Ruim 2 weken zijn we nu al in de buurt van Gunnison en ook de noordkant van de Canyon bekeken. Het blijft een prachtig gezicht, zo diep en grillig met een snel stromende Gunnison river onder ons. De rit naar de noord kant was geweldig om te rijden maar we zijn wel apart naar boven gereden omdat de weg nogal kronkelde en soms ook erg steil was.
Bij Crawford is een vrij nieuw state park maar in Colorado zijn de state parks nogal duur, ze vragen $ 20.- voor het camperen en daarbovenop nog eens $ 7.- per voertuig dus we staan hier maar een dag. Eindelijk ook eens regen en dat gaat de komende dagen vaker gebeuren, flinke onweersbuien en dat frist de boel lekker op, zo wordt het dak van de camper ook eens gewassen!!
Gisteravond weer eens een boomstammetje ingezaagd en aangestoken, het was een mooi gezicht, net een gigantische fakkel en hij brandde wel 3 uur lang en door het warme weer konden we tot 11 uur buiten zitten maar doordat de wind ging liggen, kwamen de muggen ons lastig vallen zodat we wel naar binnen moesten.
Vandaag ook geleerd dat als de generator aanzet en je vergeet om de airco's uit te schakelen "hij" dus geen stroom levert, dat heeft inderdaad wat hoofdbrekens gekost voordat ik daar achter was.
Morgen vertrekken we richting Wyoming, naar een plek "Flaming Gorge" genaamd en de naam alleen al belooft weer veel goeds, ik hoop dat er weer mooie foto's kan maken.
We weten nu dat we echt in Colorado zijn, we blijven klimmen maar de beloning is er ook naar. Aangekomen in Montrose, we rijden een steile helling op naar de Canyon en vinden een mooie plek met stroom voor $12,--. Dus wij blijven hier een kleine week. De zelfde middag een weg naar de bodem van de Canyon gereden, 16% !!!! De remmen hadden het super zwaar en stonken behoorlijk, eenmaal beneden. De rivier stroomt zo snel dat Boy de grootste moeite heeft om de bal eruit te vissen en weer naar de kant te komen, na 4 keer had hij er genoeg van. De weg terug naar boven was andere koek, de temperatuur steeg vrij snel naar het kookpunt en we moesten 3 keer stoppen om de boel te laten afkoelen. Dus maandag maar naar een garage en het bleek de ventilator te zijn, die moet worden vervangen. Slik..!!!!. Twee dagen later is hij klaar en kunnen we de zuidkant van de Canyon bekijken, wat een schouwspel krijgen we voor geschoteld, elke draai van de weg biedt een duizelingwekkend uitzicht op de nauwe maar diepe Canyon. Niets voor mensen met hoogtevrees dus!
Vrijdag 5 juli
Op weg naar het stadje Gunnison treffen we een mooie campground aan het stuwmeer vlakbij de stad en staan hier, "droog" voor $ 6.- . Dat wordt dus weer minstens een week met Gunnison om de hoek voor de boodschappen. Een aardig klein stadje met authentieke huizen en winkeltjes maar ... wel een wal-mart! Van hier uit gaan we weer terug naar het noordwesten richting Wyoming.
We zijn gisteren op Ridgway State Park aangekomen, na een prachtige aan te raden rit,(van Dolores de 145 en daarna de 62). Ridgway is een klein en knus plaatsje met oude winkeltjes.
Daarvoor hebben we een klein half uurtje van Dolores aan een groot meer gestaan,prachtig, niet duur, en een ruimte..... de beestenbende konden 9 dagen lekker los lopen , Ducje heeft tot twee keer toe een baby konijn te pakken gehad, gelukkig zijn die beesten ook niet gek en hield hij/zij zich dood, kon Rob hem weer vrijlaten. Boy is elke dag een paar keer een nat pak gaan halen bij de boat ramp, kon hij daarna lekker languit op het gras liggen. Rob heeft ook een keer een duik gedaan in het koude water. Het internet was niet erg fijn, op en af, hoewel een spelletje wordfeud wel gespeeld kon worden.
We hebben voor Dolores (House Creek) twee dagen in Mesa Verde Nat. Park gestaan, "droog" en duur. Wel mooi, maar we zijn verwend he, dus we zijn niet meer zo gauw onder de indruk.
We waren wel verrast door de weg naar de 5Branches camping bij het Vallecito reservoir. We moesten eerst over een heel smal bruggetje,over een dam en toen een zandpad die eindeloos leek te duren en als toetje keien en een s bocht naar beneden naar de camping,ik had bijna een natte broek.( ohhh bent U via de dam gereden?????) ( U kan beter via de andere kant komen, was ook zand pad maar net..... iets beter) Ook hier aan een plas/meer , maar ook hier hebben ze last van laag water, maar de bootjes konden varen. Mooie camping maar duur. We hebben wel heerlijk gestaan. Voor Boy te modderig , om te zwemmen, dus we zijn na het boodschappen doen gestopt om hem lekker af te laten koelen. Wel grappig is, er is maar een weg, je kan dus nooit mis, je komt aan, gewoon de weg volgen en dan de camping en die gruwel naar de dam en je gaat weer verder.
