over Hubbel, de bubbel in Peggy's buik of ons gevecht met de onzichtbare berg
26-02-2010
Kerst-mirakel
Vandaag voorlaatste chemo!!!
Als we toekomen heb ik voor het eerst in m'n leven een kater. Shame on me. Ga dan maar beetje frisse lucht scheppen want ik kan het toch niet maken slecht te komen terwijl Peggy diegene is die chemo krijgt!
Port-a-cath wordt geprikt, het doet raar dat Peggy na zo'n lange tijd weer vasthangt aan slangetjes, en als ze naar toilet gaat vergeet ze dan ook even bijna dat ze vasthangt.
Naar goede gewoonte slaapt Peggy in kort nadat de chemo begint te lopen. Deze keer is het pas 18u als we buiten zijn, er was vertraging in de apotheek. De hoofdverpleegster moet overuren maken!
Peggy ziet er steeds beter uit (nóg beter) en dat vindt ook de dokter. Ik kom haar tegen in de gang. "Het is niet te geloven hé", zegt ze. "Peggy was echt ons kerst-mirakel. De resultaten van de operatie waren zo goed dat ze niet te voorzien waren." Ze zegt me ook dat dit de prognoses toch gunstiger maakt. Ik vraag haar als het kán dat het niet terugkomt. "Als iemand daar kans op maakt, dan is het Peggy wel". Stilletjesaan beginnen we wat over de toekomst te praten. Elk terug in z'n eigen huis deze zomer? Wat met het werk? Een kindje? We zullen moeten leren omgaan met angst en die een plaats kunnen geven om verder te kunnen met ons leven, want garanties zijn er niet. Maar die zijn er nooit, voor niemand.
De Kaart. De Schat. Er is geen Netscape Navigator om mij mijn weg in het leven te helpen vinden. Ik moet het zelf doen, met onverwachte en zonderlinge helpers. Natuurlijk kan ik een geplande route nemen, zoals die dingen die je op de snelweg koopt en die je vertellen welke kant je op moet. Er zijn volop georganiseerde reizen en gearrangeerde excursies. Ik hoef niet één Oudheidkundig Monument of plaats die deel uitmaakt van het werelderfgoed te missen. ik kan zelfs de gebaande paden verlaten, mits ik de wegaanduidingen volg. Als ik op safari wil, kan ik dat doen vanuit de veiligheid van een jeep, maar ik mag niet, nooit of te nimmer uitstappen om de leeuwen aan te gapen. Waarom niet? Ze zullen me opeten. Inderdaad heeft een leeuw onlangs een toerist opgegeten. De leeuw werd toen gevangen en doodgeschoten, en toen de jagers hem opensneden, vonden ze een heel been, een voet en een gymschoen in mijn maag, alsmede een brochure die de toerist waarschuwde voor de gevaren van leeuwen. Leeuwen zijn gevaarlijk. Dat is waar. Hoe zal ik het Beloofde Land anders kunnen vinden dan via de leeuwen? Er is geen garantie dat ik zal vinden wat ik zoek. Moet dat mij afschrikken? We willen tegenwoordig allemaal garanties : tegen stijgend grondwater, voor bankdeposito's, wasmachines, computerapparatuur, raszuiverheid, middelen om vlekken te verwijderen, het huwelijk en zaklampbatterijen. Is dit omdat het leven geen enkele garantie te bieden heeft? Er zijn geen garanties. Ik moet gewoon het risico nemen. (Jeanette Winterson)
RISK IT GO FOR IT
En ondertussen onze liefde trillend geluk...
23-02-2010
Vers van de pers!!!
Ha! Youtube heeft blijkbaar dan toch eens mijn "pleidooi" gelezen en de originele muziek bij de montage vrijgegeven. (of hun dispuut met Warner Music is solved, dat zou ook kunnen natuurlijk...) Any how, this is how it was meant to be.... What a beautiful lady she is!
