Het weer en ik zijn nog steeds hetzelfde : mottig.... 
's Avonds zijn de kindjes weer thuis en we zijn blij weer allemaal samen te zijn.
De kachel gaat aan, we kijken samen naar de opname van "Komen Eten" (het wordt een klassieker), tasje thee erbij.
Afgelopen week deed Peggy op een ochtend haar ogen open en zei : "Ik heb de Lotto nummers gedroomd", en ze wist ze warempel nog allemaal op te noemen ook. Euromillions googelen - ben ik blij geen geluk te hebben in het spel! Laat ons maar geluk hebben met iets anders.
Het is gezellig, het is knus, het is comfortabel, het is warm, het is dicht bij elkaar.
Maar het is ook saai.....
Woeste nachten, wilde tochten, onbezonnen rennen, onze longen volzuigen.

Peggy doet 's ochtends haar ogen open en zegt 'Kleintje, ik heb eens gedacht, we zouden.... en .... en... kunnen eten'. En ik denk JA ze is beter! By the way,  we eten dus overheerlijk hertekalf-filet van bij Wilfried, de slager next door die grote fan is van Peggy en ons steeds goed siogneert.
Jammer genoeg doet mijn maag nog steeds lastig en moet ik na één medaillon van het zachtste vlees ooit forfait geven.
's Avonds ga ik mee naar de kartonnage-les en hou mijn lieve dame een paraplu boven het hoofd.

Om 8 uur ’s ochtends begint het rillen opnieuw. De koorts komt terug. De huisarts komt nu toch voor alle zekerheid langs en neemt bloed af.

En schudt mij wakker. Zoals zo vaak is  het voor de hand liggende op den duur verborgen in opgebouwde routines.

Ik : ‘Nemo, ga je je kleertjes aandoen?’

Nemo : ‘Nee’

Ik : ‘Ik heb niet graag dat je zo tegen mama spreekt.”

Hij : ‘Je stelt ook de vraag…..’

Peggy slaapt en slaapt en maakt helemaal in haar eentje steamy windows coming from body heat. De koorts haalt een top van 39,6. Niet panikeren,  maar controleren en doseren… En dan eindelijk wordt de daling ingezet tot Peggy zachjes landt en terug haar ogen opendoet.

Maïm had er al van.  En ’s nachts ga ik ook plat met buikgriep. De nieuwste Aspe is ideale lectuur voor deze nacht, dat passeert vlotjes haha….

De verpleger ziet een groot lavement goed zitten. Ik voel me op slag al wat beter

Peggy is nog steeds in topvorm en kookt ’s middags voor de kindjes terwijl ik lig uitgeteld te zijn. Maar dan krijgt ze het opeens koud en ik hoor direct aan de bibber die ook in haar stem zit hoe laat het is.

Het is weer exact 1 week na de chemo, net als vorige keer. Een koorts-offensief . Voorlopig zonder pijn. Gelukkkig.

Om 21 u ligt het hele huis in bed. Ik zet verschillende keren de wekker ’s nachts om Peggy’s temperatuur te controleren, maar die blijft laag.

Zondag komt het koppel uit Sint-Michiels kijken naar Peggy’s huis. Hun dochtertje heet ook Ellen en is al even nieuwsgierig als ikzelf.

We hebben een heel lijstje klaar met alles wat we moeten meenemen naar Brugge, dan zijn we weer een tijdje zoet met voor alles een plaatsje te zoeken of te maken.

We profiteren ervan om de grote diepvries helemaal leeg te halen, ook de laatste dingen gaan uit de frigo, en het hele voorraadrek wordt aan een “houdbaarheidsdatuminspectie” (wauw 27 letters, let’s play Scrabble!!!) onderworpen. Op dat vlak ben ik onverbiddelijk, potjes met kruiden goed tot mijn laatste middelbare schooljaar (en nu maar tellen… 17 jaar geleden) vliegen rigoureus de vuilbak in. We vullen toch wel 6 vuilbakzakken.

Maandag gaan we “op cursus”. Verander je look, verander je leven. Stel je voor!

We worden per drie voor een spiegel geplant en krijgen allerlei kleurdoekjes onder ons gezicht om te bepalen welk type we zijn. Telkens moet de groep zeggen welk van de twee best is. Ik blijk een hopeloze leerling te zijn en kies telkens weer de foute kleur! (er zijn er ook bij die wijselijk zwijgen….)

Peggy grapt dat ze best wel een “zwoele zomer” wil zijn, als blijkt dat ik “heldere lente” ben. Het doet mij denken aan indianennamen uit Suske en Wiske. En wat blijkt : Peggy is geen zwoele zomer, maar een koele zomer. Ha! Ja, het universum hoort niet altijd even goed blijkbaar….

In de namiddag doen we onze Sinterklaas-shopping.

De kinderen hebben trampoline-les. Ik wacht op hen op het bankje in de grote inkomhal. In het boek dat ik lees, leest iemand een passage. Een boek in een boek. Het heeft vast wel een naam, zoiets. Anyhow. ‘Laat een leven van liefdevol samenzijn je zo sterk maken dat de overlevende, wanneer een van beide geliefden sterft, het leven van de ander voortzet. De geliefde leeft voortaan niet meer naast jou, maar in jou. Jullie liefde overstijgt immers de dood en blijft haar warmte uitstralen.’

Even toch zijn de tranen sterker. Het is een mooie gedachte.

Gezien we niet, ab-so-luut niet van plan waren naar Gent te gaan, zijn we dus toch geweest !!!

