Peggy's koorts heeft maar 1 gram Dafalgan geduurd, en toen was ie weg en kwam niet meer terug. Goed nieuws! Minder goed nieuws is dat na Peggy ook Nemo sneuvelt en de koorts wél steeds terugkomt.....de schrik voor griep in huis zit er dan ook best wel in.
Het bedje beneden doet dienst en Nemo vindt het best leuk om ook eens verzorgd te worden en z'n ontbijt op het bedtafeltje te krijgen. Toen hij zo moe was dat we moesten afstappen van het fietsen (er was ook veel wind), maakte hij zich toch wat ongerust. Misschien heb ik ook wel kanker.... want Peggy was ook zo moe, en slaapt ook steeds zoveel.

Maïm overlaadt Peggy nog vaak met z'n kunstige cadeautjes, en is naar goede gewoonte ook weer heel zorgzaam voor z'n broer.

Toen Peggy donderdag koorts had, hoorde ik Nemo in de keuken vragen 'Ga je dood, Peggy?'. Het antwoord ging voor mij verloren want de huisarts nam op dat moment mijn oproep aan, en ik moest me focussen op Peggy's toestand omschrijven. Maar haar antwoord was geweest 'Dat ben ik nog lang niet van plan hoor Nemootje!'.
En vrijdag : 'Mama, doe niet heeltijd zo bezorgd, het is alsof ze gaat doodgaan dan'. Waarop hij op een heel tuttige toon een imitatie ten beste geeft : 'Lieveke, gaat het?'
Kinderen, heerlijk eerlijk, zonder omwegen.

Op vrijdag komen collega's van Peggy langs, mét een plastieken (oefen)rat. Wat is Peggy serieus als ze uitleg geeft over sondes en naalden, een echte pro. Nog een snel bezoekje aan de bib want Peggy wil zich alvast wat inlezen in de kalligrafie. En dan rolstoel-joggend naar huis, want de verpleger wacht al op ons.
De kinderen en ik gaan nog eens langs de dansschool. Wat zijn alle dansertjes groot!!! En voor ik het goed en wel zelf besef sta ik aan de barre een les pointes te geven, out of the blue en à l'improviste. Zoals altijd zijn de eerste minuten raar, je eigen stem te horen weerklinken in de grote ruimte. Maar het went heel snel. En ik geniet ervan "mijn gastjes" aan het werk te zien en ben fier op hen!

Peggy's haar valt veel minder uit nu het geschoren is. Het groeit zelfs! Nog een beetje en ze heeft een bros....

Zaterdag is weer een speciale dag, want we zijn de veertiende. (Dat moet voor de aandachtige bloglezers ondertussen een belletje doen rinkelen haha.). Peggy' mama op bezoek. Verjaardagsfeestjes en spelende vriendjes.  De dag komt en de dag gaat. Zo ook zondag. Ik maak foto's voor onze kerstkaart. Peggy heeft een nieuw doel : Lego sorteren (en ze komt tot dezelfde conclusie als ikzelf enige jaren geleden : er valt geen structuur meer in te steken, er zijn veel te veel soorten stukken tegenwoordig). De kinderen blijven de hele dag in pyjama. Ik ken niet genoeg fotoshop om de kerstkaart vorm te geven zoals hij in m’n gedachten eruit ziet. Grrr. De enige uitstap is om kip naar de markt. Het mag dan al herfst zijn. En winderig. En regenachtig. Maar toch. Dat vele vele binnenzitten is echt niets voor mij. Ik verlang naar lange strandwandelingen. Bladeren omhoog sjotten in het bos. Fietsen. Achter elkaar aanrennen. Van de duinen springen. In bomen klimmen. Op ons hoofd staan.

Wie krullen heeft wil steil haar. En omgekeerd.

Of hoe wat niet kan altijd een extra glans lijkt te hebben. Gelukkig geeft liefde glans aan alledaagse dingen….

Een vriendin stuurde ons deze glimlach uit de hemel.
Fotoshop of geen fotoshop, that could be the question.
Maar het antwoord is dat het mooi is.

Na de boeken, krijgen nu toch ook de onderbroeken een plekje dicht bij elkaar. Woensdag is dan ook operatie “kast effen leggen”. Ik vind het wel belangrijk voor Peggy, nu ze fulltime in Brugge is. Dat ze zich hier ook écht thuis voelt. Niet zomaar 2 plankjes voor haar ergens in mijn kast. Het is nu “onze” kast. Ja ja.... 

En mijn liefste,  die vroeger de rem was terwijl ik de gas, mist me nu warempel als ik er niet ben!

We praten over de volgende chemo die eraan komt, en Peggy is toch wel wat bang deze keer. Ze krijgt nu ook interesse in informatie verzamelen en wil het Multidisciplinair Oncologisch Handboek gaan lezen. Om bijvoorbeeld te weten als die extreme vermoeidheid echt jaren nadien nog blijft doorwerken zoals iemand haar vertelde. Ik raad het haar af, denk dat ze vooral deprimerende en verontrustende dingen zal lezen. Wat haar goede hoop niet ten goede zou komen. En dat alles toch steeds maar weer afhangt van persoon tot persoon.

Peggy’s wangen worden ronder en boller met de dag en staan bijna onder hoogspanning. De cortisone in combinatie met gewone maaltijden én sondevoeding, holle bolle gijs is er niets bij….

Peggy eet nog steeds zoals ik haar nog nooit hebben weten eten. Dinsdag na de lunch kon er nog een ferme moeulleux au chocolat bij, en echte chocoladebom. En dan te weten dat ze vroeger (en voor diegenen die mij kennen; believe me, voor één keer overdrijf ik nu eens niet sè) een hele week aan één (!) pralientje at. Zelf merkt Peggy ook dat haar smaak fel veranderd is. Vooral zoet moet nu veel zoeter zijn om zoet te zijn. (een mooie zin voor zinsotleding me dunkt)

Gisteren bleven we de hele dag binnen want Peggy had het koud. Ze was ervan overtuigd dat het ging vriezen of sneeuwen. Vandaag een heerlijke warme dag, maar Peggy wil nog steeds niet naar buiten, koud koud koud. Geen fut. Ik ben er niet echt gerust in en inderdaad, tegen de avond komt dan toch weer koorts opzetten. Diarree, misselijk, bleek, uitgeput.