New Mexico, Van 1 tot 10 juni hebben we aan Cochiti Lake gestaan, ( dichtbij Santa Fe), een aanrader, bij het water, mooi nieuw aangelegde plaatsen en boven heeeel veel ruimte met prachtig uitzicht,daar kozen wij voor. Wil en Dik stonden daar ook en dat was gezellig.We hebben wel de hele week rookwolken achter de bergen gezien,Los Alamos park stond in de fik, het bleef maar waaien en wij kregen een bui, we hoopten dat hij verder trok om daar wat te blussen ... maar helaas. We zijn ook een dagje het oude stadsplein van Santa Fe gaan bekijken, leuk ,allemaal indianen met sieraden zaten in het oudste gouvernement's house van New Mexico, een gezellig plein vol mensen op bankjes en jeugd op skate boards. Rob heeft nog een grote en zware wandeling gemaakt naar Kasha Katuwe Tent Rocks Nat. Mon. en was na drie en een half uur terug met prachtige foto's
De 10e afscheid genomen en we zijn verder naar het noorden gereden naar El Vado State Park, niet duur maar voor het eerst sinds onze vakantie geen internet, maar weer prachtig en ruim gestaan. Ook dit meer heeft last van laag water maar voor Boy geen probleem. We hebben hier 3 dagen gestaan. We gaan verder naar het noorden en dan naar het westen, Navaho Lake State Park, de route is echt weer mooi, onze plek is net een camping in Italie, terras-achting, mooi maar voor ons te druk, we blijven maar een dag staan (al was dat niet de bedoeling) En zo komen we de veertiende aan in COLORADO.
Ter afscheid van ons samenzijn nabij Santa Fe hebben Dick en Wil ons getrakteerd op een specialiteit van Dick's kookkunst, nl. gamba's in knoflooksaus. Wij zijn er alle twee zo verrukt over dat het op ons vaste menu komt. Gelukkig was hij zo vriendelijk om het recept met ons te delen en ook de koolsalade van Wil is zo heerlijk dat die er niet bij mag ontbreken. We hebben heel gezellig samen buiten gegeten en daarna nog lekker binnen gebabbeld en nagenoten met een kopje koffie. Het is heel bijzonder dat we elkaar zo tegen komen, in zo'n groot land en het is ook erg gezellig maar aan al het goede komt een end en morgen vertrekken ze weer. Wij blijven nog tot maandag en gaan dan richting Colorado.
Inmiddels zwerven we al een aantal weken door New Mexico en hebben het reuze naar ons zin.
Regelmatig zoeken we een meertje op waar we dan een korte week staan. Na wat Email verkeer kwamen we erachter dat Dick en Wil, die we kennen van de USA meetings in Nederland, op een zelfde koers reizen als wij. Dus het was ook snel duidelijk dat we elkaar zouden treffen nabij Santa Fe. Onderweg naar Santa Fe zagen we dat er een weg was afgesloten wegens een brand en aangekomen op de camping zagen we grote rookwolken boven de bergen uitkomen en het lijkt ook best dichtbij, het blijft nog dagen branden. Het is een mooie campground en met de bekende senioren-pas is het ook nog eens spotgoedkoop. We hadden de camper nog maar net geïnstalleerd toen Rob zag dat we op een gereserveerde plek stonden en dat we dus weer weg moesten, op dat moment stopt er een oranje Jeep voor de deur en Dick stapt uit en meteen daarna Wil dus ook. Zij stonden wat verder weg en er was daar nog plaats genoeg dus meteen mee en een plekje naast hen "gepakt". Het was een hartelijk weerzien en we hebben ook al een heel gezellige avond bij hen doorgebracht. Vandaag, maandag, is Rob alleen op pad gegaan naar Kasha-Katuwe Tent Rocks wat ook weer prachtige foto's heeft opgeleverd.
Na het laatste bericht zijn we langzaam noordwaarts getrokken en na een tussenstop van een week in het Lost Dutchman State Park waar we de kachelventilator-motor hebben laten vervangen, hij begon vorig jaar vreselijk lawaai te maken. Rob heeft het zelf nog geprobeerd maar hij was niet los te krijgen.
Daarna een week bij Lake Pleasant net boven Phoenix. Een heerlijk meer met kraakhelder water en waar ook niet moeilijk werd gedaan over de hond in het water. Maar de temperatuur wordt zo langzaam aan ondraaglijk, 39 gr. dus we trekken weer een stukje "hogerop".
Donderdag de 16e in Winslow AZ aangekomen. Bekend van de Eagles, Take it easy. Standing on the corner in Winslow Arizona, such a fine sight to see, enz.