'Dardennen'
Op de valreep beslissen we toch een paar dagen naar de Ardennen te gaan in de krokusvakantie. Peggy voelt zich stilaan beetje bij beetje beter. Dat merken we (ook) aan de niesjes die al serieuzere niezen worden en het geeuwen dat stilaan in één stuk gaat. Na een zwaar ongeluk aan de andere kant en een brugspringer aan onze kant van de autostrade komen we goed aan in Hotton. Helemaal geen last van de sneeuw. Tot we het baantje van 1 km naar Werpin moeten nemen.....We slieren de helling op, de auto zwiert met de kont van links naar rechts, maar dan doet een 90°-bocht met steile klim ons ter plaatse blijven doordraaien en ten slotte met auto en al een stukje naar beneden glijden. Daar sta je dan. We hebben ongeloofelijk veel geluk, want ze komen net 'grenailles' smijten. We krijgen al wat ze nog in de remorque liggen hebben aan steentjes voor de wielen maar het mag niet baten. Het ruikt alleen naar verbrand rubber. Ik leg uit dat 'ma femme' niet naar het huisje kan stappen. Te ver. Te steil. Die laatste 100 meter tussen ons en de gîte. De rolstoel staat helemaal achterin de koffer, die trouwens niet meer open kan omdat we ons achteruit lieten rollen in een hoekje om de weg vrij te maken. "Je vais appeler mon papa!", zegt een ventje. Even later komt een kleine jeep met twee ferm naar drank ruikende mannen ons "redden". Een lint van nog geen 2 meter lang tussen ons en de jeep. "Pas de frein! Pas de gas! Surtout vous ne faites rien!" We zijn er alle vier niet erg gerust op maar uiteindelijk lukt het! We kunnen keurig voor het huisje parkeren. Werpin-city, een kerkje en een paar huizen
Ondertussen blijkt dat "ma femme" niet doorgedrongen is, want de mevrouw van het huisje heeft het de hele tijd over "votre maman". Ik laat ze maar even na het hele gedoe om boven te geraken.
Het huisje valt wat tegen (verstopte en vuile WC's, we krijgen het beneden niet warm en in de slaapkamers boven is het om omver te vallen van de warmte zelfs met alle chauffages toe, in de sauna die we persé voor Peggy wilden ruikt het naar mazout.... We twijfelen even om te blijven, maar besluiten om er dan gewoon het beste van te maken. Gelukkig namen we proviand mee want de auto blijft waar hij staat, en de dichtsbijzijnde winkel is toch een paar kilometer verderop.
Er gingen twee vriendinnen achterkomen, maar eentje strandt in Luik met de trein en de tweede heeft zieke collega's en geraakt niet weg. Next time better!
Dinsdag testen de kindjes en ik eerst de baanligging van de rolstoel in de sneeuw en op de hellingen. Niet zo evident blijkt. Vooral bergaf is tricky. We verkennen naar de vier windstreken een paar honderd meter ver, op zoek naar een goed stukje waar we de rolstoel kunnen hanteren. De zon schijnt, de hemel is staalblauw, er ligt overal sneeuw. Peggy gaat mee naar buiten, zit een klein stukje in de rolstoel. Dan stappen we een stukje in een onberijdbaar paadje waar de jongens kunnen sleeën, en vanaf dan is het bye bye rolstoel. Het stappen gaat heel wat beter dan verwacht, dan de voorgaande dagen. Peggy geniet zichtbaar!
Oeps... Peggy in the bushes Peggy en de maretak
Woensdag regent het wat en maak ik met de jongens een grote wandeling van 9 km. Ik vermoed dat we dicht bij het huisje zijn als we een ton met nog wat smeulende houtresten zien staan voor een reuzestapel hout. Op de grond liggen wat houtsnippers en gekliefd hout in de modder. De jongens spelen wat bij een riviertje, ik met het vuur. De natte houtsnippers lijken toch te pakken, dus ik gooi er een paar stukken hout op (voel me wel een ietsjes schuldig en clandestien - dit is niet mijn hout-, maar ik wil maLief graag verrassen met dit vuur in het bos).
