Kijk naar de mensen, je merkt het meteen: sommigen dragen een lach op hun gezicht en er straalt een vrolijk licht uit hun ogen. Ze zijn eenvoudig, hebben geen sterallures. Ze zijn niet lichtgeraakt, kennen geen haat. En toch zijn ze niet helemaal anders. Op veel punten zijn ze net zoals jij. Met dit ene belangrijke verschil: ze hebben een zekere vorm van wijsheid gevonden en hebben zo geleerd gelukkig te zijn en te blijven. Ze hebben geleerd het goede te zien en te genieten van wat ze hebben.

Lees ik in ‘1000 wegen naar geluk’. En denk daarbij spontaan aan jou.

De laatste sessie van de verander-je-look les is niet echt een succes. We krijgen eerst ruim een uur en een kwart een uiteenzetting over de producten op mevrouw haar prijslijst. Baume langs hier, serum langs daar. Gommages en scrubs. Setjes en pakketjes. Goede productjes.  Zal allemaal wel, zonder twijfel.  Maar daarvoor komen we niet naar de les. Dan toch nog een drie kwartiertjes schmink-les. Ik vind het bij Peggy  wat raar staan. Deels omdat ik het niet gewoon ben om haar zo te zien. En deels omdat ik stiekem toch wel vind dat we volgens eigen (totaal niet-katholieke) methodes wel tot een beter resultaat komen.

In de namiddag en ook ’s avonds nog werken we eindelijk onze kerstkaarten helemaal af! Foto’s volgen later, na de bezorging, anders is de surprise eraf. Maar ons kerstfilmpje willen we jullie alvast niet onthouden!
http://elfyourself.jibjab.com/view/S4mnFzgyJltmtR9RlGHr 
Let vooral op ons shaken en het diagonaaltje met de attitudes voor (voor de kenners )

Bijlagen:
http://elfyourself.jibjab.com/view/S4mnFzgyJltmtR9RlGHr   

We gaan naar Wenduine. Het hele traject dat we de laatste keer dat we hier waren met de rolstoel aflegden, doen we nu te voet. Van Wenduine-city tot aan de chalet. En terug. Over het strand dan nog wel. 

Als we thuiskomen bakken we nog lekkere wafeltjes. Van Dr. Oetker wafelmix.
Over datum, zo blijkt nadien. Overkomt mij dus ook wel eens toch.

Oma Jelly met Willem op bezoek. Ook daar heeft de sint nog iets gebracht. Algauw moeten we verhuizen, sint!  We gaan Peggy’s auto ophalen bij de garage. Op de terugweg een kerstboom gekocht. De reuze-pompoen die ik al een hele poos terug van een goede vriendin kreeg eindelijk overmeesterd en in mootjes gehakt. Lekkere (al zeg ik het zelf) soep gemaakt. Met chili-poeder. Komijn. Korianderzaadjes (joepie dan kan ik de vijzel gebruiken en me als "een echte" voelen).Tijm. Grof zeezout. Véél balletjes. Kerstboom versierd. Wassen en plassen tussenin. Een gezellige huiselijke dag.

Sint komt ook nog langs bij Arnold en Ann. Ik kruip er op zolder want er zouden nog boeken liggen van mij. Maar jammer, geen verborgen schatten. Wel vier bananendozen vol met alle cursussen uit het middelbaar. Maïm ziet er drie reusachtige jeepbanden en Nemo een groot koraal liggen. Zo keren we met een koffer vol terug naar huis.  Na inspectie van de  dozen behalve één oud rapport niets om te bewaren. Nu nog Maïm van z’n liefde voor de banden kunnen afbrengen. (Dan kunnen we naar het containerpark). Zit er niet zo direct in….

Wat een topdag vandaag! De kinderen zijn bij hun papa en Peggy is nog steeds goed.

Nog een boekenkast kopen (in reclame).



Gaan lunchen (wat klinkt dat toch altijd sjiek en luxueus) in de Tanuki (lekkerlekker – Peggy wordt ook fan).

Rondflaneren in de stad. Kleine toer op de kerstmarkt.

We kopen nog wat schrijfattributen. Leuke stempels. En pennen. Bij de Dille en Kamille komen we schoonzusje Céline tegen, op Sinterklaas-shopping voor Nemo en Maïm. Leuk boek over sushi’s maken. Binnenkort bij ons te proeven….