De volgende dag een bezoekje naar Painted Dessert en Petrified Forest, Nat. Park. En wederom gebruik gemaakt van de senior pass, dat ding is goud waard en de rit was ook zeer de moeite waard, wat een schitterend gezicht, die gekleurde rotspartijen.
We zijn vandaag met ons kado'tje begonnen om 6 uur. Gaby Urban en Wesley hebben ons naar schiphol gebracht, een rustig ritje,weinig verkeer op de weg. Michelle Patrick en Hugo kwamen met de trein om ons uit te zwaaien. Het duurde een uur om in te checken.maar toen konden we toch echt een bakkie doen en 'n ontbijtje voor de honger.
Half elf zitten we in het vliegtuig en kwart voor gaan we vliegen, het is 7en n half uur, dus dat is lekker. Keurig op tijd in Detroit,en de klok gaat 6 uur terug. Nu hebben we 3 uur om weer in te checken, die hebben we ook nodig want er zijn maar een paar hokjes bemand met twee personen erin en een rij.....we moeten zes lussen lopen,en Boy horen we op de achtergrond blaffen. Dan mogen we de rij uit en apart onze koffers afgeven en de dieren.
We gaan naar onze gate, alleen de verkeerde....en vliegen weer keurig op tijd naar Phoenix. Hier gaat de klok weer 3 uur terug. Deze vlucht duurde 4 uur. Rob heeft mij met de dieren bij een rookplek achtergelaten en is de huur-auto op gaan halen. Boy en Ducje waren echt niet tevreden,maar...nog even geduld. Ik denk dat Boy van de stress wel een kilo haren is kwijt geraakt. Toen een tochtje van 2 uur naar Tucson en de reis zit erop. Negen uur bij Dessert Trails en de camper in, we hadden nog water, kattenbakspul, eten voor de beesten. De katten zijn uitgehongerd maar Boy wilde alleen maar water, ik denk dat hij wel een gallon gedronken heeft, en wij......naar bed, we zijn helemaal op.
Maandag 15 april tot en met maandag 30april
Genoten van het warme weer, zo tussen 30 en 35 gr. wel onder de luifel, in het zonnetje is het te heet......, heeeeerlijk, windje erbij... Wat een luxe, warmte, buiten zitten, we hebben nu echt vakantie, die kou thuis, we waren het zooooo zat. Dat Rob niet lekker is , last van zijn maag en hoesten, niet normaal, kan de pret niet drukken. Daarna begin ik ook nog, maar.. ook dat is geen probleem, tijd zat en we zitten gezellig hier. We genieten van de bloeiende cactussen, sommige zijn nu al meer dan 2 meter hoog, en hebben op hun rand een rij bloemknoppen die elke dag open gaan en gele of oranje bloemen dragen, prachtig, andere hebben weer rode bloemen. De konijntjes lopen weer over de camping en vogels met wel 10 jonkies komen op de voederbakken af die ze hier geplaatst hebben.
Rob heeft tussen de bedrijven door een nieuwe accu in de auto gezet en we hebben 2 nieuwe voorbanden op de camper . Rob heeft zijn Amerikaanse rijbewijs vernieuwd en de camper is gekeurd. Dus we zijn klaar om te vertrekken, vandaag nog snel een wasje gedraaid, water getapt,(hier maar 25 cent voor een gallon,bij de winkel 1dollar) en dan op naar noordelijker oorden. We gaan, als het goed gaat, naar een waterplas een uurtje rijden boven Phoenix, De "Patjes" vertelden dat kennissen van hun het daar zo mooi vonden, en er elke keer weer terug gingen, we zullen het zien.
Voor nu zit het er voor ons hier op, we verheugen ons op de volgende maanden.
Na vorig jaar hebben we de Canyon dit jaar nog een keer samen gedaan maar dan in de morgen. Het was een prachtige dag en ik heb er ook aan gedacht om een statief mee te nemen wat de foto's alleen maar ten goede kwam.
Volgend jaar wil ik ook de Lower Canyon doen maar dat is te veel gevraagd voor Rieky, er moet nogal geklommen worden en ja...... dus niet.
We zijn dus nu aan de eindspurt begonnen en na een tussenstop in Apache Junction van 3 a 4 dagen arriveren we in Tucson om de terugreis te regelen, stalling van de camper en wat meer.
De maanden zijn om gevlogen maar we hebben ervan genoten en wie weet volgend jaar weer zo. Hoe we terug vliegen is vooralsnog een raadsel, we hebben 2 tegenstrijdige E-mails gekregen over vertrek tijden en vluchtroutes en als ik bij Delta.com onze boekings code intik worden we niet herkend. Ben dus benieuwd hoe dit verder gaat, we zien wel!
Na ruim 7000 mijl / 11200 Km en zoveel moois onderweg werd het tijd om eens terug te blikken. We zijn neergestreken bij een prachtig meer vlakbij Zion Nat. Park en nemen dan ook de tijd om alles goed te bekijken. Niet alleen Zion maar de hele omgeving vinden we zo mooi dat we besluiten om hier wat langer te blijven, wat later een hele maand blijkt. Een heel state park praktisch voor ons zelf met alleen de camp host en af en toe een verdwaalde toerist.
