Na ruim 7000 mijl / 11200 Km en zoveel moois onderweg werd het tijd om eens terug te blikken. We zijn neergestreken bij een prachtig meer vlakbij Zion Nat. Park en nemen dan ook de tijd om alles goed te bekijken. Niet alleen Zion maar de hele omgeving vinden we zo mooi dat we besluiten om hier wat langer te blijven, wat later een hele maand blijkt. Een heel state park praktisch voor ons zelf met alleen de camp host en af en toe een verdwaalde toerist.
Elke morgen beginnen we steevast met een duik in het meer dat heerlijk warm is en zo helder dat je de bodem ziet waar je ook kijkt. Er komen overdag wel wat mensen met een boot of zomaar zwemmen maar na 6 uur is het weer muisstil. De katten en de hond hebben het geweldig naar hun zin en lopen de hele dag los maar meestal is het te warm voor ze om iets te ondernemen en nadat de zon onder gaat mogen ze niet meer naar buiten vanwege de coyotes.
Toen het weer tijd werd om verder te trekken zijn we richting de Grand Canyon gereden aan de noordkant waar het niet zo druk is als aan de zuidkant waar ze met bussen vol aankomen en ja, net zo mooi!
Na al dit moois langs de Vermilion Cliffs richting Page en Lake Powel. Antelope Canyon nemen we natuurlijk ook nog "even" mee.
We zijn van plan om het rustig aan te doen en maken een tussenstop bij Lassen Volcanic N.P. Om dit vulkaangebied eens goed te bekijken, blijven we 3 dagen . Veel variatie in het landschap door de 4 vulkanen met elke keer een andere kleur en grootte van het gesteente. Na deze rustpauze vertrekken we naar Lake Tahoe om lekker van het water te gaan genieten maar dat pakt toch anders uit.
Bij Lake Tahoe aangekomen en meteen weer door,,, wat een drukte, nergens een fatsoenlijke plek te vinden wat wel erg jammer is want het ziet er schitterend uit. Zelfs van het mooie uitzicht kan ik geen foto's maken, elke parkeerplaats langs de weg staat stampvol. Dan maar door naar de eerste camping die we kunnen vinden, wat nog best ver rijden blijkt. Of er is geen plaats, of we zijn te groot en we rijden maar door naar het zuiden, wel heel mooi over 4 verschillende passen. Eenmaal daar over, komen we bij een klein meertje, Topaz Lake, net over de grens in Nevada. Meteen zakt de benzineprijs wel een halve dollar en we kamperen bij een casino aan het meer. Alle tanks gevuld, ook de gastank, kunnen we er weer even tegen en we gaan op weg naar Yosemite N.P.
We staan aan de oostkant van Yosemite want de ingang daar belooft een prachtige bergpas met mooie vergezichten, wat ook waar is maar de rest van de weg door het park valt ons toch tegen. Na een uur rijden door de bossen komen we aan de westkant van het park uit waar we wat leuke dingen zien maar de hoofdattractie, de hoogste waterval van de US, is droog gevallen en verwend als we zijn de laatste tijd keren we een beetje teleurgesteld terug. Gelukkig is er vlakbij nog een meertje hoog in de bergen volgens de kamp beheerder en we gaan daar de volgende dag maar eens kijken. Prachtige weg en meerdere meertjes en de beloning, June Lake, midden in een skigebied met mooie chalets en winkels zomaar verstopt in de bergen.
Na een paar dagen gaan we op weg naar Kings Canyon en Sequoia N.P. maar komen tot de ontdekking dat er aan de oostzijde helemaal geen ingang tot de parken is en om er nu omheen te rijden gaat ons wat te ver. Dan maar meteen naar Las Vegas maar de weg door Death Valley word ons ten zeerste afgeraden, veel te heet!! 300 Km extra dus toch de camper even een beurtje laten geven wat eigenlijk al veel eerder had moeten gebeuren maar geen garage die je meteen wil helpen. Eindelijk eentje die ons meteen de volgende morgen kon "hebben". en de camping is er precies tegenover, perfect.
Ik ga dus met de camper naar de garage en Rieky blijft met de "beestjes" en een ligstoel achter. Na een uur is het gepiept en ik rijd weer de camping op waar een buurvrouw de poezen staat te bewonderen. Op dat moment rukt Pluis zich los en rent in paniek de camping af, over een muur en weg is ze. Er achteraan en roepen maar ze is spoorloos. Na een uurtje of zo nog maar eens kijken en roepen maar ze laat zich niet zien, gelukkig zie ik ze ergens onder een auto zitten en na Rieky gerust gesteld te hebben ga ik er met een snoepje naast zitten en na een kwartier vind ze het welletjes en komt op m'n schoot zitten. De zenuwen krijg je van zo'n beest maar eind goed.........
