En toen was het stil, of toch voor 5 seconden, want daarna barste ik zo fel in lachen uit dat de tranen me in de ogen stonden. Gelukkig was ik niet de enige die het grappig vond omdat niet veel later ook de rest van mijn collega’s hun lach niet meer kon inhouden. Ha, universele humor!

Het was niet alleen de situatie, maar ook de hele aanloop daarnaartoe wat het zo grappig maakte. Afgelopen vrijdag heb ik samen met mijn collega’s ontbeten. De reden hiervoor was dat mevrouw Fahrenholz, een collega, die dag haar laatste werkdag had en dus, zoals ze dat hier zo mooi zeggen, in Rente geht.
De hele ontbijttafel, en wat voor een tafel, stond zo vol met lekkers dat ik niet wist waar te beginnen. Daarbij komt nog dat ik van de helft van de producten geen flauw idee had wat het zijn kon. Voor mij geen probleem, ik eet toch bijna alles. Wel was ik aangenaam verrast dat er veel vlees bij zat. Ja die Duitsers weten hoe je verzadigd moet ontbijten.
Nu terug naar het telefoongesprek. Omdat we eigenlijk aan het werken waren was het belangrijk dat we steeds beschikbaar bleven. Alle inkomende telefoongesprekken werden dus naar 1 toestel doorgeleid en op een gegeven moment kwam er een telefoontje binnen voor meneer Puschmann. Het leek een doodgewoon, zakelijk, telefoongesprek tot dan ineens het bewuste zinnetje kwam. Ik was zo blij dat ik op dat moment niets in mijn mond had want waarschijnlijk was ik er dan ingebleven.

Hoe dan ook het gesprek werd noodgedwongen afgesloten met een “kan ik u terugbellen” en voor de geïnteresseerden, het had betrekking op een motorfiets.

De dag was nog niet voorbij, nee ik mocht weer archiveren. Op een bepaald moment kwam ik dan voorbij een krantenartikel waar ik zelf in stond. Altijd leuk als je je kop in de krant ziet staan, met vermelding.

Deze week heb ik ook bloemen leren planten. Kwestie van afwisseling.  Hoe ik dit in mijn activiteitenverslag ga verwerken, daar moet ik nog over nadenken. Niet dat ze daar zo een probleem gaan maken op school want de boog kan immers niet altijd gespannen staan.

Om te eindigen, hetgene waar ik het meeste blij om ben is de progressie die ik gemaakt heb in snelheid en kracht. De trouwe bloglezer herinnert zich ongetwijfeld nog dat ik 2 keer per week fitness onder een coach. Wel blijkbaar was het een goed idee om voor een kracht-uithouding programma te gaan, want na 7 weken begin ik temenes resultaten te zien.
Ik ben wel nog altijd geen partij voor die kerels die 9 uur per week trainen, maar op de 400 meter heb ik geen achterstand van 50 meter meer. Nu is het nog maar 25 meter J. Toch vind ik dat ik trots mag zijn op de vooruitgang die ik gemaakt heb. Afgelopen week heb ik 7 km binnen het halfuur gelopen en zwom ik 3,5 kilometer op 1 uur.
Jep ik ben sowieso sterker en sneller dan ik ooit geweest ben en waarschijnlijk gaat dat in de 5 weken die mij hier nog resten alleen maar verbeteren.

Voor wie het nog niet duidelijk is, Ik heb hier de tijd van mijn leven!

    
P.S. Gelukkige Moederdag mama!

13-05-2012, 16:42 geschreven door Brambi