De toegang tot de L day verliep langs de achterkant van de Vooruit. Al wie er in het vervolg komt, let eens op de steile helling naar beneden, met onderaan het donkere grachten-water. Je zal direct begrijpen waarom Peggy toch maar de remmen van de rolstoel opzette…..  Wij met piepende banden en gierende lach naar beneden.

Samen tango-initatie….. het was een beetje als Lourdes, het plots rechtstaan uit de rolstoel. We waren toch het meest succesvol in het indringend elkaars blik vasthouden. En de dansstapjes, daar oefenen we op! Gezien ik moet leiden, moet ik de rol van de man dansen. Ja, dat moet je er dan bijnemen hé, als je lief ook een vrouw is.... . Want met z'n tweetjes ochos maken zou toch wat moeilijk zijn.

Peggy zag wat mensen van vroeger terug en kon wat bijpraten.

Bij een boekenstandje valt mijn blik op het boek “Dansen op de waterlijn”.  Het hoeft niet te verbazen dat zowel de titel als de foto mijn aandacht trekken....

Ik draai het boek vrolijk om en word op slag stil bij het lezen van de achterkant :

” Tijdens een korte vakantie ontmoet Marjanne de lesbische Clara. Marjanne is verlegen, teruggetrokken en hetero. Hun ontmoeting is het begin van een vriendschap die zeker bij Marjanne veel emoties oproept en die uiteindelijk uitmondt in een relatie. Dan wordt Clara ziek en een periode van onzekerheid en vooral onduidelijkheid over Clara’s ziekte volgt. Als blijkt dat ze aan een slepende, ongeneeslijke ziekte leidt, staat Marjanne voor een moeilijke keus: fulltime voor Clara zorgen of kiezen voor een “eigen” leven?”

Peggy leest een paar regels op de laatste pagina’s en legt kordaat het boek terug.

“Het is niet ons verhaal, kleintje”.

Wij genieten verder van deze dag en schrijven verder aan ons eigen mooie verhaal….

De weegschaal geeft 43 kg aan. Hiep hiep 2 kilo erbij.

De dokter komt langs en plant binnen 3 weken een scan. Afhankelijk van de resultaten van die scan zal beslist worden om eventueel nog eens te gaan kijken, te opereren of nog nog verdere chemo’s om de tumor + uitzaaiingen verder te laten krimpen.

Peggy is erg opgetogen met dit nieuws. Er is nu toch sprake van misschien eventueel wie weet een operatie na drie chemo’s in plaats van de oorspronkelijke zes ??? Hoewel ze voor de operatie wel schrik heeft.

We genieten van het goede nieuws, maar proberen tegelijkertijd toch wat met de voeten op de grond te blijven zodat de ontgoocheling niet té groot is….

Zeven december, de dag na Sinterklaas, wordt dus een belangrijke dag. Dan zullen we vermoedelijk ook weten als de vlek op haar lever een ongevaarlijk kluwen van bloedvaatjes is die ze waarschijnlijk al levenslang heeft, of niet. Het is heel simpel : als de vlek weg is of verminderd is het slecht want dan is het kanker.

De dokter vindt dat Peggy er weer wat beter uitziet dan vorige keer. Een verpleegster die er bij de eerste chemo wel was, maar bij de tweede niet, herkent haar alleen aan mijn gezelschap.

Peggy grapt dat ze algauw zal uitgeroepen worden tot ster-patiënt.

De meeste mensen worden slechter en ziek door de chemo, Peggy was voordien zo slecht dat ze nu door de chemo verbetert en je de medicijnen hun werk ziet doen.

Zelf had ik altijd een beeld bij chemo van doodzieke mensen die de hele dag in een bakje liggen te braken. Wat wij tot nu toe meemaken verloopt echter helemaal anders. Een klein verslagje hoe zo’n dag er eigenlijk aan toegaat voor wie dat wel eens wil weten.

’s Ochtends tussen 8 en 9 word je verwacht in het Oncologisch Centrum, dat is een dagziekenhuis met hele fleurige moderne kamertjes (met héél ongemakkelijke stoelen voor de “bijzit”, maar er zijn clubzeteltjes besteld hoera).

Je ligt er steeds met twee in een kamer.

Bij aankomst gebeurt er een bloedafname, die meteen naar het labo vertrekt om je bloedwaarden te bepalen, vooral dan je witte bloedcellen.

Deze staan in voor je weerstand en gaan mee “kapot” door de chemo. Als je bloed niet goed is wordt er niet gestart met de chemo.

Je wordt ook gewogen om de precieze dosis te berekenen.

Als het goed gaat zijn na ongeveer een uurtje de bloedwaarden binnen van het labo en wordt door de dokter beslist om al dan niet te starten.

Het Medicijenblad...

Er worden eerst heel wat andere zakjes aangehangen, fysiologisch water om te spoelen en maagbeschermers enzo. Dan start de eigenlijke chemo. De eerste  (taxol) druppelt 3 uur lang in, dan weer spoelen, en dan loopt de tweede (paraplatin) een uur in. Een speciale pomp regelt de dosering heel precies. Die pomp slaat wel om de haverklap alarm omwille van luchtbellen, immers de klaargemaakte baxters met de chemo in worden via buizenpost geleverd. Dan stopt het inlopen en is het wachten op de verpleegsters om alles weer in werking te stellen.

Pomp slaat weer eens tilt. En maar piepen. En maar eten....

