20 mei 2012 Helaas Lyman lake State Park is tot eind juli gesloten, we hadden nog graag een meertje "gepakt" voor we naar het droge noorden gaan dus we rijden nu meteen door naar Canyon De Chelly. De wegen worden mooier en mooier en mijn DUCATI staat eenzaam thuis in de garage. Maar goed, we zijn aangekomen in Chinle, Utah, beter bekend als Canyon De Chelly National Monument alwaar we de middag besteed hebben aan een rondrit over de zuid kant van de canyon. Werkelijk een genot om daar te rijden en wat een schitterende vergezichten. De volgende morgen vroeg op om de noordzijde te bekijken en alweer te mooi om niet te bekijken. Dus dan ook maar een rit met een jeep en een gids diezelfde middag, we kunnen de hond niet een hele dag alleen laten i.v.m. zijn maag probleempjes anders was een dag tour waarschijnlijk nog mooier geweest. Tijdens de tour vroeg een man of er iemand nog naar de zonsverduistering ging kijken, hij was met een vliegtuigje naar Chinle gekomen en had geen auto om ergens met een vrij zicht ernaar te gaan kijken met nog twee mensen. Daar er niemand reageerde bood ik hem aan om hem naar de zuidkant te brengen waar volgens de gids een prima zicht zou zijn. Ik wilde zoiets eigenlijk ook wel eens zien. Later die dag vertelde hij dat hij de hele wereld afreisde om ze maar te zien. Nou er was genoeg belangstelling voor dit fenomeen want overal stonden mensen met de meest geavanceerde apparaten te wachten op het grote moment. Ik kreeg een donker brilletje om ook mee te kijken en probeerde een foto te maken door dat ding voor de lens te houden. Dat werkt dus niet. Toen in de bodem van een een bekertje een vierhoekig gat gemaakt ter grote van een "glaasje" en jawel ik kreeg een beeld op mijn zoeker en na wat gespeel met sluitertijden heb ik een paar amateuristische foto's kunnen maken die toch wel een aardig beeld geven van deze gebeurtenis.
Na een gezellige middag bij de Pat's in hun nieuwe huis, samen met Sil en Yvon die de volgende morgen ook van start zullen gaan, zijn we op reis naar het noord-oosten. Deze keer niet via een interstate maar "binnendoor" over wat normalere wegen. Eerst naar Apache Junction, Lost Dutchman State Park waar ik Ollie B. Bommel in een rotspartij zag zitten en daarna naar Canyon Lake Marina + Campground. Alleen de weg er naar toe was al een geschenk, als je motorrijder bent dan, 14 km met rechte stukken niet langer dan 150 mtr en 6% stijging en/of daling maar zelfs met de camper heb ik er van genoten. Na een week is het dan weer tijd om verder te trekken en wederom langs een prachtige route, US 60, met toch ook weer pittige bergwegen en een pas waar we ons PieTje moesten afkoppelen om boven te komen, zijn we in Show Low aan gekomen om na 2 dagen verder te trekken naar Lyman State Park voor een frisse duik en wat rust, ja ook wij. Van Yvon kreeg ik een berichtje dat ze dezelfde nacht hadden doorgebracht op een camping nog geen 60 mijl van ons vandaan, dus wij komen elkaar nog wel een keer tegen, denk ik. De bedoeling is om via Canyon de Chelly op weg te gaan naar Moab in Utah, Arches nat. monument.
Na dagen met oordoppen in rijden en bijna alle gaatjes die er te vinden waren te hebben dicht gekit, vonden we dat aan de rechterzijkant het rubber van de voorruit nogal ver van de ruit zat en na nader onderzoek kon ik er gewoon een mes tussendoor steken.Het bleek een gleuf van 30 cm. te zijn die het gefluit veroorzaakte. Bij een bezoek aan een grote RV dealer vond een monteur dat het rubber uitgedroogd was en voor het lieve sommetje van $128,- per uur kon hij dat wel vervangen. Hij dacht er ongeveer 6 uur voor nodig te hebben !!
Een stukje duct-tape van 25 cent loste dit probleem voorlopig op maar we gaan wel naar een specialist voor een permanente oplossing. Misschien kunnen we nu weer genieten van de prachtige omgeving inplaats van naar dit eentonige oorverdovende concert te luisteren.
