We hadden vooraf besloten te zorgen dat de kinderen erbij zouden zijn op het moment dat we Peggy’s hoofd kaal zouden scheren. Zodat ze het zien gebeuren, we denken dat de visuele schok dan minder groot is.

Na het middageten is het dan zover.

Nadien maak ik een mooi filmpje met hetgeen Nemo en Maïm gefotografeerd en gefilmd hebben. Op de muziek “You look wonderful tonight” van Eric Clapton. Ik laat mij weer helemaal gaan de beelden ‘mee’ te laten gaan met de muziek, maar helaas, bij het uploaden naar youtube wordt het klankspoor geblokeerd ivm auteursrechten. Begrijpelijk, maar echt jammer. Want dat was écht kippevel, al zeg ik het zelf.

Als Peggy slaapt ga ik even langs in de dansschool. De kinderen van groep 2 komen allemaal naar buiten voor een spontane knuffel! Dat doet echt veel deugd. En wat worden ze allemaal groot!

’s Avonds zegt een massage jou wel iets….

Kersepitjes om je warm te houden, en fleecedekentjes. Kaarsjes. De Tibetaanse monniken met hun belletjes op de achtergrond, zij die de hele nacht van 14 januari onverstoorbaar gebromd en gehumd en gebeld hebben. Verwarmde olie.

Op je buik liggen lukt niet, ook al vanwege de slangetjes en kraantjes, dus een zalige rugmassage zit er niet in.

Je buik is ook geen goed idee, dat zou de groei van het tumorweefsel kunnen stimuleren, en daarboven loopt de loodgieterij….

Alles krijgt toch een likje olie want van de chemo droogt je huid uit. En ik laat mij helemaal gaan op je benen, je voeten, je armen, je handen en….. je mooie schedel.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=v_NURGZ32IM   

Ik sta al om 6u op - algwauw ligt m'n bioritme helemaal in de war en word ik nog een ochtendmens! De vogeltjes fluiten, zo vroeg in de ochtend.

Het is de dag voor de chemo, dus het ideale moment om nog wat dingen te doen. We gaan naar het huis van Peggy in Lichtervelde. Patatjes uit de tuin meenemen (waar is de tijd dat ik je patatteveldje omspitte…), een vogelhuisje,bezoekje aan de buren etc etc.

Het doet vreemd er weer te komen. Memories….

Peggy denkt er nu toch over haar huis eventueel gemeubeld te verhuren voor een tijd. Eerst even laten bezinken want dit is toch een grote stap. Ook nadenken hoe we dat dan best praktisch aanpakken. En waar iemand te vinden???

Vandaag valt het me voor het eerst op dat Peggy dikke wangetjes krijgt. Van de cortisone. Dikkopje noem ik haar plagerig. Ze vertelt me dat dit een MoonFace genoemd wordt. Vanaf nu is haar koosnaampje dus Moony!

Morgen de tweede chemo. We vragen ons allebei wel af wat dit gaat geven, nu ze voor het eerst nadien weer mee zal komen naar huis. Maar we hebben er vertrouwen in.

De kindjes zitten in bed en we liggen naast elkaar voor de kachel.

Je gaat tegen mijn rug liggen en je zo tegen me aan te voelen is zó overweldigend dat de traantjes stromen.

‘Durf je wel nog te dromen kleintje?’, vraag je me. En de stroom wordt een waterval....

Later lig jij in mijn armen, je hoofd tegen mijn borst zoals we vroeger zo vaak lagen te praten of stil te zijn. We genieten intens van het moment. En dromen alletwee van de tijd die terug zal komen weer zo in slaap te kunnen vallen, dicht tegen elkaar aan.

De week van 19 oktober

Maandag naar de tandarts én te voet van aan ’t school tot aan de krantenwinkel en terug!!!
Dinsdag ben ik al vroeg op baan en het is prachtig buiten in de vroege zon. In de namiddag spring ik op de fiets richting oSoinpure voor een holistische massage, dit heeft Peggy vorige week in het geheim geregeld om onze 9 maand samen te vieren. Wat is ze toch een lieve schat.