De chemo wordt toegediend via een port-a-cath (of V.I.P. venueze  implanteerbare poort).

Die wordt volledig onder je huid geplaatst en er loopt een buisje in een grote ader naar je hart. Zo kan de chemo beter inlopen dan in een ader in je arm want deze zijn veel fijner en hebben dus een veel lager debiet en gaan helemaal kapot door de chemo.

De port-a-cath heeft een silicone membraan waarin duizenden keren kan geprikt worden. Bij Peggy blijven er continu twee naalden inzitten, want via deze weg wordt ook haar morfinepomp, haar cortisonepomp en haar TPN (=sondevoeding) toegediend.

Deze naalden worden bij elke chemo “ververst”, wat wel wat pijnlijk is want er wordt toch een redelijke druk uitgeoefend om door het membraan te geraken (en dat membraan ligt dus ónder je vel….)

Bij Peggy zie je de port-a-cath goed zitten onder haar vel omdat ze zo mager is.

Ondertussen is het een komen en gaan van verpleegsters en dokter en maatschappelijk werker. Iedereen is altijd heel erg vriendelijk, is begaan en doet z’n best.

Een koffietje of een theetje, een broodje en soep…
 

Eens de taxol begint in te lopen valt Peggy na een tijdje in slaap, en dan slaapt ze door tot het tijd is om naar huis te gaan.

Dat is meestal rond 17u.

En de  nevenwerkingen? Die worden door de vele medicatie tot nu toe erg goed opgevangen. Cortisone, maagbeschermers, een hele resem anti-braakmiddelen. Ze doen hun werk goed!

Ik heb een hele stapel boeken mee en wurm me eerst door het deel over de Romantiek van de boekjes over de kunststromingen die je nu bij De Morgen kan kopen.

Ik betrap mezelf erop bij elke schilder geboorte- en sterfdatum te bekijken, en dan interesseert me daarin  hoe oud ze zijn geworden…..

Het verbaast me en stemt me wat grimmig hoe oud de meesten geworden zijn, ondanks de karige medische kennis en voorzieningen in de jaren achttienhonderd.

Woensdag en donderdag slaapt Peggy weer na de middag, maar al heel wat minder dan na de vorige chemo. De eerste dagen heeft ze het ook erg warm (wie had dat ooit gedacht). Rode wangetjes en zweten! Dit is niet het moment om verse lakens op te leggen haha. Zo leren we steeds bij!

Woensdagavond met volle moed vertrokken naar een workshop  Zangatelier : chansons d’amour. En van een “bescheten commessie” thuisgekomen want de docente was ziek.

Vanavond dan is Peggy in haar eentje een workshop kartonnage gaan volgen. En ze kwam apetrots thuis met een zelf ingebonden boek met mooie kaft. En vol vuur. In haar mooie ogen. Meer moet dat niet zijn.
  

Om te eindigen een fragment uit een gedicht uit de bundel ‘Als vrouwen beminnen’ van Claire Vanden Abeele dat Peggy uitkoos voor op de blog. En ze weet dat ik smelt als ze met dat vreemde trillende zware timbre in haar stem spreekt…

Wij zijn op ons best, woordeloos

zonder taal die weerspiegelt.

Wij lijken wel glans van een oeroud geheim dat fluistert:

Ti amo

Ti amerò per tutta la vita… e poi ancora oltre.

Peggy's koorts heeft maar 1 gram Dafalgan geduurd, en toen was ie weg en kwam niet meer terug. Goed nieuws! Minder goed nieuws is dat na Peggy ook Nemo sneuvelt en de koorts wél steeds terugkomt.....de schrik voor griep in huis zit er dan ook best wel in.
Het bedje beneden doet dienst en Nemo vindt het best leuk om ook eens verzorgd te worden en z'n ontbijt op het bedtafeltje te krijgen. Toen hij zo moe was dat we moesten afstappen van het fietsen (er was ook veel wind), maakte hij zich toch wat ongerust. Misschien heb ik ook wel kanker.... want Peggy was ook zo moe, en slaapt ook steeds zoveel.

Maïm overlaadt Peggy nog vaak met z'n kunstige cadeautjes, en is naar goede gewoonte ook weer heel zorgzaam voor z'n broer.

Toen Peggy donderdag koorts had, hoorde ik Nemo in de keuken vragen 'Ga je dood, Peggy?'. Het antwoord ging voor mij verloren want de huisarts nam op dat moment mijn oproep aan, en ik moest me focussen op Peggy's toestand omschrijven. Maar haar antwoord was geweest 'Dat ben ik nog lang niet van plan hoor Nemootje!'.
En vrijdag : 'Mama, doe niet heeltijd zo bezorgd, het is alsof ze gaat doodgaan dan'. Waarop hij op een heel tuttige toon een imitatie ten beste geeft : 'Lieveke, gaat het?'
Kinderen, heerlijk eerlijk, zonder omwegen.

Op vrijdag komen collega's van Peggy langs, mét een plastieken (oefen)rat. Wat is Peggy serieus als ze uitleg geeft over sondes en naalden, een echte pro. Nog een snel bezoekje aan de bib want Peggy wil zich alvast wat inlezen in de kalligrafie. En dan rolstoel-joggend naar huis, want de verpleger wacht al op ons.
De kinderen en ik gaan nog eens langs de dansschool. Wat zijn alle dansertjes groot!!! En voor ik het goed en wel zelf besef sta ik aan de barre een les pointes te geven, out of the blue en à l'improviste. Zoals altijd zijn de eerste minuten raar, je eigen stem te horen weerklinken in de grote ruimte. Maar het went heel snel. En ik geniet ervan "mijn gastjes" aan het werk te zien en ben fier op hen!