Peggy zelf heeft vooral de pest in dat het wat minder gaat vandaag. Het had net één van haar weinige “goede” dagen moeten zijn, waarin ze iets kan doen en wat genieten. We hadden deze avond een bezoekje aan de dansschool gepland, een weerzien met de groep waar ik zo graag les aan gaf en waar Peggy haar eerste (stuntelige (ik mag dat wel zeggen…)) danspasjes zette. Ik grap dat we maar beter echt helemaal totaal volledig niets meer kunnen plannen, want dat ze daar alleen maar koorts van krijgt, net als vorige week met Centerparcs.  
Het begint haar tegen te steken, zó weinig te kunnen doen. En zó lang dat het nog gaat duren.

Ikzelf blijf rustig, probeer Peggy wat op te vrolijken en heb er vertrouwen in dat het nu even wat minder is maar niets ernstigs. Maar toch, een diep gewortelde verontrustheid is en blijft. Die gaat nooit meer weg.

“Je bent de eerste met wie ik een boekenkastje deel”, zegt mijn liefste. “Geef toe, een boek is toch niet als een onderbroek”, voegt ze er nog aan toe.

Need I say more???

Een collega vertelt Peggy over “geo-cachen”, iets met een schat zoeken in de bossen via GPS. Lijkt haar heel leuk voor de kindjes…….en voor zichzelf! Het volgende doel is dus gesteld : gaan “cachen”. Dus moet er weer meer gestapt worden. Als we de stad ingaan om te genieten van een heerlijke lunch zoals 2 sjieke madammen, blijft de rolstoel dan ook  in de auto. En nog steeds als we een stukje van de Steenstraat onveilig maken (of  toch onveilig voor de etalagepoppen, zie de foto’s wat verder hihi).

Met twee dagen rosbief en vandaag een heerlijke steak, had Peggy verwacht toch wat meer spiervolume in de “kietjes” te hebben na al die eiwitten!

Maandag ben ik de hele dag taxi-mama/liefje tussen pedicure, logopedie, kiné, huidspecialist en trampoline-les. Als ik voor mijn laatste etappe besluit toch maar eens Peggy’s auto te nemen - zo heeft die toch ook even een verzetje -  had ik beter “in mijn broek gedaan” zoals ze in Brugge zeggen. De auto wil niet meer starten. Maïm is nog te klein om te duwen of te sturen, maar gelukkig vind ik aan het sportcomplex twee bereidwillige heren die bij wijze van opwarming best even willen duwen in de gietende regen.

Peggy surft intussen nog steeds naar cursussen en voordrachten. Kalligrafie, kartonage, bouwtechnieken in de middeleeuwen, de katharen, letterkappen, pottendraaien, franse chansons zingen, massages. Enz enz. Ze ziet het allemáál wel zitten. Na een poosje ziet ze wel in dat we niet alles kunnen doen. Er zijn overlappingen. Wachtlijsten. En chemokuren die roet in het eten strooien.

Maandagavond is    De Muts    af! Nog eventjes en dan is ook    De Sjaal    af. Eén van de eerste dagen dat Peggy ziek was en we vermoedden welke lange weg voor ons lag, gingen we samen wol uitzoeken voor een sjaal.

Het grootste stuk ervan heb ik gebreid in het ziekenhuis. Er waren momenten dat ik me afvroeg of ze hem ooit nog zou kunnen dragen…. Of ik hem op tijd klaar zou krijgen….

Na de GI-Jane-scheerbeurt kreeg    De Muts    voorrang. Was ook iets spannender want ontwerp à l’improviste as usual. Maar nu is dus ook    De Sjaal    bijna af. En zal Peggy hem dragen.

Dinsdagavond spreek ik af met een middelbare-schoolgenote van me. Het is gezellig eens iets “gewoons” te doen. Maar nog leuker is daarna terug thuis te komen en te weten dat jij er bent. Lekker warm en veilig en goed boven in bedje!

Vandaag kwam voor het eerst een potentiële huurder kijken naar Peggy’s huis. Hierbij profiteren we van onze blog om een oproep te lanceren : zijn er mensen die aan lege bananendozen of andere grote kartonnen dozen kunnen geraken? Die zullen we nodig hebben om alle kasten in leeg te maken.

Ervan geprofiteerd om bij de buren binnen te springen, waar het altijd de zoete inval is van heel ’t gebuurte. Ze konden er maar niet van over hoe goed Peggy er wel niet uitziet. “En zuk sgon klur!” (en niet uit ’t potje hé….)

Bobom een heerlijke rosbief voor ons gemaakt, wij gesmaakt mmm.

Korte wandeling, herfstkleuren,  pannekoeken (ook voor de verpleger die een rammetje had.... )

Kortom, a lazy Sunday zoals het hoort!



Hierbij nog een filmpje om van te genieten.... ENJOY!!!!

Deze keer viel het slapen in het grote bed wel goed mee!! Peggy voelt zich duidelijk beter en is niet meer “madame pas touche” als mijn voeten de hare zoeken in onze slaap.

We genieten er met volle teugen van maar moeten er dan toch uit want de verpleger staat voor de deur…

Vandaag hebben we 2 meisjes in huis (omgekeerde wereld in de scouts…) Wat hebben we gelachen!!

Tegen ’s avonds zijn onze meisjes  weer jongens en gaan we kijken naar Ignition of Qo, het project van hun papa. Het valt mij zwaar te vertrekken zonder Peggy, vooral dan haar alleen te moeten achterlaten. Ik weet wel dat ik ook weer wat van het “gewone leven” moet opnemen en dat we daar beiden deugd zullen van hebben.