We hadden ons heel wat voorgesteld van de weg langs de kust maar wat ons betreft had Washington niet veel te bieden. Het weer was ons niet gunstig gestemd en van mooie stranden was al helemaal geen sprake.
Gelukkig werd het allemaal goed gemaakt toen we Oregon binnenreden, de zon brak door en de stranden waren zoals we ze willen zien. Dat wil zeggen,schoon, wit, en verlaten, al kwam dat waarschijnlijk door de harde en koude wind. Het zeewater was ook erg koud en verder als onze enkels kwamen we ook niet. Zelfs Boy had het na een paar keer wel gezien en had meer schik met langs het water rennen.
Na een week vonden we het welletjes en zijn we landinwaarts getrokken naar Crater Lake, een oude ingevallen vulkaankrater met het blauwste water ter wereld naar men zegt. En wat we daar zagen overtrof onze verwachting, zo blauw, het lijkt wel een inktpot. Helaas was het niet mogelijk om de hele route om de krater te rijden, een gedeelte was afgesloten wegens rotsen op de weg. Maar het was zo mooi dat we de route twee keer gereden hebben. Een keer in de middag en de volgende dag in de ochtend vanwege het licht.
Aan de grens van Oregon en California werden we weer geconfronteerd met een controle, deze keer was het alleen vanwege agrarische dingen, fruit en planten en jawel brandhout. we hadden een paar kilometer daarvoor boodschappen gedaan en ook kersen gekocht. Natuurlijk mochten die de grens niet over maar we mochten ze wel ter plaatse opeten als we de pitten en de steeltjes maar inleverden. Het hout, wat ik ze liet zien, was gekocht met de bon er nog op en dat mocht zowaar door. We zijn nu op weg naar Reno in Nevada, en Lake Tahoe en vandaar naar Yosemite Park
Na de parken zoeken we een mooie weg naar Vancouver en men raad ons de 99 aan maar die is wel een beetje tricky voor onze combinatie wordt meteen gezegd, met heel steile stukken. Wel wij zijn niet zo bang uitgevallen en wel wat gewend met onze tripjes naar Italie. Een werkelijk schitterende weg die zelfs het slechte weer deed vergeten. Jammer dat er zo weinig plek was om te stoppen want elke bocht gaf weer een ander plaatje. Tot Whistler, Olymp.spelen 2010, was het gewoon genieten en vandaar zijn we om Vancouver heen gereden om vervolgens de USA weer in te rijden. Ja, dat dachten we. Bij de grens aangekomen helemaal niet meer aan het hout gedacht wat we zo mooi onderin hadden gestopt en toen de beambte vroeg of we wat hadden aan te geven, zei ik, 2 liter Canadese whiskey en wat tabak.
Misschien ook brandhout toevallig? Oh ja ook hout, of we dan even aan de kant wilden gaan staan, de hond eruit en naar het kantoor wilden gaan dan keken zij wel even of dat wel allemaal kon. NIET DUS !!!!. De hele camper werd zorgvuldig onderzocht, wat wel 30 min. in beslag nam en zelfs de blikken voer van de hond werden ter discussie gesteld. 2 tomaten en een halve paprika werden ingenomen en het blikvoer van de hond ook want daar zat een spoor van lamsvlees in maar het hout was toch wel de grote boosdoener, wat we uiteindelijk ook wel wisten maar eenvoudig niet meer aan hadden gedacht. Terug naar Canada en lozen die hap en kom dan maar weer was de boodschap. Dat lozen hadden we snel voor elkaar maar op de weg terug naar de grens stond inmiddels een enorme file dus al met al duurde de overgang dik drie uur. Dus na ongeveer een uur rijden hebben we een camping gezocht. Eerst wat eten bij de Subway en dan naar de camping.
Ook dat liep mis want nog geen kilometer uit het stadje werden we door een passerende auto op iets gewezen wat duidelijk erg mis was met onze auto. Meteen gestopt en toen bleek onze rechter voorband compleet verdwenen te zijn. Niets van gemerkt en het was waarschijnlijk ook net gebeurd want de velg was nog niet erg beschadigd, er kon zo een nieuwe op. Wel blij dat het gebeurt met een lage snelheid want anders was de ramp misschien niet te overzien geweest. De volgende dag ook weer de Verizon geregeld zodat we weer online kunnen en niet meer afhankelijk zijn van die dure campings alleen om het internet. Dus eind goed al goed en zelfs het weer is een stuk aangenamer nu.
Na Montana passeren we zonder problemen de grens van Canada en na een tussenstop in Black Diamond komen we aan in Banff. De entree voor het park is pittig, $78 voor 4 dagen maar achteraf het geld wel waard. Op de eerste camping staan de hond en de kat stijf tegen de voorruit te kijken en ik zie net nog een zwarte beer voorbij lopen. Dus de camera gepakt en voorzichtig naar buiten en haar nagelopen, eerst zag ik haar niet maar opeens tilde ze haar kop op en ik stond letterlijk oog in oog maar wist toch nog een foto te maken. Helaas stond de camera op automatisch dus de struik ervoor is haarscherp maar ze was "to close for comfort" dus ik liet het maar hierbij.