Peggy's haar valt veel minder uit nu het geschoren is. Het groeit zelfs! Nog een beetje en ze heeft een bros....

Zaterdag is weer een speciale dag, want we zijn de veertiende. (Dat moet voor de aandachtige bloglezers ondertussen een belletje doen rinkelen haha.). Peggy' mama op bezoek. Verjaardagsfeestjes en spelende vriendjes.  De dag komt en de dag gaat. Zo ook zondag. Ik maak foto's voor onze kerstkaart. Peggy heeft een nieuw doel : Lego sorteren (en ze komt tot dezelfde conclusie als ikzelf enige jaren geleden : er valt geen structuur meer in te steken, er zijn veel te veel soorten stukken tegenwoordig). De kinderen blijven de hele dag in pyjama. Ik ken niet genoeg fotoshop om de kerstkaart vorm te geven zoals hij in m’n gedachten eruit ziet. Grrr. De enige uitstap is om kip naar de markt. Het mag dan al herfst zijn. En winderig. En regenachtig. Maar toch. Dat vele vele binnenzitten is echt niets voor mij. Ik verlang naar lange strandwandelingen. Bladeren omhoog sjotten in het bos. Fietsen. Achter elkaar aanrennen. Van de duinen springen. In bomen klimmen. Op ons hoofd staan.

Wie krullen heeft wil steil haar. En omgekeerd.

Of hoe wat niet kan altijd een extra glans lijkt te hebben. Gelukkig geeft liefde glans aan alledaagse dingen….

Een vriendin stuurde ons deze glimlach uit de hemel.
Fotoshop of geen fotoshop, that could be the question.
Maar het antwoord is dat het mooi is.

Na de boeken, krijgen nu toch ook de onderbroeken een plekje dicht bij elkaar. Woensdag is dan ook operatie “kast effen leggen”. Ik vind het wel belangrijk voor Peggy, nu ze fulltime in Brugge is. Dat ze zich hier ook écht thuis voelt. Niet zomaar 2 plankjes voor haar ergens in mijn kast. Het is nu “onze” kast. Ja ja.... 

En mijn liefste,  die vroeger de rem was terwijl ik de gas, mist me nu warempel als ik er niet ben!

We praten over de volgende chemo die eraan komt, en Peggy is toch wel wat bang deze keer. Ze krijgt nu ook interesse in informatie verzamelen en wil het Multidisciplinair Oncologisch Handboek gaan lezen. Om bijvoorbeeld te weten als die extreme vermoeidheid echt jaren nadien nog blijft doorwerken zoals iemand haar vertelde. Ik raad het haar af, denk dat ze vooral deprimerende en verontrustende dingen zal lezen. Wat haar goede hoop niet ten goede zou komen. En dat alles toch steeds maar weer afhangt van persoon tot persoon.

Peggy’s wangen worden ronder en boller met de dag en staan bijna onder hoogspanning. De cortisone in combinatie met gewone maaltijden én sondevoeding, holle bolle gijs is er niets bij….

Peggy eet nog steeds zoals ik haar nog nooit hebben weten eten. Dinsdag na de lunch kon er nog een ferme moeulleux au chocolat bij, en echte chocoladebom. En dan te weten dat ze vroeger (en voor diegenen die mij kennen; believe me, voor één keer overdrijf ik nu eens niet sè) een hele week aan één (!) pralientje at. Zelf merkt Peggy ook dat haar smaak fel veranderd is. Vooral zoet moet nu veel zoeter zijn om zoet te zijn. (een mooie zin voor zinsotleding me dunkt)

Gisteren bleven we de hele dag binnen want Peggy had het koud. Ze was ervan overtuigd dat het ging vriezen of sneeuwen. Vandaag een heerlijke warme dag, maar Peggy wil nog steeds niet naar buiten, koud koud koud. Geen fut. Ik ben er niet echt gerust in en inderdaad, tegen de avond komt dan toch weer koorts opzetten. Diarree, misselijk, bleek, uitgeput.

Peggy zelf heeft vooral de pest in dat het wat minder gaat vandaag. Het had net één van haar weinige “goede” dagen moeten zijn, waarin ze iets kan doen en wat genieten. We hadden deze avond een bezoekje aan de dansschool gepland, een weerzien met de groep waar ik zo graag les aan gaf en waar Peggy haar eerste (stuntelige (ik mag dat wel zeggen…)) danspasjes zette. Ik grap dat we maar beter echt helemaal totaal volledig niets meer kunnen plannen, want dat ze daar alleen maar koorts van krijgt, net als vorige week met Centerparcs.  
Het begint haar tegen te steken, zó weinig te kunnen doen. En zó lang dat het nog gaat duren.

Ikzelf blijf rustig, probeer Peggy wat op te vrolijken en heb er vertrouwen in dat het nu even wat minder is maar niets ernstigs. Maar toch, een diep gewortelde verontrustheid is en blijft. Die gaat nooit meer weg.

“Je bent de eerste met wie ik een boekenkastje deel”, zegt mijn liefste. “Geef toe, een boek is toch niet als een onderbroek”, voegt ze er nog aan toe.

Need I say more???