Het is wel weer fijn om op bekend terrein te vertoeven zodat we niet naar alles hoeven te zoeken. Hier kennen we de weg aardig en het voelt ook een beetje als thuis komen omdat we hier onze camper hebben gekocht en door Yvon wegwijs zijn gemaakt. Mijn rijbewijs heb ik ook weer vernieuwd, na een oogtest en $10.- kon ik weer op pad. Dit alles was in 20 minuten gepiept en in dezelfde moeite is de camper is ook weer voor 1 jaar geregistreerd. hieronder nog wat foto's van de laatste dagen.
Een hartelijke groet van " de happy campers" Rob en Rieky.
We zijn vrijdag van Patagonia Lake State Park (100 k m onder Tucson, net bij de grens van Mexico ) naar Tucson gereden. We zijn over de I 19 gereden , wat een mooie weg is. Helaas begon het weer vreselijk te fluiten , dus we hebben , in plaats van genieten, de kilometers af zitten tellen. Het waren er maar 100..... Half 12 waren we bij Dessert Trails RV park, het was een beetje thuiskomen, je weet de weg en alles komt bekend voor. Ze hebben het afgelopen jaar niet stil gezeten, alles ziet er mooi verzorgd uit. Ook de cactussen zijn gegroeid en staan prachtig in bloei. We staan deze keer aan de westkant, achter de uitkijktoren , waar Rob vorig jaar zo'n mooie plaatjes heeft geschoten. Het is behoorlijk warm, dus op de dag is het boodschappen doen of lekker lezen met de airco aan. De konijntjes zijn overal om ons heen maar Boy houdt zich goed, hij kijkt alleen, (hopen we ook zo te houden, want ik houd niet van konijn) We hebben vandaag ontdekt dat het rubber van de voorruit aan mijn kant ( van de camper ) niet meer afsluit, Rob kon zo iets ertussen steken Nu hopen we ,dat het hierdoor, ( het fluiten) hebben gevonden. Volgende week maar eens laten laten bekijken. Met Pluis en Duc gaat het super, ze hebben zowaar samen op het kleine platje voor op het dashboard gelegen, zo'n mooi gezicht. Duc vindt het riempje steeds minder storend, we hebben al een paar keer het vergeten af te doen, dat is bij Pluis wel anders, zo gauw ze binnen is moet het riempje af. Ik ga jullie groeten en een lekker koud rose'tje drinken, hartelijke groetjes van Rieky en Rob.
We hebben een leuke dag gehad, toen we vanmorgen bij Oliver Lee Memorial state park vertrokken, lekker zonnetje met flinke wind , reden we op de 54 naar de 70 richting Las Cruces. We kregen rechts van ons , in de verte, de uitlopers van de Rocky Mountains. Daar heb ik een paar foto's van gemaakt. Toen het wat te stijl werd hebben we de auto even afgekoppeld. Daarna White Sands Nat. monument. Het is echt wit , heuvels met spierwit zand, en alleen aan de rechterkant, de linkerkant was plat, wat struiken en iets wat op gras leek. Half elf waren we in Las Cruces, gestopt voor een broodje ei en wat fris . Helaas begon toen het fluiten weer, we dachten echt dat we het opgelost hadden, niet dus. Gelukkig gaan we niet zo ver vandaag en hebben we de oordoppen maar weer ingedaan. Op de 10 werden we net als vorig jaar gecontroleerd, honden en boos kijkende heren. Die ons aansprak was trouwens heel vriendelijk, Paspoorten bekijken, wie is dat, mijn vrouw,waar komen jullie vandaan? waar gaan jullie naartoe? hoe vindt je het tot nog toe hier? hond ook mee op reis, wat is het voor een? fijne dag verder, ik zal het verkeer even voor je tegenhouden. Wij weer verder. Langs de weg staan waarschuwings borden dat de komende 15 miles er kans is op zandstormen en er dan weinig zicht is. Wij de 10 af en volgen de borden van ons gekozen S P. Ook dit park ligt tegen de rotsen aan. Op weg naar het park staan verschillende borden van loslopende koeien, en verdomd, ze steken over, kon net het bord op de foto zetten, was te laat voor de koeien op de weg, dus maar foto dat ze links staan. We hebben weer een mooie grote plek.Heerlijk in de schaduw gezeten in het harde windje, maar die is zooooo welkom met die hitte. zie de foto's. Rond 3 uur begonnen in de verte zandwervelingen, het werd alleen maar meer, en nu is links van de camper alles zand en rechts kijk je naar buiten en zie je zonneschijn en alles helder,( wij hebben geen zand, alleen rotsen, steen en cactussen.) echt heel apart. We blijven hier 4 nachten, dat wordt genieten. groetjes, Rieky Rob en de beestjes.