De volgende morgen rijden we naar Lake Louise, iets minder toeristisch als Banff en blijven drie dagen op de enige camping hier. Vanhier uit "pakken" we het park en zien we zowaar de nodige wilde dieren. Gelukkig werkt het weer deze keer wel mee en kunnen we ook nog genieten van een kabelbaan rit die ons hoog boven de stad en omgeving brengt.
Ook het naburige Yoho park bezocht met Takakkaw Falls, een van de hoogste watervallen van Canada.
Na Yellowstone Park zijn we Montana ingereden en op weg naar Helena maken we een tussenstop bij Lewis and Clark Caverns state park. Die twee namen duiken overal op in Montana en zijn heel belangrijk voor de staat maar volgens mij hebben die de helft maar ontdekt van wat ze hier zeggen, een kniesoor die daar op let. We gingen vol goede moed op weg naar de grotten maar bij aankomst viel het voor Rieky toch wel tegen, een erg steile klim van een dikke 20 min. voor je de grotten in kon, en zij paste. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb de 2 uur durende tocht volbracht. Het was de moeite meer dan waard en na de tocht werd ik door Rieky en Boy opgewacht.
Bij Helena een volle week aan het meer vertoefd, eerst vier nachten op een state park voor de volle prijs, $ 28 per nacht voor een krappe plek met stroom. Daarna vier nachten op een GIGA plaats zonder stroom voor VIJF !!! dollar per nacht, met het zelfde uitzicht, op een gemeente campground en door het goede weer maakte het geen verschil. De generator is amper aan geweest
In Glacier Nat. Park regent het constant maar we nemen toch "the road to the sun" , een prachtige bergpas dwars door Glacier. Helemaal boven rijden we door dikke mist en zien dus niet al te veel van de gletchers en op de terugweg wordt het alleen maar erger. Dus na 2 dagen houden we het voor gezien en trekken verder .
Zoveel mensen zij ons voor geweest en er is ook enorm over geschreven en gepraat maar ook wij willen laten weten wat we hebben ervaren in deze twee weken in Wyoming. Onderweg naar de Teton's komen we steeds hoger in de Rocky"s. We zitten inmiddels zo hoog dat we "in" de sneeuw rijden en de bergen ook volwassen afmetingen krijgen. Aangekomen in Jackson volgen we de adviezen van Yvon en pakken de camping net boven de stad en zien ook de dag erna een grote kudde bison's. Onze eerste kennismaking met echt groot wild.
Na de omgeving goed bekeken te hebben, wat wel een paar dagen duurde trekken we verder naar Yellowstone. Alleen de weg was al een genoegen maar wat ons te wachten stond is eigenlijk niet te beschrijven. Allereerst was de camping die we voor ogen hadden nog gesloten, die gaat vanwege de "winter" pas een week later open, dus moeten we iets anders verzinnen, maar een camping gevonden die vrij centraal ligt in het park. Ook hier weer profijt van de senior pass / half geld/ en aangezien er geen winkels zijn geven we ook niets uit, we blijven dus vijf dagen op de zelfde plaats en rijden vandaar het hele park door. Op Yvon's advies zijn we ook om zes uur opgestaan en op ons gemak rond gereden om wat wilde dieren te zien, wat aardig gelukt is mag ik wel zeggen, Rendieren, Bizon's, heel veel zelfs met jong, Herten. een Wolf en een Zwarte Beer. Het was een morgen zo koud, de bizon's hadden de sneeuw nog op hun ruggetjes. Ja en natuurlijk de vele warmwaterbronnen en geisers, ook " old faithfull" die we gefilmd hebben om de ware grootte te laten zien. Verder nog "wat" watervalletjes omdat we die zo mooi vinden. Al met al is het een geweldige week geweest die ons nog lang zal bij blijven
31 mei van Willard Bay naar Bear Lake
Op naar Bear Lake, het is een mooie weg, zigzaggen door de bergen.
De bergen zijn ook steeds weer verschillend, dan kaal, met alleen gras en struikjes, dan opeens vol met bomen.
Het is echt een mooie weg de 89 noord, om 12 uur zien we het meer, supergroot en blauw... (net nep)
Op Rendez-vous Beach staan we 10 meter van het water, met een prachtig uitzicht.
Je hebt een cirkel van berghellingen , en die kleuren...ik dacht dat het uitzicht hetzelfde bleef maar dat was niet zo, elke keer zien ze er anders uit door de zon. Hier kun je echt van genieten.
Boy heeft pech, er mogen geen honden op het strand komen. We zijn dus het park afgegaan en hebben hem laten zwemmen bij een boothelling, ik denk 10 minuutjes rijden, dat was goed te doen.