Een collega vertelt Peggy over “geo-cachen”, iets met een schat zoeken in de bossen via GPS. Lijkt haar heel leuk voor de kindjes…….en voor zichzelf! Het volgende doel is dus gesteld : gaan “cachen”. Dus moet er weer meer gestapt worden. Als we de stad ingaan om te genieten van een heerlijke lunch zoals 2 sjieke madammen, blijft de rolstoel dan ook  in de auto. En nog steeds als we een stukje van de Steenstraat onveilig maken (of  toch onveilig voor de etalagepoppen, zie de foto’s wat verder hihi).

Met twee dagen rosbief en vandaag een heerlijke steak, had Peggy verwacht toch wat meer spiervolume in de “kietjes” te hebben na al die eiwitten!

Maandag ben ik de hele dag taxi-mama/liefje tussen pedicure, logopedie, kiné, huidspecialist en trampoline-les. Als ik voor mijn laatste etappe besluit toch maar eens Peggy’s auto te nemen - zo heeft die toch ook even een verzetje -  had ik beter “in mijn broek gedaan” zoals ze in Brugge zeggen. De auto wil niet meer starten. Maïm is nog te klein om te duwen of te sturen, maar gelukkig vind ik aan het sportcomplex twee bereidwillige heren die bij wijze van opwarming best even willen duwen in de gietende regen.

Peggy surft intussen nog steeds naar cursussen en voordrachten. Kalligrafie, kartonage, bouwtechnieken in de middeleeuwen, de katharen, letterkappen, pottendraaien, franse chansons zingen, massages. Enz enz. Ze ziet het allemáál wel zitten. Na een poosje ziet ze wel in dat we niet alles kunnen doen. Er zijn overlappingen. Wachtlijsten. En chemokuren die roet in het eten strooien.

Maandagavond is    De Muts    af! Nog eventjes en dan is ook    De Sjaal    af. Eén van de eerste dagen dat Peggy ziek was en we vermoedden welke lange weg voor ons lag, gingen we samen wol uitzoeken voor een sjaal.

Het grootste stuk ervan heb ik gebreid in het ziekenhuis. Er waren momenten dat ik me afvroeg of ze hem ooit nog zou kunnen dragen…. Of ik hem op tijd klaar zou krijgen….

Na de GI-Jane-scheerbeurt kreeg    De Muts    voorrang. Was ook iets spannender want ontwerp à l’improviste as usual. Maar nu is dus ook    De Sjaal    bijna af. En zal Peggy hem dragen.

Dinsdagavond spreek ik af met een middelbare-schoolgenote van me. Het is gezellig eens iets “gewoons” te doen. Maar nog leuker is daarna terug thuis te komen en te weten dat jij er bent. Lekker warm en veilig en goed boven in bedje!

Vandaag kwam voor het eerst een potentiële huurder kijken naar Peggy’s huis. Hierbij profiteren we van onze blog om een oproep te lanceren : zijn er mensen die aan lege bananendozen of andere grote kartonnen dozen kunnen geraken? Die zullen we nodig hebben om alle kasten in leeg te maken.

Ervan geprofiteerd om bij de buren binnen te springen, waar het altijd de zoete inval is van heel ’t gebuurte. Ze konden er maar niet van over hoe goed Peggy er wel niet uitziet. “En zuk sgon klur!” (en niet uit ’t potje hé….)

Bobom een heerlijke rosbief voor ons gemaakt, wij gesmaakt mmm.

Korte wandeling, herfstkleuren,  pannekoeken (ook voor de verpleger die een rammetje had.... )

Kortom, a lazy Sunday zoals het hoort!



Hierbij nog een filmpje om van te genieten.... ENJOY!!!!

Deze keer viel het slapen in het grote bed wel goed mee!! Peggy voelt zich duidelijk beter en is niet meer “madame pas touche” als mijn voeten de hare zoeken in onze slaap.

We genieten er met volle teugen van maar moeten er dan toch uit want de verpleger staat voor de deur…

Vandaag hebben we 2 meisjes in huis (omgekeerde wereld in de scouts…) Wat hebben we gelachen!!

Tegen ’s avonds zijn onze meisjes  weer jongens en gaan we kijken naar Ignition of Qo, het project van hun papa. Het valt mij zwaar te vertrekken zonder Peggy, vooral dan haar alleen te moeten achterlaten. Ik weet wel dat ik ook weer wat van het “gewone leven” moet opnemen en dat we daar beiden deugd zullen van hebben.

Het doet mij plezier heel wat bekende gezichten terug te zien. Valt mij wel op dat ik eigenlijk heel weinig te vertellen heb nu alles zo onwezenlijk is door zo vol van essentie te zijn.

We zijn beginnen lezen in “De innerlijke keukenreis” van Hilde Misseeuw, en zullen er een gerechtje uitkiezen om eens klaar te maken. Peggy wou alvast volgend fragment over het taoïsme met jullie delen :

Het is je laten meedrijven met de stroom van het leven.

Het beschrijft niet het idyllische plaatje.

Het is opgaan in het moment,

tenvolle zijn in geloof en ingeloof,

in passie en verdriet,

in heftigheid en teleurstelling.

Bewust zijn van het moment.

Sinds gistermiddag in stijgende lijn!

Een uitje naar de Hema en Standaard Boekhandel.  Wat gaan we nog allemaal meemaken, een Peggy die wil gaan winkelen !!! De wonderen zijn echt de wereld nog niet uit.

Er komen nog steeds  lieve kaartjes en berichtjes toe van collega’s, studenten, vrienden, leerlingen van de dansschool. Die doen nog steeds deugd! Peggy gaat ook héél graag kijken hoeveel bezoekers haar blog er nu weer bijheeft.