Vandaag zijn we om 1 uur op het Oliver Lee Memorial state park aangekomen. Het is een klein maar prachtig gelegen park aan de voet van een rotspartij. De plaatsen liggen bladsgewijs , zodat elke plek een prachtig uitzicht heeft. We zijn vanmorgen om half negen gaan rijden, helaas is het richting westen, dus hebben we een vreselijk fluitgeluid. Sinds een paar dagen hebben we dat geluid en we hebben geen idee waar het vandaan komt maar je wordt er knettergek van. Het heeft in elk geval met de rijwind te maken want als we een andere richting nemen wordt het minder We zijn bij Walmart gestopt, en Rob heeft kit gekocht en hier heeft hij op het dak elk gaatje en kiertje gevuld. Morgen weten we of het werkt. De afgelopen 3 dagen moesten we bijkomen van die herrie in Bottomless Lakes State Park, dit ligt net voor Roswell (ufo stad) aan de US 380. Hier met veel plezier gestaan, grote plaatsen en een heerlijk groot meer waar je kan zwemmen (Boy heeft elke dag wel 4 keer een nat pak gehaald, was ook nodig want we hebben hoge temperaturen) Rob heeft het ook een keer gewaagd, maar vond het behoorlijk fris. Ik heb het niet geprobeerd ik houd niet van te koud. Zondag 22 april waren we in Post Texas, hier stonden we in een "achtertuin" wel 5 plekken, daarvoor hadden we weer super gestaan in Fort Richardson State Park, ligt links van Dallas en rechts van Dallas op Atlanta State park (vond ik wel leuk om Atlanta te kiezen) ook weer met een groot meer, maar nu stonden we onder de bomen, dat maakt het beter uit te houden (we zijn echt nog niet gewend aan 30 graden of meer) Duc de boskat, deze foto is gemaakt in onze overdekte tuin in Fort Richardson, zoals je op de foto ziet is hij in een keer super stoer als hij in de bomen klimt. Hij keek ook in een keer heel anders uit zijn ogen. De volgende dag liet Pluis zich ook van haar woeste kant zien. IK heb wat plaatjes geschoten van ons uitzicht, tijdens het rijden, als we even geen gefluit hadden, want dan vergaat je alle plezier, dus als de foto's niet al te best zijn , dan is dat mijn aandeel. Zoals het eruit ziet krijgen we nog een keer een stop in New Mexico en dan zijn we in Arizona. Jullie zijn weer een beetje bij. groetjes Rieky. ( en Rob Natuurlijk)
Na een tussenstop bij Camping-world van 2 dagen zijn we eindelijk van alle probleempjes verlost. De rear-view camera werkt weer, een kapot draadje, en de slide-out die niet zo lekker meer liep is nagekeken, de airco's hebben een service beurt gehad, helaas was er een aan vervanging toe maar alles werkt weer dus wij zijn een paar "happy campers" en onderweg, inmiddels in Texas gearriveerd waar ik mijzelf getrakteerd heb op een nieuwe mountain-bike om alle ellende achter me te laten, tot groot genoegen van Boy, die blij is dat er weer gefietst gaat worden. We trekken nu van "state-park naar state-park" want dat bevalt ons toch het beste. Veel foto's heb ik nog niet gemaakt want in de bossen lijkt alles toch wel op elkaar. Na een spannend week-end met Tornado waarschuwingen voor de omgeving waar we op dat moment zaten viel het achteraf wel mee, na een flinke onweersbui en best wel wat regen hebben we eigenlijk niet zoveel gemerkt, veel geschreeuw en weinig lol zal ik maar zeggen.