Elke morgen beginnen we steevast met een duik in het meer dat heerlijk warm is en zo helder dat je de bodem ziet waar je ook kijkt. Er komen overdag wel wat mensen met een boot of zomaar zwemmen maar na 6 uur is het weer muisstil. De katten en de hond hebben het geweldig naar hun zin en lopen de hele dag los maar meestal is het te warm voor ze om iets te ondernemen en nadat de zon onder gaat mogen ze niet meer naar buiten vanwege de coyotes.
Toen het weer tijd werd om verder te trekken zijn we richting de Grand Canyon gereden aan de noordkant waar het niet zo druk is als aan de zuidkant waar ze met bussen vol aankomen en ja, net zo mooi!
Na al dit moois langs de Vermilion Cliffs richting Page en Lake Powel. Antelope Canyon nemen we natuurlijk ook nog "even" mee.
We zijn van plan om het rustig aan te doen en maken een tussenstop bij Lassen Volcanic N.P. Om dit vulkaangebied eens goed te bekijken, blijven we 3 dagen . Veel variatie in het landschap door de 4 vulkanen met elke keer een andere kleur en grootte van het gesteente. Na deze rustpauze vertrekken we naar Lake Tahoe om lekker van het water te gaan genieten maar dat pakt toch anders uit.
Bij Lake Tahoe aangekomen en meteen weer door,,, wat een drukte, nergens een fatsoenlijke plek te vinden wat wel erg jammer is want het ziet er schitterend uit. Zelfs van het mooie uitzicht kan ik geen foto's maken, elke parkeerplaats langs de weg staat stampvol. Dan maar door naar de eerste camping die we kunnen vinden, wat nog best ver rijden blijkt. Of er is geen plaats, of we zijn te groot en we rijden maar door naar het zuiden, wel heel mooi over 4 verschillende passen. Eenmaal daar over, komen we bij een klein meertje, Topaz Lake, net over de grens in Nevada. Meteen zakt de benzineprijs wel een halve dollar en we kamperen bij een casino aan het meer. Alle tanks gevuld, ook de gastank, kunnen we er weer even tegen en we gaan op weg naar Yosemite N.P.
We staan aan de oostkant van Yosemite want de ingang daar belooft een prachtige bergpas met mooie vergezichten, wat ook waar is maar de rest van de weg door het park valt ons toch tegen. Na een uur rijden door de bossen komen we aan de westkant van het park uit waar we wat leuke dingen zien maar de hoofdattractie, de hoogste waterval van de US, is droog gevallen en verwend als we zijn de laatste tijd keren we een beetje teleurgesteld terug. Gelukkig is er vlakbij nog een meertje hoog in de bergen volgens de kamp beheerder en we gaan daar de volgende dag maar eens kijken. Prachtige weg en meerdere meertjes en de beloning, June Lake, midden in een skigebied met mooie chalets en winkels zomaar verstopt in de bergen.
Na een paar dagen gaan we op weg naar Kings Canyon en Sequoia N.P. maar komen tot de ontdekking dat er aan de oostzijde helemaal geen ingang tot de parken is en om er nu omheen te rijden gaat ons wat te ver. Dan maar meteen naar Las Vegas maar de weg door Death Valley word ons ten zeerste afgeraden, veel te heet!! 300 Km extra dus toch de camper even een beurtje laten geven wat eigenlijk al veel eerder had moeten gebeuren maar geen garage die je meteen wil helpen. Eindelijk eentje die ons meteen de volgende morgen kon "hebben". en de camping is er precies tegenover, perfect.
Ik ga dus met de camper naar de garage en Rieky blijft met de "beestjes" en een ligstoel achter. Na een uur is het gepiept en ik rijd weer de camping op waar een buurvrouw de poezen staat te bewonderen. Op dat moment rukt Pluis zich los en rent in paniek de camping af, over een muur en weg is ze. Er achteraan en roepen maar ze is spoorloos. Na een uurtje of zo nog maar eens kijken en roepen maar ze laat zich niet zien, gelukkig zie ik ze ergens onder een auto zitten en na Rieky gerust gesteld te hebben ga ik er met een snoepje naast zitten en na een kwartier vind ze het welletjes en komt op m'n schoot zitten. De zenuwen krijg je van zo'n beest maar eind goed.........
We hadden ons heel wat voorgesteld van de weg langs de kust maar wat ons betreft had Washington niet veel te bieden. Het weer was ons niet gunstig gestemd en van mooie stranden was al helemaal geen sprake.
Gelukkig werd het allemaal goed gemaakt toen we Oregon binnenreden, de zon brak door en de stranden waren zoals we ze willen zien. Dat wil zeggen,schoon, wit, en verlaten, al kwam dat waarschijnlijk door de harde en koude wind. Het zeewater was ook erg koud en verder als onze enkels kwamen we ook niet. Zelfs Boy had het na een paar keer wel gezien en had meer schik met langs het water rennen.