Ondertussen proberen we in een ongewoon leven toch wat structuur te krijgen, maar vooral ook weer wat opwinding in de saaiheid. Hoe tegenstrijdig ook…

Een cursus kalligrafie lijkt Peggy wel wat.  Ik ga misschien beter op kooklessen, want vooral met eten valt Peggy blij te maken nu. En laat keukenprinses nu net niet mijn sterkste rol zijn…

We branden een eerste wierookstokje uit het pakje dat Peggy van een collega kreeg met de  mooie naam padmasambhava incense, ofte “Wish Fulfilling”

De jongens komen thuis van Centerparcs en ik ben heel blij dat ze zo’n leuke vakantie gehad hebben met hun Bobom. Ze hebben cadeautjes meegebracht voor Peggy en voor mij, de lieve schatten!

Ook nog mooie teksten die we kregen en heel goed verwoorden hoe Peggy tegen het leven aankijkt. (en ik, ik doe m'n best... daarom ben ik ook het "kleintje" van ons tweetjes hé.....)

There are two days in every week about which we should not worry.
            Two days which should be kept free from fear and apprehension.

One of these days is yesterday with its mistakes and cares,
            Its faults and blunders, Its aches and pains.
            Yesterday has passed forever beyond our control.
            All the money in the world cannot bring back yesterday.
            We cannot undo a single act we performed.
            We cannot erase a single word we said. Yesterday is gone.

The other day we should not worry about is tomorrow.
            With its possible adversities, Its burdens, 
            Its large promise and poor performance.
            Tomorrow is also beyond our immediate control.
            Tomorrow's Sun will rise, either in splendor or behind a mask of clouds, 
            but it will rise.
            Until it does, we have no stake in tomorrow, for it is yet unborn.
            This just leaves only one day . . . Today.
            Any person can fight the battles of just one day.
            It is only when you and I add the burdens of those two awful eternity's -
            yesterday and tomorrow that we break down.
            It is not the experience of today that drives people mad.
            It is the remorse or bitterness for something which happened yesterday 
            and the dread of what tomorrow may bring.

Let us therefore live but one day at a time.

Yesterday is History
Tomorrow is a Mystery
Today is a Gift !
It is called "Present"

Vandaag geef ik je “Ontbijt op bed”. Ik kocht het toen ik je nog maar pas kende, en je nog van ontbijt op bed hield. Nu hou je van de dagen dat je geen ontbijt op bed krijgt....

Een selectie: 
(geschreven door Marc Pairon)







 

Weerzien

Ik heb mijn hart gezien.

Het was groter

dan dat ik het

me voorstelde.

‘Goedenavond’ zei het.

‘Blij u weer te zien.’

En ik gaf het

mijn doktersbriefje.

Als verantwoording

voor mijn afwezigheid.

Ik zal het nooit meer doen

Ik hou

keiveel

van jou.

Keiveel.

Als een

Dondersteen.

Vergeef me.

Ik zal het

nooit

minder doen.

Voor twee

Door het oog van de naald.

Zijn we gekropen.

Ik kijk. Naar verkeken kansen.

Raap. Het gevallen strelen op.

Om het in een vers te recycleren.

En zeg nog:

‘Ween niet, Liefje.

Ik huil. Voor twee.’

O, Liefste

O, Liefste.

Lieve Liefste.

Lief, heb ik je.

Liever dan het liefste.

Liever dan de liefste liefde.

Liever dan dat het allerliefste

                                               me lief is.

Lief, heb ik je.

Na een lange nacht van rechtop zitten en liggen en weer rechtop zitten en liggen dan toch de dag. De zon schijnt zelfs!

In de namiddag valt Peggy dan eindelijk toch wat in slaap. De ouders van Peggy komen langs. Ook de dokter springt nog eens binnen, om te kijken hoe het gaat. Sympathiek.

De pijn wordt stilaan minder.

De stilte tussen ons groter.

We geraken verder en verder van elkaar verwijderd. De verhoudingen veranderen.

Ondertussen regent het.

Ik denk aan Jo Govaerts

Helden op papier zijn dat nog niet lieve

Zwarte inkt droomt van

Geuren en kleuren

De werkelijkheid is

Met vijftig jaar grijs

Doorweekt papier in de goot

Is dagelijkse kost voor hen

Met hun blaadjes op het droge

Huilen in de regen lost ongezien op

Je wordt alleen kletsnat vanbinnen

En aan Toon Tellegen

Doornroosje,

Ik heb de hele dag aan je gedacht.

Laten we even al die flauwekul vergeten, die honderd jaar, dat kasteel. Waarom ben je niet hier?

Je zit tegenover me in mijn gedachten. We zitten allebei op de grond. Je bent heel ernstig en heel zacht.

Ik knijp telkens mijn ogen dicht om het nog echter te maken.

Er gaan rare electrische schokken door mijn hoofd. Ik verlang zo verschrikkelijk naar dat wat ik zo duidelijk voor me zie : jij daar op de grond, tegenover mij, naar mij kijjkend.

Hoe kan ik het laatste restje verschil opheffen tussen dat wat ik me voorstel en dat wat er is?

Of is dat juist levensgevaarlijk en moet ik dat helemaal niet willen?

Je bent zó ver weg…

Maar alles is ver weg. Zelfs mijn voeten zijn ver weg en doen het niet meer. En het bos aan de overkant van de weg, waar ik onder een boom kan slapen, is ver weg.