’s Avonds onze mooie doos afwerken in de kartonnage-les. Die van Peggy is écht prachtig geworden.

Bijlagen:
Opn016.mp3 (2.3 MB)   
Opn024.mp3 (2.3 MB)   

In de ochtend kalligrafie-les.

 

Omdat ik er zo hard niet aan denk omdat ik anders toch maar doodzenuwachtig word,  vergeet ik  de hele tijd dat we op consultatie moeten naar het ziekenhuis voor het resultaat van de scan. Ik plan zelfs andere dingen zoals gaan zwemmen met de jongens.

En daar zitten we dan weer in de wachtzaal op oncologie. Ongelofelijk hoeveel beter Peggy zich al voelt buiten de eerste keer dat we hier zaten! En ongelofelijk hoezeer we zijn veranderd.
Wachten. Vol van vertrouwen en toch ook wat angst. Aan ons. ‘Spectaculair’, zegt de dokter. Tumormarker van boven de 400 naar 27 (my birthday!). Tumor en uitzaaiingen al flink afgenomen. Toch felle discussie geweest in het doktersteam omwille van vlekjes op de lever.  Onze dokter gebruikt weer eens al haar kracht én charmes om vandaag nog een echo gedaan te krijgen die meer duidelijkheid moet brengen. Peggy ligt meer dan een halfuur te wachten onder een handdoekje. ‘Hij kan misschien eens kijken op de echo als er mest vastzit’ (omdat naar mijn gedacht de laatste 2-3 weken Peggy’s buik toch weer flink opgezet was en dat me toch wel angstig maakt). Van beroepsmisvorming gesproken!!! En zo kunnen we weer kostelijk lachen.

Er wordt beslist : nog 1x chemo volgende week, dan +/- een maand rust en dan opereren. Het zou me nog  niets verbazen dat de operatie op de veertiende januari zou plaatsvinden. Dan zijn we net één jaar samen....

We zijn nog net op tijd om Nemo en Maïm van de naschoolse opvang te halen. Nog even naar de bib. Ik moet geen boeken hebben, zeg ik nog. Nog zoveel te lezen thuis. Maar ik kom buiten met 4 boeken. En ga naar huis met een poes. Er loopt blijkbaar een week of 2 een poes rond, daar bij de bib en het gemeentehuis.  Een dame die op de bevolking werkt komt net buiten en waarschuwt Nemo, die met poes op schoot zit ‘Pas op het is een stouten hoor. En hij is er alleen maar op uit om binnen te glippen’.  Ik kijk naar de poes en weet onbewust al dat hij meekomt met ons.  We zijn nog niet thuis of z’n naam komt al aangewaaid uit my misty mind. Chimie, zal hij heten. Een wink naar de chemo die goed werk levert, en Frans voor chemie, zoals die tussen Peggy en mij. Een maal thuis bekijken we hem wat beter, en warempel, Chimie heeft een wit hartje in z’n hals! En een M op z’n voorhoofd.Volgens Peggy legde de profeet Mohammed z’n hand op het voorhoofd van een poes en werd de poes zo een heilig dier.


Onze magische poes met M en hartje

We drinken champagne met Chimie op onze schoot. ‘Een flodderpoes’, zo  noemt zij hem.  ‘Een flèèmkousse’, zeg ik. Wat later op de avond zegt Peggy nog tegen Chimie : ‘Gij zijt een survivorke gij hé’
En wat zie ik daar maar al te graag een voorteken in…

Scan vandaag. Rare dromen in de nacht

Alles verloopt vlot. De anderhalve liter contrastvloeistof gaat niet echt vlotjes binnen op een nuchtere maag.



Peggy gedraagt zich dan soms een beetje als een nukkig klein kind haha. Wanneer we op de wachtzaal van de CT-scan toekomen, zitten er toch bijna 10 mensen te wachten. We kunnen niet eens ons boek uithalen want ze komen ons al halen. Met heel wat boze blikken als gevolg.
Als ik Peggy vraag ‘alles goed?’ na de scan,  antwoord ze : ‘Ja hoor, ik kreeg het alleen weer heel warm van de contrastvloeistof. Echt heel heet  werd ik ervan.’

‘Oh, laat ons er dan maar een flesje van meenemen naar huis!’. Waaruit  nog maar eens blijkt dat heet in Bazel niet hetzelfde is als heet in Brugge….  ’s Avonds vallen de taalgrenzen weg en is lekker gewoon lekker....