Na een week vonden we het welletjes en zijn we landinwaarts getrokken naar Crater Lake, een oude ingevallen vulkaankrater met het blauwste water ter wereld naar men zegt. En wat we daar zagen overtrof onze verwachting, zo blauw, het lijkt wel een inktpot. Helaas was het niet mogelijk om de hele route om de krater te rijden, een gedeelte was afgesloten wegens rotsen op de weg. Maar het was zo mooi dat we de route twee keer gereden hebben. Een keer in de middag en de volgende dag in de ochtend vanwege het licht.
Aan de grens van Oregon en California werden we weer geconfronteerd met een controle, deze keer was het alleen vanwege agrarische dingen, fruit en planten en jawel brandhout. we hadden een paar kilometer daarvoor boodschappen gedaan en ook kersen gekocht. Natuurlijk mochten die de grens niet over maar we mochten ze wel ter plaatse opeten als we de pitten en de steeltjes maar inleverden. Het hout, wat ik ze liet zien, was gekocht met de bon er nog op en dat mocht zowaar door. We zijn nu op weg naar Reno in Nevada, en Lake Tahoe en vandaar naar Yosemite Park
Na de parken zoeken we een mooie weg naar Vancouver en men raad ons de 99 aan maar die is wel een beetje tricky voor onze combinatie wordt meteen gezegd, met heel steile stukken. Wel wij zijn niet zo bang uitgevallen en wel wat gewend met onze tripjes naar Italie. Een werkelijk schitterende weg die zelfs het slechte weer deed vergeten. Jammer dat er zo weinig plek was om te stoppen want elke bocht gaf weer een ander plaatje. Tot Whistler, Olymp.spelen 2010, was het gewoon genieten en vandaar zijn we om Vancouver heen gereden om vervolgens de USA weer in te rijden. Ja, dat dachten we. Bij de grens aangekomen helemaal niet meer aan het hout gedacht wat we zo mooi onderin hadden gestopt en toen de beambte vroeg of we wat hadden aan te geven, zei ik, 2 liter Canadese whiskey en wat tabak.
Misschien ook brandhout toevallig? Oh ja ook hout, of we dan even aan de kant wilden gaan staan, de hond eruit en naar het kantoor wilden gaan dan keken zij wel even of dat wel allemaal kon. NIET DUS !!!!. De hele camper werd zorgvuldig onderzocht, wat wel 30 min. in beslag nam en zelfs de blikken voer van de hond werden ter discussie gesteld. 2 tomaten en een halve paprika werden ingenomen en het blikvoer van de hond ook want daar zat een spoor van lamsvlees in maar het hout was toch wel de grote boosdoener, wat we uiteindelijk ook wel wisten maar eenvoudig niet meer aan hadden gedacht. Terug naar Canada en lozen die hap en kom dan maar weer was de boodschap. Dat lozen hadden we snel voor elkaar maar op de weg terug naar de grens stond inmiddels een enorme file dus al met al duurde de overgang dik drie uur. Dus na ongeveer een uur rijden hebben we een camping gezocht. Eerst wat eten bij de Subway en dan naar de camping.
Ook dat liep mis want nog geen kilometer uit het stadje werden we door een passerende auto op iets gewezen wat duidelijk erg mis was met onze auto. Meteen gestopt en toen bleek onze rechter voorband compleet verdwenen te zijn. Niets van gemerkt en het was waarschijnlijk ook net gebeurd want de velg was nog niet erg beschadigd, er kon zo een nieuwe op. Wel blij dat het gebeurt met een lage snelheid want anders was de ramp misschien niet te overzien geweest. De volgende dag ook weer de Verizon geregeld zodat we weer online kunnen en niet meer afhankelijk zijn van die dure campings alleen om het internet. Dus eind goed al goed en zelfs het weer is een stuk aangenamer nu.
Na Montana passeren we zonder problemen de grens van Canada en na een tussenstop in Black Diamond komen we aan in Banff. De entree voor het park is pittig, $78 voor 4 dagen maar achteraf het geld wel waard. Op de eerste camping staan de hond en de kat stijf tegen de voorruit te kijken en ik zie net nog een zwarte beer voorbij lopen. Dus de camera gepakt en voorzichtig naar buiten en haar nagelopen, eerst zag ik haar niet maar opeens tilde ze haar kop op en ik stond letterlijk oog in oog maar wist toch nog een foto te maken. Helaas stond de camera op automatisch dus de struik ervoor is haarscherp maar ze was "to close for comfort" dus ik liet het maar hierbij.
De volgende morgen rijden we naar Lake Louise, iets minder toeristisch als Banff en blijven drie dagen op de enige camping hier. Vanhier uit "pakken" we het park en zien we zowaar de nodige wilde dieren. Gelukkig werkt het weer deze keer wel mee en kunnen we ook nog genieten van een kabelbaan rit die ons hoog boven de stad en omgeving brengt.