"De buik is heel emotioneel, vooral bij de vrouw. Neemt vanalles op" en ik denk aan het verdriet dat ik soms in je ogen zie.

Woensdagaochtend heb ik een afspraak met CD. Chantage. Drukkingsmiddel. Triestig.
Soit. Er zijn belangrijker dingen nu.
Zoals : mijn liefje gaat voor het eerst in laaaange tijd in de douche! Dan een lekkere bodymelk en she's (almost) brandnew.
De haartjes beginnen stilletjesaan beetje bij beetje los te laten. Zoals de blaadjes van de bomen nu. Ik had het me meer voorgesteld als hele plukken haar die loskomen, maar het zijn echt allemaal losse haartjes op zich.
Peggy draagt er haar turquoize trui bij, daar zie je die vallende pluimen niet zo goed op liggen. En met mijn baggy bruine broek erbij lijk je precies en hippe hiphopper!

Je haartjes die uitvallen, daar liggen jij noch ik echt wakker van, verst van onze zorgen, maar verdorie, missen zal ik ze wel hoor. En dan vooral om ze te strelen, er met mijn handen in te zitten. Of mijn neus in te begraven en je heerlijke geur op te snuiven wanneer ik je in mijn aren houd en je hoofd tegen mijn borst rust.

Woensdagnamiddag een uitje. Naar Zevekerke met de kindjes en mijn tante Witte. Allemaal samen én de rolstoel in Peggy's autootje, het is even wat meer puzzelen, maar mijn "kamion" is bij de garage. Maïm klimt héél hoog in een boom. Wat is hij toch sterk! We sprokkelen aanmaakhoutjes voor de kachel die nu elke avond brandt. Witte duwt bijna de hele weg je rolstoel. De kindjes ook af en toe - Maïm in kamikaze-stijl ..... We gaan ook binnen in de abdijkerk en steken allemaal een kaarsje aan. En ik ben wel vrij zeker dat iedereens gedachten daarbij naar hetzelfde uitgingen...

Ha, op de foto lijk je precies een witte pater van ver gezien met bleke jas en dekentje
Ji snakt ondertussen naar .... een pannekoek. Daar ben je altijd mee te verleiden
Gelukkig sluit de tea-room niet om 17u zoals gedacht. Snuisteren ook nog even in boekenwinkeltje. Opeens beseffen we dat we Matthias de verpleger helemaal vergeten zijn! En natuurlijk.... hij komt nooit voor 18u... behalve vandaag natuurlijk. We komen twee minuten na z'n vetrek thuis aan. Je cortisone/zantac/litican-pomp en je morfine-pomp kunnen voort tot morgen, en het was vanavond geen TPN (je biefstuk-friet in een zak met witte pap) voeding, dus geen paniek.

We planden deze avond voor het eerst weer boven, samen in het grote bed te slapen, (nu je geen voeding hebt). Maar ik ben helemaal K.O. Ik lig in Peggy's bedje terwijl zij in de zetel TV kijkt. Omgekeerde wereld.
Donderdag brengen Marjan en Leen homeopatische anti-griep-bolletjes en het gaat weer beter. Gelukkig. Want nu in duigen vallen zou een ramp zijn, en wel op twee vlakken : om jou te besmetten want geen weerstand door chemo, en wie moet dan alles beredderen???
We slapen dan toch voor het eerst boven, maar van het langverwachte gezellig en romantisch dicht bij elkaar liggen komt helemaal niets van in huis. We slapen alletwee heel slecht. We kunnen er nog mee lachen weer te moeten gewoon worden aan met twee in bed liggen.