Elke avond hebben we de open haard aangehad, onze eigen vuurschaal, midden voor de camper (mag wel niet, je moet de ring van hun gebruiken) maar dat ding zit altijd bij het picknick stel , wij zitten liever in de luie stoel....
Het was vier dagen genieten, maar ook van later wakker worden, omdat de nachten veel kouder zijn.
Maandag 4 juni naar Jackson,Wyoming. We blijven op de 89, en wanen ons in Zwitserland of Oostenrijk, zelfs de chalets staan op de glooiende heuvels en daarachter de hoge bergen met sneeuw erop.
Het is weer prachtig om te rijden.
Nu staan we ten noorden van Jackson op het Grand Teton National Park (kost door Rob zijn senior pas wel 40 dollar voor 4 nachten.....) We hebben wel alleen toilet, verder is het droog. (gelukkig is onze watertank gevuld voor controle toen hij lekte) en voor de stroom moeten we de generator gebruiken.
Maar wat een uitzicht !!!
Dit lange weekend voor de Amerikanen was zeker memorabel. Regen sneeuw en harde windvlagen en zo koud dat de kachel aan moest maar gelukkig klaarde het op maandag weer op. De sneeuw op de bergtoppen verdween als ..... voor de zon en kunnen we weer lekker buiten zitten. Het was wel een mooi gezicht met 27 gr. en dan die witte toppen. Door de kou hebben we het state park zogoed als voor ons zelf wat natuurlijk voor de beestjes heel goed uitkomt, Boy loopt, heel illegaal, gewoon los en niemand die er wat van zegt.
We nemen het ervan want hoger naar het noorden, Yellowstone, ligt nog volop sneeuw en daar komen we niet voor ! Van Sil en Yvon hebben we een route-voorstel gekregen dat ons via allerlei mooie bezienswaardigheden voert en uiteindelijk uitkomt in Canada, vlakbij Calgary. Vandaar reizen we naar Vancouver en dan weer terug naar het zuiden.
Maar eerst wat mooie foto's die ik heb kunnen schieten van een stel roofvogels die pal voor onze neus een nest hebben en ook heel goed beschermen, als ik te dichtbij kom, "gaan ze in de aanval", .. ik laat ze maar met rust.
Vanmorgen zijn we 10 uur gaan rijden. We hadden gisteren 150 km gereden, om vandaag op tijd bij Campingworld in Salt Lake City te zijn. De rit gisteren was wat saai, gezien alle andere dagen (maar een kniesoor die daar op let) Maar vandaag was het onderweg weer prachtig, hoge bergen, mooie vergezichten, super. Rob zet de foto's wel weer erbij.
Mooi op tijd bij de garage, natuurlijk precies vlak voor lunchtijd dus we wachten tot men uitgegeten is. Om half twee komen ze de camper halen en we kruisen de vingers, laat het niet de watertank zijn die lek is..... Het zijn de aansluitingen ....losgetrild..?
Om vier uur zijn we weer op weg naar een camping, deze is 100 meter verderop, morgen moeten we om 9 uur terug naar de garage, als het nog steeds niet lekt, sluit hij de achterwand weer. (alles zat achter de wateraansluiting, dat was voor ons leken dus in geen 100 jaar te vinden)
We vinden de onderkant best interessant, we blijven kijken, hij lekt nog steeds niet (en ze hebben de tank voor de helft gevuld) Morgen blijven we nog een dag hier staan,en dan gaan we 4 dagen naar Willard Bay state park. Dat er plek is is een gelukje, alles is n.l. overvol, iedereen is vrij voor Memorial Day. Weten wij veel, voor ons is het gewoon weekend. De camping is duur en vol, we staan hutje mutje maar..... we hebben wel een meter gras voor de deur De beestenboel begon meteen te grazen want ze hebben al 2 maanden geen fatsoenlijk stukje gras gezien.
Moab ,Canyonlands National Park en Arches National Park
23 mei 2012
We krijgen vanaf Tucson Arizona, tot nu Price Utah, allemaal wegen, omgeving, uitzichten, om je vingers bij af te likken. We kozen niet voor de I.10 richting Phoenix, maar de US 79, dat was een leuke keus, een goede weg en leuk om te bekijken en te rijden. Bij Lost Dutchman StatePark hebben we 2 dagen onder aan een berg gestaan, met prachtige cactussen, Saguaro's met veel armen, zo hadden we ze nog niet gezien, ze stonden er met bosjes.
Van Michelle en Patrick hoorde we dat er water in de buurt was, en wat voor water, na een bijzonder mooie rit erheen , besloten we dat we daar ook maar een paar dagen moesten gaan staan. We konden lekker zwemmen en we stonden best gezellig, veel te kijken, waterscooters en bootjes.