Vroeg uit de veren, deze keer niet voor de sint, maar voor een officiële gebeurtenis.

Overhandigen van de sleutel en tekenen van het contract in Lichtervelde.



En dan blijven zij daar en gaan wij buiten. ‘Wat zouden ze aan het doen zijn?’, vraag ik mij af als we na bezoekje bij de buren de auto nog steeds zien staan. 



Zoals steeds vind ik de buren weer schitterend. Zo simpel en zo wijs. En nog steeds liefdevol met elkaar omgaan na meer dan 50 jaar. Mét lichtjes in de ogen. Daar zou ik wel willen voor tekenen. Je zou bijna denken dat Maurice me al lang kent als hij vraagt als ik anders niet eens een Ricardje zou drinken. Met veel chips erbij, want daarna moet ik nog onszelf en de auto erbij door regen en wind naar Bazel loodsen. Daar eten we dan taart en krijgen van Peggy’s mama een geschenkje met een kaartje aan ‘Gefeliciteerd!Samenwonen”.


 
Door het wat gedwongen karakter waren we, of ik toch in ieder geval, bijna vergeten ook blij te zijn. De autoritten worden grootdeels opgeluisterd door mijn old-time-sweetheart Sinéad O’Connor. En beetje bij beetje valt Peggy er toch ook voor. Zij voor de pure-stem-zeemliedjes’ Ik voor de ‘anger’ en kwetsbaarheid.

Daarna komt Axelle Red met haar “Parce que c’est toi”. En vallen de muren. Holding hands while I drive as we used to….

 

_______________________________________________________________________________

Grant me the serenity to accept the things I cannot change.

The courage to change the things I can.

And the wisdom to know the difference.

Uit “Feel so different” van Sinéad O’Connor

Sint heeft heel wat pakjes gebracht en de kindjes zijn blij!

In de namiddag gaan we , vergezeld door een vriendin, naar Lineart in Expo Gent. We zien er héél veel lelijke, saaie en depri werken. Maar dan valt Peggy’s oog op iets waar het mijne in eerste instantie overheen gegleden was. Onze nieuwe liefde is een klein bronzen figuurtje, vaak voor een schilderij. Het houdt ergens het midden tussen een muis en een hond.  
Peggy valt als een blok voor ‘De ontdekkingsreiziger’.



Ik hou het meest van ‘De conversatie’.

Er is ook nog een werk van Jo Pirard met een figuurtje dat op de grond gevallen ligt te zijn, voor een heel hoog schilderij met bovenaan een balkonnetje met een stukje flauwgevallen reling. De titel van het werk is “Juliette”. Of een ander balkonnetje met ons Elie (want zo blijkt hij te heten) die een mini-Elie buitenboord houdt. Hier is de titel ‘Ceci n’est pas Michael’.  We houden alletwee wel van de humoristische inslag.
Op het einde van onze tocht gaan we toch nog eens terug kijken. We mogen een foto maken. De prijs voor 'De Ontdekkingsreiziger' ligt tegen de 3.000 euro. Bijna had ik een schoon kerstcadeau voor mijn dame… We grappen op de terugweg :  moesten we voor elke bezoeker op de blog 1 euro krijgen, we zouden ruim toekomen!

Verder trekt nog een ander werk mijn aandacht. Eerst weer in meer onverschillige zin. OK, gefotoshopte tepels. Niet zo speciaal. (De aandacht in ergerlijke zin ging naar een vierkant stukje canvas in het zwart geschilderd. Die in afstotende zin naar een behaard struisvogelei.).

Maar dan valt mijn oog op het minuscule naambordje  dat er onder hangt. “Blauwhelmen”. Gewoonweg schitterend vind ik het dan.

De kindjes zijn niet thuis en we gaan met ons tweetjes gezellig en romantisch eten.

We krijgen een "gezondheidsbezoekje" van een goede vriendin. What a nice way to put it! De energie is al wat beter, maar ik blijf lastig.

Ik lach dat ik waarschijnlijk gewoon eens nood heb aan sex maar al lachend zegt de zot de waarheid. Ik ben vooral boos op mezelf eigenlijk, wil je zo graag weer gewoon graag zien, verliefd zijn, zot doen,  maar dat lukt me voor het ogenblik niet zo goed. Hou ik wel nog van je, nu alles zo anders is?? Daar ligt mijn angst!