Vrijdag. Opstaan. Ik eten. Jij eten. Aankleden. Dat is al zowat een hele voormiddag. Tandarts : eindelijk je brug!
In de namiddag komen Sarina en Petra op bezoek.
' s Avonds hadden we Nemo en Maïm-avond gepland, we zouden met hen het "Gevoelswereldspel" spelen dat Peggy speciaal voor hen bestelde. Om te proberen voor hen ook de dingen wat te plaatsen, te benoemen. Maar daar komt niet veel van in huis want Nemo gaat bij z'n vriend Pieter slapen. Hij vlucht wel meer weg thuis. heeft daar ook meer opties toe dan Maïm... We stellende de Nemo en Maïm-avond uit tot morgen.

We kijken samen met Maïmpie naar een kluchtfilm en gaan erna tegelijkertijd met hem slapen, boven in het grote bed.

Don't move. Don't touch. Ik durf me bijna niet te bewegen. Er is zelfs niet een ietsiepietsie ook maar iets van zweem van intimiteit. Ik slaap verschrikkelijk slecht en sta uiteindelijk om 6u dan maar op en ga maar wat aan je blog beginnen werken, gister besloten we deze op te starten.

In de namiddag Peggy's mama op bezoek. Ik ga met de kinderen naar de Toverplaneet, ondanks migraine. Zo hebben ze toch ook even een leuk moment en kunnen ze lawaai maken zoveel ze willen. 's Avonds gaat het heel wat minder met Peggy dan de voorbijgaande dagen. Ze slaapt 16 uren aan één stuk door. Van de Nemo en Maïm-avond komt weer niets in huis.

Patatjes uit de tuin meenemen (waar is de tijd dat ik je patatteveldje omspitte…), een vogelhuisje,bezoekje aan de buren etc etc.

Het doet vreemd er weer te komen. Memories….

Peggy denkt er nu toch over haar huis eventueel gemeubeld te verhuren voor een tijd. Eerst even laten bezinken want dit is toch een grote stap. Ook nadenken hoe we dat dan best praktisch aanpakken. En waar iemand te vinden???

Vandaag valt het me voor het eerst op dat Peggy dikke wangetjes krijgt. Van de cortisone. Dikkopje noem ik haar plagerig. Ze vertelt me dat dit een MoonFace genoemd wordt. Vanaf nu is haar koosnaampje dus Moony!

Morgen de tweede chemo. We vragen ons allebei wel af wat dit gaat geven, nu ze voor het eerst nadien weer mee zal komen naar huis. Maar we hebben er vertrouwen in.

De kindjes zitten in bed en we liggen naast elkaar voor de kachel.

Je gaat tegen mijn rug liggen en je zo tegen me aan te voelen is zó overweldigend dat de traantjes stromen.

‘Durf je wel nog te dromen kleintje?’, vraag je me. En de stroom wordt een waterval....

Later lig jij in mijn armen, je hoofd tegen mijn borst zoals we vroeger zo vaak lagen te praten of stil te zijn. We genieten intens van het moment. En dromen alletwee van de tijd die terug zal komen weer zo in slaap te kunnen vallen, dicht tegen elkaar aan.

Ik schrijf bij een  theelichtje voor de kachel en heb ongeloofeljk de pest in. Vind het allemaal niet meer leuk.
Steeds iedereen te moeten tevreden stellen, als ik nu wil of niet - of kan of niet.
Geen vrijheid. Vooral geen pártner meer. Geen gelijken meer te zijn. Niet alles met je te kunnen bespreken. Jouw welzijn voorop. Jou sparen. Steeds alleen.

Het overkomt jou, jij moet het ondergaan, maar verdorie, ik heb hier net zo min om gevraagd! En de kindjes al helemaal niet.

Je lijkt wel een total stranger soms. Heel heel heel ver weg van mij. Dan ljkt er helemaal geen "wij" of "ons" meer. En dan, dan vraag ik me heel soms wel eens af verdorie wat doe ik hier eigenlijk? En voel me ongelooflijk egoïstisch.


