij inbegrepen.