Nemo en Maïm zijn in het weekend bij hun papa, dus de sint komt speciaal een nachtje  vroeger leveren. De kachel, de kaarsjes, de liedjes…..

Nemo vindt het heel speciaal, "Peggy's eerste Sinterklaas!". Een beetje moeizaam, maar toch, komt de sfeer er wat in.

Een glaasje cava voor ons erbij. Voor het eerst smaakt het Peggy. En ze gaat er niet van op haar hoofd staan, in combinatie met de  morfine!

We hebben veel plezier met GSM-opnames te maken van ons Sinterklaas-gezang. Het absolute hoogtepunt is onze eigen creatie. De kindjes willen wel zelf een eigen liedje in elkaar flansen op 'en de boom staat op de bergen'. We beginnen met een eerste zinnetje,

en de spontane associaties (sint-piet-zak) die terwijl we zingen gemaakt worden, geven een hilarisch resultaat!

Bijlagen:
Opn004.mp3 (2.3 MB)   
Opn005.mp3 (2 MB)   
Opn012.mp3 (2.3 MB)   

Peggy:

Vandaag is weer dagje Lichtervelde. Het huisje heeft nieuwe eigenaars gevonden en nu moeten we mijn spulletjes naar zolder brengen, zodat de nieuwe bewoners hun intrek kunnen nemen. Voor mij blijft het werk beperkt tot alles uit de kast halen en klaarzetten. Ellen, ocharme, moet alles verslepen , 2 verdiepingen hoog en dat terwijl ze eigenlijk al paraplu is van de lessessie van gisteren. Achteraf voelt het wel een beetje raar in huis , waar nu de persoonlijke touch niet meer aanwezig is.

We hebben o.a. ook mijn schilderij (dat ik mooi vind, maar Ellen niet) voor alle veiligheid opgeborgen. Ik hou eerlijk gezegd wel van de naïeve manier van schilderen en de kleuren steken zo mooi af. Ellen vind de kleuren afschuwelijk en had stiekem gehoopt dat een van de kleine kinderen d'er nog wat kleuren had bijgezet, zodat ik het zou moeten wegdoen...Stout hé !!?
hierbij een werk van de man in kwestie, maar het mijne is mooier ;-)))

Verder bleek tijdens onze "opruimsessie" dat Ellen, die groot voorstander is van het credo "less is more" , een ware schommelactie in gedachte had (schommelen = West-Vlaams voor opruimen, schoonmaak). Terwijl ik eerder de trekjes heb van een hamster en graag alles bijhou. Je weet maar nooit, wanneer je het nodig hebt...
In ieder geval hadden we onze handen vol en waren maar net op tijd terug in Brugge om snel iets te eten en dan naar onze kartonnageles. Waar we begonnen zijn, met het maken van een mooie doos.
Ik ben als een roosje in slaap gevallen, en Ellen na haar badje vermoed ik ook, maar heb haar nooit in bedje weten komen vannacht. 

Ellen :

We staan vroeg op om Peggy's huis in Lichtervelde leeg te maken. Eerst denk ik nog dat dit klusje eigenlijk vrij snel geklaard zal zijn. Maar die illusie houdt niet lang stand! Alles moet bekeken worden. Peggy moet beslissen : meenemen of hier laten? Kan ik het nodig hebben in de komende zes maanden? Inpakken, en dan naar zolder. Gezien de zoldertrap uitkomt op de schuinte van het dak, moet ik telkens de laatste 4 treden ineens nemen en daarbij wat in tweeën plooien.

Na minstens de honderdste klim heb ik het gevoel de Mont Blanc beklommen te hebben met een heel zware rugzak! Ik maak me wat bezorgd om Peggy, ze gaat door en door. Maar ze weet van geen ophouden. Toch niet wat inpakken betreft. Weggooien, dat is iets anders..... Zo zie ikzelf het nut er helemaal niet van in een oude versleten tandenborstel in te pakken en op zolder te zetten.

Of een hele wasmand te vullen met de inhoud van de barkast met sterke drank, met niemand in huis die dit lust. Bij deze : een oproep aan iedereen die op bezoek komt. We hebben nu in casa Brugge een uitgebreide collectie sterke drank in de kelder en die mag allemaal op!