Schreef ik maar nooit meer een brief, was je maar hier.

Of holde ik maar naar je toe!

Nu!

P.

Peggy valt in slaap terwijl ik haar hand vasthoud.

als ik jou mij laat raken als je me aanraakt sterf ik van verlangen

en van schrik

je te verliezen

Ik neem me voor morgen weer eens heel goed te kijken naar en te focussen op wat op mijn badkamermuur geschilderd staat, strategisch tegenover de WC……


Eerste prijs voor wie het eerst kan ontcijferen haha (klik op de bijlage voor groter beeld)

Bijlagen:
BILD0142.JPG (21.4 KB)   

Voor het eerst in al die tijd steek ik dan  toch oordopjes in mijn oren tegen de ochtend (want tel 2 poezen, 1 kattenluik en het gegeven “nacht” bij elkaar op en je krijgt : veel lawaai).

En natuurlijk is het net dan dat ik mijn oren nodig had…

Als je fijne stem roept “lieveke” ben ik gelukkig met een ruk wakker. Je bent opgestaan om te plassen en sindsdien heb je zó ongelofelijk koud.

Je klappert zo hard met je tanden dat ik schrik heb voor het topje van  je tong en je rilt en beeft over je hele lichaam. Ik leg snel mijn dikke dons over je heen, kersepit (kriekepitjes zoals jij zegt (= spreek uit kriekepietjes à la Peggy)) in de microgolf en maak snel warme thee. Je hebt veel dorst. ‘Mijn lichaam denkt dat m’n voeten koud hebben’, zeg je.

Je voelt niet warm aan. Na een tijd stopt het rillen.

Ik zoek je pols toch maar even want je ademt nogal snel naar mijn gedacht, maar onopvallend om je niet te laten merken dat ik ongerust ben want dan ben jij weer ongerust (got it???)  Dus daarom met mijn duim als zou ik je hand vasthouden.

Natuurlijk is mijn lieve schat weer bij de pinken. “Opletten dat het de jouwe niet is hé, als je voelt met je duim….” , zegt ze.

We vallen alle twee weer in slaap. Als ik weer wakker word, ben ik er toch niet gerust in. Toch maar even de thermometer losjes onder je oksel, en zelfs zo gaat die in een wip naar 38,9°. Ik bel snel de huisarts. Ondertussen krijgt Peggy ook erg veel pijn in haar knieën.

1 gram Dafalgan. Geen spoor van griep tot nu toe. Koorts in de gaten houden. Niet te laat naar het ziekenhuis gaan. Maar ook niet te vroeg.  Morfine van 7 naar 10.

Ik probeer koelbloedig te blijven maar je te zien huilen en kermen van de pijn…. Daar zijn geen woorden voor. Het knijpt m’n keel dicht.

Ik denk aan een gedicht van Herman De Coninck

liefje,

laat mijn lijden altijd groter wezen

dan jouw lijden

zodat het eromheen kan liggen als armen

(en de rest van het gedicht, daar denk ik maar liever niet aan nu)

Maar er is zo verdomd weinig dat ik kan doen om jouw lijden te verzachten laat staan weg te nemen.

Ik zit de hele ochtend op de grond naast je bed. Hou je hand vast op de momenten dat je het kan verdragen. Zeg je dat het gauw zal overgaan (en probeer dat vol vertrouwen te laten klinken). Maak me ongerust. Voel me machteloos. Probeer manieren te bedenken je aandacht ervan weg te leiden. Denk ook aan de kindjes. Aan de verloren tijd. De mooie momenten waar ik niet bij ben en die nooit meer terugkomen. Ze worden zo snel groot.

Na nog 3 extra morfine-shots glijdt de pijn eindelijk van je af. Je geniet van een toast en valt dan in een diepe slaap. Zo een van die weinige waarin je eens niét mooi bent als je slaapt.

Zondagavond zouden we allemaal samen naar Witte gaan. Peggy voelt zich te moe dus ik ga alleen met de kindjes. Niet zo leuk als gepland maar het is niet anders. Niet plannen.

Maandagochtend belt de postman aan met een reusachtige enveloppe. Van Peggy’s tweedjaarsstudenten aan het KATHO. In de namiddag staat Silke voor de deur met net zo’n reuzenenveloppe – van alle dansers van groep 6.  Ook toevallig. Meteen voer voor een filosofische discussie

Nemo en Maïm vetrekken met Bobom richting Centerparcs. Met gemengde gevoelens, vooral Maïmpie. Opgewonden en blij, maar ook triest omdat wij niet meekunnen. Gelukkig heb ik er vertrouwen in dat z’n tristesse snel zal over gaan. Op de valreep wil hij nog een foto van mama mee. Of nee, doe maar vier, eentje voor elke dag. Even zoeken want meestal ben ik de fotograaf van dienst…. Maar dan zijn ze toch weg. M’n mama vertelt dat Maïm bij Ikea Gent wou stoppen voor “een cadeautje voor Peggy”. Hij was overtuigd daar wel iets te vinden dat haar kan bekoren. Eens in Centerparcs aangekomen is het ook daar z’n eerste bezigheid, “een cadeautje voor Peggy”.