Ook het naburige Yoho park bezocht met Takakkaw Falls, een van de hoogste watervallen van Canada.
Na Yellowstone Park zijn we Montana ingereden en op weg naar Helena maken we een tussenstop bij Lewis and Clark Caverns state park. Die twee namen duiken overal op in Montana en zijn heel belangrijk voor de staat maar volgens mij hebben die de helft maar ontdekt van wat ze hier zeggen, een kniesoor die daar op let. We gingen vol goede moed op weg naar de grotten maar bij aankomst viel het voor Rieky toch wel tegen, een erg steile klim van een dikke 20 min. voor je de grotten in kon, en zij paste. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb de 2 uur durende tocht volbracht. Het was de moeite meer dan waard en na de tocht werd ik door Rieky en Boy opgewacht.
Bij Helena een volle week aan het meer vertoefd, eerst vier nachten op een state park voor de volle prijs, $ 28 per nacht voor een krappe plek met stroom. Daarna vier nachten op een GIGA plaats zonder stroom voor VIJF !!! dollar per nacht, met het zelfde uitzicht, op een gemeente campground en door het goede weer maakte het geen verschil. De generator is amper aan geweest
In Glacier Nat. Park regent het constant maar we nemen toch "the road to the sun" , een prachtige bergpas dwars door Glacier. Helemaal boven rijden we door dikke mist en zien dus niet al te veel van de gletchers en op de terugweg wordt het alleen maar erger. Dus na 2 dagen houden we het voor gezien en trekken verder .
Zoveel mensen zij ons voor geweest en er is ook enorm over geschreven en gepraat maar ook wij willen laten weten wat we hebben ervaren in deze twee weken in Wyoming. Onderweg naar de Teton's komen we steeds hoger in de Rocky"s. We zitten inmiddels zo hoog dat we "in" de sneeuw rijden en de bergen ook volwassen afmetingen krijgen. Aangekomen in Jackson volgen we de adviezen van Yvon en pakken de camping net boven de stad en zien ook de dag erna een grote kudde bison's. Onze eerste kennismaking met echt groot wild.
Na de omgeving goed bekeken te hebben, wat wel een paar dagen duurde trekken we verder naar Yellowstone. Alleen de weg was al een genoegen maar wat ons te wachten stond is eigenlijk niet te beschrijven. Allereerst was de camping die we voor ogen hadden nog gesloten, die gaat vanwege de "winter" pas een week later open, dus moeten we iets anders verzinnen, maar een camping gevonden die vrij centraal ligt in het park. Ook hier weer profijt van de senior pass / half geld/ en aangezien er geen winkels zijn geven we ook niets uit, we blijven dus vijf dagen op de zelfde plaats en rijden vandaar het hele park door. Op Yvon's advies zijn we ook om zes uur opgestaan en op ons gemak rond gereden om wat wilde dieren te zien, wat aardig gelukt is mag ik wel zeggen, Rendieren, Bizon's, heel veel zelfs met jong, Herten. een Wolf en een Zwarte Beer. Het was een morgen zo koud, de bizon's hadden de sneeuw nog op hun ruggetjes. Ja en natuurlijk de vele warmwaterbronnen en geisers, ook " old faithfull" die we gefilmd hebben om de ware grootte te laten zien. Verder nog "wat" watervalletjes omdat we die zo mooi vinden. Al met al is het een geweldige week geweest die ons nog lang zal bij blijven
31 mei van Willard Bay naar Bear Lake
Op naar Bear Lake, het is een mooie weg, zigzaggen door de bergen.
De bergen zijn ook steeds weer verschillend, dan kaal, met alleen gras en struikjes, dan opeens vol met bomen.
Het is echt een mooie weg de 89 noord, om 12 uur zien we het meer, supergroot en blauw... (net nep)
Op Rendez-vous Beach staan we 10 meter van het water, met een prachtig uitzicht.
Je hebt een cirkel van berghellingen , en die kleuren...ik dacht dat het uitzicht hetzelfde bleef maar dat was niet zo, elke keer zien ze er anders uit door de zon. Hier kun je echt van genieten.
Boy heeft pech, er mogen geen honden op het strand komen. We zijn dus het park afgegaan en hebben hem laten zwemmen bij een boothelling, ik denk 10 minuutjes rijden, dat was goed te doen.
Elke avond hebben we de open haard aangehad, onze eigen vuurschaal, midden voor de camper (mag wel niet, je moet de ring van hun gebruiken) maar dat ding zit altijd bij het picknick stel , wij zitten liever in de luie stoel....
Het was vier dagen genieten, maar ook van later wakker worden, omdat de nachten veel kouder zijn.
Maandag 4 juni naar Jackson,Wyoming. We blijven op de 89, en wanen ons in Zwitserland of Oostenrijk, zelfs de chalets staan op de glooiende heuvels en daarachter de hoge bergen met sneeuw erop.