Het doet mij plezier heel wat bekende gezichten terug te zien. Valt mij wel op dat ik eigenlijk heel weinig te vertellen heb nu alles zo onwezenlijk is door zo vol van essentie te zijn.

We zijn beginnen lezen in “De innerlijke keukenreis” van Hilde Misseeuw, en zullen er een gerechtje uitkiezen om eens klaar te maken. Peggy wou alvast volgend fragment over het taoïsme met jullie delen :

Het is je laten meedrijven met de stroom van het leven.

Het beschrijft niet het idyllische plaatje.

Het is opgaan in het moment,

tenvolle zijn in geloof en ingeloof,

in passie en verdriet,

in heftigheid en teleurstelling.

Bewust zijn van het moment.

Sinds gistermiddag in stijgende lijn!

Een uitje naar de Hema en Standaard Boekhandel.  Wat gaan we nog allemaal meemaken, een Peggy die wil gaan winkelen !!! De wonderen zijn echt de wereld nog niet uit.

Er komen nog steeds  lieve kaartjes en berichtjes toe van collega’s, studenten, vrienden, leerlingen van de dansschool. Die doen nog steeds deugd! Peggy gaat ook héél graag kijken hoeveel bezoekers haar blog er nu weer bijheeft.

Ondertussen proberen we in een ongewoon leven toch wat structuur te krijgen, maar vooral ook weer wat opwinding in de saaiheid. Hoe tegenstrijdig ook…

Een cursus kalligrafie lijkt Peggy wel wat.  Ik ga misschien beter op kooklessen, want vooral met eten valt Peggy blij te maken nu. En laat keukenprinses nu net niet mijn sterkste rol zijn…

We branden een eerste wierookstokje uit het pakje dat Peggy van een collega kreeg met de  mooie naam padmasambhava incense, ofte “Wish Fulfilling”

De jongens komen thuis van Centerparcs en ik ben heel blij dat ze zo’n leuke vakantie gehad hebben met hun Bobom. Ze hebben cadeautjes meegebracht voor Peggy en voor mij, de lieve schatten!

Ook nog mooie teksten die we kregen en heel goed verwoorden hoe Peggy tegen het leven aankijkt. (en ik, ik doe m'n best... daarom ben ik ook het "kleintje" van ons tweetjes hé.....)

There are two days in every week about which we should not worry.
            Two days which should be kept free from fear and apprehension.

One of these days is yesterday with its mistakes and cares,
            Its faults and blunders, Its aches and pains.
            Yesterday has passed forever beyond our control.
            All the money in the world cannot bring back yesterday.
            We cannot undo a single act we performed.
            We cannot erase a single word we said. Yesterday is gone.

The other day we should not worry about is tomorrow.
            With its possible adversities, Its burdens, 
            Its large promise and poor performance.
            Tomorrow is also beyond our immediate control.
            Tomorrow's Sun will rise, either in splendor or behind a mask of clouds, 
            but it will rise.
            Until it does, we have no stake in tomorrow, for it is yet unborn.
            This just leaves only one day . . . Today.
            Any person can fight the battles of just one day.
            It is only when you and I add the burdens of those two awful eternity's -
            yesterday and tomorrow that we break down.
            It is not the experience of today that drives people mad.
            It is the remorse or bitterness for something which happened yesterday 
            and the dread of what tomorrow may bring.

Let us therefore live but one day at a time.

Yesterday is History
Tomorrow is a Mystery
Today is a Gift !
It is called "Present"

Vandaag geef ik je “Ontbijt op bed”. Ik kocht het toen ik je nog maar pas kende, en je nog van ontbijt op bed hield. Nu hou je van de dagen dat je geen ontbijt op bed krijgt....

Een selectie: 
(geschreven door Marc Pairon)







 

Weerzien

Ik heb mijn hart gezien.

Het was groter

dan dat ik het

me voorstelde.

‘Goedenavond’ zei het.

‘Blij u weer te zien.’

En ik gaf het

mijn doktersbriefje.

Als verantwoording

voor mijn afwezigheid.

Ik zal het nooit meer doen

Ik hou

keiveel

van jou.

Keiveel.

Als een

Dondersteen.

Vergeef me.

Ik zal het

nooit

minder doen.

Voor twee

Door het oog van de naald.

Zijn we gekropen.

Ik kijk. Naar verkeken kansen.

Raap. Het gevallen strelen op.

Om het in een vers te recycleren.

En zeg nog:

‘Ween niet, Liefje.

Ik huil. Voor twee.’

O, Liefste

O, Liefste.

Lieve Liefste.

Lief, heb ik je.

Liever dan het liefste.

Liever dan de liefste liefde.

Liever dan dat het allerliefste

                                               me lief is.

Lief, heb ik je.

Na een lange nacht van rechtop zitten en liggen en weer rechtop zitten en liggen dan toch de dag. De zon schijnt zelfs!

In de namiddag valt Peggy dan eindelijk toch wat in slaap. De ouders van Peggy komen langs. Ook de dokter springt nog eens binnen, om te kijken hoe het gaat. Sympathiek.

De pijn wordt stilaan minder.

De stilte tussen ons groter.

We geraken verder en verder van elkaar verwijderd. De verhoudingen veranderen.

Ondertussen regent het.

Ik denk aan Jo Govaerts

Helden op papier zijn dat nog niet lieve

Zwarte inkt droomt van

Geuren en kleuren

De werkelijkheid is

Met vijftig jaar grijs

Doorweekt papier in de goot

Is dagelijkse kost voor hen

Met hun blaadjes op het droge

Huilen in de regen lost ongezien op

Je wordt alleen kletsnat vanbinnen

En aan Toon Tellegen

Doornroosje,

Ik heb de hele dag aan je gedacht.

Laten we even al die flauwekul vergeten, die honderd jaar, dat kasteel. Waarom ben je niet hier?