Na een nogal rottige vlucht met vertraging bij de start, we stonden vlak voor het vetrek op de runway en moesten voor een reparatie terug naar de gate wat twee uur in beslag nam, al die tijd gewoon blijven zitten dus de beestjes hadden het er niet gemakkelijker op. Aankomst in Atlanta was dus ook twee uur later en we zouden worden opgehaald maar geen mogelijkheid om hen te laten weten dat we inderdaad vertraging hadden. Gelukkig was die persoon braaf blijven wachten, alleen wist hij niet hoe wij eruit zagen, mijn baas had gezegd dat hij moest uitkijken naar twee mensen met een kat en een enorme hond. Bij immigratie ging het ook nog bijna mis toen de beambte vroeg of ik wel genoeg geld bij me had, Rieky schoot in de lach en dat kon die man helemaal niet waarderen dus dat duurde zeker 20 minuten voor we door mochten. Nu zie ik Yvon al denken, dat valt nog mee maar als je niet weet of je wel verder kunt of dat je vervoer voor een vrachtwagenlading moet regelen kun je wel door de grond zakken. Achteraf is dat dus goed gekomen.
Aangekomen bij de camper stond deze aardig in het gras gezakt maar dat zou de volgende morgen wel geregeld worden. Bleek de camper toch zwaarder dan men daar dacht en moest een sleepwagen ons eruit trekken. De volgende morgen stonden we om een uur of negen klaar voor vertrek maar we konden na zo'n 500 meter alweer terug want de accu laadde niet bij, dat bleek een kapotte dynamo die "alweer" de volgende dag werd vervangen. Eigen schuld want ik, Rob, had kortsluiting gemaakt bij het aansluiten van de accu. Dat had ik ook beter 's morgens gedaan i.p.v. meteen bij aankomst, vermoeid als je bent na zo'n reis. Al doende leert men zal ik maar zeggen maar het blijft stom. Onze "beestjes" lopen na die lange reis volkomen op hun gemak rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Onze eerste grote stop is op een state park tussen Nashville en Memphis waar je zo vroeg in het jaar bijna alleen staat , wat wel lekker rustig is. hier komen we een paar dagen bij en maken de boel weer op orde.
Daarna gaan we richting Arizona en volgen globaal de I 40 tot Flagstaff AZ, waar we medio mei hopen aan te komen
Wat een genoegen om in de bossen van Georgia onze laatste dagen te slijten. De temperatuur is aangenaam en de afwezigheid van allerlei stekende insecten is gewoon heerlijk. Inmiddels hebben we mijn oude baas bezocht en hij gaf ons toestemming om de camper bij hem te stallen. Na een weekje in het state-park vlakbij, waar de eekhoorntjes en herten vlak langs de camper dartelen, is het dus tijd om huiswaarts te keren. De camper is schoon en winterklaar gemaakt en we worden naar het vliegveld in Atlanta gebracht, toch nog zo'n twee uur rijden. Inchecken, de hond en kat afleveren en van een welverdiend drankje aan de bar genieten is onze laatste daad in Amerika. Tot onze verbazing verteld de piloot dat we op tijd vertrekken en de vlucht zelfs een half uur korter zal duren en ja zelfs de aankomst op Schiphol verloopt spoediger dan ooit tevoren. Het KAN dus wel ! De komende tijd doen we het even rustig aan maar keren volgend voorjaar zeker terug.