Donderdag is alle sneeuw weg en wagen we ons op de weg. Een tripje naar Durbuy. Langs de Ourthe is het redelijk vlak en Peggy wandelt in totaal toch een kilometer of drie tussen het bezoek aan een tuin, een klein tourtje in het klein stadje en een stukje langs de Ourthe. Is het de warmte van de sauna of de kaap van zes weken na de operatie die het 'em doet, wie zal het zeggen???
Net uit de sauna. De madonna met de bloem... Een riviertje, niet meer dan dat om uren bezig te zijn Vuil??? Wij??? Zo hoort het ook! Steil!!! De rolstoel is "out" voor Peggy. Nemo en Maïm amuseren zich ermee!
Heel voorzichtjes groeien ook wij weer wat dichter naar elkaar toe, ruimt het ziek-zijn wat plaats.
Nu wacht Peggy aanstaande donderdag de voorlaatste chemo. Die is een beetje 'grellig' (een Peggy-woordje ) want de eerste keer chemo zonder de pompjes met morfine, cotisone en maagbeschermers. We hopen dat ze ook zonder die pompen de chemo goed verdraagt zoals alle voorgaande keren. Peggy ziet er vooral tegenop weer zoveel aan kracht te verliezen, net nu ze die een heel klein beetje voelde terug komen in haar benen. En haar haar dat al zachtjes begon terug te groeien zal waarschijnlijk weer uitvallen. Maar Peggy heeft zich voorgenomen tegen december weer 5 km te kunnen gaan lopen!
Vandaag moesten we naar de controledokter van de ziekenbond. We vonden dit redelijk absurd. Om te onderzoeken als ze arbeidsongeschikt werd bevonden. Met chemo donderdag en erna nog één gepland. 's Ochtends dan toch maar eens gebeld, ik had zoiets van : het is precies alsof de dokters van schriftvervalsing worden beschuldigd, moeten ze echt haar kale kop zién, de reuze-snee zién om te geloven dat ze effectief chemo krijgt, geopereerd werd?? Waarop de dame me meedeeldt dat het ondertussen in orde is door een attest van de behandelend geneesheer en Peggy helemaal niet hoeft langs te komen. Ik ben blij gebeld te hebben, en blij dat ik Peggy lekker kan laten slapen.
These boots are made for walking... and so will be these feet, soon!
14-02-2010
Liefde is
Liefde is.. op hetzelfde moment hetzelfde kaartje aan elkaar geven
Op dinsdag hervatten we de kalligrafie-les, maar we bakken er geen van beiden iets van, we sukkelen met de ronde vormen. Nochtans... Donderdag-vrijdag-zaterdag ben ik weinig thuis, en ondertussen verlegt Peggy haar grenzen. Als ik donderdagavond laat thuis komt, vertelt maLief dat ze pitta gaan halen is!?!?!? Ik begrijp er niets van. Ze vertelt me hoe ze zich ook afgevraagd heeft hoe ze tot daar zou kunnen geraken, toch zo'n 500 meter ver. Te voet was geen optie, want misschien haalde ze de kerk wel, maar zou zeker nooit teruggeraken. De fiets? Een beetje groot en zwaar om rechtop te houden. Inventief als maLief is, neemt ze Nemo's fiets. Ze besluit te wachten tot het donker is vooraleer met de kleine fiets op baan te gaan, toch iets minder komisch. Het stuk naar de kerk gaat geniepig wat bergop en het is er ook bijna altijd tegenwind, dus dat was zwaar, maar ZE HEEFT HET GEHAALD. Wat heeft die pitta gesmaakt! De volgende ochtend vragen we ons af vanwaar die pijn in haar been vandaan komt, tot een vriendin de link legt met het fietsavontuur
Na wat twijfelen de voorgaande weken, besluiten we deze week dan toch om de Ardennen onveilig te gaan maken in de krokusvakantie. Dus morgen opgepast Hotton here we come!