Het voelt als een cadeau, prachtige omgeving, mooi staan en mooi rijden. Voor de beesten was het ook lekker, er was gras...... Met dat water zo dicht bij en die hitte dacht Boy af en toe, ik ga zelf naar het water, dat was niet de bedoeling, honden moeten altijd aan de lijn, maar hij bleef zo mooi bij de camper, hij was 99 % van de tijd los, maar dan moet hij natuurlijk niet zelf aan de wandel gaan.....
Toen weer naar het noorden nu via de US 60 naar Globe, even paniek... de camper lijkt geen power te hebben als we de bergen op rijden. Bij een garage gestopt en gevraagd, verkeerde benzine getankt, de hoogte (te weinig zuurstof). Gerust gesteld weer verder genieten van de omgeving, we zitten ook wel hoog en de camper moet hard werken, we hebben Pietje ook een paar keer afgekoppeld, anders kwamen we nooit boven. Verder naar Show Low. Daar na via de US 77 naar Holbroek en bij Chambers de US 191 op, wat rijden we weer mooi. Rob zegt "het wordt alleen nog maar mooier", kan ik me niet voorstellen . Maar het is waar, we staan op een camping bij de Canyon de Chelly, kost geen drol, 10 dollar per nacht en pakken de noord kant en de zuid kant van de canyon, je bent een hele dag zoet met van de ene naar de andere outlook te rijden, te genieten en foto's te maken. Wat is dit mooi en indrukwekkend, we maken ook een tour beneden en worden nu geschoold in de geschiedenis van de indianen. Ik denk dat we zo'n 300 foto's hebben gemaakt en vaak zeiden we tegen elkaar dat een filmcamera toch meer idee geeft voor de thuisblijvers, het is zo weids , het is zo moeilijk om een juist beeld te laten zien, je wilt het zo graag delen, die pracht. We hebben de plaatselijke indianen gesteund om een beschilderde steen en kettingen met oorbellen te kopen, ze staan overal en het zijn mooie sieraden.
En toen, ja ja, naar Utah, naar Moab.... Rob zijn wens, we moesten erheen. Wat geweldig , de rit die omgeving, ik heb er geen woorden voor, gelukkig was er geen plek vrij op Arches National Park en ze raadden ons door om de "313" te pakken.......hemels mooi en dan daar op een campground te gaan staan.
Het zijn droge campings, dus je hebt alleen wc, maar we betaalde dan ook maar 6 dollar. Doordat Rob een senior Pass heeft gekocht, $ 10.-- , levenslang gratis toegang in alle Nationale Parken, krijgen we ook korting op de regionale campgrounds.
Je hebt er plekken met plaats voor 6 campers of tenten, of zoals die van ons, daar konden er 50 staan, maar je staat er Super. Hier natuurlijk ook wat extra dagen geboekt en de ene dag Canyonlands National Park gepakt, je blijft kwijlen, en toen ........ Arches National Park, mooi mooi mooi.
Rob zal de laatste foto's op de blog zetten, kunnen diegene die er van houden ook even kwijlen. Maar nu weer met de voetjes op de grond, want onze watertank lekt als een zeef, we stonden letterlijk droog, er zat niets meer in de tank en hebben heel wat gallons water gekocht. Dus nu op zoek naar een RV repair man, die kan bekijken wat er loos is....... we hopen op een aansluiting of slang, maar Rob had het net over de watertank zelf, slik,slik, dat zou ik echt erg vinden, dus "fingers crossed".
Hartelijke groeten van "de happy campers" Rieky en Rob.
20 mei 2012 Helaas Lyman lake State Park is tot eind juli gesloten, we hadden nog graag een meertje "gepakt" voor we naar het droge noorden gaan dus we rijden nu meteen door naar Canyon De Chelly. De wegen worden mooier en mooier en mijn DUCATI staat eenzaam thuis in de garage. Maar goed, we zijn aangekomen in Chinle, Utah, beter bekend als Canyon De Chelly National Monument alwaar we de middag besteed hebben aan een rondrit over de zuid kant van de canyon. Werkelijk een genot om daar te rijden en wat een schitterende vergezichten. De volgende morgen vroeg op om de noordzijde te bekijken en alweer te mooi om niet te bekijken. Dus dan ook maar een rit met een jeep en een gids diezelfde middag, we kunnen de hond niet een hele dag alleen laten i.v.m. zijn maag probleempjes anders was een dag tour waarschijnlijk nog mooier geweest. Tijdens de tour vroeg een man of er iemand nog naar de zonsverduistering ging kijken, hij was met een vliegtuigje naar Chinle gekomen en had geen auto om ergens met een vrij zicht ernaar te gaan kijken met nog twee mensen. Daar er niemand reageerde bood ik hem aan om hem naar de zuidkant te brengen waar volgens de gids een prima zicht zou zijn. Ik wilde zoiets eigenlijk ook wel eens zien. Later die dag vertelde hij dat hij de hele wereld afreisde om ze maar te zien. Nou er was genoeg belangstelling voor dit fenomeen want overal stonden mensen met de meest geavanceerde apparaten te wachten op het grote moment. Ik kreeg een donker brilletje om ook mee te kijken en probeerde een foto te maken door dat ding voor de lens te houden. Dat werkt dus niet. Toen in de bodem van een een bekertje een vierhoekig gat gemaakt ter grote van een "glaasje" en jawel ik kreeg een beeld op mijn zoeker en na wat gespeel met sluitertijden heb ik een paar amateuristische foto's kunnen maken die toch wel een aardig beeld geven van deze gebeurtenis.