Je zit tegenover me in mijn gedachten. We zitten allebei op de grond. Je bent heel ernstig en heel zacht.

Ik knijp telkens mijn ogen dicht om het nog echter te maken.

Er gaan rare electrische schokken door mijn hoofd. Ik verlang zo verschrikkelijk naar dat wat ik zo duidelijk voor me zie : jij daar op de grond, tegenover mij, naar mij kijjkend.

Hoe kan ik het laatste restje verschil opheffen tussen dat wat ik me voorstel en dat wat er is?

Of is dat juist levensgevaarlijk en moet ik dat helemaal niet willen?

Je bent zó ver weg…

Maar alles is ver weg. Zelfs mijn voeten zijn ver weg en doen het niet meer. En het bos aan de overkant van de weg, waar ik onder een boom kan slapen, is ver weg.

Schreef ik maar nooit meer een brief, was je maar hier.

Of holde ik maar naar je toe!

Nu!

P.

Peggy valt in slaap terwijl ik haar hand vasthoud.

als ik jou mij laat raken als je me aanraakt sterf ik van verlangen

en van schrik

je te verliezen

Ik neem me voor morgen weer eens heel goed te kijken naar en te focussen op wat op mijn badkamermuur geschilderd staat, strategisch tegenover de WC……


Eerste prijs voor wie het eerst kan ontcijferen haha (klik op de bijlage voor groter beeld)

Bijlagen:
BILD0142.JPG (21.4 KB)   

Voor het eerst in al die tijd steek ik dan  toch oordopjes in mijn oren tegen de ochtend (want tel 2 poezen, 1 kattenluik en het gegeven “nacht” bij elkaar op en je krijgt : veel lawaai).

En natuurlijk is het net dan dat ik mijn oren nodig had…

Als je fijne stem roept “lieveke” ben ik gelukkig met een ruk wakker. Je bent opgestaan om te plassen en sindsdien heb je zó ongelofelijk koud.

Je klappert zo hard met je tanden dat ik schrik heb voor het topje van  je tong en je rilt en beeft over je hele lichaam. Ik leg snel mijn dikke dons over je heen, kersepit (kriekepitjes zoals jij zegt (= spreek uit kriekepietjes à la Peggy)) in de microgolf en maak snel warme thee. Je hebt veel dorst. ‘Mijn lichaam denkt dat m’n voeten koud hebben’, zeg je.

Je voelt niet warm aan. Na een tijd stopt het rillen.

Ik zoek je pols toch maar even want je ademt nogal snel naar mijn gedacht, maar onopvallend om je niet te laten merken dat ik ongerust ben want dan ben jij weer ongerust (got it???)  Dus daarom met mijn duim als zou ik je hand vasthouden.

Natuurlijk is mijn lieve schat weer bij de pinken. “Opletten dat het de jouwe niet is hé, als je voelt met je duim….” , zegt ze.

We vallen alle twee weer in slaap. Als ik weer wakker word, ben ik er toch niet gerust in. Toch maar even de thermometer losjes onder je oksel, en zelfs zo gaat die in een wip naar 38,9°. Ik bel snel de huisarts. Ondertussen krijgt Peggy ook erg veel pijn in haar knieën.

1 gram Dafalgan. Geen spoor van griep tot nu toe. Koorts in de gaten houden. Niet te laat naar het ziekenhuis gaan. Maar ook niet te vroeg.  Morfine van 7 naar 10.

Ik probeer koelbloedig te blijven maar je te zien huilen en kermen van de pijn…. Daar zijn geen woorden voor. Het knijpt m’n keel dicht.

Ik denk aan een gedicht van Herman De Coninck

liefje,

laat mijn lijden altijd groter wezen

dan jouw lijden

zodat het eromheen kan liggen als armen

(en de rest van het gedicht, daar denk ik maar liever niet aan nu)

Maar er is zo verdomd weinig dat ik kan doen om jouw lijden te verzachten laat staan weg te nemen.

Ik zit de hele ochtend op de grond naast je bed. Hou je hand vast op de momenten dat je het kan verdragen. Zeg je dat het gauw zal overgaan (en probeer dat vol vertrouwen te laten klinken). Maak me ongerust. Voel me machteloos. Probeer manieren te bedenken je aandacht ervan weg te leiden. Denk ook aan de kindjes. Aan de verloren tijd. De mooie momenten waar ik niet bij ben en die nooit meer terugkomen. Ze worden zo snel groot.

Na nog 3 extra morfine-shots glijdt de pijn eindelijk van je af. Je geniet van een toast en valt dan in een diepe slaap. Zo een van die weinige waarin je eens niét mooi bent als je slaapt.

Zondagavond zouden we allemaal samen naar Witte gaan. Peggy voelt zich te moe dus ik ga alleen met de kindjes. Niet zo leuk als gepland maar het is niet anders. Niet plannen.

Maandagochtend belt de postman aan met een reusachtige enveloppe. Van Peggy’s tweedjaarsstudenten aan het KATHO. In de namiddag staat Silke voor de deur met net zo’n reuzenenveloppe – van alle dansers van groep 6.  Ook toevallig. Meteen voer voor een filosofische discussie

Nemo en Maïm vetrekken met Bobom richting Centerparcs. Met gemengde gevoelens, vooral Maïmpie. Opgewonden en blij, maar ook triest omdat wij niet meekunnen. Gelukkig heb ik er vertrouwen in dat z’n tristesse snel zal over gaan. Op de valreep wil hij nog een foto van mama mee. Of nee, doe maar vier, eentje voor elke dag. Even zoeken want meestal ben ik de fotograaf van dienst…. Maar dan zijn ze toch weg. M’n mama vertelt dat Maïm bij Ikea Gent wou stoppen voor “een cadeautje voor Peggy”. Hij was overtuigd daar wel iets te vinden dat haar kan bekoren. Eens in Centerparcs aangekomen is het ook daar z’n eerste bezigheid, “een cadeautje voor Peggy”.