Met nog twee weken te gaan hebben we de kust met z'n mooie stranden verlaten en gaan we op weg naar Atlanta. We kijken met veel genoegen terug op een fijne tijd in Florida ondanks de hitte en de mosquito's. Nadat we de kinderen op het vliegveld hadden afgezet, zijn we langs de oostkust naar het noorden gereden en regelmatig een "strandje gepakt". Bij Daytona Beach mocht de hond ook weer mee dus zijn we hier meerdere dagen gebleven. Eerst een camping direct aan een goudgeel strand, maar daar was slechts plaats voor een dag. Daarna zijn we verhuisd naar een park op een kwartier rijden van het strand. Kilometers strand met onbeperkte toegang, zo druk als Zandvoort in de winter, waar vind je nu nog zoiets ? Thuis wordt inmiddels mijn Twingo gerepareerd,........ hoop ik
Een geweldige tijd gehad in Orlando met gelukkig goede weersomstandigheden, af en toe een buitje maar over het algemeen prachtig weer. De waterattracties waren veruit favoriet en we zijn op de laatste dag met z'n allen gegaan want de jongens waren toch wel benieuwd of die "ouwe" ook van die hoge glijbanen af durfde, nou, opa durft alles!! Ik heb ze zelfs nog voorgedaan hoe ze op een hele hoge golf moesten "body-surfen", daar hadden ze niet van terug. Gaby heeft de hele trip in Disney gefilmd en ik hoop dat ik er wat beelden van kan gebuiken maar dat kan pas als we terug in holland zijn. Van Disney-Orlando vertrekken we vandaag, 2 aug., naar de oostkust waar we nog een paar goede Atlantische golven hopen te kunnen "pakken". Helaas voor Boy zijn de meeste stranden verboden gebied voor honden dus die moet nog maar een weekje wachten tot we de kids weer op het vliegveld hebben afgezet. De tijd is omgevlogen maar ze hebben ervan genoten! Het verblijf op de diverse State Parks is ons heel goed bevallen, niet te duur en ruime, schone plaatsen zonder de vaak overbodige luxe die op de meeste campings aangeboden krijgt maar waar je geen behoefte aan hebt, je moet er uiteraard wel voor betalen ! !
Na een week van lekker luieren in de zon maken we ons op voor DISNEY WORLD. Als we noordelijker komen word de muggenlast minder maar de temperatuur 's avonds is nog steeds erg hoog en drukkend dus we zitten veel binnen met de airco aan. De kleine Wesley heeft in de Walmart de spelletjes ontdekt en wil niets liever als daar met de playstation "gamen" . We hoeven hem in die enorme winkel nooit te zoeken, hij is daar en komt niet van z'n plek. De dames hoef ik ook niet te zoeken, die struinen in de kleding afd. alle koopjes af . Het eerste bezoek aan Disney. Er word gekozen voor Animal Kingdom. Ik (Rob) hoef niet mee en mag op de hond en kat passen. Kan ik lekker ongestoord een boek lezen. 's Morgens om 9 uur vertrokken en pas om 8 uur's avonds terug. Ze waren er helemaal vol van ( en kapot ) . Een achtbaan en een wild waterbaan waar je dus zeiknat uitkwam en de rest van de dag met een natte onderbroek liep, daarna een safari rit met diverse continenten als thema en de meeste wilde dieren lopen los, ook een optocht met veel dieren uit de Disney films die daar rondlopen en waarmee je op de foto word gezet. Nog maar een paar keer met de achtbaan en een rit met een space wagon door een grot waar je werd aangevallen door dinosaurissen, erg leuk. Ze waren zo moe dat het avond eten werd overgeslagen. Het volgende bezoek is aan een waterpark met gigantische glijbanen en zo worden de themaparken afgewisseld met waterpret. Hiervoor zijn ze gekomen en worden dan ook niet teleurgesteld. Fijn dat ze zo onbezorgd kunnen genieten, dat dus tien dagen lang.