Na een gezellige middag bij de Pat's in hun nieuwe huis, samen met Sil en Yvon die de volgende morgen ook van start zullen gaan, zijn we op reis naar het noord-oosten. Deze keer niet via een interstate maar "binnendoor" over wat normalere wegen. Eerst naar Apache Junction, Lost Dutchman State Park waar ik Ollie B. Bommel in een rotspartij zag zitten en daarna naar Canyon Lake Marina + Campground. Alleen de weg er naar toe was al een geschenk, als je motorrijder bent dan, 14 km met rechte stukken niet langer dan 150 mtr en 6% stijging en/of daling maar zelfs met de camper heb ik er van genoten. Na een week is het dan weer tijd om verder te trekken en wederom langs een prachtige route, US 60, met toch ook weer pittige bergwegen en een pas waar we ons PieTje moesten afkoppelen om boven te komen, zijn we in Show Low aan gekomen om na 2 dagen verder te trekken naar Lyman State Park voor een frisse duik en wat rust, ja ook wij. Van Yvon kreeg ik een berichtje dat ze dezelfde nacht hadden doorgebracht op een camping nog geen 60 mijl van ons vandaan, dus wij komen elkaar nog wel een keer tegen, denk ik. De bedoeling is om via Canyon de Chelly op weg te gaan naar Moab in Utah, Arches nat. monument.
Na dagen met oordoppen in rijden en bijna alle gaatjes die er te vinden waren te hebben dicht gekit, vonden we dat aan de rechterzijkant het rubber van de voorruit nogal ver van de ruit zat en na nader onderzoek kon ik er gewoon een mes tussendoor steken.Het bleek een gleuf van 30 cm. te zijn die het gefluit veroorzaakte. Bij een bezoek aan een grote RV dealer vond een monteur dat het rubber uitgedroogd was en voor het lieve sommetje van $128,- per uur kon hij dat wel vervangen. Hij dacht er ongeveer 6 uur voor nodig te hebben !!
Een stukje duct-tape van 25 cent loste dit probleem voorlopig op maar we gaan wel naar een specialist voor een permanente oplossing. Misschien kunnen we nu weer genieten van de prachtige omgeving inplaats van naar dit eentonige oorverdovende concert te luisteren.
Het is wel weer fijn om op bekend terrein te vertoeven zodat we niet naar alles hoeven te zoeken. Hier kennen we de weg aardig en het voelt ook een beetje als thuis komen omdat we hier onze camper hebben gekocht en door Yvon wegwijs zijn gemaakt. Mijn rijbewijs heb ik ook weer vernieuwd, na een oogtest en $10.- kon ik weer op pad. Dit alles was in 20 minuten gepiept en in dezelfde moeite is de camper is ook weer voor 1 jaar geregistreerd. hieronder nog wat foto's van de laatste dagen.
Een hartelijke groet van " de happy campers" Rob en Rieky.
We zijn vrijdag van Patagonia Lake State Park (100 k m onder Tucson, net bij de grens van Mexico ) naar Tucson gereden. We zijn over de I 19 gereden , wat een mooie weg is. Helaas begon het weer vreselijk te fluiten , dus we hebben , in plaats van genieten, de kilometers af zitten tellen. Het waren er maar 100..... Half 12 waren we bij Dessert Trails RV park, het was een beetje thuiskomen, je weet de weg en alles komt bekend voor. Ze hebben het afgelopen jaar niet stil gezeten, alles ziet er mooi verzorgd uit. Ook de cactussen zijn gegroeid en staan prachtig in bloei. We staan deze keer aan de westkant, achter de uitkijktoren , waar Rob vorig jaar zo'n mooie plaatjes heeft geschoten. Het is behoorlijk warm, dus op de dag is het boodschappen doen of lekker lezen met de airco aan. De konijntjes zijn overal om ons heen maar Boy houdt zich goed, hij kijkt alleen, (hopen we ook zo te houden, want ik houd niet van konijn) We hebben vandaag ontdekt dat het rubber van de voorruit aan mijn kant ( van de camper ) niet meer afsluit, Rob kon zo iets ertussen steken Nu hopen we ,dat het hierdoor, ( het fluiten) hebben gevonden. Volgende week maar eens laten laten bekijken. Met Pluis en Duc gaat het super, ze hebben zowaar samen op het kleine platje voor op het dashboard gelegen, zo'n mooi gezicht. Duc vindt het riempje steeds minder storend, we hebben al een paar keer het vergeten af te doen, dat is bij Pluis wel anders, zo gauw ze binnen is moet het riempje af. Ik ga jullie groeten en een lekker koud rose'tje drinken, hartelijke groetjes van Rieky en Rob.