In de namiddag komt Christine op bezoek. Peggy is blij haar vriendin te zien, ik ben blij iemand uit haar vriendenkring te leren kennen want daar was nog nooit veel gelegenheid toe. Peggy vertelt voor het eerst zelf aan iemand over “nog een kindje”, en dan krijg ik het toch wel eventjes moeilijk. Later vraagt ze me als ik liever niet heb dat ze dit vertelt, maar ik was gewoon ontroerd haar voor het eerst zelf die woorden te horen zeggen.

Een gezellige avond knus in de zetel. Je streelt even langs mijn wang. Wat geniet ik intens van deze kleine aanraking. En toch ook niet. Een innerlijke rem op mijn o zo hevige emoties waar nu geen plaats voor is. Een vuur ook dat te hoog zou oplaaien. Daarenboven is het volle maan, daarboven…

Laat ik maar denken dan  aan de afbeelding van het werk “Giacomond” , dat ik kort voor ik jou leerde kennen in mijn slaapkamer hing.

Bijlagen:
http://farm3.static.flickr.com/2345/2200455484_4bce99b39b.jpg   

Donderdag gaat het wat minder.
De morfinepomp was van 6 naar 5 verminderd, maar Peggy heeft pijn. "Het knaagt zo" zegt ze. En dan zie ik natuurlijk- fantasievol, visueel en dramatisch als ik ben- de kanker die aan haar ingewanden vreet. In cartoonstijl (en die zijn wreed, tegenwoordig). Peggy- nuchter en positief as always- denkt dat dit gewoon het effect is van de chemo die z'n werk doet dat ze voelt.
Ik ga veel sneller panikeren dan Peggy zelf als het eens wat minder gaat, en zeker als het zelfs wat achteruit gaat en de morfinepomp naar 7 verhoogd wordt. Daarom dat ze ook niet altijd alles zegt. Denk ik. Omdat ik sneller ga panikeren.
Niet alles wat we zien is waar en niet alles wat waar is zien we. (by ???)

We brengen Nemo en Maïm naar school met de rolwagen. Nemo rijdt lekker mee op je schoot, en wat later komt ook Maïm aan boord. Het is nog steeds mooi weer en op den duur duw ik jullie alle drie voort in mijn t-shirtje. Eventjes een "candid camera-moment" als ik een ferme aanloop neem voor de kleine helling aan de schoolpoort en de rolstoel blijft steken achter een kleine oneffenheid. Maïm vliegt er met een boogje uit. Omdat het nog zo'n supermooi weer is genieten we er nog wat van en wandelen door tot bij Linda om de "babyfood-mixer" terug te brengen. We hebben er nu zelf eentje (met de punten van de Delhaize maar Linda's was toch beter : toen ik onlangs de kervel in mootjes wou hakken spoot het er langs alle kanten uit en was er precies een bom ontploft in de keuken). Peggy eet niet meer veel gemixt, dat vindt ze echt vies en alles lijkt vrij goede doorgang te hebben, dus....
Wel maken we er nog steeds heerlijke slaatjes mee : gekookte hesp of gerookte zalm in 't machien, wat Philadelphia met basilicum erbij, mmmm.

Vrijdag besluit ik mezelf en de jongens "uit te laten" terwijl Peggy slaapt. Het kost me moeite me ertoe te brengen weer dingen in m'n eentje te gaan doen, maar eens vertrokken lukt het wel. We fietsen eerst rond de vesten. Ik kom er mijn oudste leerling Ramón tegen, hij doet de hele toer rond de oude stadsomwalling te voet! Ik beloof dat we wanneer  Peggy daar sterk genoeg voor is  wel eens passeren op donderdag avond langs de dansschool. Daarna fietsen we richting Olympia voor nog een uurtje zwemmen.
Het zal deze keer niet alleen Peggy zijn die een marmotje is, denk dat wij drietjes ook wel goed slapen na al het fietsen en zwemmen.
's Avonds vragen de jongens zelf naar het gevoelswereldspel (bedtijd nog wat rekken is natuurlijk ook mooi meegenomen...) We trekken allemaal een kaartje met een prettig gevoel en een kaartje met een onprettig gevoel.
Peggy's kaarten zijn "machteloos" en "gesteund", de mijne "onzeker" en "vol van vertrouwen".
Ik ben altijd heel sceptisch bij zulke dingen, denk altijd eerst even aan het waarzegsters-syndroom waarbij heel veel dingen op heel veel mensen van toepassing zijn (gelukkige mensen gaan om te beginnen al meestal niet naar een waarzegster).
Maar dit is nu toch wel weer eentje zonder woorden...

Zaterdagavond gaan we naar een voordracht over de mogelijkheden rond holebi-ouderschap. Een echt officieel uitje. Vooral Peggy leert niet veel bij maar is blij dat ook dit doel weer gelukt is. Ik  hoor voor het eerst over de Spermbank of California en hun systeem van gekende donor op termijn. Een zaadje is geplant, de idee kan rijpen....

Zondag glijdt voorbij zoals de wolken vol regen aan grijze novemberlucht.
En ik denk aan de tekst die op mijn terras geschreven staat van Antjie Krog "Die wind is die hemel vol met my stem op pad na jou toe".
Peggy slaapt, ik maak de kindjes hun spullen klaar. Morgen vertrekken ze met Bobom voor een midweekje naar Centerparcs De Kempervennen. Als alles goed gaat, gaan wij misschien voor een dag of twee achter. (We hebben ondertussen les gekregen van de verpleger hoe we de spuiten van Peggy moeten vervangen.) Ik heb de jongens nog niets verteld, zo is de verrassing des te groter als het wel lukt, en geen ontgoocheling als het niet zou lukken.

We hadden vooraf besloten te zorgen dat de kinderen erbij zouden zijn op het moment dat we Peggy’s hoofd kaal zouden scheren. Zodat ze het zien gebeuren, we denken dat de visuele schok dan minder groot is.