Mijn moraal is heel wat minder dan Peggy's en dat vind ik vreselijk van mezelf. Vooruit Verstraete, een "schup oender jen viole!!!!"

De week van 12 oktober

Het gaat in stijgende lijn met Peggy

De woensdag wil ze persé mee naar school voor het grootouderfeest van Maïm. Het is haar eerste uitje. Ik vind het teveel ineens en wil eerst eens beginnen met een klein wandelingske in de rolstoel toertje te blok, maar zoals gewoonlijk is ze niet te vermurwen eens ze haar gedachten op iets heeft gezet. Op een stoel dragen we Peggy de trap op want Maïms klas is op de eerste verdieping. Zowel Maïm als Peggy genieten zichtbaar. Mooi om te zien.

Peggy’s volgende project is operatie “trap”. Eerst drie treden, dan zes, dan helemaal tot boven. Zo kennen we haar!!!

Op zaterdag wassen we Peggy’s haren boven de gootsteen. Haar haar doet pijn en ze vermoedt dan ook dat ze misschien wel gauw beginnen uitvallen.

Zondag gaan we om kip naar de markt en een kleine “Lappersfortboswandeling” Zo heb ik wat fysieke activiteit je over de bospaadjes te duwen. Voor het eerst helemaal écht gekleed, zelfs met schoenen aan.

Na de boswandeling slaapt Peggy naar goede gewoonte, maar nieuws o nieuws, voor het eerst eventjes op haar zij. Natuurlijk maak ik een foto zodat ze het ook zelf kan zien als ze wakker is.

Zondag voelt Peggy zich zo fit dat de volgende chemo gerust maandag al mag komen in plaats van volgende week.

Voor de rest heel veel ge-na-denk over de dansschool en hoe het nu verder moet.

Berichten die tot me doordringen die me echt niet bevallen. Allemaal niet waar uiteraard. Roddels zogezegd. Ik worstel me door de statuten om te weten waar ik sta.

De hamvraag is uiteraard wat ik wil. Momenteel helemaal niets, behalve het verlangen naar een toekomst, naar zorgeloos gelukkig zijn. Aan al dit getouwtrek heb ik in ieder geval absoluut geen behoefte.

Proberen een evenwicht te vinden, ook voor de kindjes. In de herfstvakantie gaan ze met Bobom naar Centerparcs. Wie weet gaan wij wel een dagje of twee achter…?

De inwendige draadjes zitten nog in je buik en maken een vreemd gevoel bij aanraking. Rechtopstaand plooitje bij je navel.

Je bent zo mooi!

De blik in je ogen. Hoe je je neusje wat “optrekt “ als je lacht. Je o zo verleidelijke mond waar ik uren naar kan kijken, gewoon hoe die beweegt als je spreekt. Je handen.

Maar bovenal wie je bent en hoe je denkt.

Vandaag mag je naar huis, en alles komt ten top.

Ik ben helemaal op en ’t eind van het weg en weer crossen, het gesleur met bedden en zetels, maar moet toch verder en hoewel goed bedoeld is alles er even teveel aan. Je mama met een hele lading spullen en alles dat ik moet doen volgens een goede vriendin die ook kanker heeft, en dan een fikse ruzie met CD.

Na de ruzie ben ik helemaal overstuur, en zo moet ik je gaan ophalen.

De sfeer is helemaal in mineur. Er zijn ook wrijvingen. Maar het gaat nu om jou en wat goed is voor jou is wat telt.

Ook ruziemaken kan niet meer. Kan en mag jou niet met dingen lastigvallen.

“Assumer”, zouden ze zeggen in het Frans….

Zondag komen Nemo en Maïm bleek lastig en verward thuis. En bovendien lijk ik niet alleen zonder inkomsten te zijn, maar ook zonder job te komen….

Geen topdag, en verdorie het had feest moeten zijn, de dag dat je thuiskwam.