Het is weer prachtig om te rijden.
Nu staan we ten noorden van Jackson op het Grand Teton National Park (kost door Rob zijn senior pas wel 40 dollar voor 4 nachten.....) We hebben wel alleen toilet, verder is het droog. (gelukkig is onze watertank gevuld voor controle toen hij lekte) en voor de stroom moeten we de generator gebruiken.
Maar wat een uitzicht !!!
Dit lange weekend voor de Amerikanen was zeker memorabel. Regen sneeuw en harde windvlagen en zo koud dat de kachel aan moest maar gelukkig klaarde het op maandag weer op. De sneeuw op de bergtoppen verdween als ..... voor de zon en kunnen we weer lekker buiten zitten. Het was wel een mooi gezicht met 27 gr. en dan die witte toppen. Door de kou hebben we het state park zogoed als voor ons zelf wat natuurlijk voor de beestjes heel goed uitkomt, Boy loopt, heel illegaal, gewoon los en niemand die er wat van zegt.
We nemen het ervan want hoger naar het noorden, Yellowstone, ligt nog volop sneeuw en daar komen we niet voor ! Van Sil en Yvon hebben we een route-voorstel gekregen dat ons via allerlei mooie bezienswaardigheden voert en uiteindelijk uitkomt in Canada, vlakbij Calgary. Vandaar reizen we naar Vancouver en dan weer terug naar het zuiden.
Maar eerst wat mooie foto's die ik heb kunnen schieten van een stel roofvogels die pal voor onze neus een nest hebben en ook heel goed beschermen, als ik te dichtbij kom, "gaan ze in de aanval", .. ik laat ze maar met rust.
Vanmorgen zijn we 10 uur gaan rijden. We hadden gisteren 150 km gereden, om vandaag op tijd bij Campingworld in Salt Lake City te zijn. De rit gisteren was wat saai, gezien alle andere dagen (maar een kniesoor die daar op let) Maar vandaag was het onderweg weer prachtig, hoge bergen, mooie vergezichten, super. Rob zet de foto's wel weer erbij.
Mooi op tijd bij de garage, natuurlijk precies vlak voor lunchtijd dus we wachten tot men uitgegeten is. Om half twee komen ze de camper halen en we kruisen de vingers, laat het niet de watertank zijn die lek is..... Het zijn de aansluitingen ....losgetrild..?
Om vier uur zijn we weer op weg naar een camping, deze is 100 meter verderop, morgen moeten we om 9 uur terug naar de garage, als het nog steeds niet lekt, sluit hij de achterwand weer. (alles zat achter de wateraansluiting, dat was voor ons leken dus in geen 100 jaar te vinden)
We vinden de onderkant best interessant, we blijven kijken, hij lekt nog steeds niet (en ze hebben de tank voor de helft gevuld) Morgen blijven we nog een dag hier staan,en dan gaan we 4 dagen naar Willard Bay state park. Dat er plek is is een gelukje, alles is n.l. overvol, iedereen is vrij voor Memorial Day. Weten wij veel, voor ons is het gewoon weekend. De camping is duur en vol, we staan hutje mutje maar..... we hebben wel een meter gras voor de deur De beestenboel begon meteen te grazen want ze hebben al 2 maanden geen fatsoenlijk stukje gras gezien.
Moab ,Canyonlands National Park en Arches National Park
23 mei 2012
We krijgen vanaf Tucson Arizona, tot nu Price Utah, allemaal wegen, omgeving, uitzichten, om je vingers bij af te likken. We kozen niet voor de I.10 richting Phoenix, maar de US 79, dat was een leuke keus, een goede weg en leuk om te bekijken en te rijden. Bij Lost Dutchman StatePark hebben we 2 dagen onder aan een berg gestaan, met prachtige cactussen, Saguaro's met veel armen, zo hadden we ze nog niet gezien, ze stonden er met bosjes.
Van Michelle en Patrick hoorde we dat er water in de buurt was, en wat voor water, na een bijzonder mooie rit erheen , besloten we dat we daar ook maar een paar dagen moesten gaan staan. We konden lekker zwemmen en we stonden best gezellig, veel te kijken, waterscooters en bootjes.
Het voelt als een cadeau, prachtige omgeving, mooi staan en mooi rijden. Voor de beesten was het ook lekker, er was gras...... Met dat water zo dicht bij en die hitte dacht Boy af en toe, ik ga zelf naar het water, dat was niet de bedoeling, honden moeten altijd aan de lijn, maar hij bleef zo mooi bij de camper, hij was 99 % van de tijd los, maar dan moet hij natuurlijk niet zelf aan de wandel gaan.....
