|
Dit weekend waren we op zondag afgesproken met een aantal andere adoptiegezinnen voor een uitstapje naar Planckendael. Het weer viel dik tegen, maar de sfeer was prima. Vooral de "after-party" in restaurant Lalibela in Leuven viel reuze in de smaak: lekker injerra eten met de handen, hmm, HEERLIJK!!! Onze kinderen eten echt bijna alles, maar om hen zo te zien smullen van hun eigen traditionele keuken, dat geeft toch een bijzonder goed gevoel. Een absolute aanrader, dus, voor alle adoptieouders met oudere kinderen uit Ethiopië - en ook voor al wie van de echte authentieke Ethiopische keuken wil proeven. Het restaurantje is wel niet groot, dus reserveren is aan te raden.
In het weekend was Genzeb al opvallend actief geweest op en rond haar fiets, maar ze wilde wel nog steeds iemand om haar op gang te duwen (een taak die afwisselend door Waskun, mama, Nathan of papa op zich werd genomen).
Maar gisterenmiddag viel het me op dat Waskun enorm aan het tetteren was tegen zijn zus toen we achter de fietsenrang van de school naar buiten kwamen. Genzeb is thuis meteen opnieuw beginnen proberen en opnieuw proberen, en Waskun haar maar helpen en overeind trekken, enz. ... met als gevolg dat er na 10 minuten stralende kreetjes weerklonken van Genzeb van "Mama, kik" - haar versie van "Mama, kijk!"
En ja hoor, onze dochter fietst, helemaal zelfstandig, en dan nog wel op gras. Niet bepaald de gemakkelijkste, maar wel de veiligste ondergrond, want vallen is er natuurlijk ook nog bij.
Ik vermoed dat Waskun en Genzeb zo gemotiveerd zijn voor dat fietsen omdat ze op school al die fietsertjes zien en wellicht denken dat zij straks ook met de fiets zullen kunnen gaan, zoals die andere kindjes.
Alleen zal dat toch wel nog een tijdje duren, want het verkeer in Waregem is niet bepaald kind-fiets-vriendelijk. Nog even geduld, dus...
Maar het gaat vooruit, da's duidelijk! :-D
|