Gaby en de jongens zijn inmiddels ook aangekomen op het eiland Key Largo, waar we genoten hebben van een glass-boat tour en Rob en Jay er de dag erna nog een snorkel-tour aan hebben geplakt. Een veelvoud van prachtig gekleurde vissen en koraal binnen , zo lijkt het wel, handbereik. Vandaar zijn we via de Everglades richting west kust getrokken. Die Everglades hebben we trouwens wel heel snel voor gezien gehouden want de muggen lijken wel vliegende PIRANHA'S, zo snel hebben ze je te pakken. We zijn neergestreken vlakbij Fort Meyers in een State-Park waar, ook hier zijn de muggen heel gretig Gelukkig voor onze Boy ook weer een "dog friendly beach" gevonden dus iedereen weer happy. Alleen Gaby was met kiespijn het vliegtuig ingestapt en hoopte dat het van de spanning kwam maar helaas het ging niet meer weg en in het weekend vind je dus niet gauw een tandarts. Maandag morgen meteen een tandarts zoeken dus en hopen dat die bereid is om te helpen en we gelukkiger nieuws kunnen melden de volgende keer. Hartelijke Groeten vanuit een heet en vochtig Florida
Een geweldige plek "ontdekt" , en eigenlijk niet ver van de plaats waar we een maand zouden blijven. St George Island is door de deskundigen als een van de tien mooiste stranden beoordeeld en die hebben het misschien wel goed gezien. Prachtig wit poederstrand en een helderblauwe zee waar je op een door de weekse dag alle ruimte hebt. Het is wel een toeristisch gebeuren maar de prijzen blijven redelijk. Op een morgen hebben we wel 50 of meer dolfijnen langs zien trekken en sommige kwamen ook heel dichtbij het strand. De gevreesde thunderstorms zien we vaak in de verte en we hebben ook wel regelmatig een korte maar felle bui maar daarna is de zon er weer in al z'n hevigheid. We genieten van onze nieuwe ontdekking en gaan de laatste week dan ook elke dag even met de hond naar het strand waar ook hier hij de show weer steelt door de hoogste golven te trotseren. Ook hier zou hij eigenlijk weer aan de lijn moeten maar niemand die ook maar een opmerking of bezwaar maakt dus we laten het maar zo. Er is ook een RV park vlakbij de brug naar het eiland ( dit voor Dick en Wil) maar we hadden een maand vooruit betaald dus rijden we die 20 mijl maar elke dag op en neer. Het weekend van de vierde juli betekend dat het behoorlijk druk wordt dus we gaan heel vroeg naar het strand en verdwijnen als de meute komt
Allereerst, sorry voor de slechte berichtgeving maar ons hoofd stond er niet zo naar, gezien de laatste gebeurtenissen.
Na een voorspoedige reis van Tucson Arizona richting Florida zijn we neer gestreken in Carrabelle, Noord Florida. Op een kleine maar o zo gezellige camping direct aan de golf van Mexico. Bij vloed staan we met de neus van de camper twee meter van het water. Hier blijven we een hele maand staan en na 2 weken kan ik zeggen, we komen helemaal tot rust. Voor onze Boy is het, zo dicht bij het water een paradijs. Hij staat me dan ook regelmatig aan het water op te wachten om een bal de ze in te slaan met een tennisracket. Tot groot vermaak van de andere gasten die zulke grote honden niet gewend zijn. Hij moet officieel aan de lijn maar ik heb er nog geen gast over gehoord, zo leuk vinden ze hem. We staan vlak naast een steigertje waar de hobby vissers hun net gevangen vis komen schoonmaken en wij krijgen regelmatig een LAP VIS in de hand gedrukt omdat ze er zoveel vangen. Ik heb zelf ook een poging gewaagd om er een schoon te maken maar dat kan ik dus beter aan de profi's overlaten. Het bakken van de filets kan ik gelukkig , na wat tips van de buurman, wel. Verser kan gewoon niet, zo direct uit de zee, op je bord. We zien vaak dolfijnen langs zwemmen en ik heb zelfs een grote haai op de foto kunnen zetten. Dat moest best wel snel dus erg scherp is de foto niet. de gemiddelde temperatuur is 34 graden en we zijn dan ook heel blij als er een zeebriesje staat, wat gelukkig bijna elke middag het geval is, anders is het buiten niet uit te houden. Lang leve de airco. Na de vierde juli vertrekken we langzaam richting Miami waar we Gaby en de jongens oppikken. Dan zullen de verhaaltjes ook weer sneller volgen. Vanuit een warm en zonnig Florida een groet van Rieky en Rob
Dinsdag 17 mei zijn we uit Tucson vertrokken We hebben het lekker makkelijk, we kunnen de I-10 voorlopig blijven volgen. Als we bij Benson zijn is er een schitterende rotspartij. We zijn op een camping in Bowie gaan staan (geen kip erop, dus wij hebben een supergrote tuin voor Boy en Pluis) en.... we kunnen de auto eraan laten hangen, scheelt morgen weer tijd. Woensdag om 7.50 uur weer op weg. Ze zijn overal met de weg bezig , dus het gaat niet al te snel. Om 8.15 uur rijden we New Mexico binnen. We moeten volgens de borden de komende 10 Mijl rekening houden dat je in een zandstorm terecht kan komen en totaal geen zicht hebt...... hoop ik dus niet. Hebben we dat gehad moet je weer rekening houden met brand... Het is super droog dus .... Om 11.45 rijden we Texas binnen. Nog even en dan El Paso, dit is een supergrote uitgestrekte stad. Na de stad eindeloze vlaktes met, zo zielig, koeien zover je ziet, niet lekker in het gras herkauwen maar op elkaar op die hete grond (daarom is die steak zo goedkoop hier) eindeloos afgebakende ruimtes propvol vee . Als koe ben je in Nederland beter af. Maar goed, we hebben genoeg gereden en zoeken een camping , het is tijd voor een lekker koud biertje, het is bloedheet.