Toen weer naar het noorden nu via de US 60 naar Globe, even paniek... de camper lijkt geen power te hebben als we de bergen op rijden. Bij een garage gestopt en gevraagd, verkeerde benzine getankt, de hoogte (te weinig zuurstof). Gerust gesteld weer verder genieten van de omgeving, we zitten ook wel hoog en de camper moet hard werken, we hebben Pietje ook een paar keer afgekoppeld, anders kwamen we nooit boven. Verder naar Show Low. Daar na via de US 77 naar Holbroek en bij Chambers de US 191 op, wat rijden we weer mooi. Rob zegt "het wordt alleen nog maar mooier", kan ik me niet voorstellen . Maar het is waar, we staan op een camping bij de Canyon de Chelly, kost geen drol, 10 dollar per nacht en pakken de noord kant en de zuid kant van de canyon, je bent een hele dag zoet met van de ene naar de andere outlook te rijden, te genieten en foto's te maken. Wat is dit mooi en indrukwekkend, we maken ook een tour beneden en worden nu geschoold in de geschiedenis van de indianen. Ik denk dat we zo'n 300 foto's hebben gemaakt en vaak zeiden we tegen elkaar dat een filmcamera toch meer idee geeft voor de thuisblijvers, het is zo weids , het is zo moeilijk om een juist beeld te laten zien, je wilt het zo graag delen, die pracht. We hebben de plaatselijke indianen gesteund om een beschilderde steen en kettingen met oorbellen te kopen, ze staan overal en het zijn mooie sieraden.
En toen, ja ja, naar Utah, naar Moab.... Rob zijn wens, we moesten erheen. Wat geweldig , de rit die omgeving, ik heb er geen woorden voor, gelukkig was er geen plek vrij op Arches National Park en ze raadden ons door om de "313" te pakken.......hemels mooi en dan daar op een campground te gaan staan.
Het zijn droge campings, dus je hebt alleen wc, maar we betaalde dan ook maar 6 dollar. Doordat Rob een senior Pass heeft gekocht, $ 10.-- , levenslang gratis toegang in alle Nationale Parken, krijgen we ook korting op de regionale campgrounds.
Je hebt er plekken met plaats voor 6 campers of tenten, of zoals die van ons, daar konden er 50 staan, maar je staat er Super. Hier natuurlijk ook wat extra dagen geboekt en de ene dag Canyonlands National Park gepakt, je blijft kwijlen, en toen ........ Arches National Park, mooi mooi mooi.
Rob zal de laatste foto's op de blog zetten, kunnen diegene die er van houden ook even kwijlen. Maar nu weer met de voetjes op de grond, want onze watertank lekt als een zeef, we stonden letterlijk droog, er zat niets meer in de tank en hebben heel wat gallons water gekocht. Dus nu op zoek naar een RV repair man, die kan bekijken wat er loos is....... we hopen op een aansluiting of slang, maar Rob had het net over de watertank zelf, slik,slik, dat zou ik echt erg vinden, dus "fingers crossed".
Hartelijke groeten van "de happy campers" Rieky en Rob.
20 mei 2012 Helaas Lyman lake State Park is tot eind juli gesloten, we hadden nog graag een meertje "gepakt" voor we naar het droge noorden gaan dus we rijden nu meteen door naar Canyon De Chelly. De wegen worden mooier en mooier en mijn DUCATI staat eenzaam thuis in de garage. Maar goed, we zijn aangekomen in Chinle, Utah, beter bekend als Canyon De Chelly National Monument alwaar we de middag besteed hebben aan een rondrit over de zuid kant van de canyon. Werkelijk een genot om daar te rijden en wat een schitterende vergezichten. De volgende morgen vroeg op om de noordzijde te bekijken en alweer te mooi om niet te bekijken. Dus dan ook maar een rit met een jeep en een gids diezelfde middag, we kunnen de hond niet een hele dag alleen laten i.v.m. zijn maag probleempjes anders was een dag tour waarschijnlijk nog mooier geweest. Tijdens de tour vroeg een man of er iemand nog naar de zonsverduistering ging kijken, hij was met een vliegtuigje naar Chinle gekomen en had geen auto om ergens met een vrij zicht ernaar te gaan kijken met nog twee mensen. Daar er niemand reageerde bood ik hem aan om hem naar de zuidkant te brengen waar volgens de gids een prima zicht zou zijn. Ik wilde zoiets eigenlijk ook wel eens zien. Later die dag vertelde hij dat hij de hele wereld afreisde om ze maar te zien. Nou er was genoeg belangstelling voor dit fenomeen want overal stonden mensen met de meest geavanceerde apparaten te wachten op het grote moment. Ik kreeg een donker brilletje om ook mee te kijken en probeerde een foto te maken door dat ding voor de lens te houden. Dat werkt dus niet. Toen in de bodem van een een bekertje een vierhoekig gat gemaakt ter grote van een "glaasje" en jawel ik kreeg een beeld op mijn zoeker en na wat gespeel met sluitertijden heb ik een paar amateuristische foto's kunnen maken die toch wel een aardig beeld geven van deze gebeurtenis.
voor de zon en kunnen we weer lekker buiten zitten.