Heel stilletjesaan gaat het met kleine mini-beetjes een beetje beter met Peggy. Al gaat het naar Peggy's gevoel nog steeds véél te traag. We hebben allebei zo onze momenten dat we zouden willen dat het sneller gaat, maar we moeten geduldig zijn. Als ik nu vergelijk met pakweg anderhalve week geleden merk ik toch een zachtjes stijgende lijn en dat geeft hoop! Haar ogen sprankelen weer.
When the night has been too lonely and the road has been too long And you think that love is only for the lucky and the strong Just remember in the winter far beneath the winter snow Lies the seed that with the sun's love in the spring becomes the rose
Bette Midler
.....binnenkort (her)ontdekken maLief en ik onze tuin.....
liefde is...... sprankelende ogen genieten je neus is te lang! of is het de mijne?
09-02-2010
Op 't gemakske
De vorige post is alweer even geleden. Er is ook niet zoveel te melden. Alles gaat z'n gangetje op 't gemakske. We proberen ons zo goed mogelijk neer te leggen bij het denken in termijnen van maanden. Morgen (of zelfs : "volgende week") zal het al heel wat beter gaan, is een illusie gebleken. Het herstel na de operatie is een werk van lange adem.
We hadden een gezellige namiddag bij een vriendin met een avondlijke uitloper en we volgden een avond cursus over 'Oorkaarsen'. Vooraf hadden we er geen van beiden bij stilgestaan dat we hierbij op de grond gingen moeten zitten. Peggy wou natuurlijk van geen wijken weten en wilde persé dapper naast mijn hoofd knielen. Maar dus echt ontspannend vond ik het niet want maakte me alleen maar de hele tijd zorgen over Peggy die absoluut niet comfortabel zat.
Een hele poos terug viel er op de blog iets te lezen over een spiraal en de symboliek ervan. Het tekstje heb ik ondertussen (het hoort bij een schaaltje met spiraalvorm van bij Symposion)
De spiraal is een oervorm die je in de natuur overal terugvindt...
Zo groeien de zaden van een zonnebloem bijvoorbeeld in tegengestelde spiralen en jonge varenplantjes ontrollen hun blad spiraalvormig
Spiralen vertellen over het zoeken van de mens, altijd verder en nooit hetzelfde.
Want met een spiraal kun je twee kanten uit : Als je klein bent, groei je eerst van binnen naar buiten. Later moet je als mens ook opnieuw de omgekeerde beweging maken, een spirituele beweging : van buiten terug naar binnen, op zoek naar je diepste kern, je ware zelf.
Macho!! Gezellige namiddag én avond Stinkevoetjes??? af en toe toch nog eens (verliefd) naar elkaar kijken, 't kan deugd doen! insider voor de movie-CDtjes : I SEE YOU....
02-02-2010
Achter de wolken schijnt de zon
Het gaat al een stuk beter - met de moraal toch alvast, en dat is al heel wat.
Grote veranderingen in huis : het electrische ziekenbed van de thuiszorgwinkel gaat weg en de zetel komt terug. Dat is al weer wat minder "ziekte" in huis.
Maandag neemt een vriendin ons mee voor een mini-boswandeling. We halen net de Trutselaar, maar die blijkt gesloten dus een pannekoekje zit er niet in. Het hele kleine stukje wandelen was erg zwaar voor Peggy. We profiteren ervan om even Peggy's autovaardigheid na 4 maand te testen op de parking aan het bos. Dat gaat nog supervlotjes, ik moet alleen wel zeggen wanneer ze moet draaien want ze heeft bril noch lenzen aan! We gaan dan uiteindelijk bij Marjan thuis theedrinken, maar ik kan niet zo lang blijven. Logopedie voor Maïm - taxi-mama ... Peggy besluit nog wat te blijven, en warempel, het doet me raar als ze pas een hele poos nadien terug thuiskomt. Het is voor het eerst sinds ??? dat Peggy weer ergens alleen naartoe is. Het heeft haar duidelijk deugd gedaan!!!