Ik geraak slechter en slechter gezind, denk 'help, hoe vinden we ooit voor dit alles een plekje???'. Een huis alleen is niet hetzelfde als een huis met vier. Daar heeft iedereen z'n plekje nodig.

Ik probeer voor ogen te houden dat dit vooral voor Peggy niet leuk is. Zij moet tenslotte haar huis en ook nog steeds  toch een beetje thuis achterlaten.

Toch gaat zij beter om met de nu toch ietwat "gedwongen samenwoning" dan ik. Terwijl ik eigenlijk altijd diegene was die daar naar verlangde.

Maar mijn 'less is more' te combineren met een ‘klein hamstertje’...

Hmm, it takes some time, and involves water and wine......

Als we 's avonds de deur dicht trekken is het huis zo goed als leeg. Toch wel vreemd. Memories....

Onze "liefdesbloem" die ik schilderde in magneetverf.
Met wat verbeelding kan je er heel wat in zien....

We dachten vandaag dat iedereen wel terug gezond en fris zou zijn, maar nee hoor...Bij Maimpie komt de koorts weer wat opsteken en Nemo is ook maar zwakjes...
We kunnen toch naar onze privé kalligrafie les, daar de kindjes wel beter zijn, na inname medicatie en mee kunnen naar de les. Terwijl zij een beetje spelen, zetten wij onze eerste stapjes met de "unciaal". Wreed moeilijk om terug te moeten leren schrijven waarbij je je papier echt mooi recht moet leggen en niet mag schrijven vanuit je pols. We oefenen enkel nog maar wat streepjes patronen om ook te wennen aan de pen, maar er is werk aan de winkel. We moeten van de juf elke dag een uurtje oefenen. Dus deze week zeker nog wat eraan werken.

Daarna hadden we beloofd om met de kindjes naar de Fun te gaan, waar ze iets kleins mogen uitkiezen omdat ze al zo lang ziek zijn. Dat blijkt niet zo'n makkelijke bevalling te zijn en Ellen moet toch wat bijsturen, want Pokemonkaarten zien we echt niet zitten. Het wordt uiteindelijk een mooie Playmobil adventskalender (die ik in elkaar steek met doosjes en zo) en een gezelschapsspel met nog een gratis spel. Zo kunnen we met zijn viertjes ervan genieten.

Eens weer thuis blijven we weer met ons quarantaine systeempje en iedereen begint het ziek zijn, wel grondig beu te worden en tegen de avond voel ik dat ik het wat moeilijk heb met de wisselende stemmingen van Maim. Ellen probeert voor iedereen goed te doen, maar dat lukt natuurlijk niet, want zij heeft nu eenmaal geen toverstaafje waarmeealles plotseling opgelost is...We zullen er nu eenmaal moeten doorgaan...

Ondertussen hebben we ook iemand gevonden voor mijn huisje, maar nu stelt zich de noodzaak dat ik mijn domicilie zal moeten aanpassen en wat betekent dat dan en zo voort en zo voort. Wanneer kunnen we beginnen aan de inpak van spulletjes in mijn huis met al onze zieken?
Ellen 's avonds nog naar het gemeentehuis waar er laat gewerkt wordt en wat vragen gaan stellen, maar we worden er niet wijzer van ....
We sluiten onze avond af met Komen etenen dan gaan de kindjes naar bed, ik volg niet zoveel later. Vooraf hebben we nog wat fotootjes genomen met de GSM, die echter van bedenkelijke kwaliteit zijn.

Donald Duck

Mona Lisa haha

Ellen blijft nog laat doorwerken, een contract opstellen voor de verhuur,info opzoekenover samenwonen enz enz., waar ik heel dankbaar om ben...

Nemo is even vermist na de scouts, maar blijkt wat later kletsnat voor de deur te staan. Met een verloren gelopen hond. De politie komt een drol en een uitgeramd katteluik later de hond ophalen. Het zijn twee niet eens onaardige politie-dames, en ik verbaas me over m'n eigen stereotiep denken blijkbaar onbewust mannen verwacht te hebben. Om zes uur in de ochtend zit onze heldin Sushi aan de voordeur te miauwen. Van een opwindende dag gesproken..... (hm)

's Avonds werk ik aan het fotoboek van onze reis afgelopen zomer, en mijn god, wat mis ik de zon. En je haartjes. Blond, zacht en geurig om mijn neus in te begraven.