Woensdag donderdag vrijdag.
De dagen in het ziekenhuis gaan voorbij, en alles loopt in elkaar over.

Soms heb ik er wel eens de pest in. Het is vooral niet makkelijk de kinderen achter te laten, zoals donderdagavond een huilende Nemo vol van de migraine.  Maar dan heb jij een slechte nacht vol nachtmerries van de morfine en ben ik blij dat ik bij je ben.

Continu een komen en gaan wassen plassen eten palliatief team diëtiste matschappelijk assistent spuitjes hier en meten daar.

Heel wat praktische dingen te regelen. Het verhaal van het bed. CM die geen heeft. Dan maar duur via apotheek. Is onderweg uit Hasselt als CM belt: hebben toch één. Ophalen. Uitladen. Beginnen monteren. Verkeerde bed. Zonder knieknik. Hebben geen meer met. Verder monteren. Bellen. Toch één met knieknik. Demontereninladenuitladeninladenuitladenmonteren……

WC-stoel bedpan serumstaander opslagruimte zetel en ga zo maar door. Ik loop en cross en vlieg – en stijg net niet op met alles dat zo zwaar doorweegt.

Het heen-en-weer tussen de palliatieve kant waar alle hoop dus opgegeven wordt (?) en de nadruk ligt op zoveel mogelijk comfort en genieten, en de medische kant en jouw optimisme waar alles nog mogelijk lijkt vind ik erg verwarrend.

Ochtend rap rap rap CM bank krantenwinkel bakker inpakken thuis ontbijt bloemetjes meenemen en dan snel naar JOU!!!

Ik neem zelfs de lift in plaats van zoals gebruikelijk de 286 treden want ik wil rap bij jou zijn.

We cocoonen met de regen buiten tegen het raam vanuit onze “room with a view”.

Centrale catheder en blaassonde weg. Avonturen met de bedpan.

Je wil heel graag eens rechtop gaan zitten en “staan”, eens grond onder je voeten voelen.

Ik blijf slapen bij je want dat wil je graag. Lig ook eventjes naast je, héél oncomfortabel maar zó zalig.

Het is nog vroeg op de avond, toch naar mijn normen als ik ook helemaal KO ben. Je kreunt weer maar alleen in het begin van je slaap.

Tegen de ochtend krijg ik ook een thermometer in mijn oor!!!!

Ondertussen al wat beginnen nadenken over bed thuis beneden, matras, wat, waar, geluidsisolatie tussen keuken  en living etc etc.

BIG DAY 1^ste chemo

And my baby, she’s back!

Present.

Aanwezig.

Om 6u52 precies komen ze de kamer binnen om je te wassen. De verpleegster kijkt even raar op van de “nee” maar lijkt het dan toch te bergrijpen. Dat je je energie wil sparen voor de levensnoodzakelijke chemo en dat het niet is van ongewassen te zijn dat je zal doodgaan.

Ik ben nog moe na de lange nacht met al je enge geluiden maar sta ten slotte toch maar op om zeker klaar te zijn als ze je komen halen. Forceer 2 boterhammetjes van een geïmproviseerd ontbijt in een rommelkamertje tegenover je. Jij hebt al 4 dagen niets gegeten. En de weken ervoor bijna niets.

De draadjes van je port-a-cath worden verwijderd zodat ze die straks kunnen gebruiken. En dan is daar onze rit naar beneden. In een snelle vlotte verbinding deze keer. Je hand vasthouden in de lift. Wat een plezier.

Ik wil uiteraard jou niet verliezen, maar wil daarenboven ook dat we elkaar niet verliezen.

Dat vertel ik je ook. En dat je je tijd en ruimte moet nemen om ver weg te gaan als je dat nodig hebt, maar wel moet terugkomen.

We zijn alletwee opgewonden, bijna een schoolreisgevoel als het ware, omdat we alletwee beseffen hoe belangrijk deze chemo is. Erop of eronder.