01-02-2010
Stil
Enige tijd stil op de blog, het is niet makkelijk de juiste woorden te vinden voor het moeizame stadium waarin we ons bevinden. Peggy sluit zich op alle vlakken hermetisch af. Honderden keren op een dag vraag ik "gaat het?". Maar het is gissen want meer dan "jaja" komt er niet. Zelfs niet als het duidelijk "neenee" is. Waar stopt de pijn en neemt het niet meer zien zitten over? Welke rol spelen de hormonen nu de eierstokken weg zijn? Ik herken mijn maLief niet meer. Proberen het beste te maken van de kaarten die we nu eenmaal kregen, genieten van het weinige dat wél kan. De sterke geest is er niet meer. En zo langzamerhand lukt het ook mij niet meer die kar alleen te blijven trekken voor ons twee. Opgeven ligt niet in mijn aard. Maar net als Peggy ben ik het B E U. En mijn lijf wil wél mee. Rennen springen schreeuwen vasthouden liefhebben wandelen buiten zijn dansen lachen gek doen knuffelen op ons hoofd staan NA DRIE JAAR KAN ZELFS EEN RAMP HAAR NUT HEBBEN valt op onze scheurkalender te lezen Ik wil ons kort en pril geluk niet verliezen in dit verhaal. Dus strijdvaardig zal ik wezen! En blijven graag zien voor twee. Je hand niet loslaten. Sterk genoeg zijn om te blijven geloven in de dag dat jij mijn hand neemt. Laat ik het maar vaak genoeg herhalen, als een mantra. Ook al kan ik óók niet meer,het móet me lukken.
Vrijdag slaapt Peggy weer héél veel. En is er niet als ze wakker is. Akelig want zo was het ook de laatste weken voor we de tumor ontdekten. Zaterdag een Nieuwjaarsbrunch met Famba. Peggy wil graag mee. Ik kijk ernaar uit. Eens iets anders dan elke dag hetzelfde. Nieuwe mensen leren kennen. Aktie. Leven. Zondag is Peggy jarig. Lekker ontbijtje, cadeautjes. We besluiten tot Moeder Siska, zo zijn we er toch even uit, de kindjes kunnen wat spelen en wij binnen zitten. Maar rijden naar Knokke voor niets. Moeder Siska is toe. Wandelen gaat niet. Niets gaat. Dus we rijden onverrichterzake terug naar Brugge. Een kaartje met de perfecte tekst onder de deur "Stap voor stap en onderweg genieten". Geurige olie op haar droge huid voor de kachel. De Tibetaanse monniken hummen. De jongens staan nog even weer beneden, en Nemo wil ook wel zo'n "Indonesische behandeling" (zo ziet het eruit vindt hij...) morgen. MaLief slaapt rustig in.
Maïm onze poëet : de tijd vliegt maar de liefde is traag
Stap voor stap en onderweg genieten, dit is de foto bij het kaartje.
Er is geen weg naar het geluk, geluk is de weg - deze woorden staan ook in onze keuken geschreven. De praktijk blijkt altijd net iets moeilijker dan de theorie. Maar we kunnen het proberen....
) want de eerste keer chemo zonder de pompjes met morfine, cotisone en maagbeschermers. We hopen dat ze ook zonder die pompen de chemo goed verdraagt zoals alle voorgaande keren. Peggy ziet er vooral tegenop weer zoveel aan kracht te verliezen, net nu ze die een heel klein beetje voelde terug komen in haar benen. En haar haar dat al zachtjes begon terug te groeien zal waarschijnlijk weer uitvallen. Maar Peggy heeft zich voorgenomen tegen december weer 5 km te kunnen gaan lopen! 