We hebben een leuke dag gehad, toen we vanmorgen bij Oliver Lee Memorial state park vertrokken, lekker zonnetje met flinke wind , reden we op de 54 naar de 70 richting Las Cruces. We kregen rechts van ons , in de verte, de uitlopers van de Rocky Mountains. Daar heb ik een paar foto's van gemaakt. Toen het wat te stijl werd hebben we de auto even afgekoppeld. Daarna White Sands Nat. monument. Het is echt wit , heuvels met spierwit zand, en alleen aan de rechterkant, de linkerkant was plat, wat struiken en iets wat op gras leek. Half elf waren we in Las Cruces, gestopt voor een broodje ei en wat fris . Helaas begon toen het fluiten weer, we dachten echt dat we het opgelost hadden, niet dus. Gelukkig gaan we niet zo ver vandaag en hebben we de oordoppen maar weer ingedaan. Op de 10 werden we net als vorig jaar gecontroleerd, honden en boos kijkende heren. Die ons aansprak was trouwens heel vriendelijk, Paspoorten bekijken, wie is dat, mijn vrouw,waar komen jullie vandaan? waar gaan jullie naartoe? hoe vindt je het tot nog toe hier? hond ook mee op reis, wat is het voor een? fijne dag verder, ik zal het verkeer even voor je tegenhouden. Wij weer verder. Langs de weg staan waarschuwings borden dat de komende 15 miles er kans is op zandstormen en er dan weinig zicht is. Wij de 10 af en volgen de borden van ons gekozen S P. Ook dit park ligt tegen de rotsen aan. Op weg naar het park staan verschillende borden van loslopende koeien, en verdomd, ze steken over, kon net het bord op de foto zetten, was te laat voor de koeien op de weg, dus maar foto dat ze links staan. We hebben weer een mooie grote plek.Heerlijk in de schaduw gezeten in het harde windje, maar die is zooooo welkom met die hitte. zie de foto's. Rond 3 uur begonnen in de verte zandwervelingen, het werd alleen maar meer, en nu is links van de camper alles zand en rechts kijk je naar buiten en zie je zonneschijn en alles helder,( wij hebben geen zand, alleen rotsen, steen en cactussen.) echt heel apart. We blijven hier 4 nachten, dat wordt genieten. groetjes, Rieky Rob en de beestjes.
Vandaag zijn we om 1 uur op het Oliver Lee Memorial state park aangekomen. Het is een klein maar prachtig gelegen park aan de voet van een rotspartij. De plaatsen liggen bladsgewijs , zodat elke plek een prachtig uitzicht heeft. We zijn vanmorgen om half negen gaan rijden, helaas is het richting westen, dus hebben we een vreselijk fluitgeluid. Sinds een paar dagen hebben we dat geluid en we hebben geen idee waar het vandaan komt maar je wordt er knettergek van. Het heeft in elk geval met de rijwind te maken want als we een andere richting nemen wordt het minder We zijn bij Walmart gestopt, en Rob heeft kit gekocht en hier heeft hij op het dak elk gaatje en kiertje gevuld. Morgen weten we of het werkt. De afgelopen 3 dagen moesten we bijkomen van die herrie in Bottomless Lakes State Park, dit ligt net voor Roswell (ufo stad) aan de US 380. Hier met veel plezier gestaan, grote plaatsen en een heerlijk groot meer waar je kan zwemmen (Boy heeft elke dag wel 4 keer een nat pak gehaald, was ook nodig want we hebben hoge temperaturen) Rob heeft het ook een keer gewaagd, maar vond het behoorlijk fris. Ik heb het niet geprobeerd ik houd niet van te koud. Zondag 22 april waren we in Post Texas, hier stonden we in een "achtertuin" wel 5 plekken, daarvoor hadden we weer super gestaan in Fort Richardson State Park, ligt links van Dallas en rechts van Dallas op Atlanta State park (vond ik wel leuk om Atlanta te kiezen) ook weer met een groot meer, maar nu stonden we onder de bomen, dat maakt het beter uit te houden (we zijn echt nog niet gewend aan 30 graden of meer) Duc de boskat, deze foto is gemaakt in onze overdekte tuin in Fort Richardson, zoals je op de foto ziet is hij in een keer super stoer als hij in de bomen klimt. Hij keek ook in een keer heel anders uit zijn ogen. De volgende dag liet Pluis zich ook van haar woeste kant zien. IK heb wat plaatjes geschoten van ons uitzicht, tijdens het rijden, als we even geen gefluit hadden, want dan vergaat je alle plezier, dus als de foto's niet al te best zijn , dan is dat mijn aandeel. Zoals het eruit ziet krijgen we nog een keer een stop in New Mexico en dan zijn we in Arizona. Jullie zijn weer een beetje bij. groetjes Rieky. ( en Rob Natuurlijk)
Na een tussenstop bij Camping-world van 2 dagen zijn we eindelijk van alle probleempjes verlost. De rear-view camera werkt weer, een kapot draadje, en de slide-out die niet zo lekker meer liep is nagekeken, de airco's hebben een service beurt gehad, helaas was er een aan vervanging toe maar alles werkt weer dus wij zijn een paar "happy campers" en onderweg, inmiddels in Texas gearriveerd waar ik mijzelf getrakteerd heb op een nieuwe mountain-bike om alle ellende achter me te laten, tot groot genoegen van Boy, die blij is dat er weer gefietst gaat worden. We trekken nu van "state-park naar state-park" want dat bevalt ons toch het beste. Veel foto's heb ik nog niet gemaakt want in de bossen lijkt alles toch wel op elkaar. Na een spannend week-end met Tornado waarschuwingen voor de omgeving waar we op dat moment zaten viel het achteraf wel mee, na een flinke onweersbui en best wel wat regen hebben we eigenlijk niet zoveel gemerkt, veel geschreeuw en weinig lol zal ik maar zeggen.