In de namiddag komt Christine op bezoek. Peggy is blij haar vriendin te zien, ik ben blij iemand uit haar vriendenkring te leren kennen want daar was nog nooit veel gelegenheid toe. Peggy vertelt voor het eerst zelf aan iemand over “nog een kindje”, en dan krijg ik het toch wel eventjes moeilijk. Later vraagt ze me als ik liever niet heb dat ze dit vertelt, maar ik was gewoon ontroerd haar voor het eerst zelf die woorden te horen zeggen.

Een gezellige avond knus in de zetel. Je streelt even langs mijn wang. Wat geniet ik intens van deze kleine aanraking. En toch ook niet. Een innerlijke rem op mijn o zo hevige emoties waar nu geen plaats voor is. Een vuur ook dat te hoog zou oplaaien. Daarenboven is het volle maan, daarboven…

Laat ik maar denken dan  aan de afbeelding van het werk “Giacomond” , dat ik kort voor ik jou leerde kennen in mijn slaapkamer hing.

Bijlagen:
http://farm3.static.flickr.com/2345/2200455484_4bce99b39b.jpg   

Donderdag gaat het wat minder.
De morfinepomp was van 6 naar 5 verminderd, maar Peggy heeft pijn. "Het knaagt zo" zegt ze. En dan zie ik natuurlijk- fantasievol, visueel en dramatisch als ik ben- de kanker die aan haar ingewanden vreet. In cartoonstijl (en die zijn wreed, tegenwoordig). Peggy- nuchter en positief as always- denkt dat dit gewoon het effect is van de chemo die z'n werk doet dat ze voelt.
Ik ga veel sneller panikeren dan Peggy zelf als het eens wat minder gaat, en zeker als het zelfs wat achteruit gaat en de morfinepomp naar 7 verhoogd wordt. Daarom dat ze ook niet altijd alles zegt. Denk ik. Omdat ik sneller ga panikeren.
Niet alles wat we zien is waar en niet alles wat waar is zien we. (by ???)

We brengen Nemo en Maïm naar school met de rolwagen. Nemo rijdt lekker mee op je schoot, en wat later komt ook Maïm aan boord. Het is nog steeds mooi weer en op den duur duw ik jullie alle drie voort in mijn t-shirtje. Eventjes een "candid camera-moment" als ik een ferme aanloop neem voor de kleine helling aan de schoolpoort en de rolstoel blijft steken achter een kleine oneffenheid. Maïm vliegt er met een boogje uit. Omdat het nog zo'n supermooi weer is genieten we er nog wat van en wandelen door tot bij Linda om de "babyfood-mixer" terug te brengen. We hebben er nu zelf eentje (met de punten van de Delhaize maar Linda's was toch beter : toen ik onlangs de kervel in mootjes wou hakken spoot het er langs alle kanten uit en was er precies een bom ontploft in de keuken). Peggy eet niet meer veel gemixt, dat vindt ze echt vies en alles lijkt vrij goede doorgang te hebben, dus....
Wel maken we er nog steeds heerlijke slaatjes mee : gekookte hesp of gerookte zalm in 't machien, wat Philadelphia met basilicum erbij, mmmm.

Vrijdag besluit ik mezelf en de jongens "uit te laten" terwijl Peggy slaapt. Het kost me moeite me ertoe te brengen weer dingen in m'n eentje te gaan doen, maar eens vertrokken lukt het wel. We fietsen eerst rond de vesten. Ik kom er mijn oudste leerling Ramón tegen, hij doet de hele toer rond de oude stadsomwalling te voet! Ik beloof dat we wanneer  Peggy daar sterk genoeg voor is  wel eens passeren op donderdag avond langs de dansschool. Daarna fietsen we richting Olympia voor nog een uurtje zwemmen.
Het zal deze keer niet alleen Peggy zijn die een marmotje is, denk dat wij drietjes ook wel goed slapen na al het fietsen en zwemmen.
's Avonds vragen de jongens zelf naar het gevoelswereldspel (bedtijd nog wat rekken is natuurlijk ook mooi meegenomen...) We trekken allemaal een kaartje met een prettig gevoel en een kaartje met een onprettig gevoel.
Peggy's kaarten zijn "machteloos" en "gesteund", de mijne "onzeker" en "vol van vertrouwen".
Ik ben altijd heel sceptisch bij zulke dingen, denk altijd eerst even aan het waarzegsters-syndroom waarbij heel veel dingen op heel veel mensen van toepassing zijn (gelukkige mensen gaan om te beginnen al meestal niet naar een waarzegster).
Maar dit is nu toch wel weer eentje zonder woorden...

Zaterdagavond gaan we naar een voordracht over de mogelijkheden rond holebi-ouderschap. Een echt officieel uitje. Vooral Peggy leert niet veel bij maar is blij dat ook dit doel weer gelukt is. Ik  hoor voor het eerst over de Spermbank of California en hun systeem van gekende donor op termijn. Een zaadje is geplant, de idee kan rijpen....

Zondag glijdt voorbij zoals de wolken vol regen aan grijze novemberlucht.
En ik denk aan de tekst die op mijn terras geschreven staat van Antjie Krog "Die wind is die hemel vol met my stem op pad na jou toe".
Peggy slaapt, ik maak de kindjes hun spullen klaar. Morgen vertrekken ze met Bobom voor een midweekje naar Centerparcs De Kempervennen. Als alles goed gaat, gaan wij misschien voor een dag of twee achter. (We hebben ondertussen les gekregen van de verpleger hoe we de spuiten van Peggy moeten vervangen.) Ik heb de jongens nog niets verteld, zo is de verrassing des te groter als het wel lukt, en geen ontgoocheling als het niet zou lukken.