Veel voorbereidingen. Port-a-cath wordt aangeprikt. Amaai, daar moeten ze druk voor gebruiken. Er loopt een nieuwe verpleegkundige mee die alles nog moet leren dus zo leren wij ook bij. Van alle zakjes en spuitjes.

Het is 10u50 als de eerste druppels chemo in je lopen en dat geeft zo’n goed en rustig gevoel. Jij hebt het gehaald. Nu is het aan de chemo. Doe jullie werk maar…

Terug op je kamer, je bent erg goed. Bijna niet te geloven hoe goed. Ook wel van de vele cortisone, waarvan jij zegt ‘je krijgt er zelfs een dode mee levend, allee, bij manier van spreken’, waarop ik : ‘dank je voor de toevoeging’.

Praten nog wat en zijn dicht bij elkaar.

De hoofdverpleger vraagt als ik je toch niet zou kunnen overtuigen om je te laten wassen morgen.

Je eet een half yoghurtje!!! Eerste eten sinds vorige week woensdag.

Kindjes zijn blij me te zien, hoewel heel snel boos voor het minste. Nemo vertelt over z’n gesprek op school “als ik niet chill ben, Hakuna Matata”.

Ik ben tot 1u ’s nachts in de weer om het huis weer een beetje op z’n plooi te krijgen. Ook opruimen en herschikken van de schouw, ik wil het windlicht dat we kregen van de vriendenkring van de dansschool een mooi plaatsje geven. (er hing een klein fotootje aan van jij en ik als hartjesvorm in “ons” lavendelveld… wat een steek in mijn hart dit beeld zo onverwachts te zien - deze foto staat ook bovenaan de blog...)

In de badkamer snuif ik de geur van je parfum op aan het flesje en mijn god wat mis ik jou en wat mis ik ons leven.

Bel vanuit bed nog even om te horen hoe het is met je . Je lag wakker zeiden ze en dat vind ik zo vreselijk te horen. De gedachte dat je daar helemaal alleen in het donker ligt te liggen, met god weet wat voor gedachten. De nacht kan lelijk zijn… 

Een lang gesprek met dokter bij de liften. Ze vindt je heel erg zwak. Moéten chemo proberen. Erop of eronder. Alles of niets. Nét niet kritiek, vindt ze je.

Verhuis naar dertiende. Kamer alleen om medische redenen, op vraag van de dokter. Ik heb zelfs een bed nu. Beangstigend. Is dit het begin van het einde???

Je bent de hele dag weg, heel ver weg. Slaapt. Doet alsof? Afstand. 0% contact. Boos op mij. Niet zo rond je hangen. Verwarrend.

Ben bang. Probeer vertrouwen in je te hebben.

Mentaal volledig aan het focussen op morgen? Afglijden? Bang?

Ik weet het niet. Moet je tijd, ruimte en vertrouwen geven.

Het moeilijkste voor mij momenteel is niet te weten wat er echt in je omgaat

1. Mentaal zo sterk je écht alleen maar te focussen op het positieve maar weet wel hoe en wat.

2. Weet wel hoe en wat maar duwt het weg.

3. Niet goed op de hoogte van alles wat ik ondertussen allemaal weet.

Heel moeilijk in te schatten voor mij, gezien je medische kennis ook…

Voor mezelf een emotionele rollercoaster. Ik denk aan alles wat me gezegd is maar dan voel ik me zo schuldig en ik denk maar aan de kosmos en de kosmos en de kosmos.

Alles staat stil en alles raast.

Je ligt naast me. Nu wel degelijk in slaap. Je snurkt.

En kreunt heel veel en van alle pijnlijke en vechtende geluiden.

Het is moeilijk om niet bang te zijn.

De afstand het moeilijkste.

Het is twintig voor twaalf op een zondagnacht en ik herken m’n leven niet meer.

Ik breng de kinderen naar de buren en geef al alles mee voor de scouts voor het geval ik niet terug ben.