Na een nogal rottige vlucht met vertraging bij de start, we stonden vlak voor het vetrek op de runway en moesten voor een reparatie terug naar de gate wat twee uur in beslag nam, al die tijd gewoon blijven zitten dus de beestjes hadden het er niet gemakkelijker op. Aankomst in Atlanta was dus ook twee uur later en we zouden worden opgehaald maar geen mogelijkheid om hen te laten weten dat we inderdaad vertraging hadden. Gelukkig was die persoon braaf blijven wachten, alleen wist hij niet hoe wij eruit zagen, mijn baas had gezegd dat hij moest uitkijken naar twee mensen met een kat en een enorme hond. Bij immigratie ging het ook nog bijna mis toen de beambte vroeg of ik wel genoeg geld bij me had, Rieky schoot in de lach en dat kon die man helemaal niet waarderen dus dat duurde zeker 20 minuten voor we door mochten. Nu zie ik Yvon al denken, dat valt nog mee maar als je niet weet of je wel verder kunt of dat je vervoer voor een vrachtwagenlading moet regelen kun je wel door de grond zakken. Achteraf is dat dus goed gekomen.
Aangekomen bij de camper stond deze aardig in het gras gezakt maar dat zou de volgende morgen wel geregeld worden. Bleek de camper toch zwaarder dan men daar dacht en moest een sleepwagen ons eruit trekken. De volgende morgen stonden we om een uur of negen klaar voor vertrek maar we konden na zo'n 500 meter alweer terug want de accu laadde niet bij, dat bleek een kapotte dynamo die "alweer" de volgende dag werd vervangen. Eigen schuld want ik, Rob, had kortsluiting gemaakt bij het aansluiten van de accu. Dat had ik ook beter 's morgens gedaan i.p.v. meteen bij aankomst, vermoeid als je bent na zo'n reis. Al doende leert men zal ik maar zeggen maar het blijft stom. Onze "beestjes" lopen na die lange reis volkomen op hun gemak rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Onze eerste grote stop is op een state park tussen Nashville en Memphis waar je zo vroeg in het jaar bijna alleen staat , wat wel lekker rustig is. hier komen we een paar dagen bij en maken de boel weer op orde.
Daarna gaan we richting Arizona en volgen globaal de I 40 tot Flagstaff AZ, waar we medio mei hopen aan te komen
Wat een genoegen om in de bossen van Georgia onze laatste dagen te slijten. De temperatuur is aangenaam en de afwezigheid van allerlei stekende insecten is gewoon heerlijk. Inmiddels hebben we mijn oude baas bezocht en hij gaf ons toestemming om de camper bij hem te stallen. Na een weekje in het state-park vlakbij, waar de eekhoorntjes en herten vlak langs de camper dartelen, is het dus tijd om huiswaarts te keren. De camper is schoon en winterklaar gemaakt en we worden naar het vliegveld in Atlanta gebracht, toch nog zo'n twee uur rijden. Inchecken, de hond en kat afleveren en van een welverdiend drankje aan de bar genieten is onze laatste daad in Amerika. Tot onze verbazing verteld de piloot dat we op tijd vertrekken en de vlucht zelfs een half uur korter zal duren en ja zelfs de aankomst op Schiphol verloopt spoediger dan ooit tevoren. Het KAN dus wel ! De komende tijd doen we het even rustig aan maar keren volgend voorjaar zeker terug.
voor de zon en kunnen we weer lekker buiten zitten.
Hij dacht er ongeveer 6 uur voor nodig te hebben !!