Na het middageten is het dan zover.

Nadien maak ik een mooi filmpje met hetgeen Nemo en Maïm gefotografeerd en gefilmd hebben. Op de muziek “You look wonderful tonight” van Eric Clapton. Ik laat mij weer helemaal gaan de beelden ‘mee’ te laten gaan met de muziek, maar helaas, bij het uploaden naar youtube wordt het klankspoor geblokeerd ivm auteursrechten. Begrijpelijk, maar echt jammer. Want dat was écht kippevel, al zeg ik het zelf.

Als Peggy slaapt ga ik even langs in de dansschool. De kinderen van groep 2 komen allemaal naar buiten voor een spontane knuffel! Dat doet echt veel deugd. En wat worden ze allemaal groot!

’s Avonds zegt een massage jou wel iets….

Kersepitjes om je warm te houden, en fleecedekentjes. Kaarsjes. De Tibetaanse monniken met hun belletjes op de achtergrond, zij die de hele nacht van 14 januari onverstoorbaar gebromd en gehumd en gebeld hebben. Verwarmde olie.

Op je buik liggen lukt niet, ook al vanwege de slangetjes en kraantjes, dus een zalige rugmassage zit er niet in.

Je buik is ook geen goed idee, dat zou de groei van het tumorweefsel kunnen stimuleren, en daarboven loopt de loodgieterij….

Alles krijgt toch een likje olie want van de chemo droogt je huid uit. En ik laat mij helemaal gaan op je benen, je voeten, je armen, je handen en….. je mooie schedel.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=v_NURGZ32IM   

Ik sta al om 6u op - algwauw ligt m'n bioritme helemaal in de war en word ik nog een ochtendmens! De vogeltjes fluiten, zo vroeg in de ochtend.

Het is de dag voor de chemo, dus het ideale moment om nog wat dingen te doen. We gaan naar het huis van Peggy in Lichtervelde. Patatjes uit de tuin meenemen (waar is de tijd dat ik je patatteveldje omspitte…), een vogelhuisje,bezoekje aan de buren etc etc.

Het doet vreemd er weer te komen. Memories….

Peggy denkt er nu toch over haar huis eventueel gemeubeld te verhuren voor een tijd. Eerst even laten bezinken want dit is toch een grote stap. Ook nadenken hoe we dat dan best praktisch aanpakken. En waar iemand te vinden???

Vandaag valt het me voor het eerst op dat Peggy dikke wangetjes krijgt. Van de cortisone. Dikkopje noem ik haar plagerig. Ze vertelt me dat dit een MoonFace genoemd wordt. Vanaf nu is haar koosnaampje dus Moony!

Morgen de tweede chemo. We vragen ons allebei wel af wat dit gaat geven, nu ze voor het eerst nadien weer mee zal komen naar huis. Maar we hebben er vertrouwen in.

De kindjes zitten in bed en we liggen naast elkaar voor de kachel.

Je gaat tegen mijn rug liggen en je zo tegen me aan te voelen is zó overweldigend dat de traantjes stromen.

‘Durf je wel nog te dromen kleintje?’, vraag je me. En de stroom wordt een waterval....

Later lig jij in mijn armen, je hoofd tegen mijn borst zoals we vroeger zo vaak lagen te praten of stil te zijn. We genieten intens van het moment. En dromen alletwee van de tijd die terug zal komen weer zo in slaap te kunnen vallen, dicht tegen elkaar aan.

De week van 19 oktober

Maandag naar de tandarts én te voet van aan ’t school tot aan de krantenwinkel en terug!!!
Dinsdag ben ik al vroeg op baan en het is prachtig buiten in de vroege zon. In de namiddag spring ik op de fiets richting oSoinpure voor een holistische massage, dit heeft Peggy vorige week in het geheim geregeld om onze 9 maand samen te vieren. Wat is ze toch een lieve schat.

"De buik is heel emotioneel, vooral bij de vrouw. Neemt vanalles op" en ik denk aan het verdriet dat ik soms in je ogen zie.

Woensdagaochtend heb ik een afspraak met CD. Chantage. Drukkingsmiddel. Triestig.
Soit. Er zijn belangrijker dingen nu.
Zoals : mijn liefje gaat voor het eerst in laaaange tijd in de douche! Dan een lekkere bodymelk en she's (almost) brandnew.
De haartjes beginnen stilletjesaan beetje bij beetje los te laten. Zoals de blaadjes van de bomen nu. Ik had het me meer voorgesteld als hele plukken haar die loskomen, maar het zijn echt allemaal losse haartjes op zich.
Peggy draagt er haar turquoize trui bij, daar zie je die vallende pluimen niet zo goed op liggen. En met mijn baggy bruine broek erbij lijk je precies en hippe hiphopper!

Je haartjes die uitvallen, daar liggen jij noch ik echt wakker van, verst van onze zorgen, maar verdorie, missen zal ik ze wel hoor. En dan vooral om ze te strelen, er met mijn handen in te zitten. Of mijn neus in te begraven en je heerlijke geur op te snuiven wanneer ik je in mijn aren houd en je hoofd tegen mijn borst rust.

Woensdagnamiddag een uitje. Naar Zevekerke met de kindjes en mijn tante Witte. Allemaal samen én de rolstoel in Peggy's autootje, het is even wat meer puzzelen, maar mijn "kamion" is bij de garage. Maïm klimt héél hoog in een boom. Wat is hij toch sterk! We sprokkelen aanmaakhoutjes voor de kachel die nu elke avond brandt. Witte duwt bijna de hele weg je rolstoel. De kindjes ook af en toe - Maïm in kamikaze-stijl ..... We gaan ook binnen in de abdijkerk en steken allemaal een kaarsje aan. En ik ben wel vrij zeker dat iedereens gedachten daarbij naar hetzelfde uitgingen...