Kom toe. Je ziet er heel slecht uit. Beweegt niet. Praat niet. Ga in gang navragen.  Volgens de verpleegster gaat alles prima en volgens de dokter-stagair mag je weg naar gewone afdeling. Dit is niet te geloven.

Ik heb schrik dat je weg aan ’t gaan bent. Erg misselijk weer. Zweten. Obstructie. Speelt de hele tijd door m’n hoofd. Jij wil zelf niet weg naar gewone afdeling, zegt ook al veel over hoe je je voelt voor mij.

Ondertussen vlieg ik weer buiten want bezoekuur voorbij.

Huilen begint. Tot zeker anderhalf uur later. Daar op de tiende verdieping bij de liften.

In de traphal. In de gangen. De WC. Water en water en water over m’n gezicht.

Restaurant. Niets warms, zelfs geen soep. Broodje puddig cola.

Even in de ziekenhuistuin. Lisdodden in het water. Ik breek een bruine sigaar af. En ja, tondel. Eindeloos veel tondel om een vuur mee aan te steken. Het waait veel. De wind neemt het allemaal mee. Ik hang vol. Het doet pijn. De gedachte aan ons survival-weekend, nog geen twee maand geleden. Het leven dat we niet meer hebben.

Terug naar boven. Nu MOET je blijven op de mid-care….

Het gaat beter met je.

Ga stipt om 15u30 weg - einde bezoekuur.

Passeer langs de dansschool voor wat van mijn losse dansbroeken voor jou.

Zijn er nog. Paar knuffels. Meesten onwennig. Stigma.

Aldi. Boodschappen. Wezenloos. Hoe banaal het leven van de mensen. Lijken van een andere wereld.

Tussen bezoekuren in zoveel mogelijk er zijn voor de kinderen en zoveel mogelijk thuis regelen. Linda komt Nemo en Maïm halen om naar het project van hun papa, Ignition te gaan kijken.

Weer naar AZ. Je bent erg goed, geen vergelijk met deze ochtend.

Gesprek over”wat als er iets met je zou gebeuren?”.

Je bent boos over de gedachten die ik de kosmos instuur. “Opletten dat je niet de verkeerde signalen doorstuurt hé kleintje”.

Telkens als ik probeer de realiteit te laten doordringen voel ik me schuldig tegenover jou, over de gedachten die ik de kosmos instuur. En telkens ik mee wil dromen met jou word ik door een stemmetje terug tot de orde geroepen  me voor te bereiden. Doodmoe word ik ervan. Ik weet ook helemaal niet wat JIJ denkt. Je zegt helemaal niets, behalve dat alles goed komt en ik niet mag piekeren. Ik blijf me maar de vraag stellen als je écht zo sterk bent je gedachten zo te focussen, of dit vooral zegt voor de mensen om je heen geen recht te houden.

Ik laat het even rusten, maar zeg je wel dat ik toch een stuk rustiger zou zijn het gewoon te weten. Dat ik nu schrik heb dat er opeens iets zou gebeuren en het dan te laat zou zijn. Dat zou ik heel erg vinden.

Maak een grapje ‘als je tachtig jaar bent Van Wiele en je stuukt van de trap wil ik wel weten wat ik met je moet doen h酔

Ik denk ook voor mezelf eens na, en verdorie, ik zou het echt niet weten wat ikzelf wel en niet zou willen.

En dan komt er toch één en ander.

Geen begrafenis wel crematie, as kan je niet veel schelen maar niet opgesloten (ik denk meteen aan “ons” lavendelveld). Geen mis wat de pastoor heeft je toch niet gekend.

Heb goed gevoel als ik vertrek.

Ga kinderen oppikken in Studio Hall. Dans. Gekende gezichten. Bevreemdend. Een andere wereld. Voor hen ben ik nu iemand anders en dat ik ook zo. De verhoudingen zijn veranderd. Ik ben zwakker en sterker tegelijk.

