Hier ben ik weer. Zoals jullie al konden lezen zijn er al wat dingen gebeurt. Laten we beginnen bij het pesten, dat gelukkig sinds vorig schooljaar afgelopen is.
Ik ben van mijn 10 tot mijn 18 jaar gepest geweest. Ik heb er in het begin nooit wat over gezegd tegen iemand, omdat ik bang was dat het allemaal erger zou worden. Toen ik naar het middelbaar ging heb ik het eens geprobeerd om het te zeggen. Maar dat was het toch niet,de school deed er niets aan en gaf mij de schuld. Dus vertelde ik er tegen niemand meer iets over. Wat het allemaal zwaarder en moeilijker maakte, om alleen tegen al die anderen te staan. Het pesten werd met de jaren erger en erger, wat op mijn 15/16de zorgde dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik wilde niet meer naar school, was altijd ziek van de stress,... enz. Ik ging er gewoon aan kapot. Omdat het allemaal zo zwaar was en het maar niet wilde stoppen, begon ik aan zelfmoord te denken. Een vriendin van toen op school, was er achter gekomen dat ik met die gedachten zat. Zij heeft in paniek, de school en het clb verwittigd. Ik moest naar daar gaan om uit te leggen hoe dat kwam. ZeUiteindelijk na mijn laatste examen voor de kerstvakantie, moest ik met deleerkracht was ingelicht door die vriendin mee naar het clb voor een gesprek. Na een half uutje werd waar ik voor vreesde waar, daar stond mijn mama, ze was gebeld door school en moest onmiddelijk komen voor een gesprek. Daar vertelde de clb-medewerker dat ik vertelt had dat ik al jaren gepest werd, en dat ik met zelfmoord had en ze dit via een vriendin te weten waren gekomen. Sinds dat gesprek moest ik regelmatig met mijn ouders op gesprek gaan op het clb. Ik wilde ook helemaal niet meer naar school en zei elke dag dat ik ziek was in de hoop niet te moeten gaan. Er zijn heel wat dagen geweest dat ik op school op een ziekenbedje heb gelegen omdat ik zo ziek was door al die stress. Omdat ze me uiteindelijk altijd in de auto moesten sleuren en me naar school moesten brengen, omdat ik de bus weigerde te nemen, heeft het clb er een nog een stapje bij gedaan. Ze hadden mijn ouders het advies gegeven om een kinderpsychiater te zoeken,voor meer gesprekken en medicatie tegen al die stress en donkere gedachten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een psychiater van een k-dienst, zij wilde na een paar gesprekken dat ik daar in vrijwillige opname zou gaan omdat ondanks de medicatie de gedachten en de stress maar niet wilde zakken, het naar school gaan lukte wel al terug wat beter ookheb ik daar 5 sessies gehad met een psychologe van daar. Maar toen ze er achterkwam dat ik net te oud was voor hun k-dienst (was maar tot 15) was ze op zoek gegaan naar een andere, die ze toen ook niet lang daarna vond. Ook rond die tijd was ze op de k-dienst gestopt en een eigen praktijk begonnen. De gesprekken die daarop volgde met haar en een psychologe die 2 maanden na dat ze met haar praktijk begon ook bij haar begon, baarde haar meer en meer zorgen. Ze heeft me toen 2 maal naar de andere k-dienst gestuurd voor een kennismakkingsgesprek. Maar zag telkens de vrijwillige opame niet zitten. Ze hebben me toen ook aangeraden om een assertiviteitstraining te volgen, om verbaal sterker te staan. Deze heeft me echt wel geholpen (ik ben nog steeds verlegen,.. maar minder als vroeger). Toen dat schooljaar gedaan was, was ik zo blij dat het 2 manden geen school was. Maar een gemakkelijke vakantie was het ook niet. Ik heb toen tot eind augustus met een grote vraag gezeten, namelijk: van school veranderen of niet?
Uiteindelijk heb ik 1 van de laatste dagen van de inschrijvingen beslist om van school te veranderen, naar een school waar ik niemand kende. Op school viel het heel goed mee, ik kwam in een kleine en toch wel fijne klas terecht. Alleen praatte ik heel weinig, verstopte ik mijn gezicht altijd,.. Ik hoopte dat de pesters van de vorige scholen zouden stoppen nu ik daar weg was, maar dat was jammer genoeg niet. Dat schooljaar heb ik ook een domme fout gemakt, ergens in het begin van het schooljaar had ik een hele sorry-brief naar mijn klas geschreven omdat ik me zo een slechte medeleerling vond. In deze brief stond ook dat ik er beter een einde aan kon maken. De klas heeft deze brief aan school laten zien, wat er voor zorgde dat ik heel wat keren naa een leerlingbegeleidster en het clb moest. Ik had een leerkracht in vertrouwen genomen waar ik beter mee kon praten dan met de begeleidster en het clb. Ook aan haar had ik zo een sorry-brief geschreven.