Ha, op de foto lijk je precies een witte pater van ver gezien met bleke jas en dekentje
Ji snakt ondertussen naar .... een pannekoek. Daar ben je altijd mee te verleiden
Gelukkig sluit de tea-room niet om 17u zoals gedacht. Snuisteren ook nog even in boekenwinkeltje. Opeens beseffen we dat we Matthias de verpleger helemaal vergeten zijn! En natuurlijk.... hij komt nooit voor 18u... behalve vandaag natuurlijk. We komen twee minuten na z'n vetrek thuis aan. Je cortisone/zantac/litican-pomp en je morfine-pomp kunnen voort tot morgen, en het was vanavond geen TPN (je biefstuk-friet in een zak met witte pap) voeding, dus geen paniek.

We planden deze avond voor het eerst weer boven, samen in het grote bed te slapen, (nu je geen voeding hebt). Maar ik ben helemaal K.O. Ik lig in Peggy's bedje terwijl zij in de zetel TV kijkt. Omgekeerde wereld.
Donderdag brengen Marjan en Leen homeopatische anti-griep-bolletjes en het gaat weer beter. Gelukkig. Want nu in duigen vallen zou een ramp zijn, en wel op twee vlakken : om jou te besmetten want geen weerstand door chemo, en wie moet dan alles beredderen???
We slapen dan toch voor het eerst boven, maar van het langverwachte gezellig en romantisch dicht bij elkaar liggen komt helemaal niets van in huis. We slapen alletwee heel slecht. We kunnen er nog mee lachen weer te moeten gewoon worden aan met twee in bed liggen.

Vrijdag. Opstaan. Ik eten. Jij eten. Aankleden. Dat is al zowat een hele voormiddag. Tandarts : eindelijk je brug!
In de namiddag komen Sarina en Petra op bezoek.
' s Avonds hadden we Nemo en Maïm-avond gepland, we zouden met hen het "Gevoelswereldspel" spelen dat Peggy speciaal voor hen bestelde. Om te proberen voor hen ook de dingen wat te plaatsen, te benoemen. Maar daar komt niet veel van in huis want Nemo gaat bij z'n vriend Pieter slapen. Hij vlucht wel meer weg thuis. heeft daar ook meer opties toe dan Maïm... We stellende de Nemo en Maïm-avond uit tot morgen.

We kijken samen met Maïmpie naar een kluchtfilm en gaan erna tegelijkertijd met hem slapen, boven in het grote bed.

Don't move. Don't touch. Ik durf me bijna niet te bewegen. Er is zelfs niet een ietsiepietsie ook maar iets van zweem van intimiteit. Ik slaap verschrikkelijk slecht en sta uiteindelijk om 6u dan maar op en ga maar wat aan je blog beginnen werken, gister besloten we deze op te starten.

In de namiddag Peggy's mama op bezoek. Ik ga met de kinderen naar de Toverplaneet, ondanks migraine. Zo hebben ze toch ook even een leuk moment en kunnen ze lawaai maken zoveel ze willen. 's Avonds gaat het heel wat minder met Peggy dan de voorbijgaande dagen. Ze slaapt 16 uren aan één stuk door. Van de Nemo en Maïm-avond komt weer niets in huis.

Patatjes uit de tuin meenemen (waar is de tijd dat ik je patatteveldje omspitte…), een vogelhuisje,bezoekje aan de buren etc etc.

Het doet vreemd er weer te komen. Memories….

Peggy denkt er nu toch over haar huis eventueel gemeubeld te verhuren voor een tijd. Eerst even laten bezinken want dit is toch een grote stap. Ook nadenken hoe we dat dan best praktisch aanpakken. En waar iemand te vinden???

Vandaag valt het me voor het eerst op dat Peggy dikke wangetjes krijgt. Van de cortisone. Dikkopje noem ik haar plagerig. Ze vertelt me dat dit een MoonFace genoemd wordt. Vanaf nu is haar koosnaampje dus Moony!

Morgen de tweede chemo. We vragen ons allebei wel af wat dit gaat geven, nu ze voor het eerst nadien weer mee zal komen naar huis. Maar we hebben er vertrouwen in.

De kindjes zitten in bed en we liggen naast elkaar voor de kachel.

Je gaat tegen mijn rug liggen en je zo tegen me aan te voelen is zó overweldigend dat de traantjes stromen.

‘Durf je wel nog te dromen kleintje?’, vraag je me. En de stroom wordt een waterval....

Later lig jij in mijn armen, je hoofd tegen mijn borst zoals we vroeger zo vaak lagen te praten of stil te zijn. We genieten intens van het moment. En dromen alletwee van de tijd die terug zal komen weer zo in slaap te kunnen vallen, dicht tegen elkaar aan.

Ik schrijf bij een  theelichtje voor de kachel en heb ongeloofeljk de pest in. Vind het allemaal niet meer leuk.
Steeds iedereen te moeten tevreden stellen, als ik nu wil of niet - of kan of niet.
Geen vrijheid. Vooral geen pártner meer. Geen gelijken meer te zijn. Niet alles met je te kunnen bespreken. Jouw welzijn voorop. Jou sparen. Steeds alleen.

Het overkomt jou, jij moet het ondergaan, maar verdorie, ik heb hier net zo min om gevraagd! En de kindjes al helemaal niet.

Je lijkt wel een total stranger soms. Heel heel heel ver weg van mij. Dan ljkt er helemaal geen "wij" of "ons" meer. En dan, dan vraag ik me heel soms wel eens af verdorie wat doe ik hier eigenlijk? En voel me ongelooflijk egoïstisch.


Mijn moraal is heel wat minder dan Peggy's en dat vind ik vreselijk van mezelf. Vooruit Verstraete, een "schup oender jen viole!!!!"