Onze blog was gestopt vlak voor Las Vegas waar we twee dagen in een prachtige vallei hebben gekampeerd, heel toepasselijk The Valley of Fire genaamd. Mooie rood/gele rotsen gecombineerd met een geweldige zonsondergang gaven fantastische plaatjes. De terugreis naar Amerika gaf nogal wat problemen met de immigratiedienst, ze waren ontzettend streng, waarschijnlijk omdat we zo snel weer terug waren maar na twee uur vraag en antwoord kregen we toestemming om het land binnen te komen, Al die tijd stond onze Boy naast de bagageband op ons te wachten, hij werd helemaal gek van al die mensen die langs liepen, gelukkig hadden we genoeg tijd om de aansluitende vlucht te halen. De verdere reis verliep zonder problemen en we kwamen mooi op tijd aan. Michelle en Patrick hadden de camper perfect achter gelaten dus we konden meteen het bed in en hebben 2 dagen gepakt om bij te komen. Vanuit Las Vegas zijn we zuidwaarts gereden tot Lake Havasu waar we een hele week aan het water doorgebracht hebben, kraakhelder water en bloedheet weer, een prima combinatie. We blijven ook hier een week om alle zaken op een rij te brengen en rijden dan langzaam via Texas en de langs de Golf van Mexico naar Miami om op tijd Gaby en de jongens op te pikken voor hopelijk toch een mooie vakantie.
Door een tragisch ongeval van onze schoonzoon hebben wij onze reis moeten onderbreken en zijn we terug naar huis gevlogen. Wij hebben van velen een condoleance mogen ontvangen, heel veel dank hiervoor.
Men zegt dat het sprookjesachtig is, de ondergaande zon op die structuren en volgens de brochures is dat ook zo. Vijf centimeter sneeuw, 2 graden onder nul en een snijdende wind geven een heel ander plaatje Desondanks de sneeuwschoenen maar aangedaan en op weg. Toch een heel goed beeld gekregen van dit natuurschoon. In de sneeuw heeft het ook wel wat, Met 2 campers op een campground staan waar er 150 kunnen is ook leuk, je leert zo de buren wel kennen. Helaas, Zion National Park laten we, ook wegens het weer, links liggen. Wij hebben er wel een neusje voor om op de verkeerde dagen "onze canyon's " te bezoeken maar we houden de moed erin
7 april Na een korte rit in Page aangekomen meteen de campground opgezocht en een tour naar de Antilope Canyon geboekt. Gelukkig was het weer opgeklaard en hebben we een geweldige dag beleefd. Een korte maar stoffige rit door de duinen bracht ons bij de canyon en met onze zeer spontane gids in anderhalf uur van de ene verbazing in de andere gevallen. Zie de foto's. Door een strak schema aan te houden kunnen we Michelle en Patrick al de pracht tussen page en Las Vegas laten meemaken, L.A. of San Francisco moeten ze maar vergeten, gelukkig voor ons oudjes want wie zit er nou op zulke grote steden te wachten. Morgen nemen we een kijkje in Bryce Canyon. Dus uit een zonnig stadje Page de hartelijke groeten van de hele hier aanwezige familie
Hij dacht er ongeveer 6 uur voor nodig te hebben !!
!
Een geweldige plek "ontdekt" , en eigenlijk niet ver van de plaats waar we een maand zouden blijven. St George Island is door de deskundigen als een van de tien mooiste stranden beoordeeld en die hebben het misschien wel goed gezien.