Zij is hiermee toen tijdens de kerstexamens in paniek mee naar het clb gegaan, dieop haar beurt weer in paniek contact opnam met mijn psychiater. En omdat zij te ongerust was en geen risicowou nemen had zij aan het parket gemeld dat ik met zelfmoord zat en dit op school had laten weten. Ik zat niets vermoedend thuis te leren voor mijn volgende examen als er thuis de ene telefoon na de andere kwam. Ik vond het raar dat er zoveel gebeld werd en mijn mama telkens naar een andere kamer ging, wat ze normaal nooit deed. Nadien(een paar dagen later) wist ik dat het de pysychiater was om alles uit te leggen. Niet veel later toen mijn papa thuis kwam wilde mama hem net buiten dat gaan uitleggen, als ze plots terug binnenkwamen, maar niet alleen. Achter hen kwammen een inspecteur en een inspectrice binnen, ze vroegen me of ik wist waarom ze er waren, maar ik was zo bezig met leren dat ik er niet bij stil gestaan had, dus antwoordde ik neen. Ze vertelde me dat school een brief van me had gekregen en dat zo uiteindelijk het parket ingeschakeld was,en zijme nu moesten komen halen voor een gedwonge opnamen. Ik ging op dat moment door een hel, ik wilde het echt niet maar ik moest. Ik moest mee naar het bureau, en een koffer meenemen. Ze hebben een tijdje rond gebeld, er waren 2 keuzes, ofwel de volgende dag ergens op een k-dienst van een gewoon ziekenhuis, ofwel diezelfde avond nog naar een k-dienst van een psychiatrisch ziekenhuis. Maar de pyschiater wou geen risico nemen en dus moest ik diezelfde avond nog naar het crisis bed van de k-dienstvan het pyschiatrisch ziekenhuis. In het begin werd ik via mijn gsm nog lastig gevallen door de pesters, dus namen ze daar mijn gsm af (we kregen 's avonds onze gsm een half uurtje). Uiteindelijk was ik toen van nummer veranderd en mocht ik mijn gsm terug. Uiteindelijk heeft dat er voor gezorgd dat ze geen contact meer met me konden zoeken, wat er voor zorgde dat al het pesten eindelijk stopte. Binnenkort vertel ik meer over de opname.
Dus word jij ook gepest? Of ken je iemand die gepest word? Praat er zoveel mogelijk over met een leerkracht op school, ouders, vrienden, clb,.. zodat er iets aan gedaan kan worden. Geef niet op zo als ik gedaan heb, maar blijf vechten! En weet 1 ding je staat er nooit alleen voor! Heb je nog vragen of wil je nog tips mag je altijd een bericht achterlaten in het gastenboek of dit een bericht sturen via de knop E-mail mij! Ik hoop dat ik jullie zoveel mogelijk kan helpen!
Er is 1 tip die ik jullie onmiddelijk wil geven, en die is: praat erover met andere, met je beste vriend(in), vrienden, ouders, iemand op school, een vertrouwenspersoon,... gewoon met iemand. Houdt dit niet te lang voor jezelf, deze fout heb ik gemaakt. Als ik de tijd kon terug draaien veranderde ik alles. Dus maak niet dezelfde fout als mij.
Neem iemand in vertrouwen, en blijf er niet alleen meezitten! Geloof me, praat erover zo kan er snel een oplossing gezocht worden!
Hier ben ik weer. Nu zullen jullie zich wel afvragen waar mee kan ze ons dan helpen. Laten we even beginnen: er zijn al een paar dingen in mijn leven gebeurt, sommige zijn intussen al gestopt en sommige jammer genoeg nog niet. De dingen die er gebeurd zijn, zijn: pesten, stalking, lastig gevallen door een jongen en nog 2 andere dingen die hij gedaan heeft, en ook problemen thuis. Alles behalve de problemen thuis zijn gestopt, daar kan ik binnenkort hopelijk beginnen het te verwerken. De problemen thuis jammer genoeg niet. Maar omdat het mij niet lukt wil ik anderen helpen, tips geven,.. zorgen dat zij niet dezelfde fouten als mij maken en het wel kunnen laten stoppen, want ik wens niemand toe om zo ver te zitten als ik nu zit.
Wil je je verhaal kwijt dan mag je me altijd mailen via de knop E-mail mij!, en probeer ik jullie te helpen.
Dit is mijn eerste blogbericht, via deze weg wil ik dus andere mensen die in de zelfde situatie zitten, proberen te helpen. Luitseren naar jullie, tips geven, gedichten/tekstjes plaatsen over de gevoelens die dit met zich meembrengt. In de hoop dat dit jullie wat kan helpen.