De week van 12 oktober

Het gaat in stijgende lijn met Peggy

De woensdag wil ze persé mee naar school voor het grootouderfeest van Maïm. Het is haar eerste uitje. Ik vind het teveel ineens en wil eerst eens beginnen met een klein wandelingske in de rolstoel toertje te blok, maar zoals gewoonlijk is ze niet te vermurwen eens ze haar gedachten op iets heeft gezet. Op een stoel dragen we Peggy de trap op want Maïms klas is op de eerste verdieping. Zowel Maïm als Peggy genieten zichtbaar. Mooi om te zien.

Peggy’s volgende project is operatie “trap”. Eerst drie treden, dan zes, dan helemaal tot boven. Zo kennen we haar!!!

Op zaterdag wassen we Peggy’s haren boven de gootsteen. Haar haar doet pijn en ze vermoedt dan ook dat ze misschien wel gauw beginnen uitvallen.

Zondag gaan we om kip naar de markt en een kleine “Lappersfortboswandeling” Zo heb ik wat fysieke activiteit je over de bospaadjes te duwen. Voor het eerst helemaal écht gekleed, zelfs met schoenen aan.

Na de boswandeling slaapt Peggy naar goede gewoonte, maar nieuws o nieuws, voor het eerst eventjes op haar zij. Natuurlijk maak ik een foto zodat ze het ook zelf kan zien als ze wakker is.

Zondag voelt Peggy zich zo fit dat de volgende chemo gerust maandag al mag komen in plaats van volgende week.

Voor de rest heel veel ge-na-denk over de dansschool en hoe het nu verder moet.

Berichten die tot me doordringen die me echt niet bevallen. Allemaal niet waar uiteraard. Roddels zogezegd. Ik worstel me door de statuten om te weten waar ik sta.

De hamvraag is uiteraard wat ik wil. Momenteel helemaal niets, behalve het verlangen naar een toekomst, naar zorgeloos gelukkig zijn. Aan al dit getouwtrek heb ik in ieder geval absoluut geen behoefte.

Proberen een evenwicht te vinden, ook voor de kindjes. In de herfstvakantie gaan ze met Bobom naar Centerparcs. Wie weet gaan wij wel een dagje of twee achter…?

De inwendige draadjes zitten nog in je buik en maken een vreemd gevoel bij aanraking. Rechtopstaand plooitje bij je navel.

Je bent zo mooi!

De blik in je ogen. Hoe je je neusje wat “optrekt “ als je lacht. Je o zo verleidelijke mond waar ik uren naar kan kijken, gewoon hoe die beweegt als je spreekt. Je handen.

Maar bovenal wie je bent en hoe je denkt.

Vandaag mag je naar huis, en alles komt ten top.

Ik ben helemaal op en ’t eind van het weg en weer crossen, het gesleur met bedden en zetels, maar moet toch verder en hoewel goed bedoeld is alles er even teveel aan. Je mama met een hele lading spullen en alles dat ik moet doen volgens een goede vriendin die ook kanker heeft, en dan een fikse ruzie met CD.

Na de ruzie ben ik helemaal overstuur, en zo moet ik je gaan ophalen.

De sfeer is helemaal in mineur. Er zijn ook wrijvingen. Maar het gaat nu om jou en wat goed is voor jou is wat telt.

Ook ruziemaken kan niet meer. Kan en mag jou niet met dingen lastigvallen.

“Assumer”, zouden ze zeggen in het Frans….

Zondag komen Nemo en Maïm bleek lastig en verward thuis. En bovendien lijk ik niet alleen zonder inkomsten te zijn, maar ook zonder job te komen….

Geen topdag, en verdorie het had feest moeten zijn, de dag dat je thuiskwam.

Woensdag donderdag vrijdag.
De dagen in het ziekenhuis gaan voorbij, en alles loopt in elkaar over.

Soms heb ik er wel eens de pest in. Het is vooral niet makkelijk de kinderen achter te laten, zoals donderdagavond een huilende Nemo vol van de migraine.  Maar dan heb jij een slechte nacht vol nachtmerries van de morfine en ben ik blij dat ik bij je ben.

Continu een komen en gaan wassen plassen eten palliatief team diëtiste matschappelijk assistent spuitjes hier en meten daar.

Heel wat praktische dingen te regelen. Het verhaal van het bed. CM die geen heeft. Dan maar duur via apotheek. Is onderweg uit Hasselt als CM belt: hebben toch één. Ophalen. Uitladen. Beginnen monteren. Verkeerde bed. Zonder knieknik. Hebben geen meer met. Verder monteren. Bellen. Toch één met knieknik. Demontereninladenuitladeninladenuitladenmonteren……

WC-stoel bedpan serumstaander opslagruimte zetel en ga zo maar door. Ik loop en cross en vlieg – en stijg net niet op met alles dat zo zwaar doorweegt.

Het heen-en-weer tussen de palliatieve kant waar alle hoop dus opgegeven wordt (?) en de nadruk ligt op zoveel mogelijk comfort en genieten, en de medische kant en jouw optimisme waar alles nog mogelijk lijkt vind ik erg verwarrend.

Ochtend rap rap rap CM bank krantenwinkel bakker inpakken thuis ontbijt bloemetjes meenemen en dan snel naar JOU!!!

Ik neem zelfs de lift in plaats van zoals gebruikelijk de 286 treden want ik wil rap bij jou zijn.

We cocoonen met de regen buiten tegen het raam vanuit onze “room with a view”.

Centrale catheder en blaassonde weg. Avonturen met de bedpan.

Je wil heel graag eens rechtop gaan zitten en “staan”, eens grond onder je voeten voelen.

Ik blijf slapen bij je want dat wil je graag. Lig ook eventjes naast je, héél oncomfortabel maar zó zalig.

Het is nog vroeg op de avond, toch naar mijn normen als ik ook helemaal KO ben. Je kreunt weer maar alleen in het begin van je slaap.

Tegen de ochtend krijg ik ook een thermometer in mijn oor!!!!

Ondertussen al wat beginnen nadenken over bed thuis beneden, matras, wat, waar, geluidsisolatie tussen keuken  en living etc etc.