Nemo en Maïm zijn perte total. We slapen alledrie thuis.

Je ligt ergens in een troosteloze gang op isotopen, tussen de lockers van het personeel, schoenen op de grond, het plafond ligt eruit…. Het lijkt wel een communistisch tafereel.

Je ziet er opeens heel slecht uit. Ik zie je hart pulseren in je hals, je ademhaling heel snel en oppervlakkig, slecht kleur.

Ik maak me erg ongerust en vraag me af als je maandag nog wel haalt voor de chemo.

Staan eeuwigheid te wachten op brancardier. We gaan in de lift, neer in plaats van op, weer op, eruit voor een spoedgeval, er weer in, neer op neer op neer op niet te doen en al die tijd ben je erg ver weg.

Tegen dat we terug op het 7^e zijn is de dokter al geweest. Ik zeg dat het volgens mij echt niet goed gaat met je. Vijftien minuten later staat de dokter-chirurg al aan je bed. Hij houdt je mee vast als je moet overgeven. Klasse.

Je moet overgebracht worden naar de mid-care, maar omdat daar nog geen plaats is eerst in reanimatiebox op spoed. Plaatsen centrale catheter in je hals want port-a-cath pas gister ingeplant dus kan nog niet gebruikt worden.

Ik ben erg anstig, je ziet er heel slecht uit en denk ook aan wat dokter-oncologe zei  over obstructie. Want op spoed hoor ik het woord obstructie vallen.

Ondertussen ook heel wat te regelen voor Nemo en Maïm . Gsm is plat, mag gelukkig telefoon op spoed gebruiken.

Op mid-care zijn heel strenge bezoekuren. Ik zit heel stil naast je bed en hou je hand vast terwijl je slaapt, maar moet weg” omwille van de rust van de andere patiënten”. Terwijl zij lustig met de schoven knalt. En de andere patiënten hun bezoek luidruchtig is. Maar wel tíjdens het bezoekuur.

Het is de eerste nacht dat ik niet bij je ben. Als ik bel heb je net hartritmestoornissen.

Belangrijke dag. Kijkoperatie.

Speciale kousen en operatiekleed aan, sexy!!!

Ik mag met je mee tot aan het O.K.

Er ligt in het wachtkamertje waar ik deze zomer met Maïm zat een kindje filmpjes te kijken. Ik neem een foto die ik later zal mailen naar de mama.

En hups, weg ben je al.

Terwijl jij op de operatietafel ligt trek ik richting oncologie.

Dan toch maar veranderen van dokter. Je huidige dokter komt natuurlijk net de bureau binnen en ik zeg het hem zelf maar, heb liever de mensen nog recht te kunnen aankijken.

In de gang zit ik heel lang te wachten om je nieuwe dokter te kunnen spreken, maar het loont. Ook al ben ik erg op m’n ongemak omdat je waarschijnlijk al terug op de kamer bent – dit is belangrijk. En hoe!

Een eerlijk en duidelijk gesprek. Een vuist op tafel om de chemo die moét maandag kunnen starten. ’s Avonds nog je nieuwe dokter én de chirurg aan je bed. Zo moet het zijn.

Later op de avond worden we naar een kamer alleen overgebracht zodat je beter kan rusten. Je ligt op het zevende, de materniteit, wat ik wel heel pijnlijk vind gezien onze kinderwerns.  Wel super-de-luxe, amaai! Microgolf, frigo, senseo, inloopdouche en veel ruimte. De luxe “papa”-stoel doet het wel niet meer, maar ik mag in het kiné-lokaaltje een matje halen om naast je te liggen.

Lange nacht. Jij hebt veel pijn. Als iets die knaagt. Ik lees je voor uit “Eenzaamheid van de priemgetallen”, in de hoop je wat af te leiden van de pijn of wie weet je in slaap te doen vallen.

Vandaag is het precies 9 maand geleden dat je voor de allereerste keer zag.